De auto even wassen

We besluiten voor dat we feitelijk en route zullen gaan, eerst de auto te gaan wassen en daarna een paar inkopen te gaan doen in de plaatselijke megamarkt Ridleys. Dat autowassen is nog een heel gedoe. Vooral als je niet begrijpt hoe je een en ander aan de praat krijgt. De eigenaar van de wasinstallatie komt het ons uitleggen. Hij zal wel gedacht hebben… Maar ja business is business. Na de wasbeurt zit er weer wat glans op onze Highlander. Echt schoon is nog wat anders, maar als je toch steeds lange afstanden rijdt heeft wassen ook niet veel zin.

Bij Ridley's is van alles te koop zolang het maar een associatie heeft met “Food”. We kopen wat blikjes en broodjes ed. Bij de kassa vraagt de dame bij de kassa of wij wellicht een Rigleys kaart hebben. Op mijn negatieve antwoord zegt zij: “wel we kijken of jullie hem nodig hebben”. Bij een eindstand op de kassa van $29 haalt zij haar eigen pasje door de sleuf waarna wij nog maar $26 hoeven af te rekenen. Ik vind dat service.

Bij het railwaystation van Ely staat de dagelijkse historische trein klaar voor vertrek. Er staat een wat bejaarde diesel voor. De rijtuigen lijken mij leeg. Je kunt ook niet echt zien of en wanneer de trein gaat vertrekken. Ik weet ook niet waarheen de route voert. Je komt dit alles natuurlijk vrij eenvoudig aan de weet als je even er naar vraagt bij het kaartjeskantoor. Wij willen in ieder geval niet met die trein mee. En besluiten dus maar om het allemaal maar niet te weten. We kunnen er wel mee leven hoor.

Na een foto of wat van de loc en een sanitaire stop gaan we nu echt Ely verlaten.

Over de US 93 naar het zout der aarde

We reizen over de US93. Dit is feitelijk de voortzetting van de US50 waarover we gisteren de hele dag hebben gereden. Om een en ander voor ons wat levendig te houden hebben we thuis al een aantal caches uit gezocht. Nou de eerste cache is een geparkeerde spoorwegwagon. We hebben van alles geprobeerd maar niets kunnen vinden. De 2^e cache zou in de vangrail bij een parkeerplaats moeten zitten. We hebben de betreffende vangrail nog net niet gesloopt, maar ook hier kunnen we niets vinden. Gelukkig lukt het bij de rest van de voor vandaag geplande caches, wel want anders zou je nog aan jezelf gaan twijfelen. De Hwy loopt overigens over een weidse hoogvlakte. Na een poosje passeren we het plaatsje McGill. Hier wonen echt mensen. Je bent op zo’n moment zo blij dat je zelf in Rhenen woont! McGill wat een gribus!

Eenzaam

Op enig moment slaat de Hwy links af. Onze geplande route volgt dit niet en dus gaan wij gewoon rechtdoor over Hwy 93 alt. Nu heb ik net voor de splitsing een oranje bord zien staan met wat gegevens over perioden van sluiting van Hwy 93 alt. Maar ik weet niet meer precies wat ik gelezen heb. Het zal de leeftijd wel zijn. Als we al een uur of zo over 93 Alt rijden en er voor en of achter ons geen enkele andere auto te zien is word ik toch wat bevreesd. Gelukkig staat er na anderhalf uur rijden weer een dergelijk bord. Nu neem ik even de tijd om het goed te lezen. Het blijkt om een afsluiting verderop in de maand te gaan. Toch een hele opluchting. Inmiddels rijden we al weer een hele tijd langs uitgestrekte absoluut witte zoutvlaktes. Wat een bijzonder gezicht. Op die vlaktes leeft ogenschijnlijk helemaal niets. Je ziet er zelfs geen vogels boven vliegen. Als je het hebt over woestijnen, dan scoren deze zoutvlaktes erg hoog. Het zout strekt zich uit zo ver je kunt kijken.

Utah en de grote zoutvlakte

In West-Wendover komen we weer in de bewoonde wereld. Het is hier nog steeds Nevada maar de grens met Utah is niet echt ver. Het gevolg is dat het in Wendover barst van de hotels en casino’s. Waarschijnlijk worden die door inwoners van Utah, die thuis geen frivole dingen mogen, druk bezocht.

De Bonneville race track

Wij gaan eerst naar de Bonneville race track. Deze race track ligt op het zout. Hier zijn praktisch alle wereld snelheidrecords voor landvoertuigen gemaakt. De weg naar de race track toe is goed aangegeven en ook onze Tom Arie weet waar we moeten zijn. Vanaf de Hwy gaat het eerst een stuk van de hoofdweg af het zout in. Nou ja je blijft wel op asfalt rijden natuurlijk. Na een haakse bocht naar rechts kan je een aantal kilometers met links en rechts zout over een speciaal aangelegde weg rijden. Deze weg eindigt abrupt. Volgens een van mijn routeplanners op de PC kan je gewoon rechtdoor rijden. Ik geloof dat niet erg. Bij het einde van de weg staat nog tamelijk wat water op het zout en ja de auto is ook niet echt van mij.

Daar waar de weg eindigt is het wel een heel bijzonder punt. Zover je kijken kunt is de wereld vlak en wit. Alles zout wat de klok slaat. Bergen die aan de horizon liggen lijken in de lucht te zweven. Wij vinden het heel bijzonder.

Terwijl we hier lunchen, zie ik in de verte een camper met aanhang behoorlijk snel aan komen rijden. Ik grijp mijn fototoestel want ik vermoed dat de camper zo het zout op gaat. Dat moet een spectaculair gezicht zijn. Jammer voor mij wordt er uit alle macht geremd en komt het voertuig op 5 cm voor het zout tot stilstand. De bestuurster komt even later naar mij toe en verontschuldigd zich voor haar manoeuvre. Zij had het einde van de weg op aangeven van haar navigatie systeem pas 3 kilometer verder verwacht.

The Great Salt Lake

Wij gaan na enige tijd verder. Op de Tom Tom heb ik ons Hotel in Salt Lake City ingesteld. Het is een test.

Wij rijden nog zeker een uur met 70 mile per uur over de Hwy die dwars over de zoutvlakte voert. Wat een uitgestrektheid. Voor Salt Lake City passeren we het Great Salt Lake. Dit is een erg mooi meer. De autoweg bij Salt Lake City is erg druk. Wij vragen ons af waarom? Het is pas vier uur ’s-middags. Maar ja Utah heeft wel zomertijd dus is het hier al een uur later. De Tom Tom brengt ons op een bijzonder eenvoudige manier erg snel naar ons Hotel. De test is gelukt de Tom Tom heeft een 10 verdiend vandaag.

Salt Lake City

Ons hotel ligt echt op een steenworp afstand van Temple square. Midden in het centrum van de stad. Wij willen Temple Square graag bezoeken. Het is mooi weer vandaag en er is nog volop reuring in de straten. We zien veel mannen in keurige zwarte pakken. De meeste van hen wachten op de bus. Ik heb deze vakantie nog niet zoveel mensen in business outfit gezien. Maar ja in Salt Lake City daar gebeurt wel zo het een en ander.

Temple Square

De Temple Square is het hart van Salt Lake City. De stad is hier gesticht. Hier op dit plein bouwden de eerste mormonen hun kerken en hun tempel. De stad is later om het plein ontstaan. Op Temple Square bieden twee zusters van de kerk van de heiligen van de laatste dagen ons een rondleiding van een halfuur aan. Zij zeggen erbij dat het niet alleen over hun geloof zal gaan, maar dat wij ook alle belangrijke gebouwen te zien zullen krijgen. Wij vinden dat wel wat. We gaan samen met nog een Amerikaan met de zusters op stap en bereiken als eerste in het visitors center het grote Jezusbeeld. Er is ook een tentoonstelling met vooral stichtelijke voorstellingen over geloof, de Bijbel en the book of mormon.

Tijdens de wandeling vertellen de zusters van alles over hun kerk. We bezoeken Tabernackel Hall en een 2^e bezoekers center. Dit laatste is gespecialiseerd in informatie over de tempel. De tempel, daar mag je als niet gelovige niet in namelijk. Wel hebben we vanuit dit visitors center vorstelijk gezeten voor een immens groot panoramisch raam een schitterend uitzicht op de tempel. De zusters hebben hier nog een mooi stichtelijk lied voor ons gezongen. Alles goed in verhouding met de plaats waar je bent. Jammer alleen dat de beide visitors centers overbevolkt zijn door mensen die net even te duidelijk gelukkig in de Heer zijn. De vergelijking met Vaticaanstad dringt zich op.

Overigens zijn we eigenlijk wel onder de indruk van hetgeen de pioniers met eenvoudige middelen hebben bereikt. Zo moesten de steenblokken waarmee de tempel gebouwd is zo’n 40 mile verderop uit de bergen gehakt worden. Het vervoer van een blok kostte destijds een hele dag. Ook bijzonder is in Tabernackel Hall de toegepaste techniek om tot een perfecte akoestiek te komen. De zusters vertellen ons dat de oorspronkelijke banken in de hall niet van eikenhout waren. Men wilde wel dat ze er uit zouden zien als banken van eikenhout. Dus hebben een aantal mensen het gebruikte hout met de hand en een penseeltje als eikenhout geverfd. Duizenden lijntjes moeten dat geweest zijn.

Feitelijk is het ontstaan, de groei en de bloei van Salt Lake City, maar ook van de staat Utah te danken aan de onverdraagzaamheid van de gevestigde Christenen ten opzichte van hun Mormoonse mede Christenen. Die laatsten werden overal vervolgd en konden uiteindelijk in de woestijn van Utah, waar niemand anders wilde zijn, hun bestaan opbouwen.

The City

Salt Lake City blijkt verder een gezellige stad te zijn. Iets meer Europees ogend dat wat we verder van Amerikaanse steden kennen. Er rijdt een tram door de straten. De tramstations zijn versierd met vogels op de daken. Het straat beeld is gewoon leuk. Maar nadat we hebben gegeten en naar ons hotel zijn teruggelopen hebben we het toch wel weer helemaal gehad.

Vermoeiend dagje vandaag.

Morgen beloofd echt erger te worden. Ja, ja het is werken hoor zo’n vakantie.