Valdez - Glenallen zondag 14 september 2003

De hele nacht zijn we door de wind door elkaar geschud. Het ging er op dat het een lieve lust was. Wat een natuurgeweld. Het motorhome staat zo te schudden, dat je bij tijd en wijle denkt dat het zal kantelen, of teminste dat er dingen van het dak af zullen waaien.

De weersverwachting die wij op het kabelkanaal van Weather Channel ontvangen, geeft het al aan. Wind NNE 26 mph met "gusts" tot 44 mph. Of het in voorkomend geval zal helpen, weet ik ook niet, maar ik ben gekleed te bedde gegaan. Weliswaar ben ik wat laat in slaap gevallen, maar ik heb toch goed geslapen. Tijdens het ontbijt buldert de wind nog steeds langs ons heen.

Het is alweer de negentiende dag van onze reis. Alleen op de eerste dag dat we met dit motorhome op weg zijn geweest is er een zelfde soort wind geweest.

Als ik buiten de buurman tegenkom, zegt hij dat hij zo gaat vertrekken, maar dat hij bang is dat de wind in de canyon nog erger zal zijn. Daar wij ook aanstalten tot vertrek maken vraagt hij mijn mening. Ik ben meer bang voor de Thompson pass. We kijken samen wat benauwd maar we gaan toch.

Thompson pass en de Worthington glacier

Wij rijden eerst Valdez in, omdat hoewel het zondag is de winkels open zijn vanaf 09.00 uur. Ik heb batterijen voor de Minolta nodig, omdat de reserve exemplaren die ik van huis mee heb genomen niet lijken te werken. Er blijkt een fotozaak in Valdez te zijn. Als we voor de deur staan, zien we het al. De tent zit gewoon dicht. Eind van het seizoen hè, dan ga je op zondag gewoon naar de kerk.

Oud Valdez

We verlaten Valdez en brengen een bezoek aan Oud Valdez. Dit oorspronkelijke Valdez is in 1964 door de vloedgolf van de aardbeving volledig verwoest. Op de plek waar vroeger de stad lag, staan nu twee plaquettes. Het is eigenlijk niet de moeite waard om er te gaan kijken. Te zien is er niet veel, het is hooguit de gedachte aan die geweldige ramp van toen die het hier "interessant" maakt.

Even verderop is een officieel herdenkings kerkhof. Vandaag is dat niets voor ons.

Thompson pass

We bereiken Keystone canyon, die met de grote watervallen en kunnen daar probleemloos passeren. Maar op de Thompson Pass is de hel los. Het waait verschrikkelijk en als we bijna boven een U bocht moeten maken…….!

Ik ben altijd vrij zeker in het besturen van de motorhomes. Nu dacht ik toch echt even: dit gaat fout. Een mega wind staat op de zijkant van het motorhome en rukt niet alleen erg aan de hoge opbouw, maar we worden compleet naar de andere weghelft geblazen. Ik kan sturen wat ik wil, maar dat haalt weinig uit. We hellen erg over.

Gelukkig komen we in de luwte van een helling en kunnen we wat herstellen. Het heeft maar weinig gescheeld of ik was toegetreden tot het gilde van de gekantelde vrachtwagen-chauffeurs. Het zweet staat me in de handen! Na nog enig getob zijn we over het hoogtepunt van de pas en hebben we veel minder last van de wind. Poe hé, slechte ervaring hoor. De Worthington glacier Bij de Worthington glacier, die direct na de pas ligt kan normaal geparkeerd worden. We lopen het pad naar de gletsjer en hebben het vreselijk koud. De eerste bus met Japanse toeristen die ik dit jaar ontmoet staat ook op de P-plaats. De Japanners zijn druk met het elkaar fotograferen. De mensen die een videocamera hebben, slepen allemaal een groot statief met zich mee. Hoewel het komisch aandoet zo'n ultra moderne en zeer compacte videocamera op zo een heel groot statief, vind ik het wel slim. Wij hebben gemerkt dat onze video opnamen worden geplaagd door geschud, en dat is vaak wel erg jammer.

Copperrivervalley et les Grandes

Als we verder gaan,rijden we het dal van de Copper river in. Het is de hele morgen al prachtig weer. Zon en een blauwe hemel. De Wrangell-mountains beheersen de dag verder. We hebben ergens een tijdschriftje meegenomen en weten nu dus welke berg welke naam draagt. Zo ontdek ik dat ik eerder deze reis Mount Wrangell voor Mount Sanford heb uitgemaakt. We weten nu beter.

Hoewel het de hele dag blijft waaien hebben we een geweldige dag. We rijden de Richardson Highway af en de Edgerton Highway op richting Chitina. Aan het begin van deze weg staat dat er na 33 mijl een visitorcentre is van het Wrangell/St-Elias National Park. Nu je zo aan grote afstanden gewend bent, lijkt dat gewoon een klein stukje, een ommetje zeg maar. De Edgerton highway is één van de twee wegen die dit park in voeren. De weg gaat tot Edgerton, maar de verhuurder van dit motorhome wil niet dat je dat doet. Vanaf Chitina is de weg namelijk onverhard. In Edgerton zijn nog wat oude mijnen. Vandaag de dag zijn die buiten gebruik. Ze zijn eens van groot belang geweest. Niet alleen de Edgerton highway is er speciaal voor aangelegd, maar ooit is er ook speciaal voor het vervoer van erts aangelegde spoorlijn geweest. Voortdurend zien we de reusachtige bergen links van ons. Alleen door de bomen pal langs de weg krijgen we er nauwelijks vrij zicht op. Nou ja, na deze rit kunnen we zeggen dat we toch in het National park zijn geweest.

Gelukkig zie ik na een lange steile helling een P-plaats, ik hoop dat we daar uitzicht zullen hebben. Bingo! De hele meuk vrij voor ons. We kijken over het dal van de Copper river naar de bergen. De Copper river is hier ter plaatse imposant (heel breed) om te zien en die bergen zijn sowieso enorm!

We doen de gebruikelijke dingen; genieten, foto's, video en verrekijker. Even verderop passeren we "Three mile lake". Op de mooiste plek staat een RV, jammer. We moeten verder, "two mile lake" en "one mile lake" volgen voordat we in Chitina zijn.

Bij het visitor centre, een parkeerplaats met info-borden, houdt het asfalt op en moeten wij terug. Daar de "Burgerbus" bij het visitor centre er niet aantrekkelijk uitziet besluiten we om op die P-plaats met dat mooie uitzicht te gaan lunchen.

Glenallen

Na terugkeer op de Richardson hwy volgt al snel een viewpoint bij Willow lake. Je ziet hier doordat je een ander gezichtspunt hebt de bergen in een andere volgorde. Ook staan hier een paar hele krachtige verrekijkers. Daarmee kunnen we boven Mount Wrangell een rookwolkje zien. Bij goed afstellen van de verrekijker kan je zelfs de contouren van de krater waarnemen. In ieder geval is de sneeuw daar beroet. Mount Wrangell is een nog altijd actieve vulkaan, laatste uitbarsting in 1912, dat wel. Mount Wrangell is de jongste van de groep. De andere, oudere, hebben al veel meer van erosie te lijden gehad en tonen zich grilliger. Mount Wrangell is een massieve bult in het landschap.

We rijden naar Glenallen waar we willen overnachten. We staan op een camping net buiten het dorp en er is maar weinig licht. Vannacht blijft het helder, blijft het waaien, wordt het koud en wie weet zien we het noorderlicht.

Tijdens onze avondwandeling fotograferen we onze bergen in de rode gloed van de avondzon. Alpenglow noemen ze dat hier.

In de winkel bij het plaatselijke tankstation snuffelen we wat tussen de door de lokale bevolking gemaakt snuisterijen. Er zijn hele fraaie dreamcatchers te koop. Ook de ceramiek die te koop is ziet er geweldig uit. Ter compensatie van het verlies van mijn Alaska cap, die gisteren op de boot het ruime sop heeft gekozen, koop ik hier een nieuwe.

Het is om 20.00 uur al om het vriespunt, dus dat wordt bibberen. De verwarming moet erg zijn best doen.

Noorderlicht? Hoe zo noorderlicht? De beheerder van de camping heeft om veiligheidsredenen een enorm floodlight ontstoken. Weg duisternis.

Milestand : 2689

Wild:

• squirrels
• kuifeenden

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde