Dalton Wells een kampement waar vanaf de crisisjaren tot 1942 jonge werkloze mannen in houten hutjes woonden. Vanuit dit kamp werden zij ingezet voor allerlei klussen die anders niet gedaan zouden worden. Het grootste wapenfeit is de bouw van een brug. De houten hutjes hebben een dak van teerpapier. Nu wij hier staan is het ‘s morgens voor negen uur al ongeveer 30 graden C. In 1943 werden in het kampement Japanse Amerikanen geïnterneerd. Gelukkig is het kamp aan het einde van de oorlog gesloten.

I-70 bij Green River Utah

Bij Green River aan de I-70 stoppen we bij een truckstop om wat ijs voor onze koelbox te kopen. En passant kopen we nog wat kleine aardige zaken. We rijden tot afslag 149.

Utah 24

En dan rijden we de 24 op. We rijden langs het San Rafael Reef en de San Rafael desert. Het gaat naar Hanksville. Dat wil zeggen in de richting van die plaats. Want we willen naar Goblin Valley State Park.

Wij vinden samen met de TOM TOM makkelijk de weg. Hoewel afgelopen winter tijdens de planning voor deze dag onze routeplanner een ander tracé aan heeft gegeven.

Kennelijk zijn er wat wegen verlegd of zo. Wij gebruiken om de weg te vinden de bordjes langs de weg. De TOM TOM wist het al.

Goblin Valley State Park

Bij Goblin Valley State park aangekomen val je van de ene in de andere verbazing. Er zijn hier door de natuur hele rijen bijzondere figuren van rood zandsteen neer gezet. Ik betwijfel of die figuren zo bedoeld zijn, maar wij mensen kunnen in de zandsteenformaties van alles zien.

Hoe meer fantasie hoe meer je ziet.

Oorspronkelijk heeft het zandsteen deel uit gemaakt van een hoogvlakte.Toen de hoogvlakte door erosie verviel kwam het gesteente aan de rand van een inmiddels allang weer verdwenen zee te liggen. De figuurtjes vertonen sporen van de eb en vloed, kanalen waardoor het water weer naar zee stroomde en zandduinen.

Het is op dit moment in de vallei zo’n 35 graden C. Je gaat zo wat dood.

De Goblins zoals de figuurtjes worden genoemd staan er onverstoorbaar bij. Ze hebben ongeveer 175.000.000 jaar nodig gehad om zo te worden.

Bijzondere plaats dit state park. En oh ja je kunt er kamperen hoor. Bij de ingang respectievelijk uitgang van het state park is een rangerstation. Bij het binnenrijden van het park hebben we hier alleen maar de toegangskaartjes gekocht. Nu we het park verlaten stoppen we hier echt en lopen het gebouwtje in. Het is er heerlijk koel. De dienstdoende Ranger heeft alle tijd. We hebben een nog eigenlijk wel langdurig praatje met hem. Ondertussen kopen we het een en ander in het bijbehorende winkeltje.

De Cache

Er blijkt ook in dit Statepark ter gelegenheid van het jubileum van de Utah Stateparks een geo-cache te zijn. Het is ons gezien de enorme hitte te veel moeite om nog eens terug te gaan en tussen de toekijkende Goblins naar die cache te gaan zoeken.

Hanksville

In Hanksville een plaatsje dat nog best een heel eindje verderop ligt, eten we een broodje. Er zijn twee tafeltjes bezet en er lopen wel vijf mensen rond die er werken. De hamburger en de clubsandwich zijn dan ook van grote klasse. We krijgen er zelfs mayonaise bij. De rekening stelt echt niets voor.

Op weg via weg 24 naar Capitol Reef National Park doen we nog wat stops. Elke keer staan we dan te midden van bijzonder mooie natuur. Allemaal stenen, dat wel. Maar elk wel op de eigen wijze gevormd. Wat ook enorm opvalt, is de enorme rust hier. Slechts af en toe passeert er een auto. We rijden af en toe stukken van de hoofdweg vandaan over heel primitieve zandwegen. Je waant je dan echt in de wildernis. Veel zand en rotsen. Utah heeft maar weinig vruchtbare grond. Al met al vinden we het een hele belevenis.

De enige zandwegen die wij kennen liggen op de Veluwe. Die laatste zijn vergeleken met de weggetjes die wij vandaag af en toe berijden autostrada’s. Gelukkig komen we bij onze trips geen tegenliggers tegen. Je zou dan echt het losse zand in moeten om elkaar te passeren.

Capital Reef National Park

ver Capital Reef National Park kunnen we kort zijn. Het is echt vervelend te moeten constateren dat om elke hoek van de scenic route die je het park invoert de wereld er weer mooier uitziet. Wat een ellende! Ik schreef het al bij Valley of Fire State Park in Nevada, je neemt het gewoon niet meer op. Zonder meer een topper dit National Park. Vanavond heb ik naar de door ons genomen foto’s gekeken en was eigenlijk soms verbaasd omdat ik niet eens meer wist waar het was.

Het park is gevormd om de zo genaamde “Waterpocket fold” een enorme diep uit geslepen kloof. Deze kloof loopt over een afstand van wel 100 mile van noord naar zuid door Utah. De kloof is ongeveer 65 miljoen jaar geleden ontstaan door dezelfde enorme krachten die ongeveer gelijktijdig het Colorado plateau hebben opgetild tot de hoogte waarop dat nu ligt. Er loopt een scenic route langs de westzijde van de kloof. Langs de scenic route wordt het beeld vooral bepaald door grote rotsformaties, die goudkleurig tegen de hemel afsteken.

De canyons

De twee canyons die we inrijden zijn vooral spannend omdat het eigenlijk rivierbeddingen zijn. De eerste canyon die we bezoeken heet Capitol Gorge en ligt aan het einde van de scenic drive. We pauzeren hier en keren. De scenic road loopt niet in een cirkel. Aan het einde mag je gewoon keren en kan je de route nog een keer rijden. Op de terugweg ziet het landschap er door de andere kijkhoek en de andere belichting er nog weer anders uit. De kleuren zijn nu onder invloed van de zon nog weer mooier dan net toen je er op de heenweg langs reed.

De tweede canyon Grand Wash genaamd vormt theoretisch een verbinding met UT 24. Er wordt hier serieus gewaarschuwd voor zogenaamde “Flash Floods”. Bovendien dreigt een behoorlijk onweer aan de hemel. We hebben bij het monument op weg naar Estes Park kunnen lezen wat zo al het resultaat van een dergelijke flash flood kan zijn. In de canyons vallen ook erg de rotsblokken op die vol met gaten zitten. Het lijkt wel of ze geperforeerd zijn. We parkeren op een plek die het einde van de weg lijkt te markeren. Je kunt vanaf hier eigenlijk alleen te voet verder. We lopen nog een stukje de “Wash”in. Wat een prachtig gebeeldhouwde natuur zeg! Ja, als je erosie verschijnselen wilt bestuderen moet je echt hier zijn.

Goose Necks

We keren weer en gaan nu via de scenic route naar UT 24. Langs de scenic road komen we langs een combinatie van rotsen die samen een oester uitbeelden. Heel speciaal om te zien hoor.

Vlak voor we het park verlaten verwijst een bordje naar de “Goose Necks”. Het gaat hier om slingerbochten in de Fremont River. Deze rivier kruist de Waterpocket Fold van oost naar west en moet daarbij nogal wat obstakels overwinnen. Je rijdt naar een parkeerplaats die flink hoger ligt dan het omringende landschap. Na het uitstappen mag je wel wat klauteren, maar dan heb je ook een geweldig uitzicht op door een tamelijk gering riviertje uitgeslepen kronkelige canyons. De diepte van de Goosenecks (Ganzen halzen) is enorm. Ver onder je zie je de rivier. Hier heeft de kracht van het water in samenwerking met de factor tijd toch weer iets heel aparts gecreëerd.