Williams-Wallnut canyon-Meteor Crater-Petrified Forest-Flaggstaff

We beginnen de dag met een continental breakfast van de Days Inn. We hebben in dit hotel vannacht een prettig en goedkoop onderkomen gehad. Voor we de voor vandaag geplande route gaan rijden, gaan we eerst naar het spoorwegstation van Williams.

Hier is het depot van de Grand Canyon Railroad. We hebben geluk de trein naar de Grand Canyon staat klaar voor vertrek. Op het rangeerterrein staan nog twee stoomlocomotieven. We kunnen en mogen overal bij. Wat wil je als treinenliefhebber nog meer! De Grand Canyon vandaag wordt getrokken door klassieke diesels een A unit met bestuurderscabine en een B unit zonder zo'n cabine. Op het perron lopen diverse reizigers rond om alvast hun trein te bekijken. Voor velen is het een reeds lang van te voren geplande gebeurtenis. De meeste zijn er vol van en maken je graag deelgenoot van hun vreugde. Prima sfeer daar op het station.

Walnut canyon

Wij rijden het de I-40 (US-180) op. Dit stuk van de I-40 is eigenlijk de bekende Route 66. In Williams en Flagstaff loopt de Route 66 natuurlijk gewoon door de stad, terwijl de I-40 om die plaatsen heen ligt. In Williams is het hele stadje aangekleed in de sfeer van Route 66. Sommige dingen authentiek andere speciaal vanwege het commerciële gewin. Er zijn echte oude motels uit de glorietijd van de route, maar ook gewoon moderne oud aangeklede winkels waar van alles in relatie tot de route te koop is.

Ons eerste doel van de dag is de Walnut canyon. Deze canyon heet officieel Walnut Canyon National Monument. Wij hebben met de Golden Eagle Pass uiteraard vrij toegang. Walnut canyon heeft drie aantrekkelijkheden. Een het ligt dicht bij Flagstaff, aan de rand van het Mongollon plateau. Twee het is een heerlijk beboste, kleine canyon. En drie er zijn daar zo genaamde cliffdwellings. Met cliffdwellings worden woningen aangeduid die tegen de rotswand zijn geplakt. Hier gaat het om woningen die vanaf 1100 door Sinagua indianen zijn bewoond. Omstreeks 1400 worden de woningen weer verlaten. Tegen en geplakt zijn feitelijk onjuiste woorden. In reeds bestaande grotten en op richels in de rotswand zijn met klei en vierkante brokken rots hele huizen gebouwd. Omstreeks 1880 wordt de canyon een populair reisdoel voor dagjes mensen uit Flagstaff. Deze lieden vernielden dermate veel, dat uiteindelijk het gebied tot nationaal monument wordt verklaard om het vandalisme te stoppen.

De canyon kent twee “hikes”. De rim trail voor hen die niet willen of kunnen klimmen en de island trail die langs de dwellings voert. De ranger die ons met goedemorgen in het Nederlands verwelkomt, legt uit dat de island trail ongeveer een uur kost. Eerst 240 treden af, dan een ronde langs de dwellings en dan natuurlijk die 240 treden weer op.

Het is fraai weer en we hebben de tijd, dus kiezen we de island trail. Gelijk na het afdalen van de eerste treden worden we verrast met mooi uitzicht op de dwellings. Ook de natuur laat zich niet onbetuigd. Prachtige bomen, struiken en bloemen zijn er te zien. Onder aan de 240 treden ligt een vrijwel vlak pad dat rond een rotsige berg voert waar in de rotsen diverse grote en kleine cliffdwellings goed te bezichtigen zijn. Overal staan borden met informatieve teksten, zodat je een goed beeld krijgt van de bewoners en de door die mensen toegepaste technieken.

Ook wordt op een van de borden uitgelegd, waarom al in 1902 deze canyon National Monument is geworden. Het blijkt dat vandalisme al heel oud is. Inwoners van Flagstaff plachten de canyon te bezoeken en sloopten daarbij wat hen in de weg stond. Sommigen poogden met dynamiet de dwellings te vergroten.

