Weg 34 een smalle canyon

Naar mate we dichter bij Estes Park komen knapt het weer steeds meer op. Het is inmiddels wat de Duitsers noemen Wolkig bis Heiter.

De weg voert ons dwars door het centrum van Ft.Collens en Loveland via weg 34 richting Estes Park.

Weg 34 is een bochtige weg die door een smalle kloof langs een riviertje loopt. Het is hier werkelijk prachtig. Het is hier ook eigenlijk best wel druk. Er is veel verkeer van en naar Denver dat deze weg gebruikt. Goed uitkijken dus.

Watersnoodramp

Bij de Big Thompson Canyon hebben wij een bezoek gebracht aan het monument dat is opgericht ter gedachtenis van hen die omkwamen bij de flash flood in 1976. Daarbij kwamen 144 mensen om het leven, omdat plotseling een zeer grote hoeveelheid water zich met brute kracht door de smalle kloof perste. Door hevige regenval elders vertienvoudigde de hoeveelheid water die door de rivier wordt afgevoerd. Mensen denken dan vaak dat ze met de auto de vloed kunnen voorblijven. De enige methode om jezelf te redden is naar hoger gelegen terrein te klimmen. Tegenwoordig staan dan ook overal vluchtroutes de bergen in aangegeven.

Het park

Bij Estes park willen wij de zuidelijke toegang naar Rocky Mountain National Park nemen, maar door de drukte zagen we te laat dat we daarvoor links af moeten slaan. Wij rijden rechtdoor en komen nadat we het centrum van Estes Park gepasseerd zijn aan bij de noordelijke ingang van het park. Al gelijk bij de ingang van Rocky mountain park staat aangegeven dat de Ridge Trail road die van oost naar west door het park loopt gesloten is vanwege de sneeuw en de harde wind. Balen natuurlijk. Gisteren was de weg nog gewoon open. Dit is de tweede keer dat we dit park willen bezoeken, maar het is ons niet gegund de Ridge Trail road te rijden. Wij willen die weg echt graag een keer afrijden. Het moet boven spectaculair zijn. Op onze vraag aan de Ranger bij de ingang of te voorzien is wanneer de weg weer open gaat, antwoord zij schouderophalend dat ze dat niet weet. Het is weliswaar wat lichter dan vanmorgen, maar er hangen nog voldoende wolken met buien. Als we het willen weten moeten we maar contact houden met het visitor center. Daar weet men als eerste wanneer de weg opengaat. Beter is het om het morgen nog eens te proberen.

Nu is het Rocky Mountain National Park best een heel mooi park, maar ja in 2005 hebben we dezelfde situatie beleefd. Toen was de weg nog niet open na de wintersluiting. We hebben toen alle leuke dingen die een mens hier kan doen ook gedaan. Net als toen rijden we nu tot daar waar de weg is afgesloten. Lag er in 2005 overal nog sneeuw in de bermen en in de bossen, nu is dat niet het geval. De weg is ook al lang open geweest, maar de sneeuwval van vannacht is voldoende om hem weer te sluiten. Wij zijn echt niet blij en besluiten om voor dit park nooit meer zo ver om te rijden. Ondertussen zien we nog wel wat herten en bergschapen, maar die kunnen de stemming niet verbeteren.

Alternatieve route

We moeten wat en daar we niet door het park kunnen moeten we een alternatieve route kiezen. We gaan dus maar weer rechtsomkeer, en via een zuidelijke route naar onze eindbestemming van vandaag, Hot Sulphur Springs.

De weg voert ons langs het plaatsje Nederland, we zijn hier in 2005 ook geweest en in de richting van Idaho Springs.

Op een gegeven moment zegt onze Tom Tom hier rechtsaf, dat doen we natuurlijk gelijk. We komen op een ongeasfalteerde weg uit, de weg is goed te berijden en op een gegeven moment komen we midden in het plaatsje Black Hawk uit. We blijken een heel stuk te hebben afgesneden. In Black Hawk staan al een paar casino’s. Nu is men bezig met de bouw van een nieuw kolossaal gebouw dat als hotel en casino zal gaan dienen. Daar ook in Colorado gokken niet is toegestaan denk ik dat Black Hawk in een Indianen reservaat ligt. Daar hebben ze namelijk zo hun eigen regels.

Grandby

Via de Berthoud pas voert onze route via Winterpark en Fraser naar Granby. Dit is een heel erg fraaie weg. Je gaat met een aantal haarspeldbochten naar boven. Ondertussen kan je genieten van het fraaie landschap. Deze weg maakt wel wat goed van het missen van de Ridge Trail road. Winterpark blijkt een modern wintersport plaatsje te zijn. De luxe chalets staan links en rechts van de weg.

Fraser daarentegen wordt al veel langer bewoond. Er zijn hier winkels en bedrijven gevestigd. Granby is een leuke plaats waar ook allerlei voorzieningen zijn. Deze plaats is ook uitval basis naar het Rocky Mountain National Park. Je komt van hier via de oostkant het park binnen. We zullen zien, mochten we morgen veel tijd hebben en is de voor ons inmiddels beruchte weg door het park open, dan kunnen we vanaf hier ook nog een poging wagen. Bij voorbeeld tot de top en dan weer terug.

Hot Sulphur Springs

Na Granby rijden we over de US40 naar ons motel in Hot Sulphur Springs. Bij het inchecken, horen we dat er in de stad hete bronnen zijn. De naam van het dorpje zegt het natuurlijk al. We kunnen bij de vrouw van de receptie de kaartjes met korting kopen, we hebben dat gelijk gedaan, hete bronnen daar knap je van op, denken wij.

Het motel is er een van de betere soort. Eigenlijk is het geen motel, maar een verzameling appartementen in chalet vorm. De appartementen zijn perfect en luxe ingericht, maar er is bij voorbeeld geen restaurant. Wel kan je bij de receptie gratis het internet gebruiken.

De bronnen

Nadat we alles uit de auto geladen hebben gaan we op weg met de handdoeken die we speciaal daarvoor hebben meegekregen. Bij het Bronnencomplex aangekomen, bemerk ik dat de badkleding nog in de tas in het motel ligt. Dus rijden we weer even terug met de auto, ach het is maar een klein stukje. Uiteindelijk gaat alles goed, de verschillende baden hebben een temp. van 90 t/m 112 fahrenheit. Die watertemperatuur is wel erg lekker. De baden zijn voor het grootste deel in de buitenlucht. Ze zijn trapsgewijs tegen de berghelling op geplaatst. De heetste baden zijn boven. Waarschijnlijk stroomt het water door alle baden, waarbij het onderweg langzaam afkoelt. Het weer is inmiddels van wolkig bis heiter omgeslagen naar grauw met motregen. Het water stinkt behoorlijk naar zwavel. Wel bijzonder hoor! Je zit in de motregen buiten in een heerlijk warm bad, waarin allerlei troepjes drijven en waarvan de lucht niet bepaald fris is. Volgens de geleerden moet het goed voor de gezondheid zijn. Raar ding, die gezondheid. Ik moet zeggen dat mijn voeten er baat bij lijken te hebben. Hele schoolklassen komen hier zwemmen. De kinderen hebben een zak met hun maaltijd bij zich. Gegeten moet er worden in een aparte ruimte. Na dik een uur zijn we het zat en hebben zin in eten. We verlaten het bad, terwijl ik vaststel dat mijn zilveren ketting zwart is uitgeslagen. Ik vind dat men ons daar wel even op had mogen wijzen.

In een van de baden hebben we nog een lang gesprek gehad met een ander echtpaarover taal, kinderen en kleinkinderen. Ook tijdzones zijn aan de orde geweest. Zij zijn verbaasd over het feit dat wij in Europa niet zoveel tijdzones hebben. Zij hebben op een gegeven moment in elke tijdzone in de US een kind of een kleinkind. Inmiddels wonen vooral de kinderen weer wat meer in de buurt.

De weg naar Kremmling

Volgens de vrouw van het motel kan je 5 mile verder in Parshall prima eten. Parshall ligt richting Kremmling. Onze geplande route voor morgen gaat daar heen. We kunnen nu gelijk even een kijkje nemen. Wij dus op weg, de weg leidt door een prachtige canyon met naast de weg de spoorlijn. We zien ook al een paar plaatsen waar we morgen wel foto’s kunnen nemen. We zullen op die plekken toch maar even op treinen wachten. Het lijkt ons dat het spectaculaire foto’s moeten kunnen worden. Vanmiddag hebben we bij Granby ook al wat treinen van Union Pacific gefotografeerd. Vanmiddag zijn we er niet in geslaagd echt goede foto’s te nemen omdat de situatie van weg en ligging van de spoorweg dat niet toeliet.

In Parshall bij het restaurant aangekomen blijkt het al behoorlijk vol te zitten, maar in het zaaltje ernaast is nog een tafeltje vrij. Restaurant is misschien ook wel een groot woord voor deze zaak. Het is meer een café waar je ook kunt eten. De bar wordt bediend door twee man, terwijl de twee vrouwen die er zijn in hun eentje alle tafeltjes moeten bedienen. Voor Amerikaanse begrippen moeten we vervolgens erg lang wachten voordat ons eten geserveerd wordt, maar de steak is voortreffelijk. Volgens mij zitten alle gasten van ons motel hier te eten. Vaste gasten die op de voor hen gebruikelijke tijd binnenlopen, kijken verbaasd naar de drukte. Ze moeten waarschijnlijk voor het eerst hier wachten tot er een tafeltje vrij komt. Alles gaat hier in een gemoedelijke sfeer. De rekening is er een van de soort die je graag betaalt.

Terug in ons motel moeten we onze dagelijkse dingen nog doen en Stef vind dat hij nog behoorlijk stinkt naar de zwavel en gaat weer douchen om de lucht eraf te krijgen. Tegen twaalven liggen we eindelijk in bed, maar Stef heeft nu ook behoorlijk last van kiespijn, oh als dat maar goed gaat.