We ontbijten Amerikaans. De keuze valt op French toast. Wat daar Frans aan is? Mogelijk weet Joost het. Je krijgt zes halve gegrilde boterhammen die bedekt zijn met ei in de vorm van omelet. Daarbij kan je bv bacon bestellen. Een grote kan syrup dient om de toast te overgieten. Je ziet ook mensen er jam op smeren. Maar ja. Het is in ieder geval machtig. Een en ander wordt door onveranderlijk opgewekte mannen en vrouwen aan tafel geserveerd. Het kost allemaal weinig. Over de continu bijgevulde koffiebekers zullen we het maar niet hebben.

Mono Lake

Onze eerste stop na het vertrek is de Shell. Terwijl de pomp loopt wordt mijn voorruit ouderwets gewassen. Kan ik weer wat zien. Het is namelijk een grote voorruit en talloze insecten hebben hem uitgekozen voor hun laatste rustplaats. De pompbediende weet er wel raad mee. Volledig uitgerust met benzine, goede moed en een schone ruit rijden we naar het visitor center. Dit center is bedoeld voor zowel Yosemite National Park als voor Mono lake. In het center hebben we informatie ingewonnen bij de dienstdoende rangers. Ik wil bv de toestand van de niet geasfalteerde wegen weten. Na enige aarzeling wordt die informatie verstrekt. Heeft u wel een voertuig met “high clearance”? Hoeveel ervaring heeft u? Enzovoort. Men wil het toeren rondom het meer niet aanmoedigen vandaar.

De eerste wandeling

In de auto blijkt dat de 2^e cache van vandaag hier bij het visitor center moet beginnen. We moeten een nature trail op. Er zijn er daarvan meer hier. We nemen natuurlijk eerst de verkeerde. Een leuke wandeling hoor, maar hij brengt ons niet daar waar we willen zijn. De volgende trail dan maar. Deze trail voert over een smal voetpad door land met graspollen en verdwaalde bomen. Dat heeft succes. We doen onze vondst bij een beschreven boom en keren terug naar het center. Ondertussen hebben we zo’n kleine anderhalve kilometer gelopen. Nou is dat op zich niet veel maar het terrein gaat hier nogal op en neer. Of om het correct te zeggen het is hier behoorlijk geaccidenteerd. Ik schat de inspanning op overeenkomend met een wandeling van 5 kilometer.

De Tufa’s

We rijden via Lee Vining naar de Test station road. Dit is een gravelroad van de niet zo heel best onderhouden soort. Maar ja met een 4x4 Highlander stelt het natuurlijk niets voor. De weg loopt dicht bij het meer en parallel er aan. Je ziet hier zaken die je op de freeway niet kan zien. Leuke foto’s gemaakt onderweg.

Als we aankomen bij de P-plaats van de zuid-tufa’s is het daar best druk. De Tufa’s zijn de attractie van Mono Lake. Klik op de volgende link voor technische gegevens van de Tufa’s.

Er is een rondwandeling uitgezet die langs diverse vormen van Tufa’s voert. Het is hier verschrikkelijk mooi. Je hebt de grillig gevormde Tufa’s met het intens blauwe water van het meer omgeven door de bergen van de Sierra’s. Plaatjes boek werk. En dan hebben we het nog niet over de talloze fraaie vogels, de talloze hagedisjes en de vreemde op de plassen zout water levende vliegjes.

Tijdens het lopen begint de achillespees van het linker been pijn te doen. Ik loop daardoor wat rottig. Dit blijft overigens de hele dag zo.

We zien in de verte ook de zg zandtufa’s die heel bijzonder moeten zijn. Een eind verder in de richting waarin we kijken zien we auto’s geparkeerd.

Off-road?

Na onze wandeling besluiten we naar die kennelijke parkeerplaats te rijden. We nemen de eerste weg links. Dat is een 100% zandweg. Bij de toegang staat een hele collectie borden om je vooral van je voornemen om over de weg te rijden af te brengen. Ook Gonda vindt het eigenlijk niet zo’n goed idee. We gaan toch. Nou dat is als je onervaren bent nog best spannend. Rijden door mul zand vergt niet alleen een 4x4 met zoals ze hier zeggen: “High Clearance”, maar ook enig gevoel van de chauffeur met het stuur en het gaspedaal. Al met al weer een leuke ervaring.

Op enig moment kruist de zandweg een gravelweg die naar de door ons gezochte parkeerplaats voert. We passeren heel bijzondere Tufa’s. Maar op de parkeerplaats aangekomen kunnen we eigenlijk alleen de meeuwen plagen. We rijden terug. Een tegemoetkomende SUV blijft op een geschikte plaats op ons wachten. Het pad is namelijk maar een auto breed.

Naar het noorden

Na deze avonturen wordt de Tom Tom ingesteld op South Lake Tahoe Ca. Onderweg hebben we nog een aantal caches/stops gepland. De meest bijzondere daarvan zijn die gelegen op een viewpoint gelegen boven Lee Vining, vanwaar je niet alleen heel Mono lake kan overzien, ook de omringende bergen zijn goed waarneembaar. Een volgende cache brengt ons over een onverharde weg de bushbush in. De cache area wordt gemarkeerd door een als kikker beschilderde rots. Vreemd gezicht hoor midden in de wildernis een dergelijk stukje moderne kunst. Water is er niet direct in de buurt. Dus waarom die kikker, dat ontgaat ons. De gezochte cache heeft ook wat met kikkers. Het hoort duidelijk bij elkaar. Vanaf deze plek in de wildernis heb je prachtig uitzicht over Mono lake.

De route voert overigens door klasse A landschap. Het heet hier de Eastern Sierra’s Volgens mij kan je hier alleen al een week druk zijn. Maar goed onze aandacht wordt getrokken door een wegwijzer naar Bodie.

Bodie

Gonda heeft gelezen dat het een ghosttown is die de moeite van een bezichtiging waard is. Wij slaan af en rijden een bijzonder bochtige highway 270 op. Het wordt een tocht van ruim 14 mile. De eerste tien mile zijn geasfalteerd het laatste stuk niet.

Er staat een bordje “Pavement ends”. Nou dat klopt. Geen wegdek van enige betekenis te zien. Een compleet wasbord de weg. Er zijn potholes waar men zich in Afrika niet voor zou schamen. Het is erg ruig en er is veel stof van bv onze auto.

Er zijn ook mensen met een gewone auto die de weg rijden. Nou volgens mij nemen die wel een risico. Met name de vering wordt op de proef gesteld. Voor luchtfilters en banden is het ook een uitdaging.

Bij de ingang van de ghosttown blijkt er geen reastaurant of iets dergelijks te zijn. Er is geen hamburger of iets dergelijks te koop. De Ranger verontschuldigt zich. Het probleem is dat onze lunchtijd die ik in verband met mijn medische toestand moet aanhouden al behoorlijk aan het verstrijken is. We besluiten dus om maar om te keren. De hele weg terug en weer genieten. Wat een prachtig land.

Bridgeport

Het volgende plaatsje waar we komen heet Bridgeport. Het is een leuk klein stadje. Er staat een prachtig gerestaureerd gerechtsgebouw. Ook een monument is te bezichtigen.

In de hoofdstraat van Bridgeport is het een drukte van belang. Groepen bikers en veel lui zoals wij in SUV’s stoppen hier voor de lunch. Wij gaan eten in de Fishersman Inn. Geweldig, je bestelt hier een hamburger en krijgt een hele maaltijd. Met de serveerster heb ik het proces van zuurkool maken doorgenomen. Zij vindt zuurkool namelijk erg lekker.

Lake Tahoe

Van Bridgeport gaat het nu echt naar Lake Tahoe. De weg (nog steeds Hwy 395) voert door nog steeds erg mooi landschap. Hier is het al wel weer anders dan in het begin van de dag. Vooral veel groener. Prachtige staat California. Ze noemen het de Golden State. Als we in de buurt van Topaz de grens met Nevada passeren doet zicht het bekende fenomeen weer voor, het schijnt dat het landschap gelijk weer veranderd. Hoewel hier de overeenkomsten toch wel groot zijn. Omdat we bij het instellen van de Tom Tom niet erg hebben opgelet brengt die ons via de snelste route naar Lake Tahoe. Gepland was een andere landschappelijk mooiere route. Maar goed, op een bepaald moment kan je niet meer terug. We missen hierdoor een aantal interessante bergweggetjes. Desondanks rijden we door een prachtig gebied. We rijden via Minden op Carson City aan. Via weg 50 waar hevig aan gewerkt wordt, gaan we in de richting van Lake Tahoe. Lake Tahoe ligt in twee staten. Dit geldt zowel voor het feitelijke meer als voor het bijbehorende stadje. Het noordelijk deel ligt in Nevada en South Lake Tahoe ligt in California. In het Nevada deel staan grote casino’s met bijbehorende hotels. South Lake Tahoe is wat kleinschaliger en wat chiquer.

Vlak voor onze bestemming kies ik uit de lijst met de poi’s (points of interest) voor ons hotel. We worden vlekkeloos naar de juiste plek gebracht. Goed werk.

Bij het inchecken in het Super 8 motel hebben we nog even een gesprek met een ander uit Nederland afkomstige gast. Onze kamer is riant en heeft ook een toegang aan de tuin zijde.

Wij besluiten nog even langs het meer te gaan lopen. Nou we hebben succes. Op een imitatie Mississippi steamer, zo een met een groot rad achter en twee schoorstenen voor, wordt een bruiloft gehouden. Dat levert best leuke plaatjes op. De harpiste bij de toegang naar het schip poseert heel bereidwillig voor me. Ze gaat er zelfs speciaal voor zitten. Bedankt mevrouw.

Hongerig en vermoeid eten we in het motel. Het moest na een stevig ontbijt en een copieuze lunch een lichte maaltijd worden. Sorry, dat is mislukt. De door mij bestelde ribs, blijken van de soort enorme botten te zijn. Ik hou niet van kluiven, maar aan deze attributen zit zoveel vlees, dat ik niet eens in de buurt van het bot kom. De ober vraagt of ik mogelijk een “Doggy Bag” wil.

Morgen moeten we echt veel rijden, dus gaan we op tijd naar bed om morgen vroeg op te kunnen staan.