Vanmorgen zijn we eerst naar de plaatselijke agent van Hertz gegaan. Die heeft een kantoor bij het benzinestation recht tegen over ons hotel. Kleine moeite dus. Die agent zegt, dat als ik tot een olieverversingsbeurt zou besluiten, Hertz dat waarschijnlijk wel zal vergoeden. Maar als die beurt hier in de bijbehorende garage moet plaats vinden dan moeten wij een uur wachten. De man zegt dat als ik maar zorg dat het oliepeil op een voldoende niveau blijft, er niets aan de hand is. Je vakantietijd is volgens hem meer waard dan een computer die lastig is. Daar dit consult bevestigd wat wij al zelf hebben bedacht, besluiten we door te gaan met de dagelijkse olie controles en er verder niet meer over te zeuren.

Op weg naar Zion National Park

Mooi, mooier, mooist, op die schaal scoort Utah toch bij mooist. Ook in deze US staat heb je een grote verscheidenheid aan landschappen. In het voortdurende leerproces van de mens ben ik er vandaag achter gekomen, dat dit gebied deel uit maakt van het Colorado plateau. Een gebied dat nadat het eerst een prehistorische zee is geweest een geweldige opwaartse druk heeft ondervonden. De zeebodem is gebergte geworden. Die enorme opwaartse druk is er ook de reden van dat het land hier zo hoog boven zeeniveau ligt.

Cedar breaks National monument

Het plan is om vandaag via Cedar Breaks Natl. Monument en Cedar City naar Zion National Park te gaan en dan de dag te besluiten in Mount Carmel Junction.

Na het verlaten van Ruby's Inn bij Bryce Canyon komen we in Red Canyon. We maken daar wat foto's van de prachtige rode rotsen. Het is nog vroeg op de dag en als we uit de auto komen worden overweldigd door de oorverdovende stilte en het oogverblindende rood. Er is nog niet veel verkeer, zodat we alles eens goed op ons kunnen laten inwerken. De rotsen zijn hier niet zo spectaculair, maar de kleuren! Geweldig!

We slaan de US89 op. Deze weg voert hier door groene weilanden in een breed dal. Dat groen is vandaag hier en daar behoorlijk blauw door de overstromingen. Ik vertelde er al eerder over. Het gebied heet Long Valley.

Voor Cedar Breaks Natl. Monument, moeten we bij Long Valley Junction rechtsaf de Utah 148 op. Het begin van de weg wordt opgesierd door een reeks borden. Het ene bord geeft aan dat de weg veel scherpe haarspeldbochten heeft en dat de summit op 10.000 ft ligt. Een volgend bord geeft aan dat de weg gesloten kan zijn in verband met de weersomstandigheden. Bovendien worden op weer een ander bord Semi-trucks (wat dat ook moge zijn) afgeraden de weg te kiezen.

Een gewaarschuwd mens enz.! Op onze wegenkaarten staat eigenlijk alleen aangegeven dat de weg “scenic” is. Ook worden Strawberry peak (8465 ft) en Navajo lake genoemd. Wij hebben voldoende lef, vertrouwen in onze auto en onszelf om opgetogen verder te gaan.

Na passage van de afslag naar Strawberry point begint het. We komen steeds meer in de sneeuw te rijden. De weg is weliswaar vrij, maar aan weerszijden is de hele wereld wit. Navajo lake is nog geheel bevroren. Het wordt vandaag heel warm. De sneeuw smelt hard, maar er moet toch nog wel heel wat sneeuw smelten. Als we hier inderdaad op 3000 meter zijn is sneeuw natuurlijk niet vreemd. Bij de voorbereidingen van de reis hebben we er echter geen moment aan gedacht. De afslag naar Cedar Breaks is afgesloten de sneeuw ligt er nog drie meter hoog op de weg.

Cedar city en verder

In Cedar City gaat men ervan uit dat iedereen begrijpt, dat als je bij een kruising komt met een drukke weg, dat je die weg moet hebben om op de interstate te komen. Na de afdaling van Cedar Breaks komen we via een kaarsrechte weg de stad in. We kruisen na enige tijd een drukke weg en zijn vervolgens op het terrein van een school. Heerlijk rustig en fraai aangelegd maar niet helemaal de bedoeling. Een bord(je) dat aangeeft dat doorgaand verkeer linksaf moet, wij hebben het echt niet gezien. Het feit dat andere toeristen het zelfde overkomt stelt ons weer gerust. We keren op onze schreden terug en gaan nu wel de goede kant op. Bij een benzinestation hebben we de weg nog even gevraagd. De I-15 voert van b.v. Salt Lake City naar Las Vegas in Nevada. Wij gaan maar een stukje namelijk tot Toquerville, om vandaar naar Zion National Park te gaan. De I-15 staat op de kaart als scenic aangemerkt en maakt dat ook waar. Links en rechts groene velden en menselijke activiteiten en op de achtergrond altijd weer bergen.

Bij Toquerville nadat we de interstate verlaten hebben wordt het landschap weer helemaal indianenland. Hoge ruige aan ernstige erosie onderhevige beregen. Kastelen en Kathedralen komen toch het meest in de buurt als je het beschrijven moet.

Zion National Park

De nadering van Zion National Park gaat niet onopgemerkt aan je voorbij. Overal borden over tourist information op je radio en adviezen over het parkeren. Zo kan je in Springdale parkeren en met een gratis shuttle bus naar het park. Dat laatste hebben wij geen zin in omdat we na het park nog verder over de door het park lopende highway willen.

Het is nog redelijk vroeg plus minus twaalf uur en dus rijden we gewoon door naar de ingang. De ranger vraagt of we hier al eens geweest zijn en zucht bij het ontkennende antwoord. Hij verwijst ons naar de P-plaats bij het visitor centre.

Na enig gezoek is daar plaats genoeg.

Dit deel van Zion National Park, bestaat grofweg uit twee delen. De route 9 die dwars door de zuidkant van het park naar Mount Carmel Junction voert met wat haarspelden en een tunnel. En de canyon van de Virgin River. De canyon is alleen per shuttle bus begaanbaar. De shuttle bussen zijn van een speciaal type. Ze zijn aangepast aan de wegen in de canyon. Aangezien ze daarom niet al te lang mogen zijn, hebben alle bussen een aanhangwagen die qua type gelijk is aan de trekkende bus. Alleen de motor ontbreekt. De shuttle bussen ontberen airconditioning. De temperatuur wordt geregeld door het tegen de rijrichting in open zetten van de hele reeks dakvensters. We vertrekken vanaf de parkeerplaats met de shuttlebus de canyon in. De scenic route voert door de bodem van de canyon. De weg volgt de rivier. De bodem van de canyon is begroeid. Groen voert hier de boventoon. Vanuit de bus is er niet echt veel van de canyon te zien. We stappen bij diverse haltes uit om te genieten. Het is vandaag bloedheet, maar onder de bomen is het goed toeven. Het is hier erg indrukwekkend en mooi. Bij de meeste canyons kijk je van boven naar beneden, maar in Zion gaat dat dus andersom. Je loopt wat af, overal zijn trails uitgezet. Wij volgen een 3,3 km lang traject “along the river” aan het einde van de canyon. Het vertrekpunt is bij de “Temple of Sinawava”. Dit is het eindpunt van de shuttle. Afgezien van overdekte banken en wat waterkranen en eh oh ja een toilet is het hier verder puur natuur.

Het is inmiddels 101 graden F., smoorheet dus. We zien leuke bloemen, eekhoorns, legio mensen, hoge steile rotsen en een woest stromende rivier. Aan het einde van het pad wordt nog eens gewaarschuwd voor Flash-Floods. Ik zou alleen niet weten waar ik hier naar hoger terrein zou moeten komen. Alle rotsen vormen hier gladde rechtop staande wanden. Als we het pad weer terug zijn gelopen, hebben we het ook wel een beetje gehad hoor! Zere voeten, natte ruggen en koppen als boeien van de warmte. Door de hitte verslagen nemen we de shuttle terug naar het visitors-centre. We vinden het hier mooi en imposant. Het is erg moeilijk goede foto's te nemen, omdat de rotswanden hoog zijn en de canyon nauw is. Op de ranglijst, die je eigenlijk niet mag maken in verband met de totaal andere typen park, komt Zion duidelijk na Bryce.

De doorgaande weg

Als we met de auto het park doorrijden op weg naar de US 89 bij Mount Carmel Junction, worden we op mooie plaatjes getrakteerd. Met een paar scherpe en steile bochten komen we bij de tunnel. Het verkeer wordt hier om en om geregeld. De laatste auto van een reeks krijgt een tennisracket of iets dat daar op lijkt mee. Pas als de ranger aan jouw kant dit ding krijgt overhandigd weet men dat er van de andere kant geen verkeer meer komt. De ranger geeft het ding mee aan de laatste auto die vanaf zijn kant vertrekt. Simpel maar effectief. Boven de tunnelingang staat aangegeven hoe hoog het aan de zijkant en hoe hoog het in het midden is. RV blijven het beste maar middenop rijden.

Gelukkig hoeven we niet lang te wachten en kunnen we door de bochtige en nauwe tunnel. In de tunnel zijn op een paar plaatsen grote gaten in de wand waardoor je de omgeving kan zien. Geweldig!

De Duinen

Aan de andere kant van de tunnel is de wereld weer totaal anders. Vreemd geribbelde lichtgekleurde bergen zolang je nog binnen het park bent. Even na de uitgang worden bergen door weilanden afgelost. We bereiken Mount Carmel Junction om 16.00 uur. We vinden het te vroeg om onze intrek te nemen en besluiten door te gaan naar Kanab. Maar eerst rijden we een eind om naar Coral Pink Sand Dunes State Park. Deze omweg is 24 mile enkele reis natuurlijk. Kan jou het schelen!

In dit park zijn forse zandduinen met een eigen flora en fauna. Ergens op een informatiebord staat uitgelegd hoe hier zomaar deze duinen zijn ontstaan. Het heeft allemaal te maken met de heersende winden en het gebergte waarover die wind voert. Het is me een beetje ontgaan waarom dat door de wind aangevoerde zand nu weer precies hier op een hoop wordt gegooid. Het is heel apart ineens met uitgestrekte duinen van het type Sahara geconfronteerd te worden. De staat Utah heeft hier een compromis gevonden tussen kwetsbare natuur en liefhebbers van het rijden met zo genaamde zandbuggy's. Als je denkt dat je met jou 4x4 SUV ook op het tracé mag, dan heb je het behoorlijk mis. Toch stiekem wat rondjes gereden op zandpaden die toegang geven tot het tracé.

Kanab

In Kanab aangekomen gaan we eerst af op het Holliday Inn Express Motel. Dit motel ligt aan de oostkant van het plaatsje, niet gezellig dus. Gonda heeft haar oog laten vallen op het Four Seasons Motel. We gaan daar naar toe.

We worden geholpen door een mevrouw die geduldig naar al onze vragen luistert en er dan oplossingen bij bedenkt. Ze gaat zo ver om haar laptop uit de auto te halen en aan mij ter beschikking te stellen, zodat we een E-mail aan het thuisfront kunnen sturen. Klasse!

Gelukkig hebben we in de buurt van Cedar City eerder vandaag een SMS van onze dochter Maca ontvangen. Zij kan ons melden dat de webmail nu wel moet werken.

Zo'n SMS-je is een gelukje. Je hebt namelijk in grote gebieden geen ontvangst.

Bij Cedar City wel, maar vanaf Toquerville de rest van de dag niet meer. Hier in Kanab werkt het ook weer.

Mail bekeken en een berichtje aan het thuisfront verzonden. Hartelijk dank mevrouw.

Vanavond hebben we vast een motel voor morgen gereserveerd. Het wordt Marble Canyon. Ons originele reisplan wordt op details behoorlijk bijgesteld.

Milestand: 1121

Wild: reeën, porcupine, eekhoorns, slang, hagedis en een wilde kalkoen

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde