Vrijdag 20 september 2002 Jasper- Lake louise

Als ik vanmorgen mijn neus uit de deur steek valt het mij op dat het bijzonder fris is. Na de gebruikelijke handelingen kunnen we vlot vertrekken. Op het drukste punt van de camping, nl de sanidump, staan ze dan eindelijk: de Elk. Een grote bull en een aantal hinden. Foto gemaakt en nog een, want waar zijn toch al die Elk die hier vroeger graasden? Toch BSE misschien?

Na het verlaten van de camping moeten we nog een keer voor de Elk stoppen, omdat ze net bezig zijn Hwy 93 over te steken. Ons valt inmiddels op dat de regen van gisterenavond in de bergen voor sneeuw heeft gezorgd. Had alles gisterenmiddag al een witte hoed gekregen, gisterenavond is die nog wat dikker aangezet. We gaan vandaag naar Lake Louise Village en zullen dus de z.g. koninginnenrit van Jasper naar eerder genoemde plaats door de Rockies maken. Door de sneeuw zien de bergen er nog imposanter en fraaier uit. Het lijnenspel wordt door het wit geaccentueerd. Al vlug stoppen we een keer zomaar langs de weg om een foto van de zich ontrollende pracht te kunnen maken. Brr koud zo zonder jas.

Even verder is een viewpoint waar onder meer Mount Edith Cavell kan worden bekeken. Wij trekken onze jassen aan en voegen ons bij diverse anderen, die hier ook dik ingepakt met statieven uitgerust staan te fotograferen.

Het sneeuwt, de zon verlicht de bergtoppen, het is hier prachtig. Er heerst een serene rust. Je moet wel wat koude kunnen verdragen. Wij zijn flink in de weer geweest met statief en telelens. Het is een beetje kerstsfeer.

Nadat we verder gegaan zijn laten we even later de Athabasca Falls rechts liggen. Toen ze van de week links lagen zijn we er op bezoek geweest.

Even verder ligt de Mineral Lick, jawel die met die geiten. We zijn gestopt, maar de geiten waren niet van onze komst op de hoogte. Het landschap ziet er door de witte waas anders uit.

Bij het verlaten van de parkeerplaats moet een grote hobbel genomen worden. Het gevolg is de nodige commotie aan boord, al het kommaliewant vliegt door de motorhome. Je hoort zelfs het een en ander aan scherven vallen. Tweehonderd meter verder kan er gestopt worden. Afgezien van de bende, bestaat de schade uit een gebroken bord. Gonda heeft het zo weer onder controle. Scherven brengen geluk zeggen ze.

Rustig rijden we verder. De Highway voert tussen nu besneeuwde bergruggen door, soms wat lager en soms wat hoger.

De lage gedeelten tonen ons allerlei kleuren groen en in de hogere gedeelten worden ons besneeuwde bomen en struiken getoond. Af en toe rijden we door motsneeuw en dan ineens is er weer zonneschijn. De weg is droog. Elke bocht in de weg toont weer nieuwe pracht. Bij de Icefields in de buurt wordt het landschap echt winters. De verkeersborden zijn hier niet te lezen, omdat ze helemaal onder de sneeuw zitten. We laten de Icefields voor wat ze zijn en stoppen bij Parkers Ridge.

Hier hebben we op de heenweg ook gestaan. zodoende kunnen we de weersverandering met gelijke foto's aantonen. Het sneeuwt hier echt en het is bitter koud. Desondanks zijn er mensen die de klim naar de Ridge ondernemen.

Wij gaan verkleumd verder en dalen de Sunshine pass af. Beneden is het droog en ligt er ook geen sneeuw. Een paar kilometer verder ligt een picknickplaats met picknicktafels etc., die zicht geeft op het dal en de rivier. Ooit waren we hier ook. Toen waren hier veel Eekhoorns. Vandaag hebben we hier tijdens onze lunch alleen toeristen gezien.

Als we verder gaan, rijden we zoveel mogelijk door. Dat dit niet helemaal gelukt is, zal niet verbazen. Een geplande stop hebben we nog te gaan. Mistaya canyon moet bezocht worden. We dalen af naar de canyon en worden wederom getroffen door de schoonheid van de omgeving.

De canyon zelf verrast ons meer dan we gedacht hadden vooraf. We zijn hier eerder geweest en dat het mooi moest zijn, ja dat wisten we nog wel.

Het imposante schouwspel van het resultaat van water dat werkt, dat waren we vergeten. Vanaf de houten brug, kijk je in kloven, gaten en richels waardoor de Mistaya rivier zich in eeuwen een weg heeft geslepen. De rivier loopt zeker zo'n 50 meter diep onder de brug door, terwijl zijn bed vroeger controleerbaar maar twee meter onder de brug door zou hebben gelopen. De brug is uiteraard van later datum.

Het weer wordt inmiddels slechter, we zijn hier weer in Banff Natl. park en volgens ons gaat er de nodige sneeuw vallen. We lopen door motsneeuw naar de auto. Even verder terwijl wij weer in de zon rijden, zien we de ene na de andere bergtop in de wolken en/of in sneeuwbuien verdwijnen.

Om 15.30 uur checken we in op Lake Louise campground. De warden legt ons uit, dat we gerust met ons motorhome naar Moraine Lake kunnen. De bussen van Vista gaan alleen in het hoogseizoen en zijn zelfs dan niet verplicht. Het probleem is dan alleen het parkeren. Daar zullen we nu geen last van hebben, want het is hooguit naseizoen.

We betalen de camping, horen de gebruikelijke waarschuwingen voor beren geduldig aan, en draaien gelijk weer om richting Moraine lake.

Eenmaal daar aangekomen, blijkt het er toch nog behoorlijk druk. Het is er bovendien onbehoorlijk koud. Er staat een straffe koude wind. We volgen te voet de bordjes met de aanduiding viewpoint 0,3 kilometer. Het blijkt te gaan om de Rockpile trail. Je moet weten, dat Moraine Lake wordt afgesloten door een berg losse rotsbrokken, die daar sinds de ijstijd liggen. In het engels heet zoiets een Rockpile (hoop rotsen), en als je daar een wandelpad op uitzet, wordt dat vanzelf de Rockpile trail. We gaan op pad. Al snel blijkt dat 0,3 km waarschijnlijk hemelsbreed gemeten is. Ze zouden er bij moeten zetten, dat je ook nog eens flink omhoog moet. Maar O.K.! Het is zeer de moeite waard. Voor oudere mensen zoals wij staan boven zelfs bankjes!

Als ik op zo'n bank gezeten, van verbazing mijn mond open heb, verslik ik me spontaan in een sneeuwvlok.

Op de terug wandeling, horen we fluiten en piepen. Het blijkt hier om marmot-achtige diertjes te gaan die op en tussen de rotsen leven. Ik denk dat ze Whistlers heten. Het blijkt te gaan om: pica's.

We zagen ook nog een Engelse vrouw, type Coronationstraat, op het pad naar boven. Zij was getooid met een 50-er jaren permanentje en sandaaltjes.

Langs de oever van het meer hebben we nog wat gewandeld en de ogen nog verder uitgekeken. In de giftshop bij het meer hebben we een huis voor Ma … a en Niels gekocht.

Nadat we ons op de camping hebben geïnstalleerd, hebben we eens flink lang gratis gedoucht. Als we terugkomen bij ons mobile home, blijken onze buren voor vannacht ook gearriveerd. De man heet Bill en hij en zijn vrouw komen uit Polen. Hij rent achter zijn hond ( een toy Kees), maar krijgt hem niet te pakken.

Het beest begint tegen mij op te springen. Ik probeer: "voet en zit".
Het wonder gebeurt, het beest luistert meteen. Bill kan hem eindelijk vangen.

Inmiddels valt er weer sneeuw. Het wordt weer een koude nacht.

Het weer : Sneeuw, motsneeuw en zon. Koud.

Wild : Elk (een kudde), Eekhoorn, Pica's en een sporty.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde