Na een verkwikkende nachtrust staan we vanmorgen aan de oever van de San Juan river op. We ontbijten in het bij de Inn behorende restaurant. Allemaal heel vriendelijk maar net niet echt goed.

Als we vertrekken zitten we in de goede middenmoot. Dat wil zeggen ongeveer de helft van de gasten is al vertrokken en de andere helft moet nog gaan vertrekken. Het is 08.00 uur dus laat is het niet. We rijden door de wereldstad Mexican Hat. Drie motels en een tankstation. Even buiten het gehucht zien we waar het zijn/haar naam aan dankt. Een rotsblok met daarop een groot plat rotsblok lijkt inderdaad op een grote Mexicaanse hoed. De weg die wij kiezen moet ons naar Natural Bridges National Monument brengen. We rijden een stukje de US 163 om dan af te slaan de Utah 316 op. Jawel, sinds gisterenavond zijn we weer in Utah.

De weg voert langs de Valley of the Gods en koerst recht op een rechte rotswand af. De Valley of the Gods lijkt erg op Monument Valley. Dezelfde type rotsformaties. Overblijfselen van een of meer verder weg geërodeerde bergen. Die bergresten zien er uit als beeldhouwwerken. Er loopt ook een route door de Valley of the Gods, maar die past niet in ons reis en tijd schema. De weg waarop wij rijden voert nog steeds op die vrijwel rechte bergwand af. Bij de aanvang van de weg staan wat borden die vermelden, dat de weg niet geschikt is voor RV's en andere voertuigen langer dan 20 ft. Bovendien wordt gravel, hellingen van 10% en smalle haarspeldbochten beloofd. Wij zien er het eerste kwartier echt helemaal niets van. Er moet toch ergens een bres in die rotswand zijn?

Dan zien we ineens aan de rotswand hangend een smalle weg zig-zag naar boven gaan. Nadat we diverse waarschuwingsborden hebben gepasseerd bereiken we de rotswand. Eerst wordt de weg voor Amerikaanse begrippen onwaarschijnlijk smal. Wij vinden hem ook wel smal hoor! Dan houdt het asfalt op. Gravel is ons deel. De toegestane maximum snelheid bedraagt eerst 30 mph, dan 25 mph en in de haarspeldbochten 15 mph. Na de zoveelste haarspeldbocht doet zich de gelegenheid tot stoppen voor. We kijken terug langs de helling en zien een wegpatroon van zigzagbochten, dat in de Zwitserse alpen niet zou misstaan. Het uitzicht beslaat de hele Valley of the Gods. Genieten maar!

Even later bereiken we Muley Point Overlook, dat tevens het hoogste punt is van de beklimming. We zijn boven. We zijn in totaal 1100 voet gestegen. Het gravel wordt weer asfalt en de weg heet nu Utah 261.

Links en rechts van de weg een weer totaal ander landschap dan net onder aan de rotswand. Het was daar kaal en sterk door erosie aangetast, hier boven ziet het er lieflijk uit. Stukken grasland worden afgewisseld door droge gebieden met een maquis-achtige Zuid Frans aandoende uitstraling.

Overal wordt gewaarschuwd voor overspringende herten. Het gebeurt hier nogal eens naar het schijnt. Plots zie ik dieren op de weg. Ik rem af. Dichtbij gekomen blijken het Foxhounds te zijn. We rijden voorzichtig voorbij. De honden kijken ons aan met een blik van: “we hebben je wel gezien hoor!”

Het Monument

We komen bij de kruising van Utah 275 die naar Lake Powell voert en de Utah 95 die naar Blanding gaat. Wij nemen de 275 tot Natural Bridges National Monument. In het visitors-centre vertelt een vrijwilliger ons hoe de zaak in elkaar steekt. Er is een éénrichtingsweg die langs de viewpoints voor de drie natuurlijke bruggen voert. Deze weg is 9 mijl lang. Er zijn vijf viewpoints met parkeergelegenheid. Verder zijn er veel plaatsen waar je de bruggen kunt zien. De natuurlijke bruggen dragen de volgende namen: Sipapu Bridge, Kachina Bridge en Owachomo Bridge. Die namen verwijzen naar de vroegere bewoners van dit gebied. Vanaf elk viewpoint zijn er trails. We worden gewaarschuwd voor de moeilijkheidsgraad.

Op een van de viewpoints komen we een aantal Belgische collega toeristen tegen. We wisselen wat ervaringen uit en gaan elk verder. Bij het volgende viewpoint treffen we elkaar weer. Een van de echtparen kan niet zo goed uit de voeten. Zij heeft een kunstbeen en hij is niet zo fit. In no-time weet ik van zijn hartinfarct, zijn werk etc. Vreemd hoe snel mensen soms vertrouwelijke informatie willen uitwisselen. Overigens een heel gezellig groepje hoor laat dat niet misverstaan worden. Leuk om de mensen ontmoet te hebben.

De natuurverschijnselen in het park hebben ook hier te maken met wind water en tijd. De drie natuurlijke bruggen zijn minstens imposant te noemen. Maar ook andere slijtsporen in de rotsformaties zijn de moeite waard. Mogelijk is het allemaal wat minder spectaculair dan bij voorbeeld Bryce, maar wij hebben wel genoten. Bovendien heeft het park een overdaad aan bloemen in de aanbieding.

Blanding

Na een sanitaire stop gaan we weer verder. Al onze voorgaande reizen op dit continent zijn per RV gemaakt. Zo'n RV heeft eigen sanitaire voorzieningen. Een van de zorgpunten voor deze reis is geweest: hoe en wanneer………..

Ik heb ontdekt, dat in tegenstelling tot benzinestations, de meeste Nationale Parken eerste klas sanitaire voorzieningen kennen. Dat u het maar weet. Op weg nu naar Blanding. Weg Utah 95 voert door een bij tijden Frans aandoend landschap. Blanding blijkt een vrolijke tamelijk uitgebreide plaats met tal van voorzieningen. Mogelijk is het slimmer om in voorkomend geval hier een m(h)otel te nemen dan in Mexican Hat. De car wash die we passeren, doet ons realiseren, dat onze auto er wel bijzonder smerig uitziet. De hele voorkant is bedekt met een gelei van insectenlijken. De laag is zeker 2 à 3 mm dik. Verder zit de auto van boven tot onder vol met het rode stof van Monument Valley. Ik brom iets over, dat als we nog een car wash tegen komen dan…

Monticello

We gaan nu richting Monticello over de US 191. We passeren Devils Canyon en genieten onderweg van het landschap. Wat ons telkens verbaasd is de enorme verscheidenheid in landschappen die de staten Colorado, Arizona, maar vooral ook Utah te bieden hebben.

We gaan hier tussen Blanding en Monticello door landbouwgebied. Jawel!

In Monticello, waar in tegenstelling tot Blanding alles wel uitgestorven lijkt, gebeurt het onwaarschijnlijke. We zien een car wash en wie A zegt, die wast de auto. Na de behandeling is het voertuig weer als nieuw.

Ten noorden van Monticello bij Church rock, slaan we af de Utah 211 op naar Canyonlands National Park. Aanvankelijk wordt de weg omgeven door uitgestrekte velden rode bloemen, daarna volgt grasland. We passeren een camping en komen onder de bomen rijdend bij “Newspaperrock”.

Newspaper rock Newspaper rock is een grote wand van zandsteen waarin door prehistorische mensen allerlei tekeningen zijn aangebracht. Het geheel ziet er interessant uit. Je zou eigenlijk een verklaring voor de diverse tekens willen hebben. Niemand kan het je vertellen. Jammer, maar toch wel bijzonder dat mensen van ver voor onze jaartelling hier hebben geleefd en dat wij hun tekeningen (schrift) kunnen zien.

The Needles

Na Newspaper rock verandert het landschap weer dramatisch. In no-time rijden we weer in een soort van Monument Valley. En eh.. eerlijk gezegd, vind ik het hier mooier. Wederom bergen door wind water en tijd, gevormd als kathedralen. Maar ook veel solitaire rotsblokken. De steile wanden die we zien hebben vaak grotachtige uitsparingen in de flanken. We vragen ons af waarom bij veel van deze bergen in de steile wanden boogvormige uitsparingen zijn ingeslepen. Gedraagt de wind zich soms als water?

We komen in Canyonlands National Park in het gebied dat de Needles heet. We volgen de scenic drive en zien de meest bizarre rotsformaties. Je hebt hier een rots in de vorm van een klomp die natuurlijk prompt “Wooden Shoe rock” heet. Ook een groepje professoren die zo uit een schilderij van Rembrandt zouden kunnen zijn weggelopen om hier in het landschap te verstenen staan geduldig waarschijnlijk al eeuwen te vergaderen. De gelijkenis is echt heel treffend. Mijn plan om in dit park off-road te gaan wordt verhinderd. Nee, niet door de Ranger, want er zijn speciale 4x4 routes door het park, maar door mijn echtgenote die de gehuurde Ford Explorer liever weer heel bij Hertz wil inleveren.

Inmiddels is de tot nu toe zonnige hemel inktzwart geworden door een zich in hoog tempo ontwikkelende onweersbui. Het dondert enorm. Ook zien we hele felle bliksems. Door dit onvriendelijke weer wordt de ruigheid van het gebied nog eens extra onderstreept. Zo ver je kijkt geen sporen van menselijk activiteit te bekennen.

Bij Big Spring Canyon Overlook keren we en rijden we na enige tijd weer terug naar de US 191. Je moet het hele stuk dat je gekomen bent ook weer terug rijden. Ook kan je natuurlijk off-road verder gaan, maar daar hebben we het al over gehad.

Slechts een paar mijl ten noorden van Church Rock slaan we af naar de zo genaamde Needles Overlook. Deze weg is 22 mijl lang en voert naar een geweldig viewpoint van waaruit je het gebied The Needles van Canyonlands NP goed kunt overzien. Je kunt hier dus kijken naar het gebied waar we net geweest zijn. De uitgestrektheid van het gebied komt hier helemaal tot uiting. Heel imposant om te zien. De onweersbui is enorm gegroeid en hangt nog boven The Needles. Pas hier kan je zien hoe groot zo'n wolkencomplex dan is. De Colorado laat zich aan ons zien. Ook als je je omdraait heb je prachtige vergezichten. We genieten mogelijk nog het meest van het uitzicht op de La Salle Mountains, bergen van meer dan 12.000 ft hoog. Deze alpen tonen zich met besneeuwde toppen boven het rode land achter ons.

Moab

Moe maar voldaan gaan we de 22 mijl terug en vervolgen we onze weg via de US 191 naar Moab. In Moab aangekomen breekt met een hoop kabaal het onweer, dat ons heeft ingehaald, los. Na een uur is het weer droog en breekt de zon door. We hebben vandaag bijzonder copieus gedineerd.

Daar in de toeristenstad Moab alle winkels tot laat open zijn, lopen we nog even langs de winkels. Midden in het centrum staan een paar heel kleurrijke tipi's.

Milestand: 2314

Wild: hagedissen en loslopende honden, de vogels niet geteld.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde