Op ons gemakje gaan we op weg. Nadat we gisteren nogal uitvoerig naar en in de Canyon hebben gekeken hebben we besloten vandaag alleen een officieel afscheid in te lassen. We zullen dat doen op het “Grand Viewpoint”. Als we daar om 09.00 uur aankomen zijn we gerust niet de enigen. We kijken langdurig naar de canyon en genieten nog even na van drie dagen Grand Canyon. North en South rim. Voor ons blijft dit een van de mooiste en indrukwekkendste natuurverschijnselen in de wereld. Wat een geluk dat we dit hebben mogen meemaken. We rukken ons na enige tijd los en gaan op weg.

Wupatki National Monument en de Sunset Crater

In Cameron wil ik benzine tanken, maar dat gaat niet lukken omdat het plaatselijke benzinestation alle 16 pompen out of order heeft.

Grappig wel als je dan de rijtjes auto’s ziet die staan te wachten. Alle bestuurders staan met elkaar te discussiëren over hoe dat nu moet. Wij hebben gelukkig nog ongeveer een halve tank vol dus we kunnen nog wel even verder.

We rijden langs de Painted Desert naar het zuiden. Globaal richting Flagstaff. Na wat een eeuwigheid lijkt wijst een bordje ons naar Wupatki NM. Oef. Ik heb speciaal Tom Arie niet ingesteld omdat ik niet weet hoe ik haar moet uitleggen waar ik in een dergelijk geval als vandaag heen wil. Maar ok. er staat een bordje en kort daarna kunnen we linksaf naar het national monument. Het gaat hier om ruines van dorpjes van Indianen die hier lang geleden leefden. Alle wegen zijn prachtig geasfalteerd. En duidelijk bewegwijzerd.

Wupatki National Monument

We zijn niet van die ruïne liefhebbers, maar stoppen omdat we hier nu toch zijn bij de citadel ruïne. Op de parkeerplaats staat alleen een spannend ogende Nissan sportauto. We lopen op ons gemak het pad af en raken onder de indruk. In dit nu geheel verlaten gebied hebben mensen huizen gebouwd erin gewoond en geleefd. Behalve de ruines is er niets van over. Geen mens te zien wijd en zijd. Hoewel boven in de citadel ruïne treffen we een oosters ogende Amerikaanse jongeman aan. Hij is erg onder de indruk van het geheel. Hij is in zijn eentje al een hele tijd boven voordat wij komen. Hij fotografeert praktisch elke steen.

Het centrale dorp

Bij het visitor center bezoeken we het achter dit center gelegen grote dorp. Men heeft een interpretive trail uit gezet langs alle ruines.

Goed geregeld allemaal en zeker het bezoeken waard. Men heeft voor ons zelfs een in het Nederlands gesteld informatie blad. Service meneer! Met dit boekje in de hand krijgen de ruines meer betekenis. Een vierkante ruimte waarvan je het doel kent is interessanter dan een zelfde ruimte zonder achtergrond kennis. Details die je anders over het hoofd zou zien krijgen ineens betekenis. We leren dus het een en ander over het leven in dit dorp. Ons verblijf duurt daardoor wel wat langer dan gepland, maar dat geeft verder niet.

Sunset Crater

Na ons bezoek aan het ruïne dorp gaan we verder naar de Sunset Crater. Het betreft hier een vulkaan die in 1050 tot uitbarsting is gekomen. Eigenlijk was er op het moment van de eerste uitbarstingen geen vulkaan op die plek. De vlakbij gelegen San Francisco Mountains hebben een veel oudere geschiedenis als vulkaan. Maar de Sunset Crater begon met een uitbarsting en in een jaar of wat van het zaaien van dood en verderf is er dan een vulkaan ontstaan die enkele honderden meters boven het inmiddels redelijk verwoeste omliggende land uit steekt. Heden ten dagen ziet alles er vredig maar indrukwekkend uit. Prachtige gestolde lavastromen zijn erg indrukwekkend om te zien, vooral als je bedenkt dat die stromen ooit roodgloeiend en snikheet zijn geweest. In het visitor center krijgen we nog wat aanvullende informatie over de diverse vulkanische verschijnselen die hier in de enge omgeving te vinden zijn. Sommige van die antwoorden kunnen we goed gebruiken om een puzzeltje dat we opgedragen hebben gekregen op te lossen. Het is hier prachtig de “vulkaan” steekt bruin/zwart af tegen een helder blauwe hemel. Zelfs de temperatuur is precies goed. De krater zelf mag je niet meer bezoeken. De schade die de bezoekers (on)gewild aanrichten aan het kwetsbare milieu is te groot. Op de hellingen van de “vulkaan” kan je nog de sporen zien van de paden die tot voor enkele jaren door de duizenden bezoekers aan de feitelijke krater zijn gemaakt. Het is overigens de vraag of wij de toch wel behoorlijk steile helling op gelopen zouden hebben. Ik denk dat het nog een behoorlijke inspanning zou vergen. In de folder over deze vulkaan lees ik dat andere vulkanen in de omgeving wel worden geëxploiteerd voor het winnen van puimsteen e.d. Ook het met een “Off-road vehicle” bestijgen van die hellingen is in de States behoorlijk populair. Sunset Crater is daar van verschoond.

Treinen

Verder maar weer. Tijd nu om de eerste cache van vandaag te gaan doen. Nu dat mislukt grandioos omdat wij hem echt niet kunnen vinden. We moeten er dicht bij zijn geweest. Maar helaas geen resultaat. Om onszelf maar voor al om mijzelf te troosten gaan we Flagstaff in en rijden we over de route 66, jawel de beroemde, langs de spoorlijn. We zoeken een plekje om de treinen die hier tamelijk regelmatig langskomen te fotograferen. We steken het spoor over en parkeren de auto op een visitor parkeerplaats van Walgreens the Nations Pharmacy. Dat is wel niet de bedoeling maar het is een mooie plek om te staan.

Zelf posteren we ons even verderop langs de spoorlijn. In de verte staat een trein te wachten. Even later passeert ons een trein met vier locomotieven en minimaal een mijl aan wagons met daarop vrachtauto opleggers. Er lijkt geen einde aan te komen. Van de andere kant komt ook een dergelijke trein ook al met vier locomotieven. Terwijl deze laatste trein langs ons trekt, is de stilstaande trein ook van start gegaan. Deze trein heeft ook vier locomotieven aan de kop. Wij zien daar niet zo veel van omdat de andere trein het zicht erop nog een poosje blokkeert. Maar als het zicht weer vrij is, zien we een gigantisch lange trein met tankwagons aan ons voorbij trekken. Gelukkig voor mij heeft deze trein ook nog eens twee locomotieven aan het einde van de trein nodig. Als er even later twee losse wel heel speciale locomotieven gepasseerd zijn, vinden we het weer welletjes en gaan we weer verder.

Flagstaff

De eindbestemming voor vandaag is Sedona. Ik stel Tom Tom in op die bestemming met het consigne vermijdt snelwegen. Als gevolg hebben we het centrum van Flagstaff nu ook eens beleefd. Leuk en interessant. We komen langs het opleidingsinstituut waar mijn nichtje nog eens een jaartje gestudeerd heeft. Leuk om de beelden van de foto’s en uit de verhalen eens zelf te zien. Ik vind Flagstaff wel een leuke plaats. Van de wegen rondom de plaats en van de Route 66 heb ik de indruk van een drukke stad gekregen. Hier in het centrum komt het kleinschalige karakter meer naar voren. Eigenlijk is het wel een charmant plaatsje.

Sedona

Zonder mankeren belanden we uiteindelijk op de door ons gewenste weg naar Sedona. De weg loopt via Oak creek. Het is hier voor de afwisseling prachtig groen. We stoppen op een viewpoint en kijken de ogen uit. Ondermeer op de weg die wij zo meteen zullen gaan. Op de tegenover liggende helling zien we die weg met een groot aantal haarspelden en slingers langs de helling afdalen. Op een bepaalde plaats kan je die weg op drie boven elkaar liggende plekken zien. Op de parkeerplaats staan volop stalletjes met handelswaar. De stalletjes worden geëxploiteerd door “Native Americans”. Je ziet hier naast de inmiddels bekende snuisterijen ook echte juweliers artikelen. We kopen wat zilveren dingetjes en krijgen daarbij niet alleen een briefje met de naam van de zilversmid maar ook een folder van de evangelische kerk. Hoezo Native?

Op en bij de parkeerplaats vinden we zomaar twee zo genaamde benchmarks. U weet wel die landmeetkundige herkenningspunten. We hebben ze gefotografeerd en beschreven in de hoop om ze middels internet te kunnen loggen.

Nadat we zijn verder gereden, juist ja de zojuist beschreven afdalingen af, staan we nog een halfuur in een rivierbedding naar een metalen kist die daar verborgen moet zijn, te zoeken. Het is stikheet. Zeker zo’n 35 graden. We geven het op voor vandaag.

Hoe dichter bij Sedona je komt, hoe roder de bergen worden. Toen wij hier in 1992 voor het eerst langskwamen waren we er zeer van onder de indruk. Hoewel de vormen van de bergen bij Sedona heel speciaal blijven, hebben we de laatste weken zoveel rode stenen gezien, dat we het wel geloven.

We rijden zo snel mogelijk naar ons hotel het Days-Inn en liggen kort daarna heerlijk in het zwembad.