Daar gaan we dan de I-90 op richting Billings. Behalve een bord dat aangeeft dat je door de battlefields van Little Bighorn rijdt is er niet veel bijzonders te melden. Het landschap is erg uitgestrekt en de weg ligt hoog.
In de buurt van Sheridan zien we links de Bighorn Mountains waar we gisteren zo van hebben genoten. Later rijden we Montana in en na een paar minuten is het landschap ook erg Montana.
Veel groener en vooral ook heuvel/bergachtig. Na ettelijke kilometers buigen we af naar het noordoosten en rijden over de U 24 in de richting van I-94.
De US 24 voert door een landschap waarvan ik af en toe denk:”Hier zou ik ook wel kunnen wonen”.
Moet je wel van landbouw houden natuurlijk maar het ziet er erg leefbaar uit.

De I-94 brengt ons lange linten asfalt en weinig verkeer. Naar Bismarck ND is het 300 plus mijl. We rijden drie uur op deze weg.
Om geconcentreerd te blijven pakken we beide rest-area’s die we tegen komen. Gelukkig liggen er ook geocaches. Al met al zijn we vlot en vroeg in Glendive.
We vinden op een soort industrie terrein al snel een supermarkt. Van buiten ziet die zaak eruit als een houten loods. Van binnen is het een luxe supermarkt. We vinden makkelijk al hetgeen we nodig hebben.
Bij de kassa heb ik moeite om de caissière te verstaan.
Of dat nu komt door het feit dat ik best wel wat verreisd ben, of omdat ik afgeleid ben door het zwart met paars getinte haar en de vele kleurrijke tattoo’s die zij heeft, wie zal het zeggen?

Op Google maps heb ik gezien dat in het hart van Glendive ook een behoorlijk groot rangeerterrein ligt.
Daar gaan we op af. We boffen er staat een kolentrein op het punt te vertrekken. We wagen ons op BNSF terrein. Prompt worden we door wel twee employees aangesproken.
Uiteindelijk mag ik blijven staan, maar moet plechtig beloven niet te dicht bij de rails te komen.
De trein heeft twee locomotieven vooraan en nadat hij passeert blijkt hij er ook twee aan de staart te hebben. Daar tussenin een reeks wagons die steenkool vervoeren. Totale lengte; ik schat een mile.

Bij het terug gaan naar de auto laat ik een dopje van mijn lens uit de handen vallen. Een voorbij komende jonge vrouw ziet het gebeuren en is bezorgd of het goed is afgelopen. Ik stel haar gerust en zie gelijk dat ook zij behoorlijk getattoo’d is. Toeval?

Op het programma staat ook een bezoekje aan het Makoshika State Park. Dat park is snel gevonden de verplichte 5 echte dollars wat minder. Gonda informeert naar de geocache die hier zou moeten zijn.
De Ranger geeft ons de wedstrijdkaart en maakt ons lekker met de te winnen trofee. Een heel bijzondere geocoin.
We moeten de op het kaartje vermelde vijf geocaches doen. In elk van die caches zit een ponsmachine die een afbeelding in de kaart maakt. De Ranger moet dat controleren en mag dan de geocoin geven.

We rijden eerst het Statepark in.
Het is hier prachtig. Al vlot eindigt de sterk dalende en stijgende bochtige weg. Het moet dan verder over gravel. Onze Toyota heeft daar nog best wel zin in, maar de Michelin Energy banden krijgen slecht grip op het gravel.
We besluiten de vier buiten het park en de ene binnen het park gelegen cache te gaan zoeken.
Al met al kruisen we door de stad en de omgeving van Glendive. Alle caches vlot kunnen vinden. Alleen die laatste in het park! Nota bene bij het visitors centre.
Als we daar aankomen, zien we gelijk een ons bekende amobox in een boom hangen!
Alleen dat is niet de cache. Na wat vijven en zessen vinden we de cache in een siermuur die om de parkeerplaats loopt.

Gelukkig is het visitorcentre nog open en kunnen we onze beloning ophalen.