Glenallen – Anchorage maandag 15 september 2003

De Glenn Highway

Vanmorgen zijn we door de zon gewekt. Het is desondanks heel koud 30 graden Fahrenheit. Volgens mij vriest het dan. Vannacht is het behoorlijk koud geweest. Het kacheltje dat ik op de laagste stand heb gezet is een aantal keren aangeslagen. Maar goed het is wel zonnig. Voor vandaag zijn de plannen wat onzeker. In ieder geval gaan we wel de kant van Anchorage op. Het kan zijn dat we in Palmer overnachten, of dat we doorgaan naar Anchorage.

De weg heet Glenn Highway en moet door een schitterend stuk van Alaska gaan. Weer veel bergen en gletsjers zijn ons beloofd. En inderdaad net voorbij Glenallen, wat overigens wel een deftige naam is voor de her en der neergekwakte gebouwtjes, zien we de eerste besneeuwde toppen. Voor ons zijn ze zodanig interessant, dat we graag een mogelijkheid tot nader bekijken zouden willen hebben.

Na enige tijd denken we, dat deze weg door de ontwerpers, natuurlijk is aangelegd als snelle verbindingsmogelijkheid om naar Anchorage te komen, maar dat ze heimelijk ook de pest aan toeristen hebben. Wat een plaag zeg!

Voortdurend de mooiste berglandschappen en nergens de kans een fatsoenlijke foto te maken. De enige rest area die we tegenkomen, ligt zodanig dat alleen de bomen aan de overkant van de weg te zien zijn.

Eureka Summit Waarschijnlijk hebben we vroeger te weinig een oefening van geduld gebeden. Bij Eureka summit, waar het echt spectaculair wordt, daar is het ene na het andere viewpoint. We kunnen zo op de gletsjers kijken. Prachtig driewerf prachtig! Het blijft jammer, dat de Tazlinaglacier aan ons ontnomen is. We beginnen desondanks goede zin te krijgen. Het snoepje van de week en de laatste gletsjer van formaat op deze reis moet nog komen. Het gaat hier om de Matanuska glacier. Je schijnt er over de weg vlakbij te kunnen komen. Nu moet u niet denken dat wij somber en triest in het motorhome hebben gezeten. Alles behalve dat. De stemming is de gehele reis al erg goed. Af en toe werkt het weer niet in de gewenste mate mee, maar het schitterende land maakt alles geweldig. Je ziet zoveel moois dat er bij tijden zelfs enige gewenning optreed. Verdwalen is in Alaska ook niet echt mogelijk, er zijn maar weinig wegen. De gehele vakantie is tot nu toe echt een groot feest.

Nog een wegopbreking

Een aantal mijlen voor de toegangsweg naar de gletsjer, slaat het "noodlot" toe.

Wegwerkzaamheden. De Flagman, komt naar mij toe met de mededeling dat we minstens een half uur moeten wachten op het verkeer dat van de andere kant komt. Nu staan we niet slecht en we hebben alle tijd, dus erg is dat niet. Er zijn een aantal vogels, die ons bezighouden.

Van de andere kant komt een tankauto die water sproeit op het stof. We gaan vertrekken. De "pilotcar" komt voor en de chauffeuse daarvan zet er flink de sokken in. Wij volgen in ons eigen tempo. Desondanks is het niet fijn. De hele mikmak aan boord rammelt en schudt dooreen. Bovendien zie je weinig van de omgeving omdat je echt heel geconcentreerd op de weg en de te rijden route moet zijn. Er zijn hier in Alaska wegen, waarop ik van de verhuurder van het motorhome niet mag rijden vanwege de slechte staat van het wegdeksel. Dit stuk van de Glenn hoort daar best wel bij.

Als we bijna aan het einde van de ellende zijn hoor ik dat er iets mis is met de auto. Johan Cruijff zegt het wel vaker, "elk nadeel hep zijn voordeel". We stoppen voor inspectie op een viewpoint met een absoluut prachtig uitzicht op de Matanuska glacier.

De toegangsweg naar de gletsjer die we zoeken, blijkt door de wegwerkzaamheden afgesloten.

Panne Maar goed die auto. We kijken eronder, erop, onder de motorkap, maar we zien niets bijzonders. Goede raad is duur. We besluiten door te rijden als dat gaat tot de volgende telefoon. Het geratel, van het type kapotte afzuigkap, gaat enorm te keer. Alles lijkt het verder wel goed te doen. Bij Hick's creek roadhouse kunnen we bellen met de verhuurder. Eerst een heel getob met kwartjes, dan krijg ik een te bellen gratis nummer op, maar ik heb natuurlijk geen pen of papier bij de hand. Ophangen om terug te bellen. Gonda gaat naar het motorhome voor een pen etc.. Ik ga kwartjes vullen. Telefoneren in de US is in principe heel goedkoop. Vooral lokaal bellen kost niets. Maar kennelijk is de verbinding van deze plaats in de wildernis naar Anchorage erg duur. De telefoon vreet kwartjes! En dat gaat in een tempo sneller dan ik een boterham met kaas kan verorberen. Bij de tweede telefonade krijg ik niet alleen het gratis telefoonnummer, maar kan ik dat ook opschrijven. Gauw opgehangen en opnieuw bellen, maar dan nu gratis. Het gesprek wordt een stuk rustiger gevoerd, nu er niet elke paar seconden een dame om kwartjes vraagt. Uiteindelijk heb ik kontakt met mensen van de technische dienst. Zij stellen een paar vragen en vinden het dan nodig dat wij in Anchorage langs komen.

Zo gezegd zo gedaan. In Palmer heb ik volgens afspraak nog eens gebeld. Ik kan ook dan echter alleen melden, dat de auto prima rijdt, schakelt en remt, maar dat het geratel er nog steeds is. Randy van de technische dienst vraagt mij zo spoedig mogelijk naar Anchorage te komen. Hij houdt een paar monteurs ter plaatse tot wij er zijn. Hij vraagt of wij gezien het tijdstip en de te rijden afstand wel enige haast willen maken.

We komen na enig gekissebis over hoe te rijden, op tijd aan.

Randy, komt gelijk bij ons. Bij een testrit van 100 meter, hoort hij het ook. Gelukkig maar, want stel je voor, dat al die comotie voor niets zou zijn geweest. Maar nee, de wagen gaat naar achteren en wij nemen koffie.

Het blijkt, dat er een hitteschild is afgebroken en dat het schild op de aandrijfas ligt te reutelen. Ze maken het gelijk. Na een uurtje en eigenlijk een verloren middag kunnen we weer verder.

Ship Creek Landing

Tijdens het oponthoud bij het verhuurbedrijf heb ik besloten niet op het terrein van de verhuurder te willen overnachten, maar voor de laatste nacht toch maar een hotel te nemen. Financieel een onverstandig besluit, maar ik zie het niet zitten om midden op een industrieterrein, zonder enige faciliteit de vakantie te beëindigen.

Vandaag rijden we nu naar de Shipcreek Landings RV park te Anchorage. Dit park ligt op loopafstand van downtown Anchorage.

De beheerster van het park is zeer behulpzaam en zo komen we aan het adres van een treinenwinkel. Overigens ligt de camping aan de spoorlijn, zodat we dat nog even kunnen meepikken.

We lopen de stad in met het doel die treinenwinkel te bekijken. Het blijkt dat de zaak midden in Anchorage ligt en dat het nog lastig zal worden ergens in de buurt te parkeren.

Overigens heb ik al eerder geschreven, dat ik Anchorage geen stad van betekenis vind. De buitenwijken zijn rommelig en lijken her en der neergekwakt. Het centrum is een rechthoek met erg onpersoonlijke straten, die vergeven zijn van de souvenier winkels. Gifts and Fur, dat is hier de handel. Sfeer is er niet veel. Gelukkig zijn wij niet voor de steden naar Alaska gekomen.

Morgen is onze laatste dag hier en zullen we nog wel een mijl of wat heen en weer rijden. Eigenlijk zit het er nu op. We gaan zo onze bagage in orde maken.

Milestand : 2890

Wild:

• schapen
• vogels

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde