Amsterdam - Anchorage dinsdag 26 augustus 2003 | ||||
Alaska at last. Na een lange dag zijn we dan nu in Alaska aangekomen. Anchorage verwelkomt ons met somber weer. Vanmorgen zijn we vanuit het IBIS Schiphol hotel te Badhoevedorp waar Frans ons gisteren al weer afleverde, naar Schiphol vertrokken. Wij dachten vroeg bij de incheck te zijn. De vlucht vertrekt immers pas om 11.10 uur, als je dan al om 08.30 uur bij de balie bent, dan ben je op tijd. Schiphol Op Schiphol is het een drukte van jewelste. Voorafgaand aan het inchecken moet eerst de ruimbagage door een X-ray. Als je pech hebt, dan moet zelfs daar de koffer al open. Bij de incheck blijkt, dat er inmiddels al zoveel alternatieve mogelijkheden tot inchecken zijn, dat het nog moeilijk is om twee plaatsen naast elkaar te krijgen. Na enig gedimdam, krijgen we twee plaatsen naast elkaar in het middenvak. Links en rechts van ons zitten dan alleen reizende passagiers. Ik vind het een slechte zaak dat het haantje-de-voorste-gedrag zo wordt beloond. Als je wat ouder bent of niet zo thuis op internet, moet je ondanks je dure ticket maar genoegen nemen met de kruimels. Vooral als je nog een lange aansluitende vlucht moet maken is dit niet fijn. Vlieg je een keer KLM moet je voor je stoelen vechten. BAH!
Er wordt een zgn. profile-check gehouden, gevolgd door een X-ray check. Onze handbagage gaat dus voor de tweede keer door de molen. Immers na de paspoortcontrole moet je door de centrale veiligheidscontrole. Al met al een heel gedoe. Ik stel vast dat het een betrekkelijk kleine groep fanatici toch is gelukt, de andere helft van de wereld te gijzelen. Veel tijd voor shoppen en/of koffie blijft er zo ook niet over. Minneapolis De terminal op MSP is geheel bestemd voor Northwest. Er komen daar per dag niet te veel internationale vluchten, zodat een en ander te overzien is. Nog een woord over mainport Schiphol. Wat een drukte, wat een chaos. We moeten lang zoeken voor we ergens wat te drinken kunnen krijgen zonder dat we aan tafel bediend worden. Op de E-pier waar we moeten boarden lukt dat eindelijk. Je verwacht dat op borden wordt aangegeven, dat daar faciliteiten zijn, maar ik heb het niet gezien.
Doorverbinding naar Anchorage Na het vlakke landschap rondom Minneapolis verdwijnt alles onder een dicht wolkendek. Van de Rocky Mountains, Edmonton en Juneau zien we niets. Op een gegeven moment trekt het wolkendek open en worden we vergast met uitzicht op bergen en gletsjers. Voor de nadering naar Anchorage is de hemel weer helemaal dicht. Langzaam dalen we in het wolkendek af. Uniek is de belevenis, dat je als het ware tussen twee lagen wolken doorvliegt. Het ziet eruit alsof je door een druipsteengrot vliegt. Mysterieus licht van boven maakt het heel spannend. Voor ons de eerste keer dat we zoiets mee maken. Vlak voor de landing kunnen we een eerste blik werpen op de omgeving van Anchorage. We vliegen boven de zeearm die ze hier Knick-arm noemen. Dat belooft veel! Aan boord spreken we een inboorling die suggereert om in verband met het weer eerst richting Fairbanks te gaan. We zien wel. Best Western Barratt Inn De shuttle naar het hotel heeft ook nog twee jagers aan boord. Zij gaan jagen op alles dat zwemt: beren, moose etc (!?). Het hotel is OK, maar de plaatjes op internet zijn van het nieuwe deel met de "de luxe" kamers. Onze kamer is prima in orde en van alle gemakken voorzien. Ik heb vanavond de beloofde steak gegeten; twee van die dingen zou ik niet kunnen opeten. Zwak, dat wel, maar we zijn nu ook alweer 26 uur onderweg en het is nog steeds dinsdag. |
||||
Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde © 2006 - Stef van Gasteren |