North Pole - Tok-Kluane Wilderness vrijdag 5 september 2003

Weer een bijzondere dag; de ochtend begint met mist. Nee, geen beslagen ruiten, maar mist.

Delta Junction

Eielson Airforce Base

Ondanks de mist, vangen we de etappe naar TOK goedgemutst aan. We passeren eerst de Eielson Airforce Base. Ik moet toch eens uitzoeken wat of wie Eielson nu eigenlijk is. Zowel een visitor centre als een airforce base met dezelfde naam, dat moet wat betekenen. Eielson is de meest noordelijk gelegen USAF base in de wereld. De basis omvat een nogal omvangrijk gebied. Het duurt wel even voordat je er voorbij bent. De Alaska Railroad eindigt ook hier. Grappig vind ik dat het kennelijk ook als een gemeente wordt beschouwd. Langs de weg staat een, voor USA, standaard groen plaatsnaam bord. Aan het einde is er ook weer een tot ziens bord. Terwijl we langs de startbaan rijden, starten een aantal A10 vliegtuigen. Mooi gezicht.

Ons eerste reisdoel is Delta Junction. Op de kaart lijkt dat niet meer als een zucht. In de werkelijkheid doe je er behoorlijk lang over om er te komen. De weg volgt de oevers van de Tanana river. Af en toe zie je de rivier ook. Maar meest van de tijd rijd je op een schier eindeloze weg die omzoomd is met berken en spruce (een soort den).

De mist is opgetrokken en dikke wolken zijn nu ons deel. Als we af en toe op een viewpoint stoppen, zien we dat we van een wat hoger punt over de vlakte uitkijken, waarin de rivier een breed bed heeft gevormd. De rivieren in Alaska "breeden". Dat wil zeggen dat ze niet een diep bed vormen maar juist een breed gebied gebruiken om ondiep toch heel veel water te kunnen afvoeren. De onderbodem is permafrost en dat slijt niet snel weg vandaar. Dat telkens nieuwe "kanalen" vormen wordt hier breeden genoemd. Vreemd is dat je dat woord bijna Nederlands uitspreekt. Of de herkomst van het woord dan ook in Europa gezocht moet worden? Overigens valt ons op dat alle verkeersborden en ook alle informatieborden vol zitten met kogelgaten. Kennelijk is het een sport om vanuit een rijdende auto op een bord te schieten. Ik hoop maar dat eventuele schutters wel eerst even kijken of wij er niet staan.

De Richardson Highway is niet bijzonder druk en voert uiteindelijk naar Valdez. Maar zover gaan we vandaag niet. Leuk gezicht zijn de overal langs de weg opgestelde postbussen. Je hebt ze in allerlei vormen. Op enig moment passeren we via een vakwerkbrug een rivier. Naast onze brug is er een speciaal aangelegd voor de pipeline.

Rika's Roadhouse & Landing

Kort na de brug leggen we voor koffie en koek aan bij Rika's Roadhouse. Dit Roadhouse met bijgebouwen en tuinen vormt het Big Delta State Historical Park. Op de parkeerplaats worden we verwelkomd door een jongen die in een golfkarretje komt aangereden. Hij prijst het restaurant en de rest aan en voorziet ons van foldermateriaal. Daarna rijdt hij weer terug naar een hele oude schoolbus die kennelijk dienst doet als zijn kantoor.

De koffie is goed, de koek beter. Naast de standaard souvenirs worden hier ook wat meer kunstzinnige dingen verkocht. Bovendien is er een complete bontwinkel. De originele mevrouw Rika is ooit in Zweden geboren. Het hele spul ademt de sfeer van een openluchtmuseum dat ik eens in Noorwegen bezocht.

Tok en de grens met Yukon Canada

The Alaska Highway

We bereiken Delta Junction om plusminus half een. Het einde van de Alaska Highway is gemarkeerd door een visitor centre en een monument. Als we daar ons certificaat kopen, worden we geholpen door een mevrouw uit Dusseldorf. Ik raak daar altijd door in verwarring; spreek je mevrouw nu in het Duits aan of toch maar gewoon in het Engels? Deze vrouw verstaat ook nog een beetje Nederlands. Overigens wordt het visitor centre door iedere passerende toerist bezocht. Vandaag is het erg rustig. We zijn in totaal met een mens of tien. De Alaska Highway is van hier naar Tok van een goed wegdek voorzien. De weg is het eerste gedeelte kaarsrecht en gaat heuvel op en af. Uur na uur zie je hetzelfde: de weg met bomen aan weerszijden. Als eindelijk de bomenrij dunner wordt zien we links "Duitse bergen"en rechts de "Alaska Range". Langzaam worden we opgesloten tussen die twee rijen bergen. Om één uur is de zon doorgebroken en het wordt zelfs nodig om de airco in de auto aan te zetten. Tok Voor Tok wijken de bergketens uiteen. Tok zelf is nauwelijks een dorp of zo te noemen. RV-parks, benzinestations, café's en motels. That's it! Desondanks is het plaatsje op elke kaart goed aangegeven, het is een belangrijk kruispunt van wegen.

Bij het benzinestation gebruiken we de flappentap. Ik verbaas me er telkens over, dat het zomaar werkt. Overal in de wereld vaak ver weg van plaatsen van enige omvang, steek je het pasje in de machine en je krijgt geld. Wat hebben we vroeger dan toch staan tobben met traveller cheques etc..

We besluiten om niet zoals oorspronkelijk gepland in Tok te blijven, maar omdat het pas 15.00 uur is, nog een poosje door te rijden.

De grens met Yukon Canada

Ik denk dat de Canadese grens direct of in ieder geval kort na Tok gelegen is. Een bordje met de afstand doet mij inzien, dat het niet zo is. Het is naar de grens nog gauw drie uur rijden. Maar goed, de zon hoog aan de hemel, het humeur goed en de tank vol, dus gaan!

Na Tok rijd je in een wel zeer wijds voormalig gletsjerdal. Links en rechts bergen en daartussen een immense vallei. De herfstkleuren geven een extra dimensie. Ook hier is het weer prachtig. En van al dat moois is er veel.

Weer wat verderop krijgen we rechts de "Wrangell Mountains" aan de horizon.

Yukon

Na ongeveer drie uur bereiken we de grens met Canada. Het US-customs gebouw markeert dat. De Canadezen hebben hun grenspost 27 mijl verder bij Beaver-Creek. We passeren de grens, moeten weer snel wennen aan aanduidingen in kilometers en aan andere maximumsnelheden.

Nu is de grens hier ooit door mensen langs een lineaal getrokken, dwars over bergen, meren en rivieren. Het kan dus niet, maar toch lijkt het wel of het landschap aan de Canadese kant anders is. Na verloop van tijd, we zijn dan al twee rest areas gepasseerd, bereiken we de Canadese douane. We sluiten aan als tweede auto en zetten de motor af. Een bord geeft aan dat we in de auto op de "officer" moeten wachten. Nu zijn we wel eens eerder een USA/Canada grens gepasseerd, dus we zijn op alles voorbereid.

We zijn zelfs bereid afstand te doen van prima vlees, dat we in de vriezer aan boord hebben. Als we aan de beurt zijn geven we onze passen af. Waar we niet op hebben gerekend is dat we in vlekkeloos Nederlands worden toegesproken!

Even een woord over de Alaska Highway. Het stuk van Delta Junction tot Tok is perfect in orde en het deel van Tok tot de grens ook, maar het Canadese deel is er slecht aan toe. De maximumsnelheid van 90 km/h is absoluut onverantwoord. Met 80 en minder heb je al af en toe het gevoel dat het motorhome wordt gelanceerd. Gaten, kuilen, hobbels en richels volop. Desondanks genieten we volop van het uitzicht op de Wrangell-St Elias bergen. Op enig moment maken we een foto van vier met sneeuw bedekte reuzen.

De camping at last!

Desondanks ben ik wel blij als we om 21.00 uur Yukon tijd (Pacific) de camping bereiken. Het heeft wel lang genoeg geduurd vandaag. Het valt mij op dat ik telkens denk, ik heb het wel gezien hoor! Mooi is mooi, maar je kunt ook te veel verwend worden. Elke keer weer zie ik dan weer zo iets prachtigs, dat moet ik dan toch maar weer opnemen. Het lukt niet echt meer om het allemaal chronologisch op de harde schijf te krijgen. Nu weet ik zeker dat ik over jaren nog beelden van deze reis voor mijn geestesoog zal zien. Het is hier werkelijk verschrikkelijk mooi. Inmiddels zijn we er ook wel achter dat we de beste reistijd hebben gekozen. De meeste "attracties" gaan wel zo langzamerhand sluiten voor de winter, maar wij zien de mooiste kleuren. Zelfs nu heb je hier in het oerwoud erg veel last van muggen en ander vliegend ongedierte, in de zomer moet dat werkelijk een plaag zijn.

Milestand: 1425

Wild:

• squirells

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde