We vertrekken ondanks alles op de geplande tijd. Op weg naar Snow Canyon State Park. We willen hier ook wat wandelen. Althans dat was thuis in januari wel het plan. Het wordt hier vandaag 37,78 Celsius, dat is zo’n 100 graden F. Van wandelen komt niet veel. We praten met de Ranger aan de ingang even over het weer en ook zij zal blij zijn als ze vanavond haar hete hokje mag verlaten.

We rijden het park in en stoppen eerst bij de parkeerplaats van de Sanddunes. Nu geeft hier onze apparatuur ook aan dat er op 900 meter twee geocaches liggen. Gonda wil daar enthousiast op af. Als ik haar hijgend inhaal, kost het me best wel wat overredingskracht om haar duidelijk te maken dat dat 900 meter door de lucht is. Maar dat er in ons geval nog wel een berg tussen zit. Het zal dus een veel langere wandeling moeten worden. En dan met deze warmte!

Dan maar naar Jenny’s Canyon. Daarvan hebben we op internet boeiende beelden gezien. De werkelijkheid is iets minder fraai maar het is in de smalle slotcanyon wel heerlijk koel. Overigens vliegen de duiven je er om de oren. Bij de canyon is ook een uitzichtpunt over de hele Snowcanyon.

We genieten. Ook raken we in gesprek met twee Amerikaanse Dames. Na de gebruikelijke beleefdheden over waar je vandaan komt etc. Stellen zij ook vragen over hoe we dat nu doen met vervoer. Zodoende komt automatisch onze narigheid ook aan de orde. We zitten er best nog wel vol van. De Amerikaansen, geloven hun oren niet. Die auto’s (Jeeps etc) zijn toch juist speciaal gemaakt om op ongeplaveide wegen te rijden. Waarom verhuur je ze dan? Ons idee, maar ja.

Na de niet zo heel lange wandeling bij Jenny’s Canyon, die voor de goede orde dus deel uit maakt van Snowcanyon, rijden we van viewpoint naar viewpoint. Ons blijven stenen intrigeren. In het hart van Snowcanyon ligt een gebied met de resten van een stroom lava. Zet je aan het denken toch? Er is hier geen enkele vulkaan meer te bekennen. We rijden van zuid naar noord door het park.

Van Snow Canyon gaat de reis naar Cathedral Gorge bij Pioche. Nu zeg je dat snel, maar ja de afstanden zijn hier toch wat groter. Het valt vandaag wel mee, maar je moet toch wel denken aan een tripje naar Groningen vanuit het westen. De tussen liggende landschappen zijn of in cultuur (veeteelt en landbouw) of maken deel uit van het Dixie Natl Forest. Veel bossen dus. Wel een interessante afwisseling van de woestijn.

Wij maken de reis voor ons interessant door ons over te geven aan onze hobby geocachen. We doen verscheidene geocaches vandaag.

Mensen zullen af en toe wel hebben gedacht:”Wat doen die twee oude gekken daar nu bij die hoop stenen?” Waarbij je voor stenen ook bomen, elektriciteitskasten en wegwijzers mag invullen. De oogst is wel aardig vandaag. De leukste cache vind ik is bij een Heritage park in een piepklein plaatsje aan de voor dat plaatsje belangrijkste weg kruising. We zijn hier om even 12.00 uur. We onderdrukken onze drang om bij de benzinepomp annex convienient store iets te eten te gaan kopen en gaan eerst naar het heritage park. Het park is prachtig aangelegd en staat vol met oude landbouwwerktuigen. Foto’s ervan heb ik niet dus je moet me maar geloven dat het echt wel leuk was.

Dat de Kia voorzien is van een V6 motor valt bij flink gas geven wel op. De Jeep had een V8. Dat laatste bromt meer maar zo’n V6 jankt wat meer. Nu mag je in de streek waar wij nu door rijden voor USA begrippen best wel hard 65 en 70 mijl. Dat laatste is toch wel zo’n 110 kmh. Het zijn hier dan ook allemaal wel erg lange en rechte wegen. Het aantal dorpjes is tamelijk gering.

Op enig moment bereiken we Cathedral Gorge State Park. Nou ja we rijden er eerst bijna aan voorbij. Maar goed we vinden het visitorcenter en gaan hoopvol naar binnen. We worden te woord gestaan door een uiterst vriendelijk vrouwelijke ranger die niet veel meer doet dan ons een folder in de hand duwen. Als er een plaatselijke bejaarde binnenkomt om zijn abonnement voor het een of ander op te halen, moet ze opstaan. Ik schrik ervan. Je kunt dik zijn en je kunt heel dik zijn. Maar deze vrouw spant echt de kroon. Dikker, sorry, groter zijn ze er niet. Kan niet, bestaat niet. De stoel waaruit ze op staat komt met een diepe zucht wel 20 centimeter omhoog. Zittend leven zullen we maar zeggen.

We rijden het park in en ontdekken dat er eigenlijk maar een echte weg is. Er is nog wel een gravel weg, maar daar mag ik dus niet op. Ook dit State Park is niet zo groot en op wandelen ingesteld. We maken wel een aantal foto’s van de prachtige formaties gesteente. Het gaat hier weer om een geheel andere vorm van erosie. Het resultaat is ik moet het toch maar weer een keer zeggen; heel bijzonder. Wij denken dat we hier voor de geringe bewegingsvrijheid die je als je niet wilt lopen hier hebt geen $ 7 gaan betalen. We rijden pardoes het park weer uit. Een maal op de highway moet we bijna gelijk weer stoppen. Er is hier een historisch kerkhofje dat een bezoek waard is. Dan gaan we naar de overlook op het park. Deze overlook ligt aan de highway in het noorden van het park. Het gaat hier om een fraai uitgevoerd uitkijkpunt. Er zijn toiletten, picknickplaatsen (overdekt), infoborden en een soort muziek tent. Ook voert een lange metalen trap diep de gorge in. Gonda gaat de trap af om beneden te kijken maar is een maal weer boven toch een hele tijd buiten adem. We rommelen op dit viewpoint nog een poosje voort.

Dan rijden we naar Pioche dat hier kort bij ligt. We hebben een overnachting geboekt in het Overland Hotel. Pioche is een oud mijn stadje. De mijnen zijn al weer lang gesloten. Er wonen hier nog maar weinig mensen. Het is een soort levende Ghosttown. In de winkelstraat zijn naast een hotel, een restaurant en een benzinepomp eigenlijk alleen historisch verantwoorde winkels waar dito rommel te koop is. Geen toeristische spullen hoor maar gewoon ouwe dingen. Ik wil ze niet hebben. Al met al hangt er wel veel sfeer in het historische centrum.

Het hotel heeft enige tijd geleden alle kamers vernieuwd en volgens een thema ingericht. Wij hebben de Anasazi dwelling. Het is werkelijk een mooi ingerichte kamer. Er hangt een echt kunstwerk en een aantal decoraties in Indiaanse stijl. Verder is het van alle gemakken voorzien. Zelfs het café, beneden en internet op de kamer ontbreken niet.

We gaan naar de bar voor een koel biertje. Dat mag wel bij deze temperaturen. We raken in gesprek met Mary het meisje achter de bar. Het gesprek gaat eerst over het metrische stelsel maar komt al gauw op geocachen. Mary heeft er al 3 op haar naam staan. Zij is onder de indruk van onze 600+. Ze geeft ons nog een cache in het dorp op die ik niet in de GPS geladen heb. Na een paar biertjes gaan we dus weer op pad. Wel lopend deze keer.

Vanavond gaan we eten in het plaatselijke restaurant annex broodbakkerij annex prullaria winkel.
Het is allemaal wel wat eenvoudig maar toch netjes.
Overigens als je anders wil zal je in de auto zo’n 110 mijl verder moeten gaan.
Ik scoor hier gelijk ook een originele pet voor mijn broer.

Goed de dag zit er weer bijna op.