Dag 02 Johannesburg – Graskop Even wennen 2007-10-06
Vanmorgen vroeg gewekt door de telefoon. Gisteren heb ik dat met de receptie geregeld. Nu hebben we even tijd voor uitgebreid sanitair en een rustig ontbijt. Het ontbijt is hier in het Airport Grant Hotel prima voor elkaar. Je kunt zoals wij bescheiden Europees eten, maar naast vers fruit en allerlei “cereals” kan je ook braadworst en/of allerlei varianten ei krijgen. Na het ontbijt halen we de jassen. |
 |
Het heeft geregend! We gaan naar de bank across the street om te kijken of het vandaag wel wil lukken met de ATM. De bank zelf gaat pas om negen uur open, maar de hele batterij ATM’s heeft altijd dienst. Ze staan zo opgesteld dat de privacy gewaarborgd is. Gonda mag haar kunsten vertonen. Het lukt wonderwel, geen moeilijk te interpreteren vragen en ook de mogelijkheid om een ander bedrag dan voorgeprogrammeerd op te nemen. We nemen zoveel op dat we voorlopig niet meer hoeven te tappen.
De auto afhalen
Na terugkomst in het hotel bel ik de receptie om assistentie bij het dragen van de bagage. Met een bescheiden klop op de deur meldt zich dezelfde man die ons gisteren avond ons verlate diner op de kamer bracht. Omdat er veel mensen de shuttle van half negen willen nemen naar het vliegveld rijdt het hotel een tweede bus voor.
 |
Wij zitten in de eerste en we worden keurig afgezet bij de auto verhuur kantoren. Bij Budget rent a car worden we vriendelijk en efficiënt geholpen door een jonge man. Onze papieren liggen al voorbereid klaar. Nog wat fotokopieën van rijbewijzen en paspoorten, een extra verzekering afsluiten tegen het risico van ruit en band schade en het huurformulier kan worden ingevuld. Ondertussen hebben we een gesprekje over hoe lang het wel niet vliegen is naar Amsterdam en in hoeverre wij denken Afrikaans te kunnen verstaan. De Budgetman haalt onze auto en samen met hem screenen wij de auto op aanwezige schade. Nou dat kan je wel aan Gonda overlaten. |
Le voiture
De huurauto is een Toyota Corolla vierdeurs sedan met grote kofferbak. Ik merk nu pas dat mijn Swift in verhouding wel erg klein is. De Toyota is voorzien van airco en een boordcomputer, maar de ramen gaan open en dicht met de ouderwetse slingertjes. Ook de spiegels moet je weliswaar van binnenuit maar toch met de hand verstellen. Wel is er een alarm systeem gemonteerd. Kleur zilvergrijs. We krijgen nog wat kaartmateriaal en wat goede raad en weg kunnen we.
 |
 |
 |
We rijden de overdekte parkeergarage uit en moeten daarna vrijwel direct uitvoegen naar de meest rechter baan voor de R21 naar Boksburg.
Al gauw zitten we op de N12 naar Witbank. Nu we gewend zijn aan (nou ja gewend) aan het links rijden en rechts inhalen beginnen we ook wat vrijer om ons heen te kijken. De N12 is een vierbaans weg met gescheiden rijbanen. Je mag hier 120 kilometer per uur. De mensen die veel langzamer gaan omdat sneller in verband met de technische staat van sommige voertuigen niet verantwoord is wijken vaak nog eens extra naar links uit. Het is zaterdag en dat is waarschijnlijk de reden dat het erg rustig is op de weg. Desondanks moet je goed blijven opletten want ondanks de borden die radar snelheidscontrole aankondigen zijn er af en toe wel gekken die veel te hard rijden. Sommige mensen hebben ook veel moeite vooral in bochten om op hun baan te blijven. Voorlopig kwalificeer ik auto rijden in Zuid-Afrika als behoorlijk gevaarlijk.
Het landschap in de omgeving van Johannesburg wordt gedomineerd door de alom aanwezige mijnbouw. Kunstmatige heuvels mijnafval ontsieren het uitzicht. De mijnen en de aanverwante industrie verpest het beeld ook behoorlijk. Wel noteren we een paar bijzondere namen. B.v. Holfontyn en Putfontyn. Voor Witbank komen we bij het Middelburg tolstation. We rekenen hier 31 rand contant af en mogen onze weg vervolgen. Alleen burgers van de Republiek Zuid-Afrika mogen met creditcard betalen.
 |
 |
 |
Kort na het tolstation is het eerste tankstation van vandaag. We hebben weliswaar nog een volle tank, maar we willen drank en spijs kopen. We hebben inmiddels een behoorlijk droge strot. Als we aankomen rijden staat een pompbediende al te zwaaien om aan te geven bij welke pomp ik mag tanken. Jammer joh!
In de winkel bij het benzinestation is behoorlijk veel te koop. We kunnen ruim water en broodjes inslaan. Als we verder rijden wordt het landschap steeds fraaier. De N12 gaat naadloos over in de N4 en het landschap lijkt steeds meer op Montana. Weidse uitzichten met bergen die tot op de top groen of nu nog een beetje bruin zijn.
Op enig moment wordt de N4 een twee baans weg waar ook nog eens wegwerkzaamheden aan de gang zijn. We rijden een tijdje achter een bus van de politie die gevangenen vervoert. Zelfs deze bus rijdt niet alleen te hard maar de bestuurder heeft ook zo zijn eigen opvattingen over de plaats op de weg. De rijbaan is tamelijk smal en de tegemoetkomende auto’s hebben allemaal vreselijk haast en komen ook regelmatig over de scheidingslijn tussen de twee banen. Link hoor!.
Belfast
Bij Belfast verlaten we de N4. In Belfast doen we nog wat aanvullende aankopen bij de Spar. En daarna gebeurt het dan echt. We missen een tijdelijk bord dat de richting naar Dullstroom en Lydenburg aangeeft en voor we het weten rijden we door het plaatselijke township. Dat is geen vrolijke ervaring zeg. Ik denk dat wij zo’n beetje de enige blanken zijn, maar wat erger is , zijn de zichtbaar enorme verschillen met de rest van Belfast. Het township is een voorbeeld van armoede. Kleine rot huisjes, overal rotzooi op straat en in het gemeenschappelijk onbebouwd gebied. Het voetbalveld ligt net als de rest van het township op een stuk grond boven op een heuvel dat door de wind gegeseld wordt. Alle bewoners lopen dan ook dik gekleed op straat.
Nadat we het township hebben verlaten. Je kunt er maar via een weg in en uit. Rijden we nog wel even heel wat af in de omgeving van Belfast voordat we opnieuw in het centrum van die plaats zijn. Plotseling zie ik een kartonnen bordje met daarop de aanwijzing van de tijdelijke route naar Dullstroom en Lydenberg.
 |
 |
 |
De weg voert door steeds fraaier wordend berglandschap
Dullstroom is druk en het zelfde geldt voor Lydenburg. Pas in dit soort plaatsen valt op dat het grootste deel van de bevolking niet blank is. De mensen zijn in die plaatsen ook veel op straat. We zien een paar dames met een hele vracht aan goederen op hun hoofd. Zo’n 22 kilometer voor Ohrigstad slaan we rechts af naar Pelgrims Rest en Graskop. Dit is een deel van de zg Panorama route. Hier maken we eigenlijk voor het eerst mee dat niet alleen mensen zomaar midden op de weg lopen, maar hier wordt de weg door een groepje geiten versperd. Nadat we afgeslagen zijn richting Pelgrims Rest, passeren we de Robberspas. De bergen zijn van het Duitse type maar steken al wel boven een hooggelegen omgeving uit. De pas ligt op 1778 meter boven zeeniveau. Dat staat overigens in het Engels en Afrikaans aangegeven. De bergen zijn begroeid met gras en hier en daar wat bomen. Prachtig om te zien.
De weg is hier tamelijk smal. En is bovendien tamelijk druk bereden door bv motorrijders. Je wordt als het ware naar links gedwongen. Gonda vindt dat niet zo fijn want een aantal keren rijden de linkerwielen toch niet meer op het asfalt. De weg stijgt en daalt met mooie haarspeldbochten. Geheel onverwacht na passage van een viaductje staan op de weg en in de berm een aantal koeien, je schrikt je dood! Bij Pelgrims rest is een wel erg smalle brug over de plaatselijke rivier. Er kan maar een auto tegelijk over de brug. Wij passeren in het kielzog van een Toyota busje waarmee wat toeristen worden vervoerd. De weg wordt nu echt een bergweg met behoorlijke stijgingen. Na Pelgrims Rest doet zich een mogelijkheid voor om op de Bonnetpas wat foto’s van buiten de auto te maken. Je kunt het stijgende verkeer al van ver af zien aankomen. Het landschap is hier overweldigend. Vooral ook omdat het zich zover uitstrekt. Het weer wordt ook steeds beter. Regende het vanmorgen in Johannesburg, was het onderweg tamelijk somber , nu breekt de zon door en ziet alles er nog veel fraaier uit. Bij een uitsigpunt stoppen we en genieten van de omgeving. Na voortzetting van de reis zijn we dan al gauw in Graskop.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Graskop heeft niet veel pretentie. Er zijn wat winkels en restaurants. De plaatselijke Spar domineert samen met het benzinestation van Total het aanzien van een deel van de hoofdstraat.
Het Graskop hotel aan die zelfde straat brengt nog enig cachet, maar voor de rest…..
We draaien met de Hoofdstraat mee de hoek om en net als we beginnen te twijfelen of we niet eens moeten keren zien we het bord dat naar ons overnachtings adres wijst. We rijden de Oorwinningstreet in en gelukkig hebben ze bij Elephants Nest begrepen dat je nogal ver die straat in moet. Er staan om de 200 meter bordjes die de moed erin houden.
Het guesthouse
Bij het guesthouse aangekomen worden we ontvangen door de assistente van de eigenaresse. Deze mevrouw wijst ons onze studio. Als we aan haar vragen of ze weet wat wij met Dinkie de eigenaar hebben afgesproken weet ze alleen van een ontbijt maar niets van de overeengekomen avondmaaltijd.
 |
 |
 |
Wij frissen ons op en drinken op het terras in het zonnetje bij 18°C een kopje koffie. We besluiten om in de `Stad `te gaan eten. Nu wordt het hier in Afrika vroeg donker. We besluiten dan maar vroeg te eten want we hebben geen zin om in het donker terug naar de studio te rijden. In Graskop kan je perfect pannenkoeken eten bij Harrie´s, maar daar hebben we geen zin in of Portugees of vis, maar we besluiten in een pub een steak te gaan eten.
Gonda Vis en ik iets anders. Het bier is goed, het eten eenvoudig maar de sfeer is wel leuk. De rekening bedraagt inclusief twee gigantische glazen bier ZAR 133. Volgens Gonda is dat ongeveer Euro 14.
Weer in onze studio merken we dat het wat fris begint te worden en dus steken we de elektrische radiator aan. Nou is er maar één stopcontact dus we moeten wat rommelen omdat natuurlijk de foto´s gedownload moeten worden en ook de laptop niet zonder stroom kan.
Gereden afstand: 396 km
