Dag 09 dinsdag 10 juni 2008 Salt Lake City - Laramie

Vandaag gaat het van Salt Lake City naar Laramie in Wyoming. Morgen gaat het dan verder Colorado in om in ieder geval Het Rocky Mountain National park te bezoeken. We zullen zien, de weerberichten voor Colorado zijn niet erg goed.

 

Het Howard Johnson Hotel waar we vannacht geslapen hebben, heeft een goed ontbijt te bieden. Al met al zijn we weer vroeg onderweg. Het spitsuur in Salt Lake City is in volle hevigheid losgebarsten. Het is in een zo grote stad natuurlijk goed druk. Wij ondervinden daar niet veel last van. Onze Tom Arie weet perfect de weg, zodat ik mijzelf geheel kan concenteren op het verkeer.

We zijn beiden opgestaan met een soort van hoofdpijn. Gonda heeft daar al een paar dagen last van. Zou het kunnen zijn dat wij last hebben van hoogte ziekte? We bevinden ons nu al dagen op hoogten van 2000 meter en nog veel meer. We hopen maar dat het weer overgaat. Gonda is best vervelend ziek. Zelf heb ik nogal last van de ingewanden en dan natuurlijk steeds een beetje hoofdpijn. Om het medische gelijk maar af te maken. Al een paar dagen heb ik kaakpijn/kiespijn. Een en ander is begonnen na het een beetje te enthousiast afhappen van een Snickers. Het is natuurlijk mijn straf. Als diabeet moet ik dat soort versnaperingen natuurlijk gewoon mijden.

 

Wyoming

Even buiten SLC ligt een prachtige bergketen. Het gaat hier om de “Wasatch Range” met verscheidene toppen boven de 3000 meter. Ooit zijn hier de Olympische winterspelen gehouden. De Freeway gaat dan ook met grote stappen tegelijk omhoog de bergen in. Na een minuut of tien denk je dat je in Zwitserland bent. Je komt vanuit de wildernis zo een prachtig groene bergwereld in. Bij Echo canyon verandert het landschap dramatisch. In deze canyon heb je sterk geërodeerde rode rotsen. Een soort Sedona in het groot. De Canyon is best lang namelijk. Door de Canyon loopt de I-80. Deze weg zullen wij 560 km volgen tot onze bestemming van vandaag.

De hoogvlakte

De I-80 loopt niet alleen door Echo canyon maar ook over enorme hoogvlakten en over enkele bergruggen die erg imposant zijn. De nog volledig besneeuwde Uinta bergen maken de meeste indruk. Even voor Rawlings passeren we weer eens de continentale waterscheiding. Deze plek is met een groot informatiebord gemarkeerd. We stoppen hier ook even omdat er een cache ligt die op ons programma voorkomt. We waaien uit ons hemd. Foei wat een wind.

Je ziet langs de hele route geweldig veel windmolens. Verder wordt er langs de hele weg gewaarschuwd voor harde wind. Wij rijden een Toyota Highlander. Deze auto heeft van de wind niet zoveel last. Je schrikt des te meer als je uitstapt. Dan moet je bv de deuren goed vasthouden. Die Highlander ga ik thuis nog erg missen, dat weet ik nu al. Het is een geweldige auto. De buitenkant is niet erg spectaculair en het is bovendien de basis uitvoering, maar……

Geweldig wat een comfort, een ruimte, een rust, een bedieningsgemak en dat alles gecombineerd met die prachtige 6 cilinder met 4x4. Zelfs de naar mijn smaak eigenlijk te moderne automatische versnellingsbak is top. Echt ik ga hem missen.

Kilometers

Bij de planning van deze etappe was al duidelijk dat het hier ging om het overbruggen van een grote afstand zodat vanaf morgen weer van een geheel ander deel van de USA kan worden genoten. We hebben ook wel de hoop gehad dan in ieder geval wat treinen te kunnen fotograferen. Maar ja, of je rijdt twee uur pal naast het spoor en je ziet geen trein of je ziet een trein en dan liggen de rails erg ver weg. We krijgen nog wel kansen hoop ik.

 

Laramie

Bij aankomst in ons hotel blijkt op tv dat er morgen in Colorado slecht weer verwacht wordt. Nou ja weer kan je niet regelen, dus wachten we wel af. Terwijl het buiten enorm waait liggen wij heel comfortabel met ons beiden in een comfortabel binnenzwembad.

© 2008 - Stef van Gasteren