Dag 06 Tshukudu – Volksrust 2007-10-10

Vandaag slaan we de ochtendwandeling over. We hebben dat gisteren al aan de gids gemeld zodat hij niet al om 5.45 uur op de deur staat te rammen. Ik heb maar matig geslapen omdat ik vooral in het begin van de nacht verrekte van de pijn. Gelukkig ben ik wel in slaap gevallen. Gonda heeft de zaakjes voor elkaar en al met al zijn we om kwart voor acht reisvaardig. We lopen naar de receptie en maken daar de rekening in orde. Tijdens het ontbijt hebben we van iedereen afscheid genomen. Onze nieuwe Japanse vrienden hebben er een foto van gemaakt die ze ons gaan opsturen per E-mail.

Richting Volksrust

Na het ontbijt gaan we dan echt. We hebben hier ondanks de tegenslag met die heup erg genoten en we willen best nog wel wat langer blijven. Maar ja dat heb ik thuis anders gepland. Dus het hek van de lounge uit de zandweg naar de uitgang op. Van de receptioniste heb ik een exit bewijs gekregen. Zonder een dergelijk bewijs laat de bewaker bij het hek je er niet uit. Van de week leek zes kilometer zandweg een heel eind. Nu staan we zo buiten.

Nevel

De route voert over de R40 naar Nelspruit. We moeten eerst naar Hazyview. Nou ik weet waarom het daar zo heet. De hele weg regent het en is het licht nevelig. Maar bij Hazyview zit het potdicht van de mist. Vervelend maar het weer kan je niet zelf regelen. Het is vandaag echt een dieptepuntje. Bij Hoedspruit haalt de temperatuur nog 22°C maar bij Nelspruit is het nog maar 18.

Weer valt op hoeveel mensen in dit land te voet onderweg zijn. Sommige mensen lopen de vierdaagse om bv van school thuis te komen. Alleen zwarte mensen natuurlijk dat begrijp je. Bovendien valt de armoedige behuizing van velen op en alweer alleen zwarten natuurlijk. We zien huisvrouwen met kruiwagens ergens op een centraal punt plastic containers met water halen om daar vervolgens kilometers mee naar hun huis te zeulen.

Best wel schrijnend die verschillen in een en hetzelfde land.

Het weer wordt weer beter

Bij Nelspruit gaan we de N4 op in de richting Machadodorp. We rijden de variant via Waterval Boven. Gelukkig wordt het hier wat droger. Voordat we definitief op de N4 zitten kopen we wat pasteitjes die we al rijdend oppeuzelen. Daar gaan we nog spijt van krijgen. Een aanslag op je maag. Eenmaal op de N4 breekt de lucht en krijgen we zelfs af en heel soms toe de zon te zien. Wat hier ook opvalt is de schitterende bergwereld waardoor je rijdt. Het zijn geen Alpen maar toch….. erg mooi.

Het vruchtbare land

In de buurt van Machadodorp wordt alles weer veel vlakker. Weids heuvelland is hier je deel. Machadodorp meldt op een bord langs de weg dat het de laatste hoofdstad van een vrije republiek is geweest. OK, waarvan akte. Wij rijden richting Carolina. Je waant je hier in Montana. Het is een zelfde soort landschap, hoewel in Montana de hoogteverschillen groter zijn.

Van Carolina gaat het naar Ermelo. Ermelo is een echte grote stad met min of meer deftige winkels. Heel wat anders dan die verzameling willekeurig bij elkaar geraapte slecht onderhouden gebouwen die elders een stadje of dorpje vormen. In Ermelo heb ik benzine getankt. Om dat te kunnen doen moest ik naar de rechterkant van de weg. Nou dat is nog een avontuur geworden. Ze rijden me de vouwen uit de figuurlijke broek. Ik moet natuurlijk wel weten dat je niet zomaar richting aan kan geven om rechtsaf te slaan als Ian net heeft besloten dat jij veel te langzaam rijdt en je ondanks die richtingaanwijzer vrolijk gaat inhalen. Getoeter en boze gebaren zijn mijn deel. Het moet maar ik ben ook een mens.

Volgens mij heb je drie categorieën autobestuurders in Zuid Afrika. Eerst zijn daar de armen, die worden met tien en meer in een busje van A naar B gebracht. Tot die groep behoren ook de iets minder armen die de beschikking hebben over een heel oude meestal Japanse auto. De armen rijden langzaam. Dan blijft het materiaal heel. De meeste tijd rijden ze dan ook over de vluchtstrook zodat de anderen minder last van ze hebben. Categorie twee is de normale mens. Die rijdt beschaafd. Categorie drie zijn mensen die een snelle auto kunnen kopen. Zij moeten wel rijk zijn. Omdat die auto’s snel kunnen moeten zij er ook hard mee rijden. Geplaagd door veel moed of weinig inlevingsvermogen razen zij met hoge snelheden over de weg. Ze halen in vlak voor onoverzichtelijke bochten, ze halen in vlak voor de top van een helling en ga maar door. Als je niet snel aan de kant gaat, drukken ze je desnoods van de weg af. We hebben het hier over voornamelijk tweebaans wegen. Sommige van die wegen zijn bovendien dringend aan onderhoud toe. Er zitten soms gaten in van het formaat badkuip.

Van Ermelo gaan we naar Amersfoort. Onderweg komen we wegwijzers tegen voor Amsterdam, Familiehoek en meer van dat ons vertrouwd aan doende. De top positie wordt ingenomen door de wegwijzer naar “Zoo als hy lykt”. We zijn hier in het gebied van Piet Retief en zijn makkers. Dit was ooit voor de Boeren het beloofde land. Als ik om me heen kijk begrijp ik dat wel. Oneindig uitgestrekt zo te zien vruchtbaar heuvelland.

Koud   We rijden op de N11. Na Amersfoort tot Volksrust is deze weg in groot onderhoud. Er is soms een baan beschikbaar, soms rijd je kilometers door het zand en over los grind. Bij een van de wegversmallingen staan we stil voor het bord Stop en een rode vlag. Ik kijk om me heen en zie dat de wachttijd twintig minuten is.

De dames die de rode vlaggen zwaaien en het stop/go bord bedienen zijn dik ingepakt.  Mutsen en shawls om. Als ik op mijn temperatuur meter kijk zie ik dat qua temperatuur het dieptepunt van deze reis bereikt moet zijn. ELF graden. Wat zegt u? Precies waar zijn al die geleerden die mij verteld hebben dat het hier zelfs in de winter nog niet echt koud is?

Tot aan Volksrust is de N11 een bende. Ik heb er natuurlijk wel begrip voor. Maar waarom dan ook nog eens de belangrijkste kruising van de stad opengebroken moet zijn? Dat lijkt op sadisme.

We hebben een guesthouse in Volksrust in gedachten. De straat vinden we na enig gevraag, maar huisnummer 2? We kunnen het niet vinden. We besluiten het eerste alternatief te kiezen.

Monika’s

Dit is Monika’s guesthouse even buiten de stad aan de N11 in de richting van Newcastle. Het is een leuk villaatje met geweldig mooie kamers. Ik ga vanavond in een echt chique bed slapen. Het guesthouse heeft geen verwarming en de eigenaar Dick heeft het ook koud. Hij zet vast de elektrische dekens aan. Het diner vanavond bestaat uit echt Zuid-Afrikaans eten. Heerlijk. De fles wijn is mee naar de kamer dus…..

Vandaag 473 kilometer gereden.

We zijn om 09.00 vertrokken en zijn hier om 16.30 uur aangekomen dat maakt een gemiddelde van 63 kilometer per uur.