Nogmaals de Painted Desert

Met een vorstelijk ontbijt beginnen we de dag. We moeten nog wel even uitvinden hoe we van het hotel op de US 89 kunnen komen. Het hotel ligt iets van de weg af en vanuit de straat waaraan het ligt mag je niet naar links. De US 89 heet hier ter plaatse Route 66 en is een behoorlijk drukke verkeersader. Langs de Route 66 loopt de spoorlijn van de BNSF. Het is een drukte van belang. Treinen rijden af en aan. Desondanks hebben wij vannacht goed geslapen. Geen getoeter van treinen gehoord.

Het lukt ons uiteindelijk tamelijk eenvoudig om op de weg US 89 te komen en in de richting Page te rijden. Aanvankelijk rijden we door lommerrijke dreven over heuvels aan de oostkant van Flagstaff. Humphreys Peak begeleidt ons daarbij. Al vlot rijden we door de Painted desert. Eerder deze week toen we van Marble Canyon kwamen, hebben we ook hierdoor gereden. Toen zijn ons de kleuren niet zo opgevallen. Ik denk ook dat het begrip “Painted Desert” flink is aangedikt.

Gisteren bij de noordkant van Petrified Forrest hebben we kunnen genieten van rotsen in diverse delicate kleuren. Nu we er op letten vallen die kleuren ons vandaag ook weer op. Het gedeelte van de Painted Desert dat we vandaag doorkruisen krijgt het predikaat; wel mooi, maar niet echt een omweg waard.

Bij Cameron slaan we af naar Tuba City. Voor Tuba City stijgt de weg en is het afgelopen met de Painted Desert. Tuba City is een centrumplaats van het Navajo gebied. De Hopi hebben hier hun eigen gebied maar alles erom heen is Navajo.

Er passeert ons een auto van de Police Navajo Nation. De weg voert nu door een fraai heuvellandschap dat nauwelijks op een woestijn lijkt, maar het wel degelijk is. De weg is mooi, de omgeving is mooi, maar alles is ook behoorlijk saai. Je valt bijna in slaap. Zelfs de voor deze streken bijzondere spoorlijn met bovenleiding brengt geen vertier. Geen trein gezien helaas.

Nog net op tijd zien we een bordje dat wijst naar het Navajo National Monument. Als we daar naar toe rijden komen we in steeds hoger gelegen en ruiger land. Het woestijnkarakter daarvan wordt ook steeds duidelijker. Het National Monument is opgezet rond een canyon. In een van de wanden van de canyon bevinden zich twee grote grotten. In een daarvan is een heel dorp van cliffdwellings. Vanaf het visitors-centre lopen twee wandelroutes: de Aspenroute die in de canyon afdaalt en de Sandalroute, die meer voor ons geschikt is. Het is vandaag weer erg warm. We lopen de wandelroute af en zien allerlei interessante bloemen en planten. Zelfs een hagedis kruist ons pad. We hebben ondertussen weer een geweldig uitzicht op het omringende landschap. En dan het viewpoint suprème. Vanaf een uitstekende klip kijken we recht in de tegenovergelegen grot. In de grot zijn inderdaad veel cliffdwellings die samen een dorp vormen. Awesome noemen ze hier zoiets. Maar inderdaad het is heel indrukwekkend.

We lopen dezelfde trail weer terug en dat is warm werk. Bij het visitors-centre is ook een picknick area. We eten onze broodjes toch maar in de auto en gaan op weg naar US 180 om via Kayenta door te gaan naar Monument Valley. Op de weg terug van Navajo Natl. Monument vallen ons diverse zijwegen nog op die geheel bestaan uit geel zand.

Monument Valley

Bij Kayenta moet we linksaf de US 163 op. Kayenta zelf is druk met motels, hotels, benzinestations en supermarkten. Na Kayenta zie je gelijk de fenomenen die Monument Valley zo bekend hebben gemaakt. Ik weet dat er een bezoekers centrum moet zijn van waaruit een rondrit met de eigen auto door de woestijn langs de diverse rotsen gemaakt kan worden. Maar dat bezoekerscentrum komt maar niet op ons netvlies. Wel de meest fraai gevormde rotsformaties. We stoppen diverse keren langs de weg om foto's te maken. Het is net als met kathedralen, ook al ben je niet gelovig en heb je er al veel gezien, ze blijven fascineren.

De rondrit tussen de monumenten

Eindelijk zien we dan dat visitors-centre. De grond hier is van de Navajo. Zij beheren ook de eerder genoemde route. We moeten $5 per persoon betalen. Bij het wisselen poogt de Navajo bij de kassa ons voor $5 te flessen. Maar, hij kent Gonda niet. Zij laat zich de kaas niet van het brood stelen en dus is die man niet zo goed of hij betaald het terug.

De route voert over voornamelijk onverharde weg door de zandwoestijn. Je komt zo dicht bij de rotsformaties, dat je ze bijna aan kunt raken. De rotsformaties (monuments) zijn voorzien van namen als: The Three Sisters, Elephant Butte, Merrick Butte, Totem Pole, Thunderbird Mesa en zo voort. De naam zegt veelal iets over de vorm. Bij voorbeeld de Three Sisters zijn drie vlak naast elkaar staande slanke rotsnaalden. Onderweg is het naast de site-seeing ook nog mogelijk om b.v. paard te rijden.

Overigens zijn er wel een paar regels. Zo zijn bepaalde wegen en gebieden alleen toegankelijk als je deel neemt aan een door Navajo geleide auto of paardrijdexcursie. Fotograferen van het natuurschoon is toegestaan, maar foto's van Navajo of van hun bezigheden huizen en bedrijven mag alleen tegen vooraf verkregen toestemming. Het beklimmen van de bergen is verboden evenals het gebruik van alcohol. Verder waarschuwt een foldertje voor ratelslangen, schorpioenen en spinnen.

Nog een aardig detail is dat hoewel de staat Arizona geen zomertijd kent, in dit Navajo gebied wel degelijk de zomertijd van toepassing is. Onze auto is voorzien van 4x4 , in het mulle zand is dat beslist een voordeel. De auto is eigenlijk ook blauw van kleur. Inmiddels zit daar een dikke laag rood zand op. De route is die $5 meer dan waard. Geweldig leuk om te rijden en prachtige fotokansen. De rotsformaties in Monument Valley zijn de resten van sterk geërodeerde bergen. Ze hebben bijzondere vormen en steken kenmerkend tegen de horizon af. Je voelt je hier maar een klein mensje. Beslist de moeite van een bezoek waard.

Mexican Hat

Aan alle lekkers komt een einde. Met wat moeite nemen we afscheid van de Monument Valley. We rijden nog even langs een school, waar het heel druk is door de auto's van ouders die hun kinderen komen afhalen. Ook gaan we nog even naar Gouldings trading post een nabij gelegen hotel om te kijken hoe dat erbij ligt. Nou dat is dik voor elkaar. Je hebt vanuit dit hotel een prachtig uitzicht over de vallei.

Van hier naar Mexican Hat is een wipje. We hebben in Mexican Hat een hotel aan de San Juan river. Ik zit nu te schrijven gezeten in een comfortabele stoel in de tuin van het hotel aan de oever van de rivier. Neem dat laatste van die oever niet te letterlijk. De rivier voert hier door een tamelijk diepe kloof. Op het water passeren diverse “rafters”. Het is hier heerlijk. Het motel is het eerste in dagen met een internet faciliteit en is desondanks niet echt een aanrader. Ik heb net het stof van weken?, maanden?, van het plafond gehaald.

Milestand: 2025

Wild: geen.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde