Vandaag staat in het teken van de koude oorlog.
We gaan naar de Minuteman Missile National Historic Site. Dit valt onder de Nationale Park Service.
Het gaat hier om een controlecentrum en een lanceerpositie van de zogenaamde Minuteman ballistische raketten.
Die dingen zijn in groten getale in de 50er jaren ontwikkeld en gebouwd. Zij waren een belangrijk onderdeel van de theorie van wederzijdse afschrikking.
Het idee was, dat mochten de Russen een nucleaire aanval uitvoeren op de US of eventueel een ander NATO land, zij er van uit konden gaan dat minder dan drie minuten later de US een raket met kernkop op een plek in Rusland zouden afvuren.
De kunst was nu om zo overtuigend mogelijk over te komen op de ander.
De Amerikanen hebben serieus hun best gedaan.
Ze hebben heel openlijk in South Dakota, Wyoming en Montana vele lanceerinrichtingen gebouwd.
Mijn jeugd is altijd behoorlijk beïnvloed geweest door deze feiten.

Waren mijn ouders en grootouders nog vaak bezig met de tweede wereldoorlog en de narigheden die ze daar van hebben ondervonden.
Vooral de hongerwinter. Altijd goed voor gruwelverhalen.
Wij waren veel meer bezig met het waanzinnige beeld dat er een idioot zou kunnen zijn die opdracht zou geven voor het lanceren van de eerste raket.
Niet alleen zou dat wereldoorlog drie hebben betekend, maar zeer waarschijnlijk ook het einde van het bestaan van de toen bekende wereld.

Vandaag bezoeken we een plek waar de opdracht van een lancering in daden kon worden omgezet.
Gelukkig is de situatie nu zo dat de dreigingsbeelden erg veranderd zijn.
Door de diverse verdragen zoals bv het Start verdrag zijn de aantallen ballistische raketten met nucleaire lading drastisch verminderd.
Er zijn in de US nu “nog maar” 450 raketten. Dat wil zeggen op land!

Om met het meer recente verleden geconfronteerd te worden rijden we vanuit Rapid City via de I-90 naar het oosten.
We gaan nog verder oostelijk dan gisteren. We zijn nu op de “Great Plains”. Een heuvelachtige hoogvlakte met heel veel prairies.
Nadat we een afslag hebben genomen bereiken we een eenvoudig visitorcentre.
We willen graag het commandocentrum bezoeken en daarna de feitelijke lanceerplaats. Beiden zijn door een speciale wet van het congres uitgezonderd van de START overeenkomst. Wel is de kernkop verwijderd en kan de raket niet meer gelanceerd worden.
We kunnen mee met de 10.45 uur tour. We krijgen instructies waar we ons moeten melden.

Op de bedoelde plaats aangekomen zien we een eenvoudig houten gebouw achter een geweldig hek. Ook de US vlag is buiten proportie groot.
Bij het hek ontmoeten we onze gids. De onze is een ex majoor van de USAF en heeft indertijd ook echt in de commandocentrale als launching officer gewerkt.
De lieden die het lot van de wereld feitelijk in handen hadden werden 24 uur aaneen opgesloten in de commandocentrale.
Die commandocentrale was bomzeker gebouwd. De betonnen kolossen zijn indertijd ter plaatse gebouwd. Voor vervoer zouden zij te zwaar zijn geweest.
De toegang tot die feitelijke centrales loopt door het eerder genoemde houten gebouwtje.
De lanceer bemanning zat dus 24 uur opgesloten in een betonnen cilinder achter een zware stalen (kluis) deur 60 meter ondergronds.
De rest van de bemanning, onderhoud en bewakingspersoneel leefden in de houten gebouwen.
De verwachting was dat bij een feitelijke aanval ook de commandocentra doelen zouden zijn. De lanceringmensen waren daarom goed beschermd, de overigen tja.

We krijgen alles te zien. Oeroude computers, stoelen met veiligheidsgordels. Slaapvertrekken, keukens etc. Het is allemaal oude zooi. En het doet wat met je als je bedenkt wat een ellende vanuit hier had kunnen worden veroorzaakt. Het is echt een wonder dat er nooit ongelukken zijn gebeurd.

Na deze indrukwekkende en ook wel huiveringwekkende rondleiding is het de bedoeling de feitelijke lanceersilo te bezoeken.
Deze silo met de enige Minuteman 1 raket die nog bestaat (zij het onklaar gemaakt), ligt vlak bij het plaatsje Wall. Daar zijn we gisteren al op bezoek geweest.
Het commandocentrum ligt dicht bij de oostelijke ingang van Badlands National Park.
We hebben nu de keuze; over de I-90 rechtstreeks naar de lanceer silo of een beetje om maar wel leuker via de Badlands.

We kiezen voor het laatste. Tenslotte hebben we gisteren een paar viewpoints niet bezocht en bovendien is ons bezoek gisteren geëindigd met een gigantische onweersbui.
Vandaag is het echt prachtig zomerweer. Bij binnenkomst in het park pakken we gelijk een viewpoint dat we gisteren niet hebben kunnen bezoeken. Het is echt genieten geblazen.

Op het viewpoint worden we gelijk geconfronteerd met mensen, het zouden Amish kunnen zijn, maar een andere fundamentalistische Christelijke beweging kan ook, waar van je denkt wat voegt ouderwetse kledij nou toe aan je overtuiging. Het kan er bij mij niet in als je de vrouwen uitdost met wijde slobberende ruitjes jurken en een kneuterig mutsje op het hoofd en je laat de mannen in pakken anno 1880 rondlopen, dat dat door welke God dan ook zou worden verlangd.

We genieten weer van de fraaie bergen in het park. Vandaag maar weinig dieren gezien. Nou ja je kunt ook niet elke dag alles hebben.

Na ongeveer anderhalf uur komen we aan bij de lanceer silo. Midden in het boerenland ligt dat ding.
Tegenwoordig is er een glazen koepel boven gemaakt. Maar vroeger zou hier slechts een grote gigantisch zware betonnen plaat hebben gelegen. Het kwaad zat er onder.
Moet je voorstellen je bent boer in South Dakota, je werkt rustig op je land en op een kwade dag wordt met een enorme explosie een stuk beton van 60 ton de lucht in geslingerd en met donderend geraas stijgt een raket uit de silo op. Je weet ervan, je kunt alleen nog maar met grote spoed naar je gezin om af te wachten wanneer de wereld vergaat.

We gaan verder op het oorlogspad. Elsworth Air Force Base is ons doel. Op deze luchtmachtbasis moet een interessant luchtmacht museum liggen. Ook kan je er een tour maken op de basis en daar een trainingssite van een Minuteman II lancering silo bezoeken. Ja, ja, we zijn goed bezig.

Het museum is zeer de moeite waard. De excursie per bus de basis op ook. Ten eerste hebben wij ons nooit gerealiseerd, wat een dergelijk basis allemaal inhoudt. Geweldig! Prachtige woonwijken, een ziekenhuis, een winkelcentrum, sportfaciliteiten, kortom een complete stad. Daarnaast natuurlijk diverse gebouwen en installaties met een militair doel.

De trainingssite van de raket is zodanig aangepast dat we met een trap de silo in kunnen. Dit is helemaal erg imponerend. Je kunt de raket bijna aanraken.

Vandaag zijn we op een redelijk tijdstip terug in het hotel. We zijn er moe van geworden.
De avondceremonie bij Mount Rushmore laten we voor wat het is. Mogen weer een nieuwe dag.
Misschien komen we dan nog wel in Wounded Knee. Nog meer narigheid.