Off-road again

Nu hebben we een hele potente SUV dus we kunnen het wel hebben. De eerste poging over de Gemini Bridges road moeten we na een kwartiertje staken. De weg is te ruig. De kans op schade aan de bodem van de auto is te groot. Overal liggen brokken rots met scherpe punten. Eigenlijk zou steeds een van ons buiten de auto moeten kijken of we erover kunnen. Ervaren “Off-road”rijders kunnen hier wel verder, maar wij wagen het niet. We draaien en keren terug naar het begin. Ons komen alleen mountain bikers, quads, en Jeep Wranglers (de laatsten met extra hoge bodemvrijheid) tegemoet.

We doen nog een poging een heel eind verder aan de weg naar Canyonlands. Hier lijkt het beter te lukken. Maar vanaf een olie-oppomp station (twee jaknikkers en een verzameling pompen) houdt de weg op recht te hebben op die naam. Weer keren we terug.

Nog weer wat verder ondernemen we een derde poging. Deze weg is nog enigszins redelijk te berijden. Los zand en venijnige stenen, dat wel maar geen ongelijkheden die de bodemvrijheid van de Toyota overschrijden.

Wat een pad!

De weg voert al slingerend en hoogteverschillen overwinnend steeds verder van de “bewoonde” wereld weg. We wanen ons alleen op de wereld. Gelukkig heeft Opa Krijgsman ons indertijd laten oefenen met het verwisselen van autobanden. Hier kunnen we dat eventueel goed gebruiken. We zien buiten onszelf geen andere mensen. Na enige tijd komen we aan bij het beoogde doel.

Daar zijn ze dan

We zijn enorm blij dat het is gelukt. Wat een bijzondere belevenis. Een dergelijke trail door, ja zeg maar de woestijn. Flinke hoogte verschillen horen er bij. De laatste 100 meter moeten we lopen want rotsrichels van 40 cm dat heb ik als chauffeur in ieder geval niet in mijn mars.

Gemini bridges zelf is ook echt spectaculair. Hele bijzondere rotsformaties en dan het uitzicht over die enorme canyon. Veel mensen zie je ook niet want behalve anderhalve Jeeper komt er geen mens. Wij zijn even heel gelukkig. Waar de naam Gemini Bridges van komt is ons niet duidelijk. Wel zien sommige rotsformaties eruit als ruimteschepen, maar dat zal geen verklaring voor de naam zijn. Tijdens het anderhalf uur dat we hier zijn zien we twee Jeeps langskomen.

Mesa Arch

Na een enerverende weg terug naar de Highway, is Mesa arch ons volgende punt van interesse. We zijn in 2005 ook in dit gebied geweest. Het heeft niet zoveel zin de toen bezochte punten echt over te doen. Mesa arch hebben we niet eerder bezocht. Er is hier en korte loop trail uit gezet. Loop trail is Amerikaans voor rondwandeling. Je kunt het rondje lopen in een half uurtje. Je moet dan wel behoorlijk fit zijn. Het gaat goed bergop. Het leed wordt verzacht door grote aantallen cactussen in bloei. Ze hebben hier twee kleuren geel en een soort paars. (Nou ja ik ben een beetje kleurenblind vandaar)

Mesa Arch is prachtig. De boog is wat lager dan Delicate Arch en lijkt daardoor breder. Waarschijnlijk is dit gezichtsbedrog, maar ja zo beleef je het wel. Ook deze arch lijkt geheel solitair in het landschap te staan. In werkelijkheid kan je dat bij deze arch best wel wat nuanceren. De boog staat wel min of meer aan de rand van het plateau waar we ons bevinden. Wat ik nog mooier vind is het uitzicht wat bij de arch hebt. Bijzonder. Je kijkt onder de arch door over Canyonlands. In de verte zie je het Needles district.

De wandeling zelf is me slecht bevallen. Hoogte, zeer warm weer ( wel ongeveer 40 graden C) matten erg af. Ik ben blij dat ik in de auto met de airconditioning aan weer kan afkoelen.

Canyonlands National Park

Upheavel Dome

We nemen het besluit om als volgende stop Upheavel Dome te kiezen. Ook dit punt hebben wij nog niet eerder bezocht. Wat is Upheavel Dome? De geleerden zijn er nog niet uit. Is het een oude vulkaan? Is er ooit een meteoriet ingeslagen? De heersende mening op dit moment is dat een onderliggende zoutkoepel hier is ontploft, waardoor de krater is ontstaan. Wij gaan er een blik opwerpen, misschien zien wij het licht. Hoewel ik reken er maar niet op.

Bij aankomst worden we met een probleem geconfronteerd. Het probleem hier is dat op het moment dat wij er aankomen, alle parkeerplaatsen zijn ingenomen door picknickende medemensen. Als we na een kwartiertje toch kunnen parkeren, volgen wij het voorbeeld van de anderen en gaan lunchen onder de boompjes. Leuke plek maar kan iemand die vliegjes eens vertellen dat ze ongewenst zijn?

Om het viewpoint te bereiken moet je een wandeling van ongeveer 800 meter op een heel stijl pad maken. Nu hebben wij het afgelopen jaar erg gewerkt aan onze conditie. Het blijkt maar nauwelijks voldoende voor de gevraagde inspanning hier. Eenmaal boven worden we wel erg beloond. Wat een apart fenomeen. En dan die kleuren. Er is maar en woord voor GEWELDIG.

We genieten nog lang van de getoonde schoonheid. Het is een soort krater met daarin een behoorlijke verhoging. De meest fantastische kleuren zijn ook hier weer waar te nemen. Voor het tweede viewpoint hebben we geen puf. We vinden dat niet eens erg omdat hier al zoveel te genieten valt.

Green River Overlook

Na Upheavel Dome bezoeken we de Green River Overlook. Even kijken of het er zo mooi is als wij het ons herinneren. Dat valt niet tegen hoor! We hebben het nog goed in ons geheugen, want de werkelijkheid bevestigt dat. De Green River kronkelt door een canyon in de canyon. Eerst dus de weidsheid van Canyonlands zelf en dan daar in de met grote bogen aangegeven verlaging van de canyon waarin de rivier stroomt. Het geeft op een vreemde manier erg veel rust. Waar je naar kijkt zijn natuurlijk wel de gevolgen van enorme natuurkrachten. Bij de Grand viewpoint en alle tussen liggende viewpoints hebben we dezelfde ervaring. Het weer herkennen en de blijdschap daarover.

Grand Viewpoint bij Island in the Sky

Bij het Grand viewpoint is het plaatje waarnaar je kijkt totaal anders dan bij voorbeeld bij Green River. Ook hier kan je uitkijken over de enorme woestenij van Canyonlands National Park. Ik vind hier het zicht op de rotseilanden die maar iets van de rand van het plateau zijn gelegen heel bijzonder. Het gebied hier heet Island in the Sky. Ik denk dan dat ze die als het ware voor de kust liggende rotseilanden bedoelen. Het kan natuurlijk best zo zijn dat de naamgevers het grote plateau waarover we ons voortbewegen met die naam hebben willen typeren. Voor mij kan dat ook. Het is maar vanuit welke gezichtshoek je het bekijkt. In ieder geval liggen hier in de vlakte met canyons afgevlakte hoge gebieden. Zo ver je kunt kijken zie je vanaf dit viewpoint woestenij. Geulen, solitaire rotsen en af en toe een vleugje rivier. Terwijl ik hier zo sta, denk ik dat Utah dan wel een grote staat mag zijn, maar dat er bijzonder weinig bruikbare grond ter beschikking is. Gelukkig bestaat er tegenwoordig een sterke drang bij mensen om of naar dit soort zaken te komen kijken, of om er bij voorbeeld met een fiets dwars doorheen te rijden. Die toeristen brengen een beetje geld in het laatje anders zou hier weinig te verdienen zijn.

Dead Horse Point State Park

Na Canyonlands National Park gaan we naar Dead Horse Point State Park. De keuze die we hebben gemaakt blijkt fout. We hadden hier vanmorgen moeten zijn. Dan zouden we mooiere foto’s hebben kunnen maken. Bij de goede zonnestand is het hier vele malen mooier dan nu, met de zon recht tegenover je. Die fout maken we niet weer. In 2005 waren we heel enthousiast over dit State Park. Maar toen hebben we het met een ochtendbezoek vereerd. We wilden het nu eens ’s middags proberen. De gedachte was dat er dan door het andere licht een ander soort foto’s te maken zouden zijn. De redenering klopt wel maar voor mooie foto’s moet je hier echt in de ochtend zijn. De prachtige schakeringen rood en de diverse rotslagen komen nu niet tot hun recht. Het blijft natuurlijk een interessant punt met een interessante geschiedenis. Voor het verhaal zie ons reisverslag van 2005.

Monitor and Merrimac

Na het verlaten van het Statepark hebben we nog een caches te scoren onder weg naar Moab. Het leuke van het Geo-cachen is dat je een reden hebt om te stoppen op plaatsen waar je in eerste instantie niet zo veel aandacht aan geschonken zou hebben. Zo komen we nu nog op een plek met een werkelijk prachtig uitzicht op de La Sal Mountains. Een tweede stop onder de rook van twee grote geïsoleerde rotseilanden met de namen de Monitor en de Merrimac geeft ons de kans die eens goed te bestuderen.

De rotsen hebben namen gekregen van gezonken Amerikaanse slagschepen van lang geleden. Het verband zien we niet, maar het is wel weer een leuk stukje informatie dat op de borden staat aangegeven.

De dag hebben we afgesloten met wat huishoudelijke zaken zoals benzine tanken en boodschappen doen. Daarnaar direct door naar het centrum voor een restaurant. Morgen nog weer een dag. We gaan dan Moab verlaten en zullen dan Capitol Reef National Monument bezoeken. Dat laatste beloofd ook een bijzondere belevenis te worden.