Dag 08:
Torrey - St. George
07-06-2010

Vandaag begint goed met een ontbijtje op de veranda van onze cabin.

Heerlijk rustig. Op tijd vertrekken is het devies, het zal wel weer een lange dag worden. We rijden de weg langs het Escalante Staircase National Monument.

Eerst zien we links van ons allerlei vergezichten die de moeite waard zijn. Er zijn ook diverse viewpoints waar we stoppen.

Dan komen we bij een bijzonder stukje natuur, genaamd “Hog back”. Dit is een smalle bergrug tussen twee hele diepe valleien. De weg is hier en daar net zo breed als de berg. De vertaling van de Engelse naam komt neer op steile bergrug. Omdat je hier hoog rijdt ten opzichte van het omringende land kan je wel heel ver kijken.

Ook Powellpoint schittert weer aan de horizon.

We hebben deze weg al eens eerder gereden. Het is weg UT 12 die van Torrey eigenlijk rechtstreeks naar Bryce National Park voert. Het doel van de reis dit jaar is om de minder bekende nationale parken te bezoeken. Dus deze keer slaan we Bryce over. We hebben dat park al tweemaal eerder bezocht.

Even voor Escalante slaan we links af de Hole in the rock road op. Dit is een brede weg met grind etc. Voor ons rijdt een Yank met zijn Pick-up met wel 50 mile. Hij werpt grote stofwolken op. Wij ook, maar wij doen wel wat rustiger aan. De bedoeling van deze escapade is het bezoek aan de Devils Garden, een lokale bezienswaardigheid. Het gaat hier om bijzondere rotsformaties. Het is er best nog wel druk ook. We genieten van de warmte en het gebodene. Hele reeksen tweekleurige bijzonder gevormde rotsformaties zijn hier te vinden. Nou zijn rotsen en rotsen natuurlijk beide van steen, maar onderling bestaan toch grote verschillen. De hier aanwezige typen formaties hebben wij nog nooit eerder gezien.

De plaatselijke bevolking gebruikt deze bezienswaardigheid als uitje. Er lopen diverse kinderen om de rotsen heen allerlei spelletjes te doen. Gezellig wel die betrekkelijke drukte.

Overigens de laatste 400 meter naar de p-plaats heb ik de 4 wheel drive van de auto ingeschakeld. Als we na een half uurtje of zo weer verder gaan, begint onze auto vervelend te doen. Nadat ik terugschakel op 2 wheel drive gaan er allerlei lampjes branden. De ESP, ABS en de 4wheel drive blijken een probleem te hebben. Terwijl Gonda de aanwezige summiere documentatie doorzoekt, rijd ik de auto naar de highway terug.

We onderzoeken daar op een p-plaats de auto, maar zien niets bijzonders.

Dan maar weer vertrekken. De lampjes blijven hardnekkig branden. Het blijkt dat ook de cruisecontrol het niet doet. Lekker zeg! Hebben wij dat?

Na een volgende stop lijkt het euvel opgelost alles functioneert weer naar behoren. Alleen die cruisecontrol blijft vreemd doen. Geregeld valt de cruisecontrol zomaar uit. Na verloop van tijd melden de lampjes zich weer. De hele rit wordt er toch wel wat door beheerst.

We doen overigens wel de geplande geocaches onderweg. We stoppen bij de “Beehives”. Dit zijn antieke Indiaanse graanopslagplaatsen, die gelijk een bijenkorf hoog tegen de bergwand zijn aangeplakt. Hoe mensen daar ooit iets hebben kunnen bouwen en vervolgens ook als opslagplaats hebben kunnen gebruiken is een raadsel.

Een van onze zoektochten naar een geocache voert ons naar een begraafplaats. We hebben daar met respect voor de bijzondere plek toch nog lang rondgestruind.

Escalante State Park en Kodachrome State Park laten we respectievelijk rechts en links liggen. Ook hier zijn we al eens eerder geweest. (Verslag 2008). Ook “Red Rock Canyon” passeren we redelijk vlot. Bryce laten we dus ook links liggen.

Verder gaan we langs Panguitch lake naar Cedar Breaks National Monument. Hoewel we hier ook al eens eerder zijn geweest, besteden we hier toch nog wel redelijk wat tijd aan. Het monument is pas sinds een week open. Er ligt nog volop sneeuw. Je bent hier op grote hoogte (3000 meter). Het rood van de rotsformaties wordt door witte sneeuwresten omgeven.

In Zion National Park bezoeken we Kolob Canyons. Hier bereiken we het hoogtepunt van onze narigheid. Bij het bergaf rijden naar de uitgang doen ineens de remmen raar. Het pedaal stottert en de remmen lijken het wel niet te doen. Nou ja je moet toch naar beneden. Dan maar voorzichtig. Gaandeweg krijgen de remmen het voordeel van de twijfel. Bij het invoegen op de I-15 doet de motor gek en lijkt het achter differentieel wel te rammelen. Geen goed gevoel. Het vertrouwen in de Jeep, waar ik eerst toch wel heel gek mee was, verdwijnt zienderogen.

In Cedar city hebben we een Ford dealer die alle merken services geraadpleegd. Hij denkt aan een sensor. Maar ja het Kolob gebeuren doet ons ernstig twijfelen.

In ons hotel te St. George aangekomen, prachtige kamer overigens, heb ik roadside assistance van Dollar-Rent a Car gebeld.

Na mijn verhaal vind operator Eric dat ik een andere auto moet hebben. Hij belt zo terug. Als hij dat doet stelt hij indringende vragen (in opdracht van de locale vestigings manager) over het gebruik van de auto. Ik ontkom er niet aan om toe te geven dat ik op een gravelweg heb gereden. Tja dat is nou jammer voor mij, want dat mag ik niet met een huurauto. Ook niet met een Jeep. Het contract blijkt inderdaad een clausule te bevatten, die je zo zou kunnen uitleggen. Een en ander betekent dat er vanavond nog een auto uit Las Vegas komt, maar dat ik alle kosten mag betalen. En dan maar hopen dat het inderdaad een sensor is, want anders komt er nog het nodige bij. We gaan verder met een witte KIA. Maar zien wat daar van komt.

Overigens hebben we het door dit gebeuren best een flink deel van de dag het niet zo naar de zin gehad.