Denali - North Pole donderdag 4 september 2003

Vanmorgen worden we wakker met vriendelijk weer.

Niet mooi, niet slecht, maar vriendelijk. Licht bewolkt met her en der wat zonnige momenten. We talmen nog wat, maar vertrekken dan toch.

Voor de camping is men bezig met wegwerkzaamheden. Ze zijn weliswaar bijna klaar, maar het vraagt toch enige aandacht om netjes de weg op te rijden.

We gaan richting Fairbanks. Naar het noorden dus. De Parks Highway (Alaska 3), maakt nog een paar bochten langs steile rotswanden, voordat de Alaska Range wordt verlaten.

Op weg naar Fairbanks

De weg voert door weids heuvelland. Duitse bergen zouden wij zeggen. Alleen hier in Alaska komt daar altijd bij dat gevoel van: houdt het nooit eens op?

Er is altijd eindeloos veel van iets. Wat dan ook, landschappelijk gezien. Heuvels, vlakten, bomen, moerassen volgen elkaar, voor je verbaasde ogen, eindeloos op, alsof het niet op kan. De weg voert over heuvels met hoogten tussen de 200 en 500 meter. Links en rechts afwisselend worden vergezichten aangeboden. Je kijkt dan vanaf enige hoogte over een eindeloze vlakte, gevuld met bomen en meertjes.

Hoe dichter we bij Fairbanks komen, hoe meer en meer van die uitgestrekte vlakten je te zien krijgt.

Wegopbreking

Op enig moment gebeurt waar ik altijd een beetje een hekel aan heb. Een grote lichtbak geeft aan dat we wegwerkzaamheden naderen. En ja hoor, ook hier is de hele weg over een lengte van zo'n 20 mijl afgesloten en word je getracteerd op stukken gravel, grind en gewoon zand. Omdat er volop gewerkt wordt, moeten we achter een "pilot car" (Follow me) door de chaos. Dan weer eens links en dan weer eens rechts langs vakken waar grote machines de weg aan het maken zijn. We zijn er gauw een uur mee bezig. Ze pakken die zaken hier groots aan.

Nenana

Na de werkzaamheden komen we bij de plaats Nenana. De Nenana en de Tanana rivers komen hier tesamen. Tegenwoordig wonen hier 500 mensen. Het plaatsje beleefde zijn gouden tijd ten tijde van de aanleg van de spoorweg. Hier is het spoorwegmuseum van de Alaska Railroad. Dat moet bezocht worden. Als we arriveren, zien we een oud stationnetje langs de nog steeds in gebruik zijnde spoorlijn. Er komt ook nog een goederentrein voorbij voor we het museum binnen gaan.

Buiten het museum herdenken drie plaquettes respectievelijk het slaan van de gouden spike, door de president van de Verenigde Staten, het overdragen van de Alaska Railroad aan de staat Alaska en het feit dat Nenana is aangewezen als officieel punt voor feestelijkheden in verband met de spoorweg.

Gelukkig zijn we voor dit museum niet omgereden, want dat zou verspilde moeite zijn geweest. Er is weliswaar een kleine collectie oude gebruiksvoorwerpen, maar afgezien van een maquette heeft het niet echt veel met spoorwegen te maken.

En weer door

Als we weer verder reizen, moet ik weer denken aan dat boek: "eeuwig etc".

Het landschap is zo eindeloos mooi, dat het vervelend wordt. Het is een niet zo spectaculair landschap in deze buurt. Het is wild en zonder noemenswaardige menselijke bemoeienis ontstaan.

Op enig moment rijden we zomaar de wolken in. Niet dat we daar blij mee zijn. Je ziet niks! Gelukkig ligt de weg meestal hoger dan de wolken en kijken we op de wolken neer. De afdaling richting Fairbanks wordt wel bemoeilijkt door het beperkte zicht.

Het is nog ochtend als we Fairbanks in rijden. Het plan was aanvankelijk om hier op een luxe camping te overnachten en om dan de middag te gebruiken om een excursie te maken. Daar Fairbanks niet echt spectaculair of interessant is, winkelen kan je overal en in een heleboel steden beter, besluiten we anders. We gaan zelf naar de uitverkoren excursie.

Op excursie

We moeten dan naar Fox. Deze plaats ligt zo'n 17 mijl ten noorden van Fairbanks. Op de weg door Fairbanks is niet bijzonder veel verkeer. Ik schat Fairbanks in op een gemiddeld provincieplaatsje. We zijn op weg naar de "Golden Nugget Goldmine", dit is een belangrijke attractie van Fairbanks.

The Alaska Pipeline

Maar voor we bij de mijn aankomen, stoppen we bij het "Pipeline Viewpoint". Je kunt hier de Alaska pipeline aanraken. Er is een kleine maar goede expositie van zaken die met de pijpleiding te maken hebben. En je kunt echt aan de pijpleiding zitten. Na alle verhalen en foto's van dit technische hoogstandje, had ik het me echt spectaculairder voorgesteld. Zo is de buis waardoor de olie stroomt in diameter ongeveer gelijk aan een hoofdrioolbuis. Ik denk een meter doorsnede. Ik had me dat groter voorgesteld. De pijpleiding is zo'n 2,5 meter boven de grond aangelegd. Hij rust op bokken. Het geheel is zo gemaakt dat het bij aardbevingen kan bewegen, de leiding over de bokken etc. Bovendien zijn op de staanders van de bokken koelelementen aangebracht. De leiding is namelijk gefundeerd op de permafrostlaag in de bodem. Warmte veroorzaakt door de stromende olie zou de grond plaatselijk kunnen ontdooien, hetgeen in verband met de fundatie niet gewenst is. Vandaar. Toch wel knap hè. Aan de overzijde van de weg staat een huis, waarbij een voor het huis gestalde buizentransportwagen als veranda in gebruik is. Grote wielen, zwaar uitgevoerd, lang ook, met een platte laadbak, nu als terras. Het kan verkeren. Even verderop staat een gigantisch trekkend voertuig weg te rotten.

De goudmijn

Wij naar de goudmijn. Als we daar arriveren is de parkeerplaats leeg en is het verdacht stil. Gonda gaat naar het stationsgebouwtje van de goudmijntrein, waar ze vaststelt, dat de volgende excursie pas om 15.00 uur zal plaatsvinden. De kans is dan ook nog eens groot dat wij dan de enige gasten zijn. Moeten we wel minimaal twee uur voor wachten. We besluiten bij de pipeline te gaan lunchen en om daarna naar North Pole te gaan.

Santa Claus

In North Pole woont de Amerikaanse versie van de kerstman. We waren al eens op bezoek bij dat heerschap in Rovaniemi in Finland. Dus moeten we hier ook langs. Bovendien weet ik van de homepage van Santa's House, dat er ook treinen worden verkocht. Naast het huis van de kerstman ligt zijn eigen camping, dus hoeven we dan niet verder. Nu verkrijgt de kerstman in Finland nog enige legitimiteit omdat hij op de poolcirkel woont. North Pole ligt nog zo'n 150 mijl van de poolcirkel af. Nep dus.

Het plaatsje heette vroeger ook anders. Een listige zakenman heeft het plaatsje van naam veranderd omdat hij van plan is geweest er een speelgoedfabriek te bouwen. Het speelgoed is dan Made in North Pole. Dit leuke plan is niet doorgegaan maar de plaatsnaam is nooit meer veranderd. De bewoners hebben van de nood een deugd gemaakt en velen van hen zitten op de een of andere manier in de Santa business.

De camping deugt wel. We kiezen onze plaats en sluiten zelfs de kabel tv aan.

Santa House is echt een tegenvaller. Ze hebben in totaal één treinset en dan nog in schaal "N" ook. Desondanks kopen we postzegels, kaarten en een kleinigheid voor onze oudste kleindochter.

We wandelen naar het "centrum". Bij de drive-in kopen we een ijsje. De bediening zoekt verbouwereerd naar onze auto! Het ijsje met de smaak moosetracks is een complete maaltijd. Mag ik uiteraard helemaal niet hebben. Desondanks wel erg lekker.

Auto's bieden ons een lift aan, want lopen, dat doe je toch niet!

We gaan naar het postkantoor. Het postkantoor ligt aan de Santa Claus Lane en de camping aan de St Nicolas Drive. Terwijl we in het postkantoor in de rij staan, het is erg druk, om eerstedagenveloppen te kopen, raken we in gesprek met een local. Als hij hoort dat wij uit Holland komen, zie ik aan zijn gezicht dat hij werkelijk geen idee heeft waar dat ligt. Hij herstelt zich snel en heet ons welkom in Alaska. Op de een of andere manier voelen we ons ook welkom hier.

De mevrouw van de post is zeer behulpzaam. Zij kijkt in het magazijn of bepaalde enveloppen daar nog zijn. Als dat niet het geval is, pakt ze een trapje en neemt ze de exemplaren die aan de wand tentoongesteld worden. Ondertussen staat er een hele rij wachtenden. En weet je, niemand die moppert. We gaan blij met een aantal prachtige 1 e dagenveloppen weer naar buiten.

Eerder vanmiddag bij het binnenrijden van dit dorp, zien we een winkel van Safeway. We hebben een klantenkaart en we hebben nog wat kleine boodschappen nodig, dus! Elke keer weer verbaas ik me over de Safeway winkels. Wat een geweldige zaken zijn dat. Groot, gezellig en niet duur. Bij het afrekenen blijkt de klantenkaart in de auto te liggen. Jammer.

Als ik dit schrijf, regent het weer eens dat het een lieve lust is. De hele dag is het behoorlijk weer geweest. Nou ja, beter 's avonds en 's nachts regen dan overdag. Alaska moet groen blijven tenslotte.

Milestand: 1043

Wild:

• twee tamme rendieren bij Santa Claus

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde