Haines - Haines Junction woensdag 10 september 2003

Vliegen boven Glacier Bay National Park

Als we vanmorgen naar de hemel kijken is die zwaar bewolkt. De wolkenbasis is wel hoog, maar de bewolking bedekt de hemel volledig. We prepareren ons voor vertrek. Shirley de vrouw van de receptie komt naar ons toe. We hebben elkaar gisteren zo vaak gesproken over dat vliegen, dat we ons allang bij de voornamen noemen. Ze zegt dat als wij nog willen we toch om 09.30 uur kunnen vliegen. Waarschijnlijk ook nog de lange vlucht. Wij willen en dus handelen we de formaliteiten af. Eerst gaan we als de sodemieter LPG en benzine tanken. De vrouw bij het pompstation verwijst ons naar de LPG-dealer aan de overkant, want die is goedkoper! Zo gezegd zo gedaan.

Na het LPG-avontuur, komen we weer terug bij het tankstation voor benzine. Terwijl de tank wordt gevuld worden wij getracteerd op koffie en een praatje.

Op naar het vliegveld, daar wacht ons een onaangename verrassing. We blijken niet de enige passagiers voor de Cessna. Twee Amerikanen willen ook mee. Wij hebben dit echtpaar van de week al eens gadegeslagen tijdens ons diner in de "Wild Strawberry". Zij is zo "groot", dat ze in het restaurant links en rechts over de zitting van de stoel viel. Het resultaat van het feit dat zij mee vliegen zal veel minder ruimte aanbod zijn. Eerlijk gezegd is die Cessna toch al niet zo groot! Geen vergelijk met die Beaver eerder deze vakantie. Maar goed er worden pogingen gedaan om in te stappen. Eerst Gonda, dat is snel gepiept. Dan de grote vrouw. Zij moet dan maar voorin naast de piloot. De vrouw kan haar been niet voldoende opheffen om het treedje te kunnen gebruiken. Er wordt zuchtend een trapje gehaald. Sorry hoor! Maar tot mijn genoegen, zie ik dat de piloot het met haar niet erg ziet zitten. Na enig gehijs zit ze op het stoeltje. Ze vult gelijk de hele voorkant van het vliegtuig. Tot haar verdriet vraagt de piloot hoeveel ze eigenlijk weegt. Als ze daarop niet wil antwoorden gaat het feest verder niet door. Gelukkig maar, nu gaan we alleen en hebben wat meer ruimte. Het houdt niet over maar ja. De sfeer is door het gebeurde wel weg. De piloot heeft duidelijk de smoor in. Bovendien heeft hij nu maar twee betalende passagiers en nog steeds dezelfde kosten. Laten we zeggen dat hij niet goedlachs is.

De laatste soort is het meest spectaculair, omdat daarvan grote brokken ijs afbreken, die in zee als ijsbergen verder gaan.

Voor een van de tidal glaciers ligt een cruise schip van de Holland America Line. Toen ik van de week dat gedoe met die cruise schepen zag in Skagway, had ik het idee, dat dit niets voor mij zou zijn. Als je dan zo'n schip in een eenzame zeearm voor zo'n prachtgletsjer ziet liggen, krijg ik wel trek.

Het water van de zeearmen heeft veel verschillende kleurschakeringen. Van lichtgrijs/blauw naar diep helder blauw. Ook allerlei stromingen zijn in het water zichtbaar. De ijsbergjes maken het fraai af.

De gletsjers hebben de kleuren zwart, grijs , wit en fantastisch blauw. Je weet niet wat je ziet. De gletsjers zitten vol kieren en gaten. Er zijn soms hele velden met staande pieken. Wat een natuurgeweld speelt zich daar af zeg!

Net als we denken ( en dat is al eerder gebeurt hier in Alaska) dat we alles wel gezien hebben, vliegen we ineens boven een enorm ijsveld. Het ligt omzoomd door diverse machtige bergtoppen en wordt gevoed door vijf enorme stromen ijs. Zelfs bij Mount McKinley heb ik niet een zo groot gebied van ijs gezien. We zijn ernstig onder de indruk. Onze piloot wordt wat nerveus, het weer is nogal verslechterd. We worden af en toe flink door elkaar geschud. Het humeur van die piloot is toch al niet zo geweldig na dat incident met de dikke vrouw. Op zijn vliegen is niets aan te merken. Hij mag wel wat meer informatief zijn. De namen van de gletsjers komen droog uit zijn mond. Ook de berggeiten wijst hij trouw aan. Alleen een smeuig verhaal kan er bij hem niet af. We landen veilig en tevreden. De trip is het gespendeerde geld meer dan waard. Wat een ervaring weer!

Op weg naar Haines Junction

Na de gebruikelijke sanitaire stop na afloop van zo'n vlucht gaan we in ons motorhome op weg naar Haines Junction Yukon Canada. Ik heb ergens gelezen, dat je de weg die wij nu gaan rijden alleen bij zonnig weer moet doen, omdat je jezelf anders te kort doet. Maar onze tijd hier in Haines zit erop en ik ben bang dat zo langzamerhand de winter gaat inzetten, zodat die zon, nou ja!

Overigens hebben we in Valdez nog een vaarexcursie op het programma staan. We moeten dan wel uiterlijk 14 september in Valdez zijn, dus veel tijd om nog te blijven is er niet.

Haines bald eagle Preserve

We komen eerst nog bij het bald eagle reservaat. Maar kennelijk hebben die vogels, waarvan het hier in de buurt inderdaad wemelt, een hekel aan regen. We zien er maar twee.

Bij het derde viewpoint in het reservaat ziet Gonda een wolf. Of is het een vos? We weten het even niet. Het dier type grote hond is wat gelig van kleur en zit op z'n gemak langs de oever van de rivier. We kunnen het de hikers die zich op het vorige viewpoint voor de regen zitten in te pakken niet vragen, want ik rijd er niet voor terug.

Chilkat pass

Het uitzicht langs de weg is ondanks de regen die af en toe valt, majestueus. We rijden door een hoog Alpine landschap. De wolkenbasis is nog steeds hoog, dus kunnen we de meeste met sneeuw en ijs bedekte toppen goed zien. Alleen een zonnetje had een en ander beslist nog meer grandeur verleend.

Links en rechts van de weg zijn bomen en struiken in allerlei staten van verkleuring van hel geel tot diep rood en van heel lichtgroen tot bijna zwart gaat het palet.

De weg volgt eerst nog de Chilkat river en komt dan uiteindelijk op hoger terrein. We stijgen tot 1030 meter op de Chilkat pass. Brede hoogvlakten omzoomd door bergen, bergen en bergen. Het maakt je klein en eenzaam. Op de pas waar je volgens mij met zonnig weer altijd wel zou willen blijven, is ruime parkeergelegenheid met riant uitzicht. We besluiten hier even te stoppen. Als die meneer in die Ford Focus nu eens wil doorijden dan zijn wij hier volledig alleen. Na het eten hebben we nog lang gewacht of hij niet verder moest maar kennelijk heeft ook hij de tijd. We moeten op enig moment gewoon verder.

Canada

We verlaten Alaska en ruilen na enige tijd British Columbia om voor de Yukon. Bij de grens overgang van Alaska naar British Columbia, vertoont de beambte normaal gedrag. Dat is bijzonder, meestal kan er geen lachje af.

Als we na een paar uur aan de lunch toe zijn, dan lunchen we met uitzicht op het dak van de wereld. We zitten er midden in.

De afstand naar Haines Junction is niet zo groot, maar vraagt toch veel tijd. We zien dan ook van alles dat de moeite waard is. Vlak voor Haines Junction, worden we aangenaam getroffen door Kathleen Lake. Wat een pracht! We rijden inmiddels door Kluane National Park. De hele weg, en eh we hebben er toch van zo'n uurtje of elf in de morgen tot vijf uur in de middag op gereden, hebben we wel zo'n 10 auto's gezien. Wat mij dan altijd verbaasd, is dat er als je zelf van viewpoint naar viewpoint sukkelt, terwijl je volop geniet, er ook mensen zijn die het wel gezien hebben. Toeristen dan hè, want als je hier woont, nou ja, morgen weer een dag.   Ik zie bij voorbeeld in mijn spiegel in de verte twee truckcampers naderen, en terwijl wij even stilstaan, razen ze ons voorbij, gelijk de poor lonesome comboy "Lucky Luck"oneidige verten tegemoet. Alleen zij hebben haast, grote haast.

De Haines Highway zoals de weg heet waarover wij vandaag rijden is het hele jaar open, maar daar is wel wat voor nodig. Op een plaquette lees ik iets over sneeuwploegen en langs de weg staan twee meter hoge palen, die het tracé van de weg aangeven. Ik classificeer deze weg bij de top klasse. Hij kan zich meten met de "Icefields Parkway"in Canada. Als je het van tevoren zou kunnen weten, dan ga je niet eens over Whitehorse naar Skagway, maar dan rijd je deze weg twee keer! Doen!

We kamperen op Kluane RV Park in Haines Junction. We hebben uitzicht op de bergen. Van een trail die we willen lopen, zijn we teruggekeerd omdat de kans op een ontmoeting met beren wel erg groot is hier. Allerlei bordjes met waarschuwingen maken je wel attent. Eerst wandel je welgemoed de wildernis in. Je ziet het eerste bordje en denkt nou ja, de camping is vlakbij. Even verder weer een bord met een nog nadrukkelijker tekst. Je gaat wat harder praten en kijk eens om je heen. Weer wat verder bekruipt je zo'n gevoel van wat is het hier onheilspellend stil. Ineens is het over met de moed en de wandelzin, je kiest gewoon eieren voor je geld en gaat terug. Volgende keer moeten we maar een luidruchtig groepje zoeken en ons daarbij aansluiten. Op de camping is niet veel te beleven, het is laat in het seizoen en het gaat vermoedelijk vriezen vannacht. Na ons voortijdig afgebroken wandelavontuur, zoeken we toch nog wat vertier en lopen het hoofdgebouw in op zoek naar dingen om te doen. Er is eigenlijk alleen een winkeltje. Het winkeltje stelt niet veel voor maar we zien hier voor het eerst wat in de zogenaamde burlshops wordt gemaakt. Er liggen rekken met prachtige houten fruitschalen etc.

Milestand: 1953

Wild:

• grizzly beren
• mountain goats
• wolf
• bald eagles
• squirrells
• north american harrier

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde