Direct buiten Ely begint de eenzaamheid. De TomTom geeft aan dat ik na 408 km links af moet. Jawel 408 kilometer en dan ben je er echt nog niet.
Het is inmiddels bekend dat wij, Gonda en ik grote liefhebbers van het Amerikaanse land zijn. Maar ook wij zouden hier wel wat meer afwisseling willen. Ook onze hobby brengt op het eerste deel van het traject geen uitkomst. De geocaches die in onze GPS staan liggen allemaal net te ver van de weg of aan een zijweg die niet bestraat is. Nog net niet in slaap arriveren we na een kleine eeuwigheid in Eureka.

Eureka is een stadje met een gerechtsgebouw en een operahuis. Wij hebben er niet zoveel te zoeken en rijden dus gewoon door. Verder de verlatenheid in. Zelfs de paar koeien die je in de uitgestrekte tja weilanden(?) ziet moeten zich eenzaam voelen. Gelukkig moeten we vlak voor Austin de auto uit om ons aan aktiviteiten voor onze hobby te weiden.

In Austin blijkt de tank van de auto al weer half leeg. Dus op naar het plaatselijke benzinestation van de Shell. Het is hier behoorlijk druk. Als ik wil tanken blijkt de cardreader van de pomp kapot en moet ik toch eerst binnen mijn card afgeven, waarna de pomp wordt vrijgegeven etc. Al die tijd dat ik aan het modderen ben, card in de reader stoppen, hoopvol wachten, lezen dat de cardreader defect is, naar binnenlopen, card afgeven, naar de pomp lopen (letterlijk), tanken, naar binnen lopen om uiteindelijk af te rekenen, staat er een vrachtauto achter mij geduldig te wachten. De pomp waarbij ik sta is nl ook de enige die diesel verkoopt.

Alleen komen er nu ook zandduinen voor. Gelukkig voor ons komen we door het geocachen op plekken waar je anders toch wat makkelijk aan voorbij zou rijden. We moeten ergens op een parkeerplaats zijn voor een bijzonder “landmark”. Er staat in het verhaal iets over schoenen. Als we naar de bewuste parkeerplaats willen, vinden we het hier eigenlijk wel een beetje overdreven druk. Het blijkt dat er op de p-plaats door de leden van de Pony Express Association van paarden is gewisseld. Wat blijkt is dat zij vandaag hun 150 jarig jubileum vieren. We hebben een leuk gesprek met David Kittle die president is van de afdeling Nevada. Hij vertelt ons dat de ruiters echt post vervoeren om het jubileum te vieren.

Tevens weet hij ons uit te leggen wat we hier nu eigenlijk naast natuurlijk de activiteiten van de Pony Express zien. Wat zien we dan? Nou eh een boom die helemaal vol hangt met oude schoenen. De boom staat aan de rand van een laten we zeggen greppel, die ook helemaal vol ligt met schoenen. Mensen proberen hier hun oude schoenen, die ze met de veters aan elkaar vast maken, met een grote zwiep in de boom te gooien. Zij die mislukken laten hun schoenen in de greppel achter. De anderen kijken glorieus omhoog. David weet ons ook te vertellen hoe dit fenomeen is ontstaan. Althans volgens de legende. Het verhaal gaat dat hier ooit een verloofd stel om uit te rusten onder de boom zijn gaan zitten. Hun voeten deden pijn en dus deden ze de schoenen uit. Terwijl zij daar zo zaten, kregen zij ruzie. De vrouw gooide zijn schoenen in de boom en reed met de auto weg. Hem op kousenvoeten achterlatend. En sinds die tijd….

Om David te bedanken geef ik hem een van onze klompjes. Dat wordt zeer gewaardeerd. Hij wil gelijk met ons op de foto. Zijn vrouw komt helpen en roept erg enthousiast over het klompje dat die zeker een plaatsje in de kerstboom zal krijgen. Het is heel gezellig hier, maar ja na enige tijd willen we weer verder.

