Dag_14 Glendive - Rapid City

Vroeg zijn we wakker.
We zetten ook de pc aan omdat we dan mogelijk kunnen skypen met Sylvia en Kees. Maar goed dat mislukt.
Uiteindelijk zijn we om 08.00 uur op reis. Dat is wel niet gepland maar wel prettig. We moeten vandaag wel een aardig stukje.
Gisterenavond hebben we nog zitten dubben of we misschien de Spearfish scenic byway, dan wel de Devils tower zullen laten schieten.
We hebben besloten het gewoon maar te proberen.

De route voert ons eerst terug naar Miles City. Over de Interstate kost dat maar een uur. In Miles City tanken we benzine en doen wat kleine inkopen, waar onder drop!!!!!

Dan rijden we uren lang over een tweebaansweg.
Je mag er 65 mph en kunt dus toch wel behoorlijk opschieten.
Onderweg stoppen we een paar keer voor een cache.
Soms hebben we succes, soms hebben we dat niet.
Bij een van deze intermezzo’s raak ik in gesprek met een Amerikaan die bij zijn Ford een ander shirt staat aan te trekken.
Hij begint onmiddellijk en geheel spontaan te vertellen dat hij onderweg is naar Seattle, omdat hij daar een opdracht bij Boeing moet gaan doen.
Hij is daar trots op.

Alleen heeft hij nu in een paar dagen flink wat kilometers moeten maken.
Van waar wij staan naar Seattle is nog wel zo’n twee dagen rijden.

Het Custer battlefield spel dat dit weekeinde in Montana wordt gespeeld en waaraan hij had willen deelnemen, dat gaat hij missen. Gewoon geen tijd. Het valt op dat mensen soms geheel uit zichzelf hele verhalen tegen je ophangen. Gelukkig heb ik daar interesse en een luisterend oor voor.

Tegen het middaguur bereiken we de afslag naar de Devils Tower.
Het is dan nog plm. 80 km. Of het aan de duivel ligt of aan iets anders, maar onze Garmin wil ons wel twee keer het weiland insturen. Ik heb haar getroost. Ze doet het verder weer goed.
Gelukkig maar, ik moet er niet aan denken ouderwets met een kaart en wat richting borden mijn weg te moeten zoeken.

Na een bocht in de weg zien we de Devils Tower.
Hij is nog ver weg maar toont al zeer imposant. Als we dichterbij komen zien we het fenomeen nog beter. Werkelijk fenomenaal.
Wat je ziet is een solitaire klomp basalt. Het landschap erom heen is licht glooiend. Het verhaal van het ontstaan heb je natuurlijk gelezen.
De vulkaan berg die om de gestolde kern zat is volledig geërodeerd. Vraag jezelf af hoe dat mogelijk is.
En dan die gigantische klomp lava! Als ik erna kijk zie ik misschien wel honderd meter hoge basalt kolommen. Bizar en bijzonder.
In het omringende land is nauwelijks iets waarneembaar dat op vulkanische activiteit wijst. We zijn onder de indruk en uiteraard blij dat we toch gegaan zijn.

We vervolgen onze weg naar Spearfish. Dat lijkt op de kaart maar een klein stukje. In werkelijkheid valt het nog best tegen.
We passeren eerst de grens tussen Wyoming en South Dakota. Bij het visitor centre aldaar voorzien twee charmante oudere dames ons van wat folder materiaal van de Spearfish Canyon.
Deze canyon vormt de route van de bekende Spearfish Scenic Byway. De route voert door een kloof die veel overeenkomst heeft met het gebied rond Pottenstein in de Fränkische Schweiz.
Een riviertje en aan weerszijden hoog opschietende rotswanden. Die rotswanden zijn dan weer dik bebost.
De Breidel Falls de eerste waterval die je tegen komt heeft last van dorst. Een andere waterval verderop heeft daar totaal geen last van. Al met al een mooie omweg.

Om half vijf staan we voor de Days Inn in Rapid City. Hier gaan we vier nachten doorbrengen. Zoveel tijd denken we nodig te hebben voor het verkennen van de Black Hills, Mount Rushmore en de South Dakota Badlands.