De ochtend

Gisterenavond hebben we de wekker en de telefoon op 08.00 uur gezet. We waren erg moe. Vanmorgen ben ik al voor de wekker wakker. We maken lekker relaxed toilet en op naar het ontbijt. We hebben daar gisterenavond de lokale "Subway" voor uitgekozen. Vandaag blijkt dat die broodjeszaak pas om 10.00 uur opengaat. Onze honger is groter. We belanden dus in het restaurant van het Best Western.

Na de toch wat vette hap van gisteren is dat eigenlijk een gok. Maar ja, ontbijt is toch wat anders.

Continental breakfast staat niet op de kaart. We gaan voor het ongewisse en bestellen eieren met gevolg. Gelukkig heb ik voldoende Amerikaanse films gezien, dus op de vraag "how do you want your eggs cooked" kan ik aangeven, dat de mijne overeasy moeten en die van Gonda sunny side up. Bij de eieren wordt nog bacon en toast en aardappelrösti geserveerd. Alles prima in orde deze keer. Maar wat een hap zeg!

Vandaag is het net als gisteren zwaar bewolkt. Af en toe vallen er wat spetjes deze morgen. Zoals gebruikelijk is de ochtend van de dag waarop je het motorhome afhaalt een wat verloren ochtend. Eerst mag je pas om 10.00 uur bellen om te vragen wanneer ze je komen ophalen, dan blijkt dat je om 11.00 uur nog eens moet bellen omdat jouw motorhome nog niet binnen is. Uiteindelijk weet je dan, dat ze je om 12.50 uur komen halen. Om de tijd te doden doe je wat in de omgeving van je hotel. Omdat je meestal een hotel in de buurt van het vliegveld kiest, is dat niet zo makkelijk. Je zou een taxi naar hartje stad moeten nemen.

Na het video-avontuur bellen we weer met de verhuurmaatschappij.

Daarna wandelen we wat. Nu blijkt dat dit deel van Anchorage veel restaurants en verhuurbedrijven huisvest. We bezoeken ook een visitor-centre.

Als de wolken optrekken, zien we dat Anchorage omringd is door bergen van een gemiddelde hoogte. Op een van die bergen ligt al sneeuw. Later vandaag zal de juffrouw die onze "party" afhandelt, "Kelly", daar ook een opmerking over maken.

Een thermometer geeft aan dat het 13 graden Celsius is.

Tijdens onze video-avonturen, spreek ik met een vrouw die ook naar de vliegtuigen zit te kijken. Zij is vannacht uit Fairbanks komen rijden. Haar man heeft nl. een hartinfarct gehad en is naar Anchorage overgevlogen. Zij zit nu te wachten tot er een kamer in het hotel vrij zal komen.

Great Alaskan Holidays. Het afhalen van het motorhome

Kelly komt ons halen en brengt ons vrolijk koutend naar Great Alaskan Holidays. Wij worden op twee stoelen gezet en verplicht naar een video te kijken. Het gaat erom hoe je het motorhome bedient. Tevens wordt wat uitgelegd over hoe je een bocht moet nemen en hoe je een opritje op en af moet rijden.

Maar vooral worden je de verschrikkelijke dingen getoond die kunnen gebeuren als je de goede raadgevingen niet opvolgt.

Na zo'n video heb je helemaal geen zin meer om aan je trip te beginnen.

Uit de documentatie en op internet heb ik de indruk gekregen, dat Great Alaskan Holidays een erg groot bedrijf is. Nu blijkt dat ze 180 voertuigen bezitten. De omvang van het bedrijf komt dus overeen met die van de Canadese bedrijven die we kennen. Alles gaat vriendelijk. Op onze vragen krijgen we uitgebreid antwoord. Maar alles gaat toch weer iets anders dan we gewend zijn. Minder vertrouwd dus.

Rijden. Naar Fred Meyer

Op onze vraag naar een goede supermarkt, prijst Kelly ons de zaken van "Fred Meyer" aan. Er zijn er daar twee van. Wij kiezen daarvan de meest noordelijke, in verband met de vervolgroute naar onze camping.

Kelly heeft alles netjes aangetekend op een kaartje van Anchorage. Als we bij Fred Meyer aankomen blijken we elf mijl verder te zijn.

Het moet worden gezegd, dat er veel verkeer is. Gelijk een goed ritje om te wennen zeg!

Naar de camping: Hillside on Gambell

Midden tijdens het spitsuur gaan we op zoek naar de camping. We hebben in de "Milepost" de camping "Hillside on Gambell" uitgezocht. Om op Gambellstreet te komen moeten we een stukje omrijden, omdat Gambellstreet een éénrichtingsweg is (6 rijbanen). Maar goed drie keer rechts is ook linksaf. Alleen valt het niet mee de drukke Gambellstreet op te komen.

Zonder geluk vaart niemand wel en dus raken we het verkeersbord niet. Op weg naar Fred Meyer en nu naar de camping regent het af en toe behoorlijk. De camping valt wat tegen. Hij ligt nl. aan, of is het langs, een wel erg drukke verkeersweg. We kiezen voor plaats 62. Deze plaats ligt met nog wat andere plaatsen aan de openbare weg. Bij de back-in procedure blokkeer je dan ook zomaar de straat. Ik ben erg benieuwd hoe andere campings eruit zien.

Eten bij Sorrento's

Al met al hebben we de lunch overgeslagen en rammel ik van de honger. We kunnen kiezen, gelijk gaan koken of nog maar een keer decadent. De mevrouw van de receptie weet een klein stukje verderop een goed restaurant. We eten daar overheerlijk een soort van Italiaans. Daar we niet kunnen kiezen welk bier we zullen nemen, brengt de serveerster drie kleine glaasjes met elk een ander tap-bier om te proeven. Wij kiezen voor een kan "Alaskan Amber".

Gonda verschalkt gelijk haar eerste visje, een stukje heilbot. De maaltijd is perfect, goede biefstuk, goed gekruid en perfecte bediening.

Nog wat overpeinzingen

Terwijl we terug lopen stel ik vast dat Anchorage eigenlijk wel een typisch Amerikaanse stad is. Downtown met wolkenkrabbertjes en verder veel erg verspreid liggende laagbouw. Mooi is anders. Wel heel fraai zijn de bergen rondom.

Nadat we van het diner thuis komen regent het.

Af en toe een bui. Het worden wel steeds meer buien. Nou ja, we zien morgen wel.

De route wijzigen heeft niet zoveel zin omdat het weerbericht op onze tv laat zien, dat er eigenlijk in heel Alaska voorlopig geen mooi weer is te verwachten.

Nog een woord over mijn GSM telefoon, hij doet het niet. Was het in Minneapolis nog mogelijk te bellen, hier niet. Hij herkent wel een netwerk, maar wordt daarop niet toegelaten (USA430).

Milestand: 18

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde