Red Canyon

Red Canyon is de volgende bezienswaardigheid en zoals de naam al zegt de canyon is erg rood. Toen we daar in 2005 voor het eerst door kwamen maakte het grote indruk. Vandaag de dag is het hier nog steeds prachtig, maar na alle rode steen van de laatste dagen zijn we wat blasé geworden. Op de foto hebben we een en ander al wel, maar toch stoppen we voor een paar verversingsfoto’s. We rijden onder tunnelrock door en bereiken het einde van de UT12.

Op weg naar Cedar Breaks National Monument

Bij de kruising draaien we niet zoals gebruikelijk linksaf de US89 op maar rechtsaf dezelfde weg. We willen naar het plaatsje Panguitch om daar de Utah 143 te nemen. Die laatste weg zal ons naar Cedar Breaks National Monument brengen. Dat National Monument moet een soort Bryce in het klein zijn. In 2005 wilden we ook naar daar, maar toen was de weg closed in verband met sneeuw.

Spoorzoeken

Vanuit Panguitch gaat de weg steeds hoger op een gegeven moment rijden we weer op 2800 meter hoogte. We hebben ook voor deze route wat geo-caches gepland. Daardoor komen we ook een paar keer in het bos. Dat is even wennen. Ten eerste liggen er nog pakketten sneeuw tussen de bomen en ten tweede ontdekken we dat alle takken van de harde soort zijn. Geen mals takje te bekennen. Ik haal er de schenen aan open. De weg voert ons eerst langs Lake Panguitch. Door de hoogte waarop het meer ligt en de strak blauwe hemel, oogt het water van het meer diep blauw. Het lijkt mij heerlijk hier een dagje te spelevaren. Kennelijk zijn er meer mensen die dat willen, want rondom het meer liggen diverse “bungalowparken”. Een bungalow is hier een forse blokhut. Op het meer zijn boten te huur.

Cedar Breaks National Monument

Na wat verdere stijgingen bereiken we het National Monument. Er staat althans een bord langs de weg waarop dat staat aangegeven. Je mag ineens ook nog maar 25 mph. Na nog een flauwe bocht bereiken we een eerste viewpoint. Uiteraard stoppen we hier bij Chessmen Ridge Overlook op 3190 meter hoogte. Het is een prachtig vergezicht dat ons deel is. Ook bij Sunset view op 3156 meter stoppen we en ook hier genieten we van het uitzicht.

Even verderop is de officiële ingang en tevens visitor center van het National Monument.

Bij onze jaarpas moeten we wel weer het paspoort laten zien. We zijn er inmiddels aan gewend. De pas heb ik van Bèr gekregen. Gelukkig lijken onze handtekeningen wel op elkaar maar tevens heeft hij er maar één handtekening opgezet. Ik heb de mijne als tweede geplaatst. Zodoende zijn we volkomen legaal bezig. Er zal wel iemand bij de NPS eens achter zijn oor krabbelen als uit een overzicht blijkt dat die kaart in een jaar tijd wel heel wat Nationale Parken heeft bezocht. Van Florida tot aan Death Valley.

In het National Monument bij Point Supreme op 3155 meter maken we een paar foto’s van het gebodene. Inderdaad Bryce in het klein. We zijn blij dat we deze plek hebben kunnen bezoeken. In de folder van het monument staat dat als dit park niet toevallig in dit gebied zou hebben gelegen, het wellicht tot een van de grootste wereldwonderen zou zijn gerekend. Cedar Breaks National Monument is net als Bryce National Park een plateau rand. Ook hier spreek je van een amfitheater. Het lage gedeelte ligt hier overwegend aan de westkant. Alles in Cedar Breaks is groot en ruig. Het een en ander is ontstaan door dezelfde krachten als die verantwoordelijk zijn voor Bryce National Park en de Grand Canyon. Ook de periode waarin het is ontstaan is dezelfde. Het amfitheater is 609 meter diep en heeft een diameter van meer dan 4 kilometer. Het plateau ligt op ongeveer 3.048 meter.

Page is ons doel

Navajo Lake

Als we vertrekken rijden we richting Kanab. We passeren Navajo Lake. Ook dit meer hebben we in 2005 bezocht. Alleen was het toen in mei nog stijf bevroren. Nu ligt het in de mooiste diepblauwe tint te schitteren in de zon. Even later bereiken we na wat “haarspeldbochten” weer Hwy 89. Ik doe er wat luchtig over omdat we het ook als zodanig ervaren. Maar aan het begin van de weg, bij de kruising met Hwy 89 dus, staat een compleet woud aan waarschuwingsborden. De strekking van die borden is moet, je er niet persé zijn, neem dan een andere route.

Orderville

Nadat we Glendale gepasseerd zijn komen we in Orderville. Hier zijn een aantal “rockshops” naast elkaar gevestigd. Het is ongelooflijk wat een verschillende soorten steen en ook kristal hier te koop wordt aangeboden. Het is zeker niet zo dat alle brokken steen of rots ook inheems gewonnen zijn. Sommige soorten zijn gewoon geïmporteerd. Het moet lonend zijn om in de “rocks” te handelen, waarom zou er anders in dit toch wel piep kleine plaatsje in het midden van Utah zo’n groot aanbod zijn. Bij een van de winkels vind ik mijn lang gezochte stukje bergkristal. Het is werkelijk prachtig en de prijs past in mijn portemonnee. Gonda gunt zich een paar hangertjes.

Een Duits intermezzo

In de rockshop worden we in vloeiend Duits aangesproken door de zoon van de eigenaar. Dat is best een vreemde gewaarwording om hier op het platteland in onze buurtaal aangesproken te worden. De jongen raadt dat wij uit Nederland komen. Hij spreekt Duits met ons omdat hij uit hetgeen wij tegen elkaar zeggen kan opmaken dat wij uit een van de buurlanden van Duitsland komen. Na in het Duits dus even over de stenen gesproken te hebben moeten we hem natuurlijk toch de vraag stellen waar hij zo voortreffelijk Duits heeft leren spreken. Enigszins schoorvoetend komt het eruit dat hij drie jaar in Duitsland heeft gewoond als missionaris voor zijn kerk. Hij blijkt Jehova’s getuige.

Verderop in “Town” lunchen we in een etablissement dat een kruising is van een ijssalon en een milkbar. De bediening en de sandwiches zijn echter perfect.

Volledig voldaan rijden we weg in de richting van Kanab. We hebben in die plaats deze keer geen business. Al rap zitten we op de weg naar Page. Nog steeds de US89. Sommige stukken zijn druk en even verder is het weer heel rustig op de weg. Links van ons hebben we het Grandstaircase Escalante NM en rechts de Vermilion Cliffs.

Wij hoopten een soort visitorcenter voor dat Grand Staircase enz. te vinden. Maar dat blijkt er niet te zijn.

Paria en de movieset

Thuis is ooit gepland de spookstad Paria en de movieset te bezoeken. Dat kan alleen met een 4x4 en bij droog weer. Aan beide voorwaarden is voldaan. Nu nog de weg vinden. Precies aan het einde van wegwerkzaamheden op de Hwy 89 staat een bordje “Historic Landmark” met de pijl naar links. Op dat moment maakt het verkeer al weer vaart. Ik heb dus wat handig moeten manoeuvreren om toch de door mij gewenste weg te bereiken.

De weg naar Paria is: “Unimproved” een wasbord is de beste vergelijking. Maar wat een landschap! De kleur rood is hier nog dieper en donkerder, terwijl de grijstinten ook een heel scala hebben. Na een paar kilometer wordt het grind vervangen door rood zand. Het stuift dat het een lieve lust is. Vlak voor Paria wordt het echt serieus. De weg daalt zo steil af dat ik de automatische hill descent moet inschakelen. Dat is overigens een technisch hoogstandje. Je zet de auto in 1, je drukt op een knopje en vervolgens regelt de auto zelf de afdaling. Als je niet alsnog moest sturen zou je zo kunnen uitstappen. Heel gecontroleerd wordt een gigantisch steile helling zeer traag afgedaald.

Eenmaal beneden vinden we de movieset en de ghosttown niet zo boeiend. Het omringende landschap des te meer. Het verderop liggende kerkhof maakt op ons veel indruk.

De begraafplaats is door nakomelingen van de hier begraven personen nog recent gerestaureerd. Het ligt er indrukwekkend bij. Als je hier zo staat, dan valt het niet mee om je voor te stellen hoe het moet zijn om hier te wonen en te werken.

Toch hebben heel wat Mormoonse families hier onder meer vee gefokt. Zij zijn er pas mee gestopt eind 1800 toen een aantal jaren achtereen overstromingen veel schade, doden en gewonden veroorzaakt hebben.

Wat betreft die overstromingen, daar is ook wel wat fantasie bij nodig hoor! Het is vandaag 43 graden Celsius en gort droog. Die overstromingen moeten van de bekende flash floods komen. Daar zijn dan weer enorme onweersbuien voor nodig. Nu die onweersbuien, die komen hier in de omgeving wel voor. Desondanks moet je wel veel pech hebben om op een en dezelfde plaats meerdere jaren achtereen door overstromingen getroffen te worden. We herkennen wel een erg droge rivierbodem. We vragen ons ook af waar dat vee van gegeten moet hebben. Eigenlijk is het hier geen plaats om te wonen.

De zogenaamde movie set heeft een veel minder boeiende geschiedenis. De film die gemaakt is en waarvoor een aantal maanden hier is gebivakkeerd, daarvan hoop ik dat het een kleurenfilm is dan kan ik nog eens genieten van die prachtige kleuren.

We registreren ons officieel als bezoeker en gaan op weg naar Page. Dat wil dus zeggen dezelfde weg retour. De steile helling nu niet af maar op wat veel minder spannend is dan andersom. Op de weg terug komen we een Ford Explorer tegen. De bestuurder vraagt hoe ver het nog is. We hebben hem de gevraagde informatie gegeven plus aanvullend de steep hill beschreven. Hij genoot al van het vooruitzicht.

Lake Powell

Voor dat je Page bereikt kom je langs Lake Powell. Dit stuwmeer in de Colorado is erg fotogeniek. Het ligt er schitterend bij. We bezoeken een viewpoint en raken onder de indruk van hetgeen we zien. Enorm is hier het goede woord.

Page

Ons “motel” in Page is het Super 8 Motel. Wat een prachtig hotel. Drie verdiepingen met fraaie ruime kamers. In het bijbehorende zwembad hebben we nog even lekker gezwommen.