Schiphol in de vroege morgen

Maar uiteindelijk zijn we al klaar voor de bus van 06.30 uur. Een klein probleem is dat de betrokken bus kapot is en dus niet komt. Gelukkig rijden er voor Ibis twee bussen zodat we de bus van 06.40 hebben.

Wel leuk om te zien dat er speciale op maatgemaakte koffertjes zijn voor de posters en de borden achter de counters. Zelfs het rode lopertje voor de eerste klas passagiers brengt het afhandelingpersoneel zelf mee.

We hebben thuis al ingecheckt, maar daar hebben ze op Schiphol niet veel mee. We moeten toch alles weer invoeren zegt de dame van de incheck counter. En inderdaad de thuis afgedrukte instapkaarten kunnen zo de prullenbak in. Even zo goed worden we vlot geholpen.

Paspoortcontrole

Een min puntje is dat de luchthaven Schiphol ervan uitgaat dat iedereen de doorgang waar de Koninklijke Marechaussee de paspoort controle doet weet te vinden. Geen bordje of iets dergelijks wijst de weg. Wel staat er daar waar eventueel de rij zou kunnen beginnen een juffrouw die aan de hand van de instapkaart moet kijken of je wel bij het juiste controlepunt bent. Nou dat viel haar nog niet mee. Ze verwisselt het gatenummer met het stoelnummer. Gelukkig grijpt haar chef in. Anders zou haar dag zeker niet leuk begonnen zijn.

De vlucht

De veiligheidscontrole aan de gate verloopt vlekkeloos en spoedig zitten we aan boord van het vliegtuig. Het lijkt wel of bij Delta de stoelen iets meer ruimte bieden dan bij andere maatschappijen. De menukeuze keurig op gedrukte kaarten, biedt jammer genoeg niet meer keuze dan bij de KLM. Kip of pasta. Het wordt echt eentonig.

Over de vluchtuitvoering niets dan lof. Uitstekend verzorgd komen we geheel volgens schema in Atlanta Georgia aan.

Atlanta International airport

Op de luchthaven van Atlanta is het spitsuur op de internationale terminal. Er zijn diverse vliegtuigen afkomstig van zo genaamde internationale bestemmingen die min of meer gelijk aangekomen zijn. Gevolg is een enorme drukte bij de immigration. Ondanks dat zij veertig poortjes open hebben duurt het wel even. We schuifelen voetje voor voetje heen en weer door afzetlinten geleid door de grote hal, tot we eindelijk voor de balie bij de immigration officer staan.

Immigration

Het is nu een uur nadat we geland zijn. Wij treffen het. Onze controlepost is met nieuwe apparatuur uitgerust. Je hele hand wordt hier gescand. Ik ben eerst aan de beurt en na wat gesteun en gekreun wordt mijn groene kaart opzij gelegd. Gonda komt vlot door de controle en mag zo het land in. Ik niet, ik moet me voorzien van een oranje map bij een speciaal kantoor melden. Er is iets mis met de vingerafdrukken.

In het kantoor aangekomen wordt de map in een rekje met te verwerken stukken gezet en mogen wij plaatsnemen tussen allerlei niet zo gelukkig kijkende mensen. Het gaat hier wel even duren heb ik de indruk. Want behalve een pijnlijk gesprek tussen een officer en een dame die kennelijk geen juiste gegevens heeft verstrekt gebeurd er ogenschijnlijk niets. Na een half uur komt er een chef-figuur die de oranje mappen uit het rekje haalt en ermee in een kamertje verdwijnt.

Gelukkig voor mij blijk ik toch aan alle criteria voor toelating te voldoen en word ik door de chef-figuur na weer een half uurtje een goede vakantie gewenst. Een niet zo snuggere Engelsman die probeert zich voor mij uit te geven om zodoende mijn paspoort te bemachtigen wordt met de nodige minachting terecht gewezen.

Bij de bagageband aangekomen zijn alleen onze koffers nog aanwezig. We hebben ze vlug op een karretje gezet en naar de check voor de binnenlandse aansluitingen gebracht. Het is daar erg druk. Een official zegt ons de bagage hier te laten en zelf door de security check te gaan. Hij regelt het wel met de bagage.

Vooraf keken we nogal op tegen de lange overstaptijd op Atlanta International. Vandaag zijn we er wel blij mee. Door de hele toestand met de Immigration zijn er nu al twee uur van de beschikbare tijd om en dan moeten we nog aan de koffie. We moeten ons nog haasten om op tijd bij de gate te zijn.

Verder naar Phoenix

Ook hier weer een vol vliegtuig. Vertrek volgens schema aankomst ook. Perfecte verzorging aan boord. Een van de stewards is denk ik een stand up comedian en maakt van elke keer dat hij wat moet omroepen een leuke show. Helemaal gaar komen we om 18.00 uur plaatselijke tijd in Phoenix aan. In Nederland is het dan 03.00 uur in de nacht. Gelukkig komt onze bagage op de band. Goed geregeld dus.

De huurauto

Met de bus rijden we naar de huurautoterminal. Alle verhuurbedrijven bij elkaar. Een enorm gebouw. Het lijkt wel een vertrekhal. Ik laat me tot een upgrade van de gehuurde auto verleiden.

Het kost wel wat maar nu rijden we dan ook in een spiksplinter nieuwe Toyota Highlander.

Er zit nog niet eens een definitieve kentekenplaat op. Ik mocht ook kiezen voor een van de Nissans (Pathfinders en Murano’s) zelfs een Jeep Patriot staat naar ons te lonken.

Never mind! Kies wat je wilt. Het wordt de Highlander dus. Als je in die auto zingt, dan galmt het. Het is net de kathedraal van Den Bosch. Wel privacy glas maar geen zeiltje voor over de bagage, althans zo lijkt het nu.

Morgen kijken we wel verder.

Naar het hotel

Op weg naar ons hotel hebben we gelijk de Tom Tom uitgetest. Dat is nog geen succes omdat we niet helemaal begrijpen hoe je 1100 N Central Ave in moet geven. Wat wij hebben ingegeven brengt ons totaal ergens anders heen. Voorlopig dus maar eerst ons gezond verstand en de routebeschrijving van het hotel gebruikt.

Gevaarlijke auto die Toyota hoor. Voor ik er erg in heb rijd ik 120 mijl. Dat is niet de bedoeling, maar ja, die auto is erg geruisloos. Gelukkig zit er ook cruise control op. Wat wel ontbreekt, is elke handleiding die bij een dergelijke auto zou horen. We moeten het maar uitzoeken dus.

In het hotel hebben we nadat we onze bagage naar de kamer hebben gesleept in het restaurant een enorme steak geheel opgegeten. We zijn nu echt rijp voor de sloop.

Morgen maar eens rustig gaan starten.