De Turnagain Arm

's Ochtends word ik nog voor de wekker wakker. Het verkeer op Gambellstraat is al weer in volle hevigheid losgebarsten. Ik heb een pijnlijke heup van het liggen. De matras heeft nare veren. We moeten eens kijken of we daar vanavond nog wat aan kunnen doen.

Vannacht is er nog een motorhome gearriveerd. Het staat pal naast ons. Ik heb niet gemerkt dat ze kwamen. Gonda wel.

Anchorage verwent ons met zwaar bewolkt maar droog weer. De vraag is hoelang het droog zal blijven. Terwijl we ontbijten kijk ik af en toe naar de verkeersdrukte op Gambellstreet, ik moet zo meteen daar met een haakse hoek op invoegen. Met de video van gisteren nog vers in het geheugen speur ik maar vast naar verkeersborden en andere obstakels. Het valt wel mee, maar dan blijft nog het feit dat er wel twee rijstroken vrij moeten zijn voordat ik de weg op zal kunnen draaien.

Om 09.00 uur is het dan zover; we vertrekken terwijl de eerste spatjes regen vallen. De route voert vandaag naar Kenai op het gelijknamige schiereiland.

Na een half uurtje bereiken we de kust langs de "turnagain arm". Het verhaal gaat dat de befaamde ontdekkingsreiziger Captain Cook indertijd dacht hier de doorgang over de noord naar Europa gevonden te hebben. In de zeearm waar wij nu langs rijden kwam hij tot het inzicht, dat hij hier niet moest zijn. Ze draaiden maar weer eens om. Vandaar de naam. Een korte beschrijving van het landschap is op zijn plaats. Links van ons hoge bergen waarvan sommige met steile hellingen. De bordjes die waarschuwen voor vallende rotsen zijn dan ook talrijk. Rechts van ons de zee en soms ligt er langs de weg nog een stukje van de spoorweg. De zee ziet er grauw en woest uit. Aan de overzijde van het water liggen dan weer hoge bergen. Het weer zit ons niet mee. Donkere wolken waaruit steeds meer regen valt zijn ons deel. Ook de wind wakkert aan.

De viewpoints

Langs de weg staan regelmatig bordjes die een viewpoint aanduiden. Meestal met de vermelding dat het viewpoint volgt na 1000 ft. Deze afstand is redelijk kort om het motorhome op een nette manier gestopt te krijgen. We rijden op de weg langs Turn Again Arm redelijk snel. De maximumsnelheid is wel 65 mile per uur. Er is hier veel forensenverkeer. Ook is hier de bijzondere verkeersregel van kracht, dat als een langzamer voertuig aan de kop van een file van 5 voertuigen rijdt hij/zij bij de eerste gelegenheid moet uitwijken, zodat de snellere voertuigen kunnen passeren. Een viewpoint zien betekent dus direct beslissen of je erop wilt of niet.

We stoppen op een aantal viewpoints. Natuurlijk missen we ook Belugapoint en Birdpoint niet. Bij Belugapoint nemen we echter geen Beluga waar. Ook de zeehonden die ik van een aanwijzingsbord niet mag voeren, hebben vandaag net als ik geen dienst.

Bij Birdpoint kun je, mits je daarop de juiste tijd bent, de zgn. boraltide waarnemen. Je ziet dan een muur(tje) van hoog water de zeearm inkomen. Vandaag nemen wij het niet waar. Dan moet je er ook maar op tijd zijn.

Girdwood en het Alyeska Resort

De spoorlijn ligt inmiddels links van de weg. De wind is fors toegenomen. Ook de regen is zeer met ons. We slaan af naar Girdwood en het Alyeska Resort. Bij het laatste heb je een tramway. Een kabelbaan dus. Op de parkeerplaats van het resort aangekomen, overleggen we of het zin heeft om met de kabelbaan naar boven te gaan. We kunnen het bergstation van de kabelbaan zien liggen, dus besluiten we omhoog te gaan.

Eenmaal boven aangekomen, valt het weer mee en tegen. Het zeikt van de regen, maar je kunt toch wat zien. Rondom liggen zeven gletsjers, waar we af en toe een glimp van opvangen. Foto's? Forget it. Je kunt ook vanaf het observatie- platform naar zee kijken. Allemaal heel leuk, maar eigenlijk hoort er zon bij. De liftboy in de tram, heeft mij verteld, dat hier bijna dezelfde hoeveelheid sneeuw per jaar valt als in Whistler BC.

We worden koud en gaan in het restaurant koffiedrinken. De jongen achter de kassa, ongeschoren bek, lang haar en een mutsje op, is verbaasd over onze $2 biljetten. Hij vertrouwt het maar net. Enfin, de koffie is goed en als cadeautje verschijnt er buiten een fraaie regenboog.

Portage Valley en de Portage Glacier

Een uurtje later rijden we de Portage Valley in. Hier gaat de weg naar de Whittier-tunnel en naar de Portage Gletsjer met bijbehorend meer. De Whittier tunnel wordt gedeeld door spoor en wegverkeer. Wel om en om hoor!

Bij de ingang van de tunnel en bij het meer zijn de deuren van de hel los! Het stormt, dat het een lieve lust is. Het motorhome staat compleet te schudden. Diep in de kragen van onze regenjassen gedoken, sprinten we naar de koffieshop om daar te lunchen.

Geen hamburgers voor 16.00 uur is het devies. Nou ja, dan maar een sandwich en koffie. De man bij de kassa weet ons te vertellen, dat het zgn. Alaska kwartje (we zijn daar voor een kennis naar op zoek) nog niet is uitgebracht.

We blijven maar kort. Toch rijden we nog even naar het meer. We zien hoge golven en stuifwater over de ijsschotsen. Als ik probeer om buiten een foto van dit alles te maken, lukt me dit niet. Wind en regen striemen mij pijnlijk in het gezicht. Daar kan ik mijn camera niet aan wagen.

Op het gletsjermeer zijn rondvaarten. Vandaag echter niet.

Ergens lees ik, dat hier met regelmaat windsnelheden van 130 mijl en meer worden gemeten. Kortom, het ziet er slecht uit. Mogelijk kunnen we het over een paar dagen op de terugweg van Seward nog eens proberen. We gaan nu gewoon verder naar Kenai.

Kenai Peninsula

Het is overigens zodanig beroerd weer, dat autorijden werken is geworden. Als we de brug over de Pacerriver passeren, wordt het wat beter. Op het viewpoint kun je zelfs wat bergen zien. De gletsjers blijven buiten beeld.

De weg voert weg van zee en brengt ons meer naar het binnenland van het schiereiland. Na 14.00 uur knapt het weer steeds meer op. De droge perioden duren langer en er is steeds meer te zien.

Prachtig bergland is ons deel. We stoppen regelmatig op viewpoints en zien dan ook nog wat. Dit lijkt er meer op!

Het is lastig het landschap te beschrijven. Het is sowieso prachtig. Ook bergachtig, dat is duidelijk. Qua sfeer is het echter weer geheel uniek. Anders dan de Alpen of de Rocky Mountains. De bergen zijn hoog maar afgerond. Sommige zijn groen tot aan de top, andere daarentegen hebben al sneeuw op de top. De dalen zijn wijds. Her en der zijn meertjes en moerassen. De weg is nergens steil. Tja, we zijn ook hier weer zeer onder de indruk.

Sterling, Soldotna en Kenai

Bij Coopers Landing, Sterling en vooral bij Soldotna is er redelijk veel verkeer. In de buurt van Soldotna is de weg zelfs vierbaans, toe maar!

Als onze voorganger en wij dus ook ons precies aan de speedlimit van 45 mijl houden, is dat voor de bestuurder van een snelle auto te langzaam, hij spuit ons voorbij. De tegemoetkomende "State Trooper" bedenkt zich niet en ontsteekt de feestverlichting en maakt een U-bocht.

De snelle jongen staat even verder aan de kant. De politieman met kogelwerend vest spreekt hem zo te zien ernstig toe.

Beluga lookout Lodge & R.V. Park

In Kenai aangekomen, is het inmiddels zeer redelijk weer. De zon schijnt op de zee en maakt daar zilveren plekken. Wij hebben in januari thuis bedacht, naar aanleiding van wat internetinformatie, dat we hier op de camping met de naam: "Beluga Look-out RV Park" moeten gaan overnachten. De gedachte was, dat als op Belugapoint geen Beluga's te zien zouden zijn, het hier wellicht wel zou lukken. We hebben ons toen niet gerealiseerd dat dit RV Park een hoofdprijs is. De camping is op een hoge klip pal aan zee gelegen. Je kijkt van hier langs de kust tot aan Anchorpoint en aan de overzijde van de Cook Inlet zijn de vulkanen van Zuid-West Alaska te zien. Onder aan de klip mondt de Kenai-river in zee uit.

Wij krijgen bovendien een topplaats. Eerste rang met vrij uitzicht op zee. Na het gebruikelijke gepruts met de aansluitingen, maken we snel gebruik van het mooie licht en filmen en fotograferen wat af.

Daarna wandelen we naar het strand. Stranden zijn in dit deel van de wereld altijd wat rommelig. Veel troep en beslist niet uitnodigend om te gaan zonnen. Dit strand heeft ook nog eens veel zwart vulkaanstof.

Overigens heeft Gonda gisterenavond in het handboek van het motorhome gelezen, dat we bij een uitbarsting waarbij het as en vulkaanstof regent, geacht worden te stoppen en het geheel af te wachten. Een en ander schijnt toch regelmatig voor te komen.

Als we van het strand terug komen, lopen we nog even langs de antieke Russisch Orthodoxe kerk. Een teken van de Russische invloed die hier jaren was.

Terug op de camping zie ik een paar mensen in hun motorhome televisie kijken.

Heb je het mooiste uitzicht van de wereld en dan ga je….

Milestand: 197

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde