Gisterenavond naar het Weather Channel gekeken. Het weerbericht voor vandaag is niet goed. Er wordt niet alleen veel regen voorspelt, maar ook zwaar onweer wordt verwacht. Ik kijk na het ontwaken nieuwsgierig naar buiten en stel vast dat de hoge toppen rond ons hotel door de zon worden belicht. We ontbijten met Belgische wafels. Dit is een goed hotel waar alles net even anders, lees beter of leuker is. Zo ziet niet alleen de kamer er net even beter uit dan we gemiddeld gewend zijn, maar ook op vragen en wensen wordt heel voorkomend gereageerd.

Black Canyon of the Gunnison National Park

Voor vandaag staat niet zoveel op het programma. Het is meer een verplaatsingsdag. Althans zo heb ik dat indertijd gepland. We rijden Ouray uit via Mainstreet. Buiten het historische centrum waar wij hebben gelogeerd, lijkt het stadje inderdaad wat meer op een wintersport plaats. We zijn op weg naar Montrose. De weg voert langs de Uncompahgre river en het gelijk genaamde National Forest. Het landschap is tamelijk vlak. Achter ons het gebergte waardoor wij gisteren reden. En waarvan Uncompahgre Peak met 14.308 ft de hoogste berg is. Vanmorgen ziet alles er veel lieflijker uit. Ik denk wel dat zo'n dal als waar wij nu door rijden best wel erg hoog ligt. Bij Montrose slaan we af naar het oosten en na een paar mile rijden we weg 347 op naar Black Canyon of the Gunnison National Park. Dit park ligt op de Vernal Mesa. Zoals u weet is een mesa een tafelberg. Er moet dus flink geklommen worden.

De essentie van het park is de kloof die de Gunnison door de mesa heeft geslepen. Bij de toegang tot het park op een hoogte van 2519 meter vraagt de ranger, een vrouw van rond 50 misschien wel 60, of we hier bekend zijn. Als wij negatief antwoorden legt ze uit hoe het hier met de viewpoints zit. En ze zegt met nadruk, dat als ik het viewpoint aan de rivier wil bezoeken, dat ik dan naar de eerste versnelling terug moet. Ze kijkt erbij met een mix van strengheid en bezorgdheid. Wij zullen nog wel zien of we naar dat viewpoint willen. Het gaat om een afdaling van 14 mile met hellingen van 16% en zg. narrow switchbacks.

Van de rest van het park hebben we nog niets gezien. Eerst dat dan maar. We stoppen bij de meeste viewpoints. Bij enkele viewpoints mag je nog een stukje lopen voor je wat ziet. Maar wat je dan ziet is geweldig en indrukwekkend. Je zou denken nu wel zo ongeveer alle soorten van canyons gezien te hebben, maar dit is weer heel anders.

Doordat de Gunnison vroeger zo snel stroomde, de rivier is nu getemd door een stuwdam, heeft zij zich sneller in het gesteente een weg kunnen slijpen, dan andere erosie vormen de randen kunnen slijten. Het gevolg is een tamelijk nauwe canyon met steile wanden. Ook wel black canyon genoemd omdat de zon er niet zo geweldig in kan schijnen. De wanden aan de noordzijde van de canyon komen zodoende zwart over.

Wij vinden het uitzicht bij Painted Wall View het mooist. De rotsen aan de overzijde zijn donker met witte lagen gelardeerd en bovendien is de canyon hier 800 meter diep. Op een informatiebord staat het profiel getekend met daarin het Empire State Building. Dit enorme gebouw zou dan slechts tot de halve hoogte van de canyon wand komen. Ook omdat de canyon hier wat breder is, wordt het uitzicht adembenemend.

Al met al zijn we tot plus minus 14.00 uur in dit park geweest. Bij Gunnison Point, Rock Point, Devils Lookout en Dragon Point hebben we kortere en wat langere wandelingen gemaakt. Bij High point hebben we zelfs een heel stuk door het bos gewandeld. Op al die wandelingetjes valt de aanwezige bloemenpracht en de overdaad aan vogels op.

Naar Salida

We vertrekken nu om via US 50 naar Gunnison, Salida en Canon City te gaan. Dit is nog best een stuk rijden.

De US50 voert eerst door de Curecanti National Recreation Area. We passeren Cerro Summit (8042 ft / 2451 meter) en rijden kort daarna Cimarron binnen. Tot nu toe rijden we door een groen landschap, dat af en toe goed drassig is. Vanaf Cimarron stijgt het weer en komen we in de bergwereld. Ook hier veel water. Links van ons Fitzpatrick Mesa en rechts Blue Mesa. Blue Mesa Summit ligt op een hoogte van 8740 ft/2653 meter. De weg is makkelijk en mag met voor hier hoge snelheid bereden worden. We stoppen bij “Lake Fork Visitor Centre” en kijken uit op het Blue Mesa Reservoir. Een stuwmeer waarvan het oppervlak op 7519 ft ( 2292 meter ) is gelegen. Het is een prachtig en uitgestrekt blauw meer.

Overal zijn campings en bootsteigers. Het is vandaag in tegenstelling tot de verwachting weliswaar mooi weer, blauwe luchten met mooie witte wolken, maar het is niet warm. Nog geen 15 graden Celsius.

De US 50 steekt het meer over en volgt nog een hele tijd de oever. Het landschap is hier wat kaler dan vanmorgen, maar nog heel wat meer gestoffeerd dan in bv. Utah.

Rocky Mountains

Sawatch Range

We passeren Gunnison en gaan op weg naar Salida via de Sawatch Range. Door deze range loopt ook de continentale waterscheiding. De weg voert door prachtig berglandschap, dat soms vreemd genoeg heel weids is, naar die waterscheiding bij Monarch Pass. Deze pas ligt op 11312 ft (plm. 3400 meter). Ouray Peak staat op de kaart voor 13971 ft. Shavano Peak 14.229 ft en Mount Antero met 14.269 ft liggen in de buurt.

Sneeuw rondom. We komen zelfs een sneeuwploeg tegen. De weg is echter goed schoon. We dalen 16 mile lang af met hellingen tussen de 6 en 16%.

Vanaf Salida volgt de US50 de oevers van de rivier de Arkansas. We zijn nu weer in de Rocky Mountains. De weg volgt nauwgezet de oever. Het wordt daardoor heel interessant sturen. Bochtje naar links, dan weer naar rechts etc.. Onze rijstrook scheert daarbij vlak langs steile rotswanden af. Soms moet je uitwijken voor stenen op de weg. Soms kom je een tegenligger tegen die niet genoeg heeft aan zijn eigen weghelft. Eén keer is het bijna raak. Met 5 cm verschil passeert een tegemoet komende Mercedes M, mijn Ford. De hufter zit waarschijnlijk te slapen.

Canon City

Hoewel de weg lang is blijft het genieten. Bij de planning heb ik iets te gemakkelijk gedacht over de te rijden afstand. Zeker nu de weg veel aandacht vraagt, is de rit eigenlijk te lang. Inmiddels loopt langs de rivier ook een spoorweg. Na lang wachten zien we na de zoveelste bocht een trein. We hebben er nog een foto van gemaakt ook. Al met al een mooi, boeiend en vermoeiend traject. Even voor Canon City is de afslag naar de Royal Gorge Suspension Bridge. Van kennissen weet ik dat het daar een enorme kermis is met veel te hoge entree gelden. Bovendien is het alweer 17.30 uur en gaat net alles dicht. We zijn er toch naar toe gereden in de hoop wat van de Royal Gorge Route treinen te zien. Vergeefse moeite.

Bij het binnen rijden van Canon City, zien we de bekende gele locomotief van die maatschappij bezig met rangeren van goederen wagons.

Voor vandaag hebben we logies gevonden in Super 8 motel, zo op het oog een keurige zaak.

Milestand: 3016

Wild: eekhoorns en diverse schitterend gekleurde vogels.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde