De dag vangt aan met een continental breakfast dat bij de kamerprijs van de Comfort Inn is inbegrepen. Zo'n continental blijkt in deze streken te bestaan uit wat brood om te roosteren en of wat bagels. Verder is er aardbeienjam, boter, pindakaas en kaas voor op de toast. Koffie en orange juice naar believen.

Gonda haalt nog snel een emmer ijsklontjes voor onze koeltas. Om 08.30 uur rijden we weg. De I-70 zal ons tot diep in Utah brengen. Pas voorbij Richfield zullen we de weg verlaten.

De I-70 voert door de San Rafael desert en door de San Rafael Swell en dan via het Fishlake National Forest naar het westen van Utah. Nu ben ik eerder deze week erg enthousiast geworden over het landschap in Colorado en dat blijft ook zo. Maar vandaag heb ik mijn ogen weer uitgekeken. Wat een bijzonder gebied dat Utah. De woestijn en de Swell bestaan voornamelijk uit; wildernis waar niets groeit; en grote sterk geërodeerde bergen. Zelfs voor iemand als ik, die niet alle kleuren ziet is de overdaad aan kleuren overweldigend. Van sneeuwwit naar dieprood en van asgrijs naar heldergroen. Gonda ziet ook alle kleurnuances daartussen. Het is enorm.

Viewpoints

Met name in de San Rafael Swell waar de weg flink daalt en stijgt zijn diverse viewpoints aangelegd. We hebben ze allemaal bezocht. Telkens wordt op zo'n viewpoint een ander aspect van dit ruige land getoond. Hoe het er hier uitziet is moeilijk te beschrijven, maar je moet denken aan groots, uitgestrekt en overweldigend. Het weer werkt vandaag ook zeer mee. We kunnen echt ver kijken. Het is zo helder dat ons beeld van de ruigte door besneeuwde toppen van ver afgelegen bergen wordt omzoomd.

Op een infobord lees ik, dat door deze ruigte een oude Spaanse route loopt via welke de Spanjaarden Indianen als slaaf naar Mexico voerden. Butch Cassidy en de zijnen vonden hier een veilig heen komen. Er gaat zelfs een verhaal dat een bepaald Indiaans Stamhoofd, de 1400 door hem in Californië gestolen paarden hier wist te verbergen.Een ander informatiebord legt uit dat we hier naar de bodem van een prehistorische zee kijken. Uit mijn vorige zinnen komt de vraag naar voren hoe kan je in een zo ruig en toch ook voornamelijk kaal gebied leven?

Ik weet het niet, zij deden het.

Vandaag de dag vinden in al die schaarste ook reeën en herten voldoende voedsel. Je ziet soms dan ook een aangereden dier langs de weg liggen

De woestenij is hier en daar begroeit met maquis-achtige struiken. Op een viewpoint zien we zomaar een toefje leuke bloemen uit de dorre grond opschieten.

De overgang naar Fishlake National Forest is abrupt. Ineens groeien op de berghellingen weer bomen. De bergen hier zijn daardoor ook veel minder door erosie aangetast. De populatie herten en elk is hier kennelijk groot. Want borden langs de weg waarschuwen voor regelmatig voorkomende botsingen met deze beesten.

Richfield – Panguitch

Bij Richfield verandert het landschap volkomen. Ineens lijk je , als je de omringende bergen even wegdenkt, door een Hollandse polder te rijden. Vanmorgen bij het ontbijt, zijn er op de TV beelden van overstromingen in Utah. De sneeuw smelt door het mooie weer zo snel dat de diverse watergangen het niet aan kunnen. Je ziet dan ook diverse weilanden onder water.

Bij Sevier verlaten we de I-70. Deze Interstate heeft op sommige secties ook een US wegnummer. Ongeveer zoals bij ons de A12 en de A50 voor een stuk dezelfde weg zijn. We nemen nu de US 89. Deze weg zal ons bij Panguitch brengen. De bedoeling is om daar goedkoop nachtverblijf te kiezen en dan naar Bryce Natl. Park te gaan. De US 89 is lang. Eerst rijd je door berggebied langs de oever van een snel stromend en sterk gezwollen riviertje. Ben je eenmaal de bergen door, dan wordt de US 89 saai, heel saai. Links en rechts weilanden door bergen omzoomd. Je bent hier bijna alleen. Tijdens deze rit besluiten we om ons plan te wijzigen. We gaan rechtstreeks door naar Bryce en zullen daar in de Ruby's Inn gaan overnachten, Dat is iets duurder maar veel makkelijker. Om Panguitch te troosten kopen we daar benzine. Overigens is benzine tegenwoordig duur in de US. $ 2,36 per gallon is echt de voordeligste prijs die je tegen komt. Onze Ford rijdt 20 mile per gallon (3,7 liter ).

Bryce national Park

Red Canyon Voor we Bryce bereiken gaan we door Red Canyon. Nu zijn we qua kleuren inmiddels wel wat gewend, maar zo zuiver rood gesteente hebben ook wij nog nooit gezien. We spreken af om op de terugweg morgen hier uitvoerig te stoppen.

Ruby's Inn

In Ruby's Inn is tegen een schappelijke prijs een hele mooie kamer te huur. We zitten in de Elk lodge. Na ons verfrist te hebben gaan we naar het park.

Om 13,30 uur rijden we het park binnen. Het visitors-centre heeft niet veel te bieden en dus gaan we gelijk en route. We rijden zoals aanbevolen naar “Rainbow point” het meest zuidelijk gelegen viewpoint. Vandaar gaan we dan van zuid naar noord alle viewpoints af. De viewpoints liggen dan aan de rechterhand.

U weet dat Bryce bekend staat om zijn bijzondere rotsformaties en de enorme drukte. Dat eerste klopt, van dat tweede is eind mei nog niets te merken.

Nu dachten wij wel zo ongeveer alle mogelijke rotsformaties te hebben gezien, maar hier in Bryce staan we dan toch weer iets te leren. Nu hebben we natuurlijk al veel foto en film materiaal over dit nationale park gezien, maar de werkelijkheid overtreft toch. We hobbelen van viewpoint naar viewpoint en vallen van de ene in de andere verbazing. 25 graden celsius een onbewolkte hemel en toch nog sneeuw tussen de rotsen. De trail die we willen lopen is afgesloten omdat de winterschade nog niet hersteld is. Het hele park is een orgie van kleuren en vormen. Sommige rotsen lijken op mannen, anderen lijken op kastelen. De kleuren variëren niet alleen van teer wit naar hard rood, de stand van het zonlicht doet die kleuren ook nog eens veranderen. Aan het einde van de middag worden alle kleuren intenser. Naar mate de zon lager komt wint het rood aan diepte en neemt deze kleur de overhand.

Bryce point, Inspiration point en Sunset point verdienen aparte vermelding omdat vanaf die drie viewpoint het grootste “bos” van staande rotspilaren met alle mogelijke vormen ertussen te zien is.

Het park ligt zoals vrijwel geheel Utah op het Colorado plateau. Eerst bodem van de zee, toen omhoog gedrukt en nu onderhevig aan sterke erosie. Dit samenspel van zon, wind en water beeldhouwt de fraaiste vormen uit de zachte steen.

Als we Bryce in een woord willen samenvatten valt ons alleen magistraal in.

Om 18.0 uur zijn we zo moe en vol van indrukken, dat we besluiten naar ons hotel te gaan. Als we nog puf hebben, dan kunnen we vanavond nog een keer terug om de zon onder te zien gaan. We hebben het uiteindelijk niet gedaan te moe.

Onze pogingen om een mail te verzenden struikelt tot tweemaal toe over de onbereikbaarheid van de server. Jammer! Informatie over de kosten van een helikoptervlucht, doen ons dat idee vergeten.

Wat een prachtige dag!

Milestand: 921

Wild: diverse herten, een salamander, raven en grondeekhoorns.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde