Bij ons vertrek denken we slim bij het Kanab visitors-centre te weten te kunnen komen of de Grand Canyon North Rim open is. Daarvan hangt immers ons reisplan voor vandaag af. Het bewuste visitor centre gaat echter pas in juni open.

Grand Canyon North Rim

We besluiten de gok te wagen om naar de Grand Canyon North Rim te gaan. We doen dit omdat de TV ons blijft informeren over overstromingen. Ons oorspronkelijke doel de Antilope Canyon bij Page is een zo genaamde slotcanyon. Dit type smalle canyons zijn erg gevoelig voor flash floods en veel smeltwater kan een dergelijke vloed veroorzaken. De kans is groot dat Antilope Canyon tijdelijk niet open is. Bellen met of de ene of de andere bestemming zou de oplossing kunnen geven. We hebben een GSM, maar in Kanab geen ontvangst. En eh telefoonkaarten sparen we alleen.

We hebben voor de Grand Canyon gekozen. De route voert eerst naar Fredonia in Arizona. We passeren de state line en het is overdreven om te zeggen gelijk, maar dan toch wel erg vlug veranderd het landschap weer totaal. De aan erosie onderhevige bergen van Utah zijn duidelijk achter ons.

In Fredonia is de maximum snelheid 25 mile. Aan het begin van die zone staat een bord dat je al van verre verteld hoe hard jij rijdt. Het ding blijft je meten zolang jij de voorste auto bent. Aan het eind van de zone staat een politieauto met marshall te wachten op zondaren. Wij mogen zonder problemen door.

Na Fredonia voert de weg naar Jacob lake. Het eerste deel van deze etappe voert door een oneindig uitgestrekte vlakte begroeit met laag struikgewas. Als je bijna in slaap valt, (lange weg, weinig te zien en een maximum snelheid van 55 mile per uur) kom je in bergachtig terrein met veel bochten. Een aangekondigd viewpoint blijkt zeer de moeite waard. Je kijkt vandaar namelijk terug in de richting van waaruit je gekomen bent. Over de beschreven vlakte naar de Utah bergen. We bevinden ons inmiddels op het Paria plateau. Ik heb geen paria's gezien. Wel twee Indiaanse vrouwen die hun waar te koop aanboden.

Na het viewpoint voert de weg door steeds mooier wordend bos. Je verliest je besef van tijd hier. We zijn in Jacob Lake voor we het weten. Wat wij van dit plaatsje zien is eigenlijk weinig. Ik denk zelfs dat er sowieso weinig is. Het is dat er een benzinestation is dat de aandacht trekt, anders zou je er nog zo aan voorbij rijden. Ik zie eerst het tankstation en pas dan de wegwijzer naar Grand Canyon National Park. We tanken. Tijdens dit “werk” zien we ook het Kaibab National Forest Information centre. In dit informationcentre kan de dienstdoende Ranger ons vertellen, dat het Nationale Park inderdaad open is.

Niet alle trails zijn open, maar we kunnen naar de North Rim.

Er staat een bak met gratis educatieve posters. Ik wil er een met vlinders pakken en eindig er met twee. Gelukkig wil een Duitse vrouw die tweede graag van me overnemen.

De weg naar de North Rim, is prachtig aangelegd. De weg gaat over het Kaibab plateau en door het gelijknamige forest. De weg voert door bossen en weilanden. Langs de weg staan borden die aangeven dat de koeien hier loslopen en voorrang hebben. Sommige van de weilanden zijn buitengewoon mooi in het landschap ingepast. Het heeft veel van Canada. Je waant je zo op Highway 1A tussen Banff en Lake Louise. Hoe langer we rijden hoe meer sneeuw er tussen de bomen, op de weilanden en langs de weg ligt. Op een bepaalde plek heeft smeltwater een klein meer gevormd. Iemand is daarop aan het kajakken. De temperatuur haalt de twaalf graden Celsius niet. Dit ondanks een stralend blauwe hemel met een briljante zon. We besluiten om straks onze vesten aan te doen.

Grand Canyon Nat'l. Park North Rim

Bij de ingang van het park ligt een giga hoop sneeuw. De Ranger bij de toegangscontrole vindt dat we de juiste keuze hebben gemaakt door voor de North Rim te kiezen. We hebben hem maar niet verteld dat we ook nog naar de andere kant gaan. We rijden het park in op weg naar “Bright Angel Point”. Je moet dan nog een best stukje door. Bij het bewuste punt aangekomen is parkeren geen probleem. De temperatuur is ook prima, zodat we toch maar besluiten de vesten in de auto te laten. We volgen de bordjes naar de Rim, maar komen eerst bij het visitors-centre en dan bij de lodge voordat we bij de Rim zelf komen.

De Canyon vanuit een ander zicht: Bright Angel Point

Net als de eerste keer aan de zuidkant in 1992, valt onze bek open. Weer worden we compleet overweldigd door wat we zien. Wat een geweldig natuur geweld. Wat een pracht en praal. Vooral ook de grootsheid imponeert. We staan op een viewpoint aan de rand van de canyon en ondanks het Amerikaanse geknauw op de achtergrond, hoor je hier de aarde ademen. Het geruis van de wind, dan weer sterker, dan weer zacht. Blijft boeien. Een mens ziet hier eigenlijk pas goed hoe klein en onbenullig hij in het Universum is.

Bij Bright Angel Point zijn drie viewpoints die door aangename paden met elkaar zijn verbonden. De paden lopen pal langs de afgrond en met slechts op een enkel punt een hekje. Je ziet desalniettemin diverse mensen die last hebben van hoogtevrees, zich vermannen en toch over de paden te gaan om van de schoonheid van de canyon te kunnen genieten. Info bij een loslopende Ranger leert, dat er ook nog een paar trails de canyon in lopen. Voor het echte werk moet je naar de Kaibab trail, die voert diep de canyon in en gaat uiteindelijk over naar de South Rim.

Bij Bright Angel Point is ook de North Rim Lodge. Je kunt daar dineren etc., maar ook vanuit comfortabele banken van de canyon genieten. Verder zijn er de giftshop etc.

De zon is hier erg krachtig. De temperatuur loopt vlot op. Het is hier 2400 meter boven zeeniveau. Smeren dus, want je bent zo verbrand.

Bij het postkantoor krijg ik, omdat iets anders niet voorhanden is twee briefjes met daarop het poststempel van de Grand Canyon.

We hebben alle viewpoints en korte trails gelopen. Terwijl we op een rotsblok aan de rand van de canyon in de schaduw van een boom zitten uit te blazen, raken we in gesprek met een paar Amerikanen. Altijd weer gezellig. We blijken het eens te zijn over Bush, over Hessen waar zij een poosje gewoond hebben en we delen een aantal politieke inzichten. Leuk gesprek.

Op advies van de Ranger gaan we ook naar Point Imperial. Point Royal, waar we erg graag naar toe willen is helaas nog gesloten.

Point Imperial is inderdaad zeer de moeite waard. Eigenlijk zie je hier nog meer van de uitgestrekte canyon dan bij Bright Angel Point. Bij point Imperial kan je ook al naar Vermillion Cliffs en Marble Canyon kijken. Na uit gegaapt te zijn op de canyon,wandelen we nog even door het bos. Vervolgens bezoeken we nog Wildfoss point. Vandaar loopt een trail naar en door de canyon. Helaas moet ik al snel opgeven.

Verder dan maar weer we worden vanavond in Marble Canyon verwacht. Eerst terug naar Jacob lake dus. Bij Jacob Lake gaan naar het oosten. Eerst nog door het bos. Dan volgen bergen en eenmaal weer wat afgedaald is er een viewpoint met zicht op de Vermillion Cliffs. Vermiljoen is een kleur rood. De rotsen hebben die kleur. Het is prachtig.

Na enige tijd bereiken we Marble Canyon. Nou ja we rijden het bijna voorbij. De hele plaats bestaat uit vijf huizen, een vliegveld, een tankstation, een restaurant en een Lodge. Juist ja daar hebben wij een kamer gereserveerd. In the middle of nowhere. De kamer is goed en heeft uitzicht op rode rotsen. Na het diner lopen we nog even naar de brug over de canyon. Het plaatsje dankt zijn bestaan hieraan. De brug voert over de Coloradoriver. Het zijn er twee, een uit de twintiger jaren en een recentere. De laatste is nodig geworden, omdat de oorspronkelijke brug te smal is voor modern verkeer. De nieuwe brug ligt niet alleen pal naast de oude maar is ook in de zelfde stijl gebouwd. Het is een prachtig gezicht, die bruine rivier tussen steile rotswanden, met op de achtergrond de in de avondzon opgloeiende bergen.

Op de brug ontmoeten we een man die een richtantenne in de hand heeft. Op onze vraag antwoordt hij, dat hij de Amerikaanse condor volgt. Die beesten hebben een zendertje aan de poot waardoor ze te volgen zijn. Er zijn er op dit moment nog/weer 52. Als we de brug verlaten zien we zo'n condor bij de pijler aan de overkant.

Milestand: 1306

Wild: amerikaanse condor, eekhoorn.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde