Als de autoweg uiteindelijk over gaat in een normale Highway, rijden we binnen een paar minuten midden door allerlei fruitboomgaarden. Sinaasappels herkennen we wel. Maar wat sommige bomen voor fruit op brengen, dat is voor ons een raadsel. Overal zijn fruitstalletjes waar je ook op zondag kunt kopen. Dat ondanks dat we op diverse plaatsen borden etc zien met een oproep om je in de kerk te melden voor een stichtelijk woord.

Wat ook opvalt is dat diverse van die Californische fruittelers van Nederlandse afkomst moeten zijn. Ruitenberg komt veel voor bijvoorbeeld.

In het laatste plaatsje voor Kings Canyon NP kopen we benzine. Ik heb de tank maar graag vol. Gisteren in Yosemite werd de benzinevoorraad op een bepaald moment nijpend en dat is niet zo fijn kan ik je verzekeren.

Ondanks de duurdere dollar is benzine kopen hier toch wel een stuk plezieriger dan bij ons. De hoogste prijs die ik vandaag zie, bedraagt $ 3.49. Per gallon dat begrijp je. Dat komt neer op minder dan € 1,-- per liter.

Maar goed wij kopen een paar gallon benzine en Gonda probeert binnen een zak ijsklontjes voor onze cooler te kopen.
Ik heb maar ingegrepen. De lummel achter de toonbank. een jaar of twintig, verkeerd hoedje op en een stukje ijzer door de wenkbrauw, heeft op enig moment in zijn leven besloten dat hij zo interessant is dat hij gerust zachtjes en onduidelijk mag praten.
Krijg je meer aandacht of zo.

Gonda is een beetje doof, dus communicatie tussen de twee is niet mogelijk.
Gelukkig is er nog een andere medewerker die wel verstaanbaar is.
We kopen de grootste zak ijsklontjes van deze vakantie.
Het kost moeite ze in de cooler te krijgen.

Bij de ingang van Kings Canyon is wat weinig ruimte. Men heeft dus besloten de toegangs controle niet op de weg zelf te houden, maar op een apart terreintje. Je komt aanrijden en wordt door een gigantisch geel bord met een reusachtige zwarte pijl gedwongen links af te gaan en een soort circuit in te rijden. Aan het einde van het circuit staan dan twee huisjes met daarin de rangers die de toegangscontrole doen. Het houdt allemaal enorm op. Ondanks dat wij deze vakantie wel behoorlijk afgekickt zijn van het Nederlandse leven, beginnen we ons er wel een beetje aan te ergeren.

Maar goed we mogen verder. We gaan naar Grant grove. De planning voorziet in een nog andere route, maar dat blijkt toch teveel hooi voor op de vork. We houden ons dus bij Grant Grove. In dit bos staan enorme sequoia’s. Dit zijn de grootse bomen ter wereld.
In Grant Grove staat een boom met de naam General Grant. Deze boom is de op een na grootste ter wereld. Als we de parkeerplaats oprijden blijkt die behoorlijk vol te staan met auto’s. We kunnen er niet bij. Uiteindelijk parkeren we op een terrein waar parkeerplaatsen voor bussen en RV’s zijn aangelegd. Nu rijden er door Kings Canyon en Sequoia NP nauwelijks bussen en RV’s, zodat we daar gerust kunnen staan.
Rondom de General is een wandeling uitgezet. Zo lopen we door een uitgeholde omgevallen sequoia. Toch wel apart hoor. Op enig moment staan we oog in oog met de reuzenboom.

We zijn behoorlijk onder de indruk. Ergens op een info bordje lezen we het volgende verhaal: Ooit heeft men ten behoeve van een museum in het oosten van de USA een sequoia omgezaagd en naar dat museum gestuurd. Om dat mogelijk te maken, moest de boom in een aantal stukken worden gezaagd. Toen een en ander in het museum aankwam geloofde men daar niet dat dit allemaal van een boom zou zijn. Ze noemde het een Californische grap.

Nadat we de bomen hebben verlaten gaan we even naar het bezoekers centrum. Ik verbaas me daar over de public restrooms. Een wc en een pisbak bij de heren. Voor zo’n druk bezocht park. Hoe is het mogelijk.

Na een korte wijle rijden we in de richting van Sequoia NP. Onderweg worden we verleid om een interessant ogend zijweggetje in te gaan. Na ongeveer twintig km besluiten we toch maar weer te keren. Wel een interessant weggetje hoor! Bochtig dalen en stijgen, midden in prachtige bossen. Het hele gebied kent trouwens niet anders dan kronkelende stijgende en dalende wegen. Ik krijg mijn portie haarspeldbochten vandaag wel.

In Sequoia NP staat de grootste levende boom ter wereld. Deze boom heeft de naam General Sherman gekregen. Je wordt naar een parkeerplaats geleid. Gelukkig is hier nog wat plaats. We gaan de General Sherman trail op. Aan het begin staat heel netjes een bord met daarop het verhaal dat de route slechts 700m zou zijn, maar dat het wel een steile helling is. Nou ja 700 meter, daar zitten wij normaal niet zo mee.

We lopen het pad op en komen ook terugkerende mensen tegen. Het valt op dat de meesten een rode kop hebben en lopen te hijgen.

Bij de boom komen we onder de indruk van de geweldige maten ervan.

We hebben een Japanse foto van ons zelf met onze camera door een wildvreemde laten maken. Je kunt niet eeuwig blijven genieten van zo’n enorm levend organisme. Je moet verder. In dit geval terug het pad op. Op deze hoogte valt dat niet zo mee. Gelukkig staan her en der wat bankjes waarop je even kunt gaan zitten om uit te puffen.

Na dit hoogtepunt, is het reisdoel toch gewoon ons hotel in Visalia. Nou dat duurt dan nog wel even. Ten eerste gaat de weg met veel haarspeldbochten richting het dal. Ten tweede heeft de weg op plaatsen dringend onderhoud nodig. Er staat al ergens langs de kant van de weg dat je in verband met wegwerkzaamheden rekening moet houden met minstens 20 minuten vertraging. In eerste instantie merk je daar weinig van. Maar als we een haarspeldbocht eventjes vlot denken te ronden, moet ik vol in de remmen omdat er precies om de bocht al een aantal auto staan te wachten voor een rood tonend verkeerslicht. Het wachten duurt vervolgens 20 minuten.

Tijdens de rit naar Visalia komen we langs Lake Kaweah en de gelijknamige rivier. Het levert mooie vergezichten op. Bij een ondergelopen parkeerplaats hebben de locals waterpret. Pootjebaaien en zo. Een van de geocaches brengt ons bij een electriciteits centrale. Kortom er is van alles te zien onderweg van de parken naar de overnachtingsplaats.

We slapen vannacht in het Super 8 motel in Visalia. De receptionist van het motel had mijn opa kunnen zijn! We krijgen onze kamer toegewezen.

Vervolgens geven we gehoor aan onze knorrende magen. Daarvoor moet je wel nog een flink stukje rijden hier. We vinden een filiaal van Applebee's. Dit is een soort eetcafé, waar een groot aantal tv schermen continue sportwedstrijden laten zien. Het geluid staat op een zodanige sterkte ingesteld, dat het lijkt alsof je in het stadion bij de wedstrijd bent.
De bediening is heel correct en prettig maar op snel ingesteld. Gelukkig hoef je niet te lang op het eten te wachten. Na een uurtje wil je wel weg hoor!