Dat lijkt leuk, maar maakt de weg erg slipperig. Een ergens voor mij rijdende auto laat diverse slipsporen achter. Ook wij op 4x4 glijden af en toe behoorlijk weg. In het begin van de route zitten twee zg “washes” plaatsen waar wel eens een riviertje door stroomt. Ze staan beiden nog met een laagje water. Verder gaat het steeds met korte hellingen op en neer. In het centrale deel zitten een paar haarspeldbochtjes. Al met al een interessante weg om te rijden.

De geplande geocaches laten wij achterwege omdat het zo vroeg al zo warm is dat wij het niet verantwoord vinden om tegen rode berghellingen te klimmen. Voor een van de geocaches zouden we 700 meter door de wildernis moeten. We willen langer leven.
Het landschap maakt alles goed. Het is hier weer fantastisch. Waar kennen we die uitspraak van? Ik realiseer me dat ik al dagen lang superlatieven bezig. Maar ja, hoe moet je het dan zeggen? Laten we afspreken dat alles hier mooi, ruim en fantastisch is. Komen we ergens waar dat niet zo is, dan zal ik dat wel melden. Het is in dit deel van de wereld voor een landschapsliefhebber nu eenmaal een Mekka.

Aan het einde van de Valley of the Gods road passeren we de Bed and Breakfast waar Maca en Niels eens logeerden en die ze ons dan ook hebben aanbevolen. Aan het hek hangt een bordje “CLOSED”.

We draaien naar rechts de Moki dug way op. Deze in de bergwand uitgegraven steile van haarspeldbochten voorziene weg is enigszins verbeterd. Sommige bochten zijn geasfalteerd en de rest is wat afgevlakt en van gravel voorzien. Dat split blijft glad. Bijna boven stoppen we op een p-plaats in een bocht van de weg en vinden we onze eerste geocache van vandaag. Bovengekomen willen we links af de weg naar Muleypoint op draaien. Om dat mogelijk te maken moet iemand eerst zijn daar geparkeerde RV verplaatsen. De man is stom verbaasd, dat iemand die weg op wil. Nu wilden wij eerst ook niet, maar als brave vader doe je wat je dochter zegt dat goed voor je is.

Nou een goed advies moet je ook niet in de wind slaan. We zijn heel gelukkig met wat deze route ons biedt. Los van een dode koe langs de weg die in de hitte van vandaag al gelijk heel erg vies stinkt, is het hier een groot feest. Onverhard, veel zand en wasborden. Bij Muleypoint heb je uitzicht over alle meanders van de San Juan rivier. Bovendien kan je omdat je hoog staat met gemak tot aan Monument Valley kijken.

We vervolgen onze reis in de richting van Natural Bridges National Park. Onderweg dwalen we wat af over zandwegen en besluiten om in verband met de tijd dit park deze keer over te slaan. We willen naar Halls Crossing aan lake Powell, om daar de ferry naar Bullfrog te nemen. Die boot vaart op de even uren. En eh het is nog wel een stukje rijden. Ook hier maken we nog wel even tijd voor onze hobby. Gelukkig halen we op tijd de ferry.

Om op tijd te zijn rijden we wel een beetje illegaal hard. Gelukkig heeft niemand ons gezien. Een rit van zeker twee uur en precies één tegenligger. Op de helling waar de pont aanmeert staat een rijtje auto's. Afgezien van een verdwaalde Ford Mustang zijn het allemaal echte Jeeps.

De onze valt wat in het niet want deze zijn van echte liefhebbers. Dikke banden en hoge veren.

Aan boord van de ferry genieten we van de verkoelende bries op het meer. Heerlijk op zo'n wel heel warme dag ( 100 F ). De overtocht kost 25 dollar en duur ongeveer 20 minuten. Het scheelt wel een halve dag rijden.

In Bullfrog, de bestemming van de ferry, aangekomen, gaan we eerst naar het visitor center. Vanaf het moment dat ik me bij de dienstdoende officer verontschuldigd voor het feit dat ik mijn pet nog op heb en als ik die pet vervolgens afneem, weet zij niet hoeveel moeite ze moet doen om het ons naar de zin te maken.

We geven aan de Notom Bullfrog road te willen rijden. Van de beambte krijgen we kaartjes en goede raad.

De Notom Bullfrog weg begint als Burr trail en voert door Capitol Reef Park en voor het grootste deel langs de Waterpocket fold.
Ik zou het niet meer zeggen, maar het is weer zover hoor! We genieten weer volop.
Werkelijk S…… . De weg is de eerste paar kilometer zelfs geasfalteerd.
Daarbij moet je wel bedacht zijn op hopen opgewaaid zand. Als het asfalt ophoudt begint het wasbord weer.

Als we op enig moment afbuigen de Notom Bullfrog road op, wordt de ondergrond toch veel vaker zand. Van dat mooie rooie. We rijden hier werkelijk in niemandsland. De tocht duurt 3 uur. In al die tijd passeren we twee ons tegemoetkomende auto's. Wat een genot.

Als we uiteindelijk in Torrey aankomen zijn we wederom moe maar ook weer heel voldaan. We willen vanavond gaan bbq-en. We denken bij de eerste de beste benzine pomp in Torrey daar inkopen voor te kunnen doen. Dat valt tegen maar wat meevalt is dat er in het zelfde pand een Mexicaans restaurant met de naam La Cueva is gevestigd. We gaan daar eten en worden door de enorm goede kwaliteit blij verrast.

Bij aankomst op de Cowboy Homestead waar we een cabin hebben gereserveerd worden we hartelijk ontvangen. Alleen, dat van die reservering, dat staat nergens genoteerd.

De cabins zijn geweldig leuk en vooral ruim. Ik zit dit verhaal op de veranda of zoals ze in Curacao zeggen de Porche te schrijven. Het is nog steeds heerlijk buiten. Waarschijnlijk zullen morgen de muggen bulten een ander verhaal vertellen.