Op enig moment zien we “Middlegate Station” er ligt daar een grote geocache. We zien een aanduiding op onze apparatuur verschijnen. We rijden er naartoe. Het station is een oud gebouw met wat veranda’s waar je kunt zitten. Het is nl ook een cafe/restaurant. Op het terrein staan volop oude voertuigen. De geocache vinden we met enig hulp van de eigenaar op de ijsjesverkoop machine in de zijkamer van de kroeg. Al met al zijn we er een poosje druk.

Maar ja wij gaan weer verder. Als we een minuut of tien weer onderweg zijn, zien we links van de weg een groot 5e wiel (Fifth wheel=een soort van RV in de vorm van een oplegger op een pick-up truck) waar zo te zien rook uit komt. Waarschijnlijk de motor oververhit suggereert Gonda. Dat komt nog maar zelden voor zeg ik. Maar dan zien we het pas! Achter het 5e wiel, staat een andere auto echt in de fik! Het gaat hier zo te zien om een gloednieuwe Ford Mustang. Grote zwarte rookwolken komen onder de inmiddels zwart geblakerde motorkap uit.

Er is hulp ter plaatse en wij kunnen verder ook niets doen dan sympathie opbrengen voor de eigenaar van de mustang die zonder dat hij er iets aan kan veranderen zijn bezit letterlijk in rook ziet opgaan.

We rijden over een pass en krijgen uitzicht op uitgestrekte zandvlakten, waar vooral de US Navy aktief is. Ik vraag mij af of hier soms indertijd die proeven met A en H bommen zijn uitgevoerd. Alhoewel, was dat niet ergens in New Mexico?
Tegenwoordig is hier in ieder geval Fallon Naval Air Station met de thuisbasis van "Top Gun" de Naval Fighter Weapens School gevestigd. We stoppen beneden voor het uitzicht op een grote zandduin.
We horen tatie tatoe. En inderdaad komt er met toeters en bellen een brandweerauto aangereden. De Brandweer uit Fallon komt om de autobrand te blussen. Tenminste dat is de bedoeling. Ik denk dat er niet veel meer te blussen valt. Even later komt er een tankauto met water van de brandweer langs. Goede poging natuurlijk, maar ja die afstanden hè.

In Fallon halen we een stempel voor in ons Hwy 50 survivalpaspoort. Fallon is een aardig plaatsje waar wel wat reuring is. Er is in ieder geval redelijk wat commerciële aktiviteit. Het stadscentrum ziet er beslist verzorgd uit. Van Fallon gaat het nog steeds over de US 50 naar Fernley.

Daar moeten we de laatste stempel halen. Nu kun je die stempels in het algemeen juist bij de benzinestations halen maar het Fox Peak gasstation in Fernley heeft er niet van gehoord. We moeten ons dan maar vervoegen bij de Chamber of Commerce. Deze KvK zit gevestigd in een oud vrijstaand gebouwtje van het formaat van een eengezinswoning. Een aardige dame helpt ons aan het gevraagde.

We stellen Tom Tom in op ons overnachtingsadres. We gaan nu via Carson City richting Lake Tahoe. In dit gebied is het relatief druk. Bovendien rijden wij in de avondspits. Na alle eenzaamheid van vandaag wel weer even wennen. De weg voert uiteindelijk over Spooner summit (7151 ft) en geeft vrij uitzicht over het meer. Dit is absoluut een hoogtepunt.

Ons hotel in South Lake Tahoe (California) is na het Motel 6 van gisteren wel erg luxe.
Alleen de klad zit er wel een beetje in. Zo is er wel een zwembad met jacuzzi (Hot Tub), maar bijvoorbeeld de knoppen om die te laten bubbelen doen het niet meer. Jammer toch dat je een zaak hebt die eens beslist tot de modernste en meer luxere heeft behoord en dat het dan toch na verloop van tijd achteruit gaat! Alles is prima in orde hoor, maar aan bepaalde details zie je toch….
Bovendien dat moet ik kwijt: de man achter de receptie heeft geen gelukkig leven. Je ziet hem lijden.

Eerst gaan we zwemmen en dan het dorp in. We moeten natuurlijk ook eten. Het centrum is dermate aardig dat Gonda speciaal terug gaat naar de kamer om het fototoestel op te halen voor de laatste plaatjes van vandaag.