Tok – Valdez vrijdag 12 september 2003

De Tok Cut-off

In Tok is het zwaar bewolkt als we wakker worden. Vandaar dat er vannacht geen noorderlicht te aanschouwen was. We rijden vandaag via de Tok Cut-off, de Glen Highway en de Richardson Highway naar Valdez.

De Tok Cut-off presenteert zich als een wat smalle weg tussen bossen, in ieder geval het eerste stuk is niet breed. We passeren Tok airport, dat in verhouding nog iets van een vliegveld heeft, later passeren we een airstrip pal langs de weg. Een hangaar voor een vliegtuig is in de bosrand uitgehakt. Zo heb je ze dus ook, vliegvelden. Ook zien we hier weer vliegtuigen langs de huizen geparkeerd. Die stijgen dan zeker van de Highway op.

Terug naar de Tok Cut-off. De weg voert ons eerst tussen de Mentasta mountains en de Alaska Range door, tot op de Mentasta summit. De weg wordt later wat breder en krijgt vluchtstrookjes. Het is inmiddels erg donker geworden en de regen doet dan ook van zich spreken.

Mentasta summit is de waterscheiding tussen het Tenana/Yukon riversystem, dat stroomt naar de Arctische zee en het Copper riversystem, dat afwatert in de Stille Oceaan.

Na enige tijd zien we licht aan de horizon. Al het donker grijs wordt onderbroken door een heel stuk wit. We draaien een bocht en worden geconfronteerd met uitzicht op de toppen en flanken van Mount Sanford en Mount Wrangell. Wolken ontnemen nog wel een deel van de berg aan ons zicht, maar we zien wel dat wat daar ligt niet alleen héél groot maar ook heel mooi zal zijn. Nu weet je nooit wat het weer doet en hoe de weg je verder voert, dus hebben we bij het eerste het beste viewpoint een fotostop ingelast. De genoemde bergen horen tot de Wrangell Mountains en maken deel uit van het Wrangell/St Elias/Kluane International Park.

Mount Sanford, die op zich al een enorm massief vormt, is een slapende vulkaan. Je moet er niet aan denken, dat de vulkaan tot een uitbarsting komt. De berg is 4949 meter hoog en domineert samen met Mount Wrangell van 4317 meter, het uitzicht, zover je kunt kijken.

Wij rijden op een gemiddelde hoogte van 700 meter. Tussen ons en de reuzen ligt onbehoorlijk veel vallei. Op het moment dat ik weer in de auto wil stappen, zie ik iemand op de fiets tegen de wind in de berg op komen. Ik vraag hem of hij dit weer heeft meegebracht.

We maken een praatje. Hij is met een vriend op 1 september 2003 in Homer met zijn tocht begonnen. Het einddoel is de plaats waar hij woont: San Diego (Carlifornië ). Totale afstand is 4700 mijl. Waar je zin in hebt! Ik wens hem een goede en veilige reis met beter weer toe.

We pakken nog twee keer een viewpoint in verband met Mount Sanford. We kunnen geen genoeg van hem krijgen. Je maakt een foto, je zet iets op video, maar het meeste plezier heb je van het kijken. De top van de berg blijft hardnekkig buiten beeld. De zon die inmiddels de regen en een flink deel van de wolken heeft verdreven, laat de besneeuwde flanken van de berg schitteren. Voorbij Chistichina, een gat met 96 inwoners, een school en een kroeg, krijgen we ook nog eens goed zicht op Mount Drum, 3661 meter. We genieten volop. Je moet van bergen houden, dan begrijp je dat! De dag kan wat ons betreft al niet meer stuk.

De Tok Cut-off ligt overigens bezaaid met porcupine die vannacht zijn aangereden. De raven doen zich er aan te goed. Niemand hier die zich er wat van aantrekt.

We worden ingehaald door een pick-up truck die wordt bestuurd door twee jagers, die de door hen vanmorgen geschoten moose in de laadbak hebben. We hebben ons al afgevraagd waarom we helemaal geen moose zien.

Het rijden valt vandaag niet erg mee. Eerst staat er buiten Tok aangegeven, dat de volgende 55 mijl wegwerkzaamheden worden uitgevoerd. Inderdaad staat na zo'n mijl of 50 een bordje "End of roadconstruction". Nu lag de weg gelukkig niet over de hele lengte open, maar de lange stukken met los gravel zijn bloedlink.

Nadat de regen is verdwenen, is er een vervelende wind opgestoken. Soms worden we bijna van de weg geblazen.

Van Glenallen naar Valdez

Als ik in Glenallen ga tanken, zegt de pompbediende iets van : "Bit scilley outside today ah". De man is overigens in onze herkomst geïnteresseerd en vraagt mij welke plaats in Alaska ik zou willen aanbevelen. Das moeilijk! Voor ons is heel Alaska een soort Eldorado!

Na de lunch in het nabij gelegen truckers café gaan we goed gemutst en met volle buiken weer op pad.

De Richardson Highway De Richardson Highway op. Deze weg loopt van Delta Junction, via Glenallen naar Valdez . Al snel krijgen we zicht op de Chugach Mountains, die tussen Valdez en het binnenland liggen. Ter hoogte van Copper Center hebben we het beste zicht op Mount Wrangell. Bij de Tiekel rivier lijkt de weg te gaan botsen met Mount Billy Mitchell. Op een bijbehorende Memorial rest area, strekken we wat langer dan normaal de benen. Thompson Pass Voort gaat het de Thompson Pass op. We worden geconfronteerd met de Worthington glacier. De weg loopt er vlak langs. We maken ondanks de regen die hier inmiddels weer met bakken de hemel uitkomt, een foto en besluiten de beklimming uit te stellen tot zondag als we hier weer langs hopen te komen. Voor zondag wordt mooi weer verwacht. De Thompson pas is van een onverwachtte fraaiigheid. Geweldig! Tijdens de afdaling richting Valdez stoppen we voor de Bridall Fall en voor de Horsetail Fall. Beide watervallen zijn vanaf de weg goed te zien en je kunt er makkelijk naar toe lopen. Het zijn beroemde watervallen, ze zijn inderdaad mooi.

Valdez

Valdez heeft het rommelige van alle stadjes in Alaska. Het tevoren uitgezochte RV-park lag er verlaten en niet uitnodigend bij. Een tweede en derde park aan de haven hebben we ook afgekeurd. Maar de Bear Paw Campground midden in Valdez kan onze goedkeuring wegdragen. We hebben gelijk de cruise, naar Columbiaglacier, morgen geregeld.

We zijn gaan eten in een restaurant aan de haven. Overigens pas nadat we ook hier in Valdez in de library ons E-mail verkeer geheel gratis en snel hebben afgewikkeld.

Onze voorgerechten zijn allang op en ook de kan bier is leeg, maar van ons eten nog geen spoor. Het lijkt Nederland wel, daar wacht je meestal ook tot je een ons weegt. Heel ongebruikelijk in Amerikaanse restaurants. Het valt mij op dat er al diverse mensen die na ons gekomen zijn, weer vertrekken. Ik denk dat ze ons vergeten zijn. De serveerster vangt mijn ongeruste blik op en komt naar ons toe. Zij verontschuldigd zich, maar ja die biefstuk, die is zo groot die moet echt nog even.

Het wachten wordt beloond! De grootste biefstuk die ik in mijn leven ooit gezien, laat staan gegeten heb wordt geserveerd. De ook niet kinderachtige portie heilbot valt volledig in het niet. Ik heb er lang en heel lekker van gegeten. Het was bijna teveel. Een dessert kan er echt niet meer bij!

Als we het restaurant uitkomen zijn de wolken rondom wat opgetrokken en worden we getrakteerd op hetgeen Valdez beroemd heeft gemaakt. Rondom bergen en overal gletsjers. Niet één of twee, maar wel tien!

Milestand: 2500

Wild: geen.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde