We zijn daar al voor negenen, terwijl de tour pas om 11.10 uur van het kantoor zal vertrekken. Gelukkig staan we inderdaad op de lijst en kunnen we na betaald te hebben onze boarding pas in ontvangst nemen.

De tour operator is Navajo, de Antelope (slot)canyon ligt op tribaal gebied.

Winkelen in Page

Wat nu, we hebben nog wel even wat tijd om nog wat anders te doen. De beslissing om in Page te winkelen, houdt in dat je ongeveer vijf winkels kunt bezoeken buiten de grote supers dan. We zien wat leuke schoenen en jassen en dat is het dan. De Safeway waarvan wij een trouwe klant zijn biedt een beter perspectief. We hebben nog wat frisdranken nodig en wat andere kleine rommel. Maar ook daar vul je geen twee uur mee. Overigens wel grappig vinden we in deze Safeway de automaten waarin je het kleingeld uit je portemonnee kan laten tellen. De bon die uit de machine komt kan je bij de klantenbalie in papiergeld uitbetaald krijgen. Bij de Starbucks in de Safeway drinken we zo’n voortreffelijke koffie. We raken daar in gesprek met een van oorsprong Nederlandse mevrouw. Zij brengt ons in no time op de hoogte van de studie prestaties van haar dochter. Zij is heel trots op het meisje. Wij begrijpen dat.

Alweer de auto gewassen

We hebben dus nog genoeg tijd om iets leuks te gaan doen. Nu ziet onze zilveren Toyota er ondertussen rood/roze uit. Het avontuur gisteren in Paria heeft een dikke laag zand op de auto achtergelaten. Het wordt dus tijd om de plaatselijke carwash te bezoeken. Na het bezoek in Ely wordt dit de tweede wasbeurt alweer. We lijken wel gek zeg! Maar na een kwartiertje met de hogedrukspuit en de zeepborstel is de wagen ook weer helemaal boven Jan. We brengen met een glimmende auto de gekochte boodschappen naar onze kamer in het Super 8 motel. Dit motel in Page is geweldig. Het is vrij nieuw en we genieten hier van grote keurig ingerichte kamers. Het ontbijt is inbegrepen. Naast het zwembad beschikt het motel over een ruimte met wasmachines. Op alle kamers zijn een strijkplank en ijzer evenals Wifi voorhanden.

De tour

Om 11.00 uur zijn we weer bij het kantoor van de Antelope Canyon Tours. Daar is het inmiddels wel al veel drukker dan vanmorgen vroeg. Het is een druk va et vient van klanten en personeel. De leiding van de operatie hier is formeel in handen van een Indiaan, maar in werkelijkheid hebben de vrouwen het heft in handen. Die vrouwen zijn allen donkerharig, ietwat gezet en van het onafhankelijke type. Een van de dames heeft de naam van zichzelf of van haar lief zodanig op haar linker borst laten tatoeëren, dat wij allen van het kunstwerk kunnen genieten.

Onze tourguide is Rosy. Zij commandeert ons allen in de gereedstaande hoogbejaarde Chevrolet Blazer. De auto heeft een min of meer militaire opbouw. In de laadbak staat in het midden van voor naar achter een lederen (sic) bank en de veertien fotografen worden er in gepropt. Het eerste stukje gaat over de highway. In volle vaart dat wel maar de blazer en ook de passagiers voelen zich daar niet zo wel bij. De auto heeft maar betrekkelijk weinig lucht in de banden. Je voelt alle onregelmatigheden van de weg. Soms denken we dat het niet goed gaat aflopen, maar ja…

Bij de toegang van de canyon passeren wij buiten alle wachtenden om de kassa. In die kassa’s uiteraard weer indiaanse vrouwen. Rosy roept wat voor ons onverstaanbaars en hup raggen we in een lage versnelling door het zand in de richting van de slotcanyon. We rijden door een soort breed rivierbed. De weg bestaat uit los zand. De Blazer heeft er hoorbaar moeite mee. Ik ook. Mijn rug kan tegenwoordig slecht tegen deze grappen.

Bij de Canyon aangekomen, krijgen we twee tellen de tijd om ons statief in te stellen en hup worden we de canyon ingejaagd. Waarom al deze gejaagdheid? Wel het licht in de canyon is voor foto’s maar beperkte tijd mooi. Tja, en wij zijn op de fotografen tour dus. Helaas is het erg druk in de canyon. Fotograferen is niet altijd even makkelijk. Rosy heeft weliswaar de wind eronder ook bij de andere tourguides, maar toch loopt er van tijd tot tijd een onverlaat pardoes door je beeld. Om van de schoonheid van de canyon de mooiste beelden te krijgen moet je met lange sluitertijden werken. De Canons en de Nikons hebben dan ook lang werk.

De canyon telt een aantal zogenaamde kamers. Elke kamer heeft zijn eigen signatuur. Naast de rode wanden van zandsteen waarin water de fraaiste rondingen heeft geslepen is het ook erg leuk om de verticale zuilen van licht in beeld te vangen. Voor de goede orde een slotcanyon is zo smal dat er maar weinig licht invalt. Al met al is het een drukte van belang in de canyon. Gelukkig zijn er ook nog best veel foto’s gelukt.

Een boottocht op Lake Powell

Na dit avontuur willen we wat verfrissing op het water. Lake Powell ligt tenslotte min of meer voor de deur. We rijden vanaf het touroperatorkantoor met de eigen (was het maar waar) auto richting Lake Powell. Je neemt de US89 en rijdt (in verband met de drukte) stapvoets over de brug die voor de dam ligt. Je kunt tijdens dat gebeuren goed op de dam kijken. Eenmaal aan de overkant rijden we via een scenic weg die een US federal fee area blijkt te zijn (Bèr alweer die pas) naar de marina. Onderweg kijken we op een viewpoint bij een parkingarea uit over het meer. Voor we iets kunnen vinden waar je vermaak op het water kunt regelen, rijden we pardoes de grootste helling voor het te waterlaten van boten op. Hier kun je zeven rijbanen naast elkaar je trailer met daarop de boot in het water rijden.

In de lobby van het Wahweap Lake Powell resort bij de gelijknamige marina, vinden we naast een winkeltje een zo genaamde tourdesk. Je kunt hier boten huren maar ook diverse boottochten worden aangeboden. We boeken de 4.15 pm Antelope canyon boattour.

Ook hier is de bedrijfsvoering geheel Navajo. Behalve de 2^e stuurman is de gehele bemanning (nog 3 personen) Navajo vrouw. De kapitein stuurt de boot het dok uit en al vlot zijn we op weg naar de damwand. Uit de luidspreker komt allerlei informatie over Lake Powell en de dam tot ons. We draaien een poosje voor de dam langs zodat iedereen het technisch vernuft goed kan zien en varen dan via het hoofdkanaal van het meer, dit is de oude loop van de Colorado, naar de zijarm waar we naar toe moeten. Nou moeten. Het is heerlijk aan boord. Wij zitten buiten op het bovendek met een lekker windje in de zon. Gelukkig kan je bij deze tour net zoveel citroenlimonade drinken als je wilt.

Na enige tijd bereiken we de Antelope canyon. Een26 mijl lange canyon. Onze boot is iets te groot om tot het einde te komen maar de helft van de afstand halen we wel. Echt zeer imposant die steile veelkleurige rotswanden rondom. Je wordt hier wel heel klein. Het schip wordt met grote vaardigheid bestuurd.

Na aankomst terug op de plaats van vertrek is het eigenlijk wel jammer, dat we weer van boord moeten.