We onderbreken onze tocht om een paar geocaches te doen. Gelukkig vinden we ze snel. Bij een van die geocaches op de parkeerplaats van een visitor centre ligt het doosje verstopt bij een lichtmast. Als ik naar boven kijk zou ik haast achterovervallen, zo hoog is die mast.

In het visitor centre staat een frêle oude dame erop ons van informatie te voorzien. Als we dan als mensen van wel heel ver het bezoekers register willen tekenen, krijgen we als dank elk een pin. Mogelijk dat die de zoals ons gisteren is gebleken zoek geraakte pin van Highway 50 kan vervangen.

In Wall kan je overal vrij parkeren. Wij doen dat in het begin van de hoofdstraat. Dan bekijken we eens rustig de zaak.
Er is eigenlijk maar een straat die het centrum vormt. In die straat heb je aan weerszijden diverse winkels, waarvan er veel allerlei goed bedoelde ....... verkopen.
Er zijn ook een paar serieuze juweliers, die South Dakota (Black Hills) goud verkopen.

De grootste zaak is de drugstore. Er zijn diverse ingangen. En er zijn diverse afdelingen. Zo is er dan toch nog enige orde in de chaos.
Achter de winkel ligt een binnentuin met daarachter nog weer en winkel gedeelte. Dat is allemaal voor de fun hoor. Zo is er in een gang een enorme dinosaurus die elke twaalf minuten een enorme show opvoert. Kortom kermis.
De te kopen producten zijn niet van onze gading. Ik ben nog wel geïnteresseerd in leren riemen, maar niet tegen de gevraagde prijzen. Voor een paar T-shirts zijn we nog wel gevallen.

Op naar Badlands National Park. Na de Badlands in North Dakota zijn we natuurlijk al wel wat gewend.
Maar dit is toch ook heel prachtig hoor. Gelijk kort na de ingang is er een viewpoint waar we een schitterend uitzicht hebben op de Badlands. Zachte kleuren hier. Het lijkt qua kleuren wel een beetje op de Painted Desert.

Viewpoint na viewpoint wordt door ons bezocht en zelfs een wat lange stop bij wegwerkzaamheden is helemaal niet erg. Er is genoeg te zien.
Naast het landschap zien we in het landschap ook diverse dieren. We zien bighorn sheep oude en hele jonge.

Het is de hele dag al fraai weer.
Maar vanaf vanmorgen in Rapid City achtervolgt ons al een zware bui. We blijven hem redelijk voor, maar het is duidelijk dat we het uiteindelijk gaan verliezen.
Tot en met het laatste viewpoint winnen wij. Als we het park gaan verlaten in de richting van Interior en Scenic, heeft de bui ons te pakken.
We rijden wel 40 kilometer aan een stuk door een onweersbui.
Links en rechts bliksemschichten en het water komt met bakken uit de hemel.
Ik moet zelfs de verlichting van de auto aan doen.
De ruitenwissers hebben het heel druk.
Kortom slecht weer.

Daar zit je dan in de korte broek.

We rijden door Hill City naar de Avenue van de Chiefs even voor Custer.
Bij aankomst zijn we aanvankelijk een beetje teleurgesteld. We hebben Mount Rushmore in gedachten. Nou daar lijkt dit in het geheel niet op. Van Crazy Horse is eigenlijk alleen het gezicht af.
Bovendien liggen de P-plaatsen en het bezoekerscentrum best ver van de berg af.
Het bezoekerscentrum vertoont een film over het hoe en waarom van dit gebeuren. Erg belangrijk is het private karakter van de organisatie. Men wil geen overheids steun.
Kort en goed er is dat bezoekerscentrum met filmzaal, informatiestand, museum. Je kunt ook naar buiten om naar de berg te kijken, maar dat is het dan.
Gelukkig wordt er omgeroepen dat er een bustour naar de voet van de berg is. Kost wel weer extra, maar dan kom je tenminste dichtbij. Je kunt dan de grootsheid van de proporties beter inzien.
Het wordt dan eigenlijk pas duidelijk wat een gigantisch karwei hier nu al zo’n 70 jaar wordt geklaard. Of onze generatie het eindresultaat gaat zien? Waarschijnlijk niet.

Onze buschauffeur is erg gedreven en vertelt met overgave over het belang van de foundation die nu verantwoordelijk is voor zowel het monument als het museum als ook de Universiteit voor de Noord Amerikaanse Indiaan.
Grappig is wel dat hij zelf een erg blanke boer is uit South Dakota. In het museum schijnen de originele kralen en spiegeltjes te liggen waarmee wij Hollanders ooit het eiland Manhattan hebben gekocht.
Het lijkt sterk, maar je weet het nooit.

Al met al toch wel weer een imponerend verhaal waarmee we zijn geconfronteerd. Of we de lichtshow nog gaan bekijken? We moeten ook nog naar die van Mount Rushmore. Voor dat soort ceremonies is juni eigenlijk geen geschikte maand. Het blijft namelijk ’s-avonds veel te lang licht.

Besloten is om in Hill City te gaan eten.
Hill City is bekend om de stoomtrein en de kunstenaars gemeenschap die daar huist.
Die stoomtrein troffen we wonder boven wonder nog aan. Klaar voor vertrek naar Keystone. Het gaat om een mooi stoer Mallet locomotiefje en een hele reeks rijtuigen.

Van die kunstenaars merk je eigenlijk niets. Tenzij de zo genaamde antiekwinkels daar toe gerekend moeten worden.
Er zijn een aantal winkels met oude en bijna oude rommel. Antiques noemt de Yank dat. De ouwe zooi van een ander mag je dan voor veel geld kopen.
We hebben wel lekker gegeten in Hill City, dat dan weer wel.
Moe en toch weer gelukkig bereiken we het hotel.