Wij hebben besloten dat we van Glenwood Springs naar Carbondale gaan en dan vanaf daar verder binnendoor naar Delta. Daarna staat het Colorado National Monument bij Grand Junction op het programma, waarna we zullen verder reizen naar Moab maar dan via afslag 204 een alternatief voor de normale route.

Het vertrek

Maar eerst het ontbijt, dat is hier in de Silversprouce dik voor elkaar. Aangezien de auto direct voor de kamerdeur staat, kunnen we de wagen ook snel en gemakkelijk inladen. We verstrekken om ongeveer half negen. Het is dan nog best druk op de weg hier in Glenwood Springs. Er is duidelijk spitsverkeer tussen Aspen en Glenwood Springs. Zowel de ochtend als de avondspits zijn erg druk. Er is in dit gebied veel verkeer in verband met de toeristische mogelijkheden. Vooral Aspen trekt veel bezoekers.

We zoeken een benzinestation. Nou is dat niet echt moeilijk omdat er daarvan zat zijn, maar mijn Gonda vind $ 4,27 wel iets te veel van het goede. Bijna aan het einde van Glenwood Springs vinden we een station met een prijs van $ 3,99 dat past beter.

De bergen

Carbondale is snel bereikt. We draaien hier naar rechts de Colorado 133 op. Deze weg voert door een Zwitsers aandoend landschap. Je bent eigenlijk gewoon in de Alpen. Van de week in Wyoming reden we regelmatig op 3600 meter, hier in Colorado is het veel lager. Hoewel er zijn hier passen van tussen de 2.651 m en 3.048 m. Bovendien hier zijn het wel echte bergen. We gaan langs de Ruby Range door de Elk Mountains.

Ook vandaag hebben we weer een paar Geo-caches op het programma de eerste brengt ons naar de zogenaamde Red stone marvels. Het gaat hier om een hele reeks vervallen Cokes ovens. Een bijzonder gezicht. Ooit was dit ook top of the bill technologie moet je maar denken. Als je nu kijkt denk je in eerste instantie aan een hele reeks kapotte bijenkorven. De ovens zijn bolvormig. Uit de voorkant is per bol een hele hap stenen verdwenen. Er zijn steeds zo’n tien van die bollen aaneengeschakeld.

De 2^e stop van vandaag is bij de Hayes waterval. Het dal is hier heel smal. Naast de rivier en de weg is er niet veel ruimte. De waterval komt vanaf een naar ik schat 100 meter hoger gelegen punt het dal en dus de rivier in. De rivier is gezwollen. Er wordt veel water afgevoerd. Het water kolkt door de bedding. Er zijn verscheidene stroomversnellingen te zien. Het lijkt mij geen riviertje om eens rustig op te gaan kanoën.

We rijden over de McClure Pass, deze pas is 8765 ft of 2671 meter hoog. Je hebt van hier een prachtig uitzicht op de Ruby Range die met besneeuwde toppen in de zon ligt te pronken. Voor ons ligt het Paonia State Park. Wat wij ervan zien zijn vooral prachtige bossen. Hier is Colorado nog steeds groen en bergachtig, laten we zeggen de Alpen van de USA.

Steenkool vervoer per trein

Wat verderop nog voor Somerset staat een locomotief aan de staart van een lange trein met kolenwagons. Het kan haast niet anders of aan de voorkant staan nog een paar van die jongens. Inderdaad na ongeveer 1,5 kilometer zien we twee locomotieven voor de nog steeds stilstaande trein. Ze staan hier bovendien pal aan de weg. De trein is vertrek gereed. De locomotieven van de Union Pacific zitten nu in ons beeld archief. Het moet een geweldig gezicht zijn als de nog lege trein langzaam onder de vultoren door wordt getrokken. Onze trein heeft dat proces al achter de rug en wacht waarschijnlijk op toestemming van de verkeersleiding om te mogen vertrekken.

De wildernis

Even voor Delta zo’n beetje bij het plaatsje Paonia verandert het groene Colorado landschap in woestijn. Gele, bruine en rode tinten beheersen hier het beeld. Het is dezelfde staat maar hier is een totaal ander landschap. De overgang van het ene naar het andere soort landschap gaat heel abrupt. Overigens in dit deel van Colorado heeft men helemaal geen strenge koude winter gehad. Ook voor wat betreft het weer loopt er een relatief scherpe scheidingslijn over Colorado. Dan kan je toch zien dat die grenzen tussen de diverse staten als langs een liniaal zijn getrokken. Daar waar wij bij eerdere “grensovergangen” meenden te merken dat het landschap vrijwel meteen wijzigde moet dat eigenlijk wel toeval geweest zijn. Toeval dat de grenslijn ook overeenkomt met de werkelijk andere landschapskarakteristieken van de gescheiden staten. De westgrens van Colorado met Utah had op dit punt ook best wat oostelijker mogen liggen. Ik heb er de kaart nog eens op nageslagen. Maar wat zuidelijker is de grens tussen Utah en Colorado wel logisch. Dus hetgeen ik hiervoor constateerde heeft te maken met het feit dat men de staten graag in een vierkante of rechthoeksvorm heeft vastgesteld.

Winkelen

In Delta bezoeken we de supermarkt van Safeway. Wij zijn trouwe klanten en we hebben een eigen klantenkaart. Dat scheelt op een beetje boodschappen al gelijk flink wat dollars. Deze vakantie kwakkelen we wat met de gezondheid. In de Safeway zit een apotheek. Bij navraag bij de Apotheker blijkt Lactulose siroop toch echt alleen op recept verkrijgbaar. De apotheker loopt met ons mee naar de vrije geneesmiddelen en geeft ons een pot van e.e.a. en zegt dit werkt ongeveer hetzelfde. Bedankt Mevrouw.

Even na Delta stoppen we bij een “Point of Interest” en genieten van de zelf klaar gemaakte broodjes.

Colorado National Monument

Na de lunch begint het volgende hoofdstuk van deze dag. Met behulp van Tom Tom en ons gezonde verstand evenals de staat Colorado die wegwijzers heeft geplaatst, bereiken we erg gemakkelijk en ik moet zeggen tot onze verbazing de west ingang van het Colorado National Monument. Vooraf heb ik er erg aan getwijfeld of ons dit wel zonder complicaties zou gaan lukken. Je moet namelijk niet alleen van de hoofdweg af maar ook door bewoond gebied met allerlei straatjes. De Tom Tom doet het erg goed.

De ingang van het park wordt gemarkeerd door een bord en een piep klein tolhuisje. Vandaag is het tolhuisje gesloten. De bezoekers worden opgeroepen om bij de uitgang van het park alsnog te betalen. Wij zitten er überhaupt niet mee want onze Nationale parkpas is ook hier geldig.

Rimrock Drive

Direct na het tolhuisje begint: “Rimrock Drive” deze scenic route is in de crisisjaren met behulp van werklozen aangelegd en voert door het park langs alle bezienswaardigheden. Dit betekent dat de weg flinke stijgingen en veel haarspeldbochten kent. Je rijdt langs de rand van een plateau. Voor het plateau zijn alle mogelijke vormen van erosie te zien. Diep uitgeslepen canyons, aparte zandsteenformaties en de meest geweldige vergezichten. Ook staan her en der bomen die helemaal getekend zijn door de elementen wind en zon. Uitgedroogde helemaal gedraaide stammen die met moeite enige hoogte bereiken. Het is beslist een toppertje deze drive. Ik denk wel dat als wij na deze vakantie de foto’s bekijken dat we tot de conclusie zullen komen, dat het wel veel foto’s van stenen zijn.

Het alternatief naar Moab

Het wordt nu tijd om naar Moab te gaan. Thuis heb ik met Niels zitten uitdokteren dat het wel leuk zou zijn om naar Moab via een andere route dan de gebruikelijke te rijden, omdat we over een paar dagen, die gebruikelijk route toch moeten rijden op weg naar Torrey. We rijden nu eerst een stuk over de I-70 en verlaten die weg bij afrit 204. Je kunt hier naar het spookstadje Cisco en naar Moab. Voor Moab moet je de Utah 128 hebben. Bij de afslag naar de UT 128 ligt nog een door ons te vinden schat. Als we weer verder gaan en de weg oprijden worden we door een groot mobiel matrixbord gewaarschuwd voor wegwerkzaamheden. Men adviseert de andere route te gaan. Als steeds meer auto’s toch de weg oprijden en wij ons realiseren dat het inmiddels na vijven is op een vrijdag besluiten we toch om de weg te nemen.

Gelukkig maar, deze weg loopt over bijna de gehele lengte langs de Colorado-rivier. Soms rijd je haast bovenop de Colorado. Soms is er iets meer ruimte. Op enkele punten liggen er campings en strandjes langs het water. Je rijdt inmiddels door een landschap van sterk geërodeerde rode rotsen. De Colorado heeft hier de eerste aanzet gegeven waarna wind, vorst en water het proces afmaken. De meest fantastische vormen vullen je blikveld. Aan de overkant van de rivier ligt Arches Nationaal Park dat zegt voor de kenners wel iets. Wij hebben genoten.

Gezien het tijdstip hebben we de omweg naar Castle Valley langs de voet van de La Sal Mountains (Hoogste toppen 12.000 ft of 3600 meter) maar niet meer genomen. We rijden verder over weg 128 en bereiken langs de rivier de noord zijde van Moab.

Moab the Apache Motel

In Moab logeren we in het Apache Motel, daar waar ooit eens John Wayne geslapen heeft. Dit is een vrij eenvoudig motel iets buiten het centrum van Moab. Met behulp van Tom Tom vinden we het snel.

Na wat opgefrist te zijn rijden we nog even naar het centrum. We slenteren langs de winkeltjes en gaan eten bij Zaks. Deze zaak is erg populair en dus moeten we wel even op een tafeltje wachten. Veel gezinnen met kinderen en groepen jongelui zie je hier eten. Het voedsel is van goede kwaliteit de bediening doet er niet voor onder. Toch besluiten wij morgen echt ergens anders te gaan eten omdat de drukte en de muziek ons iets te veel zijn.