Al met al een leerzame, interessante en aangename rondgang. Het mooie weer werkt ons wel een beetje tegen. Het is inmiddels in de canyon bloedheet geworden. Wij moeten nog 240 traptreden op. Zwaar transpirerend en met het hart bonkend in de keel lukt het ook mij het visitors-centre weer te bereiken. Op de heen weg, de afdaling dus, zien we diverse nog jonge mensen moeite hebben met de trappen. Ik ben dus in goed gezelschap. Voor mij is het best een hele prestatie. Ik ben er dan ook trots op.

Echt een aanrader deze canyon. Wij gaan met een goed gevoel weer weg.

Meteor Crater

We gaan naar het niet zo erg veel verder gelegen Meteor Crater. We rijden over de I-40. Via deze weg verlaten we de beboste omgeving van Flagstaff en komen we in de Arizona desert. Het gebied ten noorden van de weg heet “Painted Desert”. Nu betekent desert, woestijn. Maar zo als ik al eerder in dit verslag heb aangegeven, zijn er diverse soorten woestijn. Deze is vooral erg groen. Je zou zomaar kunnen denken dat het prairies zijn. Later vandaag legt de gids bij Meteor Crater uit, dat er deze winter erg veel regen is gevallen en dat daardoor allerlei planten spontaan zijn opgekomen. De Meteor Crater is bereikbaar via een afslag van de I-40. Een fraaie eigen weg voert naar de voorzieningen bij de krater. Die voorzieningen doen het ergste vermoeden. Allemaal erg gelikt en commercieel van opzet. We moeten hier gewoon toegang betalen, want het is hier een private enterprise. Het complex ziet er verzorgd uit en huisvest een museum, een filmtheater, een giftshop en een restaurant. Buiten zijn observatieterrassen. Tevens zijn er een aantal aan de ruimtevaart gelieerde zaken, zoals een herdenkingsmuur en een ruimtecapsule.

Excursie langs de kraterrand

De dame bij de ingang kondigt aan dat de volgende guided rim tour om 12.15 uur begint. We besluiten met die tour mee te gaan. Vooraf krijgen we van Eduardo, die onze gids is de volgende waarschuwingen: het is een primitief pad, we moeten bij elkaar blijven en op het pad blijven. Zoals hij het brengt is elke stap naast het pad het begin van het einde van je leven. Je moet bovendien degelijk schoeisel dragen, sandalen uitgesloten en in verband met de te leveren inspanningen mag je geen hart- of longklachten hebben. Pfft. Dat is schrikken!

De totale tour duurt een uur en de af te leggen afstand is in totaal anderhalve mile. Het lijkt ons te doen.

Eduardo belooft ons op diverse plaatsen te voorzien van informatie over meteorieten, de krater en geologie. Hij houdt woord. Het wordt een erg leuke en interessante tour. We zijn blij dat we ervoor gekozen hebben. Het is op de kraterrand buitengewoon warm en bovendien windstil. Eduardo legt uit, dat we het bijzonder treffen omdat het hierboven vaak excessief hard waait. De kraterrand is dan ook de enige hoogte in de wijde omgeving. Winden tot 180 mile per uur zijn hier gemeten. Vandaag is het zeer warm en een beetje drukkend. De gids vertelt over de heer Cameron die als eerste het inzicht heeft gehad, dat hier om een inslagkrater van een meteoriet gaat. Hij heeft direct een miningclaim op de krater gelegd. Hij was van mening dat de meteoriet onder de bodem van de krater nog aanwezig zou zijn. Helaas!

Wij krijgen nog een lesje in geologie en mogen dan op een bijzonder punt op de foto. Al met al een leuke en leerzame ervaring. In het gebouw is een stuk van de meteoriet te bezichtigen. Je mag het zelfs aanraken! Toch bijzonder om zo'n stuk uit de ruimte te kunnen betasten.

Petrified Forest

Na te zijn uitgehijgd gaan we weer verder. We hebben vandaag een druk programma. Het Petrified Forest National Park is het volgende punt op onze route. Voor we de privé weg van de krater verlaten nemen we eerst nog wat foto's van in bloei zijnde cactussen. We rijden langs Winslow en verlaten bij Holbrook de interstate. Gedurende deze hele etappe wordt de weg vergezeld door de spoorlijn van de BNSF (Burlington Northern Santa Fe ). We zien veel treinen en fotograferen ze ook. Bij Holbrook pakken we de US 180 die ons naar de zuid ingang van het Nationale Park voert.

Het versteende woud

Bij de ingang van het park mompelt de bejaarde Ranger iets over het visitors-centre. We verstaan er geen woord van, maar knikken vriendelijk. Het park is gelegen in een vlakke omgeving. Het maakt deel uit van de desert. Bij het visitors-centre zijn dan eindelijk de versteende bomen te zien.

In het visitors-centre staat een vriendelijke maar duidelijk om een praatje verlegen Ranger uit te wijden over 1932 en de depressie en hoe je dat allemaal terug kan vinden door naar de toiletten van het gebouw te kijken. Die toiletten markeren n.l. bepaalde tijdvakken. Zelden zo'n onzin gehoord.

Het Petrified Forest doet zijn naam eigenlijk geen eer aan. In diverse delen van het park liggen meer of minder versteende stammen van bomen. Hoewel al die stammen vaak geweldig mooie kleurpatronen laten zien en het idee dat deze grote stukken hout tot steen zijn getransformeerd fascineert, valt het ons een beetje tegen. Van een bos is eigenlijk geen spoor te bekennen. Het moet er vroeger beslist geweest zijn. Getuige daarvan zijn de versteende stammen. Maar gek genoeg hebben wij steeds het idee gehad dat er ook nu nog iets van een bos te herkennen zou zijn. Hoewel in de winkels bij de visitors-centre volop stukjes versteend hout te koop zijn is het de bezoekers ten strengste verboden zelf op zoektocht te gaan. Bij de uitgang wordt steekproefsgewijze de auto gecontroleerd op contrabande.

Painted desert

Pas als we in het Noordelijk deel van het park viewpoints krijgen op de Painted Desert, worden we weer enthousiast. Je hebt hier uitzicht op onder meer het gebied van de tipi's. Deze keer worden daarmee bergen in de vorm van tipi´s bedoeld. De bergen bestaan uit verschillende lagen gesteente. Er zijn helder witte lagen die bestaan uit zandsteen. De top is van klei terwijl de donkere lagen gekleurd worden door koolstof. Donker rood is de ìron-stained siltstone. De basis van de bergen wordt gevormd door ijzer oxide ook wel hematiet genaamd. Al met al een bijzonder en veelkleurig schouwspel.

Voor de treinfanaten onder ons biedt het park een unieke kans om treinen te fotograferen.

Terug naar Flagstaff

Als we al tamelijk laat het park verlaten, hebben we nog 101 mile over de Interstate 40 naar Flagstaff te gaan. We zien onderweg behalve treinen en veel auto´s ook een paar nogal dreigende luchten. Het kan zomaar eens gaan onweren.

Vermoeid maar toch voldaan bereiken we de Days Inn te Flagstaff. Deze vestiging van de genoemde keten rekent ongeveer het dubbele voor een kamer dan wat in Williams in rekening wordt gebracht.

Bij de zoektocht naar een eetgelegenheid in de buurt van het hotel, stuiten we op de “Railroad Bar” . Je kijkt hier over de Route 66 naar de spoorlijn, waar geregeld treinen voorbij komen. We gebruiken daar, terwijl een modeltrein boven onze hoofden rondjes draait door het restaurant, een eenvoudig en goedkoop maal in een spoorse ambiance. ( The Crown Railroad Café - 3300 E Route 66 · Flagstaff, (928)-522-9237. Northern Arizona's Largest Electric Train Displays, Home Of Flagstaff's Famous 66 Omelettes, Lunch, Dinner, Kid's Menu, Desserts, Daily Breakfast Lunch & Dinner Specials ).

Milestand: 1795

Wild: eekhoorns en hagedissen.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde