Vanmorgen wat vroeger op pad. We gaan naar Seward. Daarvoor moeten we eerst terug naar Soldotna en Coopers Landing voor we weer op de Seward Highway komen.

Soldotna

Gonda heeft in de Milepost een advertentie ontdekt van een treinenwinkel in Soldotna. Dat wordt dus onze eerste lange stop vandaag. Na de verdrietige hoeveelheid regen van gisterenavond laat en ook nog vannacht, zijn we met een vrolijk zonnetje wakker geworden.

Boven zee hangt een dikke laag mist. Daarboven uit steken de toppen van de bergen aan de overkant van de baai. Je krijgt dan de volgende kleurschakering: beneden wit, dan het bruin van de bergen en daarboven het helder blauw van de lucht.

De Sterling Highway oogt met een zonnetje nog beter dan gisteren. Wederom valt de uitgestrektheid op. Ook de huizen met daarbij een vliegtuig geparkeerd blijven verbazen.

Ineens zien we ten westen van de weg, aan de overzijde van Cook Inlet, Mount Illiama verschijnen. Wat een reus met witte top! Tegen de tijd dat we kunnen stoppen voor een foto, is hij alweer achter de wolken verdwenen. Jammer, het is nl. een imposante berg.

Het is Labour Day weekeinde. Men is hier maandag ook vrij. Nu is Kenai zo ongeveer de buitenspeelplaats van Anchorage en Seward het toppunt van vakantie. Je verwacht dan grote drukte op de wegen. Kennelijk heeft een ieder al een voorschotje genomen en is al op vrijdag gaan reizen. Vanmorgen is het in ieder geval erg rustig op de weg naar Soldotna.

Eenmaal in Soldotna aangekomen, vinden we de treinenzaak nog snel ook. We zijn te vroeg en moeten nog wat wachten voor de winkel open gaat. Even later verschijnen er nog een paar treinfanaten. Zelfs een derde klant verschijnt. Maar de winkel blijft dicht. Van de eigenaar geen spoor. Na een half uur wat doelloos rondlopen besluiten we dat de eigenaar kennelijk ook Labour Day weekend viert en dat de zaak dus dicht blijft. Ook de anderen zien dat in en iedereen vertrekt.

De Seward Highway

Als we Soldotna willen verlaten, zien we hoe de plaatselijke brandweer op het drukste kruispunt met een materieelshow om aandacht vraagt.

We rijden nu richting Sterling en Cooper Landing. Op de heenweg hebben we al gezien dat hier een groot meer ligt. Vandaag zien we er nog meer van omdat het zilver in de zon ligt te blinken.

Overigens is het wel luguber te weten, dat op dezelfde dag dat wij hier op de heenweg passeerden er een dodelijk ongeval heeft plaatsgevonden. In dit deel van Alaska hebben heel wat mensen haast en dus hebben ze lak aan de maximumsnelheid. Je komt hier dus echte snelheidsmonsters tegen. Meestal zijn dit lieden die in Anchorage werken en in Sterling of zo wonen. Beide plaatsen liggen zo'n 150 mile uiteen.

De weg volgt de oever van het meer en is bochtig en vol heuvels en dalen. Bovendien is de weg tamelijk smal. Op het moment dat er weer ruimte is zijn er vier rijbanen en is de maximumsnelheid ineens weer 45 mijl, terwijl op het smalle bochtige stuk 55 is toegestaan. Zal wel logisch zijn. Op tv gisteren hoorde ik dat er regelmatig mensen voor 100 op de bon gaan!!

Terwijl we relaxed cruisen, schrik ik op van een sirene achter me. Het blijkt een brandweerauto met haast. We wijken wat uit en hij passeert ons. De auto's voor ons stoppen zelfs om hem te laten passeren.

Na dit incident valt mijn oog op een bordje viewpoint. We stoppen daar. Het blijkt om een statepark te gaan. Het is een gebied van "wetlands", waar een minibordwalk in is aangelegd, zodat je van de vogels maar vooral van het uitzicht kunt genieten. Hoge bergen rondom en dan een soort vennengebied daar midden in. Heel fijn om te zijn.

Seward komt binnen bereik maar....

De twee volgende door ons geselecteerde aandachtspunten op de route zijn kennelijk zo onopvallend, dat we er gewoon aan voorbij rijden zonder ze op te merken.

Daar de maag knort besluit ik om een afslag naar een trailhead met camping op te rijden. Allicht dat daar een leuke plek is om te pauzeren en dan gelijk even te lunchen. Het blijkt een misrekening. Het wegdek houdt na 500 meter op en we rijden compleet in de wildernis. Na enige tijd kunnen we bij een huis keren. Verder dan maar.

We naderen nu echt Seward. Het aantal hoge bergen met sneeuw en gletsjers neemt rap toe. Prachtige uitzichten.

Een viewpoint wordt aangegeven. We draaien er op. Het is een prachtig aangelegde parkeerplaats met een $10.000.000,-- uitzicht. Voor onze voeten een bergweide, dan een zilveren rivier en rondom prachtige bergen met alles er op en er aan. Het is hier erg rustig. Er staat nog een 4x4 en verder is het verlaten. We genieten de lunch. Uit het bos komt een jager met zijn hond. We wuiven, zodat hij dan zeker weet dat wij geen elanden zijn. Dat werkt, hij wuift terug.

Exit Glacier

Al te veel tijd gunnen we ons niet, want we willen nog naar "Exit Glacier". Het is dat Gonda goed zat op te letten! Want de aanduiding Exit Glacier is goed weggestopt. In onze literatuur wordt gesproken over een gravelweg. Inmiddels ligt er een prachtige asfaltweg.

Er is een breed dal met daarin de weg en verder de bedding van een rivier. Op dit moment stroomt er weinig water, maar er is plaats voor heel veel.

Exit Glacier blijkt een National Park. Dat verrast ons, zodat we bij de kassa maar betaald hebben, in plaats van de pas van Bèr te gebruiken.

Er loopt een pad tot het punt waar je moet besluiten of je 1.1 kilometer naar de gletsjer "overlook" wilt of 0.4 kilometer naar de tong van de gletsjer. Wij kiezen voor het laatste.

Ook deze gletsjer is in 50 jaar nogal korter geworden. In 1953 lag de tong van de gletsjer daar waar nu het visitorcentre is, zo'n kilometer van de plaats waar nu de gletsjer eindigt. De gletsjer is prachtig. Het ijs is blauw en huizenhoog. Dat het smeltingsproces voortduurt, blijkt wel uit de woeste rivier die van hier naar beneden in het dal loopt. Je voelt je bij zo'n berg ijs wel heel nietig. Als je dan om je heen kijkt wordt dat alleen maar erger. Alles is hier groot en groots.

Seward

Op naar Seward. Tja, Seward, wat moet ik daar van zeggen. Als je het binnen rijdt, dan denk je wat een bende. Maar als je verder kijkt, blijkt het toch een samenhangend stadje met mooie huizen en leuke winkelstraatjes. In het centrum en bij de "small boat harbor" is het goed toeven.

Voordat je in Seward aankomt, zijn er een tweetal campings, maar die zijn zover van de stad, dat je altijd de auto zult moeten nemen om daar te komen.

Wij willen in Seward zelf kamperen. Nou dat kan. De stad Seward heeft over de gehele lengte van de stad aan het water een park aangelegd: "Waterfront Park". In dit park zijn drie campings waarvan er een zelfs plaatsen met water en electra heeft.

Als we bij Waterfront Park aankomen, ziet het er slecht uit. Een zee van witte RV's.

Op de eerste camping: geen plek.

Op de tweede zijn we ook bijna aan het eind als we een lege plek zien. Er staat een meisje wat te kijken we vragen haar of de plek vrij is. Nog wel zegt ze. Mensen die met hun RV voor een dagje uit of zo hun standplaats verlaten zetten er een stoel op zodat je kunt zien dat ze terugkomen. Bij ons geen stoel. In no-time staan wij daar. Water en electra en op rij twee vanaf het water gezien. Mazzel! Dat meisje vertrekt even later met haar voertuig, ze stond alleen haar tanks met water te vullen. De vrijgekomen plek is weer snel gevuld. Tot 's avonds laat zien we mensen rondrijden op zoek naar een plekje.

Betalen en/of registreren doe je op deze gemeentecamping volgens een self service methode. Je vult je gegevens op een centraal punt in op daartoe strekkende formulieren en steekt het verschuldigde geld in de bijbehorende enveloppe. Die enveloppe gaat dan weer in een afgesloten bus. Twee keer per dag komt een ambtenaar de kas legen en de voertuigen controleren op de aanwezigheid van geldige inschrijvingskaarten, die hij weer aan de hand van een lijst controleert.

Labour Day weekend breekt op. Ook in het hoogseizoen is het hier regelmatig meer dan vol. Seward is het centrum van het Amerikaanse vakantie gevoel hier in Alaska.

Na ons geïnstalleerd te hebben, lopen we naar de Small Boat Harbour. We willen daar voor morgen een cruise boeken. We lopen over het fietspad dat ligt tussen het water en de campings. We kunnen het afgemeerde cruiseschip niet missen. Groot en wit, ligt het blinkend de grote haven te domineren. Het gaat hier om de "Island Princess". Na een half uurtje, het kan ook twintig minuten zijn, zijn we bij de Small Boat Harbour. De kantoortjes van de diverse cruise- en chartermaatschappijtjes zijn niet te missen. We boeken bij "Major Marine Tours" en zijn dan gelijk flink wat dollars lichter. Als we het kantoor uitlopen zien we twee vissers een heilbot wegen. Wat een enorme vis! Ik ben te laat voor een foto. Jammer!

Toeristen

Aan de overzijde van de straat is de plaatselijke ijssalon. We hebben flink gezondigd. Hazelnoot en Beardroppings in een "Waffelcone". HEERLIJK!!

Al likkend lopen we terug naar de camping.

We pakken onze stoeltjes en gaan net als iedereen aan het water zitten. De zon in de nek, met prachtig uitzicht op de ons omringende bergen en van alles te zien op het water. Ook de wallekant is druk, allerlei mensen prepareren hun BBQ voor vanavond. Anderen proberen eerst het eten nog te vangen.

Na een tijdje gaan wij in het motorhome eten. Na het tafelen besluiten we nog een wandeling te maken. We lopen langs het water naar het centrum van Seward. Op het strand is het druk met mensen die zitten te BBQ-en. Erg leuk gezicht, gezellig.

In Seward centrum is de straat afgezet. Er is een gratis pop-concert in verband met het 100-jarig bestaan van de stad. Het is gezellig druk.

We negeren de tsunami-bordjes. Als de aarde schudt dan ben ik bang dat die bordjes ook niet blijven staan. Als bezoekers hebben we toch weinig kans. De locals hebben allemaal de gelegenheid gehad de routes te verkennen. Bovendien moeten zij een "seven days survival kit" hebben om in leven te blijven. Wij bestuderen de opschriften en besluiten eventueel zo hard mogelijk naar hoog gelegen Seward te rennen.

Als we teruglopen naar de camping is het feest aan het water pas goed begonnen. Overal vuurtjes en mensen die eten en drinken. Een heel gezellige drukte.

Terwijl ik dit schrijf, verlaat de geheel feestelijk verlichte "Island Princess"de haven.

Het weerbericht voor morgen is niet veel soeps. Gelukkig heeft de boot waarmee we de cruise gaan maken een verwarmde kajuit. We zullen ons warm kleden.

De prospectus adviseert om wollen mutsen en handschoenen mee te nemen.

Milestand: 476

Wild:

• een adelaar
• een zeehond
• een enorme (dode) heilbot

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde