Denali National Park woensdag 3 september 2003

De Eielson Shuttle

In het visitorcentre is het opvallend rustig. We bekijken op ons gemak het boekwinkeltje en informeren dan eens rustig naar de mogelijkheden. Het blijkt dat we nog allerlei trips kunnen boeken. Niet de Tundra Wilderness Tour, die moet je echt van tevoren reserveren. Maar alle camperbussen en shuttlebussen kunnen nog geboekt worden. Op deze mazzel hebben wij niet gerekend. Het seizoen is hier al bijna afgelopen. Het park sluit op 12 september. Vandaar waarschijnlijk deze luxe. We overleggen met de parkranger "what to do". Zij adviseert de Eielson Visitor Centre bus. Mijn lodderig oog ziet dat het hier om een retour gaat met een totale duur van acht uur. We besluiten dat zo'n bustrip waarschijnlijk toch wel spannender zal zijn, dan een sledehonddemonstratie en kopen het ticket.

Inkopen

Aan boord van de bus is geen drank of voedsel te krijgen. In het visitor centre ook niet. We gokken het en boeken de trip van 10.00 uur. We haasten ons vervolgens naar de in het park gelegen drugstore om drank en eten te kopen. Je wordt niet in de bus toegelaten als je geen voedsel en vooral geen drinken bij je hebt.

In de winkel kijken we eerst wat zoekend rond bij rollen biscuit ed. Gelukkig hebben ze wel volop pops (limonades). Als we gewapend met twee rollen koekjes en twee liter vocht voor de kassa staan zien we, dat hier ook sandwiches te koop zijn. Dat lijkt een beter idee. Wij denken aan van die pakjes met brood zoals hier bij de benzinepomp te koop zijn. Maar tja, Alaska hè. De mevrouw achter de balie zet als ze hoort dat wij sandwiches willen, eerst haar sandwichmevrouwhoedje op, trekt dan rubber handschoentjes aan en vraagt dan vriendelijk welke sandwich wij willen. Met een “maak maar iets lekkers” komen we er deze keer niet van af. Alle mogelijkheden worden opgesomd. Terwijl we nerveus op ons horloge kijken valt de beslissing een met salami en kaas en een met ham en kaas, geen pickels etc. Het worden enorme grote boterhammen met gigantische hoeveelheden beleg.

De tour

Om 09.45 uur staan we puffend in de rij voor de bus van Eielson. De tourbussen zijn bruin en de shuttlebussen groen, dat is ongeveer het enige verschil tussen de twee. De Tundra Wilderness Tour heb ik vooruit niet willen boeken, omdat ik geen zin heb om elf uur in een bus te zitten. Zeker niet in dit soort bussen.

Model "All American". Je ziet ze wel als schoolbussen. Vooral veel banken en weinig comfort. Of onze keuze van vandaag 8 uur in zo'n zelfde bus wel zo gelukkig is, zien we wel. We kunnen natuurlijk wel heel Nederlands vaststellen dat het veel goedkoper is dan de tour. $20 tegen $120 per persoon. Als we de bus instappen, blijkt alles nogal mee te vallen. De beenruimte is zeer behoorlijk en de met kunstleer beklede banken zitten comfortabel. Zo, daar gaat weer een vooroordeel.

De chauffeur heet ons welkom en stelt zich voor. Het is Tom en wij zijn dus op Tom's bus. Elke anderhalf uur zal er een plaspauze worden ingelast. Als we wild zien of van iets anders een foto willen maken, moeten we "Stop" roepen.

De bus zal dan stoppen, maar je mag niet van boord. De bus is voorzien van schuiframen die ver open kunnen, dus dat zal geen bezwaar zijn.

Tom legt uit, dat als wij dat op prijs stellen, hij best het een en ander wil vertellen over hetgeen we onderweg gaan zien. Hij is namelijk ook tourbuschauffeur vandaar. Meevallertje dus.

We zijn nog maar net op weg of we vallen, zoals zo vaak hier in Alaska, van de ene verbazing in de andere. Het is hier duidelijk herfst. Prachtige kleurschakeringen zijn ons deel.

Na een paar minuten is er een opstopping op de weg. Een moose (eland) showt zich in het links van de weg gelegen bos. Steekt dan rustig de weg over en verdwijnt in de Taiga. Het dier heeft veel media aandacht. Menig filmster zou er jaloers op zijn. Taiga of Toendra is hetzelfde legt Tom uit. Het gaat om (sub)arctisch gebied van wild land met bomen bezaaid. Taiga zou Russisch zijn voor stekels. We krijgen volop de tijd om te fotograferen. Ik ben weer zeer onder de indruk van hetgeen ik zie. Dat begint een gewoonte te worden. De weg (de enige weg! "90 miles, that's it!") slingert zich berg op en af door weids landschap. Na 15 mijl houdt de bestrating op en rijden we op "dirt". Bij de overgang van asfalt naar "dirt" is een controlepost van de parkrangers. De buschauffeur geeft het aantal passagiers door. De parkranger wenst ons een prettig verblijf in het park en wijst ons erop dat de dieren hier absoluut belangrijker zijn dan mensen. We passeren in totaal vijf rivieren. Het is onmogelijk gedetailleerd te beschrijven, wat we allemaal zien. En nu regent het nog!

We maken een stop voor de eerste dallsheep, daarna worden twee kariboe's gezien. Na een tijdje de hoofdprijs voor vandaag twee grizzly beren. De eerste die we ooit in levende lijve hebben gezien. Het zijn een moeder en een kind. Ze poseren dat het een lieve lust is. De dieren staan te smullen van allerlei bessen die zij van de struiken plukken. De dieren zijn werkelijk imposant.

De zwarte beren in Canada maakten altijd al veel indruk op ons, maar grizzly beren zijn nog weer groter, imposanter. Het zijn echte reuzen. Ons was al verzocht bij een ontmoeting met beren stil te zijn, maar dat kost ook geen moeite. De dieren dwingen respect af. Voor dit soort ontmoetingen kom je naar Alaska. Nog meer zal een beer indruk maken, als je wandelend zo'n gigant tegen komt. Wij zullen dat niet meemaken, omdat we tegenwoordig niet meer zulke wandelaars zijn. Bovendien: je moet het maar durven. Hiken in de wildernis is niet voor iedereen weggelegd. Voor hen die het wel aandurven zijn een paar spelregels opgesteld. Zo moet je van te voren bij een van de visitorcentres een Hiking permit en een "bearproof" voedseltrommel kopen. Voorts krijg je dan instructie hoe te handelen bij een ontmoeting met beren. Er zijn in het park geen uitgezette paden en er is een deel waar mensen niet mogen komen. Desondanks zien we diverse wandelaars door de vlakte gaan. Ze vallen volledig in het niet tegen de imposante achtergrond, maar toch! Chapeau. Wandelaars kunnen op elk punt van de weg een bus laten stoppen om mee te rijden. Bovendien mag de wandelaar die in de bus meereist op elk punt vragen om afgezet te worden. Vrijheid, blijheid, met slechts een paar simpele regels.

Ook de beren steken op enig moment de weg over. Pal voor de bus. Om het feest af te maken, zien we later nog drie beren. Dit is een feestdag.

Kort na onze ontmoeting met de grizzly's, begint het echt te sneeuwen. Op de hoge toppen blijft het liggen. Tom vraagt: weten jullie de naam voor die witte toppen?" Nee natuurlijk! "We call them terminators, because they signal end of summer". "Trouwens", is zijn volgende vraag, "weten jullie hoe beren fietsers noemen?" "Meals on wheels".

We bereiken het Eielson Visitor Centre. De lucht breekt open en tot verbazing van de rangers daar, begint de zon te schijnen. Zij hebben een week geen zon gezien. Als ik vraag of dit mogelijk betekent, dat de Mount zichtbaar zal worden vandaag, glimlacht men slechts. Van Tom heb ik inmiddels al begrepen, dat Denali vooral in april, mei en juni zichtbaar is. Dat ik gisteren vanuit het vliegtuig de top heb kunnen zien is bijzonder. We gaan weer terug. Dezelfde weg vanzelf! Er is immers geen andere. We zien nog "golden eagles", "North American harriers" en weer twee beren. Dall sheep volop. Ook "willow ptarmigan" nemen we waaren fotograferen we. De ptarmigan is een soort groose of sneeuwhoender. Op de terugweg worden we diverse keren vergast op mooie vergezichten met aan de einder wit besneeuwde bergen. Ik zelf word in steeds sterkere mate verkouden. De busrit die ik eigenlijk niet wilde maken, blijkt een groot succes te zijn. We tellen hem bij de hoogtepunten van de reis. Het is inmiddels buitengewoon fraai weer geworden met een heldere hemel, waarin slechts een enkel wolkje te bekennen is. Als we dat morgen ook hebben! Wie weet.

Als we weer op de camping zijn kopen we wat aardigheidjes voor de kinderen. Nu is het op voor vandaag. We hebben geen puf meer.

Milestand: 882

Wild:

• willow ptarmigan
• dall sheep
• golden eagles
• North American harriers
• ground squirrels
• een moose
• vijf kariboe
• vijf grizzly beren.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde