Volledig voldaan laden we de auto weer in en gaan op weg. De eerste stop is aan de overkant van de weg. Bij het benzinestation tanken we de auto af. Er worden hier hoge prijzen gevraagd in verband met de afgelegen ligging van Stovepipe Wells.

Maar ja je moet toch rijden.

Naar de Sierra Nevada

We verlaten Death Valley via de US190 in westelijke richting. Een bordje langs de weg attendeert ons op het risico van oververhitting van de motor en verlangt van ons dat we de airco afzetten. Nou dat doen we dus niet, maar de temperatuurmeter van de motor houden we wel in de gaten. Om de zoveel mijl is er een mogelijkheid om de radiator van de motor bij te vullen.

Je stijgt vanaf zeeniveau naar grote hoogte. De Towne Pass is 1.510 meter hoog. Als we de pas over zijn zien we een soort tweede Death Valley. Minstens zo onbewoonbaar en tevens ook minstens net zo mooi. Je daalt met een reuze vaart in de Panamint Valley, de 2^e vallei af. Ondertussen kom je ogen te kort. Het is hier ook weer heel erg fraai. De niet kleurenblinden onder ons raken helemaal in de war van de enorme overdaad aan kleuren. Aan de overzijde van het enorme dal gaat het weer behoorlijk omhoog. Je bestijgt dan de Argus Range. Er zijn nog diverse viewpoints waar je van de prachtige omgeving kan genieten.

Owens Lake

Als we van de 2^e hoge bergrug afdalen, komen we langs Owens Lake. Hier wordt grondstof (sulfaat) voor de glasindustrie gewonnen.

Vlak voor het visitor center van Lone Pine ligt onze eerste cache van vandaag. We hebben hier van het uitzicht genoten. Het brede dal en de schitterende bergwereld van de Sierra Nevada. De Sierra toont zich verder de hele dag in al haar schoonheid links van ons. Rechts liggen diverse bergketens waarvan de Inyo Mountains de bekendste zijn.

Lone Pine zelf is een plaatsje zoals we er vandaag velen zullen doorkruisen.

In een van de dorpjes stoppen we even. We kopen bij de Subway twee broodjes voor onderweg. Benzine kopen we even verder langs deze weg. In het volgende gehucht staat een stoomlocomotief opgesteld als monument. Hier maken we een foto van. Bij de locomotief ligt ook een cache. Als we cache loggen zien we dat Maca en Niels hier ook zijn geweest. Als we terug lopen naar de auto moeten we de weg oversteken. De chauffeur van een passerende autobus claxonneert naar ons en steekt zijn hand op. Ik verdenk hem ervan de eigenaar van de cache te zijn. Zo niet dan is hij in de war, want wij kennen hem niet.

We rijden uren over weg 395. Deze weg voert door een dal gelegen tussen twee bergruggen van de Sierra Nevada door. De Sierra ligt er prachtig bij. Sommige toppen zijn nog met sneeuw bedekt. We worden door de schoonheid gewoon overvoerd. Het gaat op een bepaald moment gewoon een beetje langs je heen. De weg is vrijwel kaarsrecht. Wij passeren onderweg nog een paar caches.

Yosemite National Park

Tioga Pass

Vlak voor Lee Vining draaien we de Cal 120 op. Deze weg voert via de Tioga pass naar Yosemite National Park. Het eerste stuk van de weg is een ruige bergweg. Het is maar een smal strookje weg langs vrij steile hellingen. Dat de bordjes “Watch out for Rock” er niet voor niets staan blijkt als wij na een bocht oog in oog staan met een gigantisch rotsblok dat midden op de weg ligt. De Sheriff regelt het verkeer en er staat al een grote shovel bij. Volgens mij gaat die shovel dat niet redden.

Na passage van de controle boots van het Nationale Park voert de weg door divers terrein. Langs snelstromend water en open weiden. We stoppen een aantal keren om van het uitzicht te genieten. Ook kunnen we langs de kant van een weide een heel roedel herten bewonderen. Half Dome een van de beroemde bergen van dit park toont zich diverse keren aan ons. Zo rijden we van viewpoint naar viewpoint. Het een nog mooier dan het ander. De weg is ook heel druk. Er zijn veel mensen die van het moois willen genieten.

Yosemite Village

Als we eindelijk in het dal zijn is de dag al bijna voorbij. In ieder geval kunnen we de gewenste foto’s maken en ons ondertussen verbazen over de getoonde schoonheid. Bridal Fall en El Capitain weten we goed vast te leggen.

We hebben het hier prima naar ons zin. Dit ondanks de drukte.

We moeten nog terug naar boven, omdat we in Lee Vining een hotel hebben besproken. Op de heenweg zijn we vaak gestopt om het een en ander in ons op te nemen. De terug weg gaat veel sneller. Het is inmiddels ook wel wat rustiger op de weg.

Lee Vining

Lee Vining is echt (g)een wereldstad. Het hele dorp bestaat eigenlijk maar uit een paar straten. Ons hotel ziet er van buiten niet uit. Van binnen is het prima in orde. Er is geen wifi, maar we kunnen tot 21.00 uur gebruik maken van de pc in de “lobby”.

Eten doen we in een restaurant aan de overkant van de straat. Hier heerst de echte western sfeer. De biefstukken zijn heerlijk.

Het is ons al eerder opgevallen, de Amerikaanse kookkunst is niet zo geweldig, maar een biefstuk nou die weten ze klaar te maken hoor! Zelfs in de meest obscure restaurants.