Na een grandioos ontbijt, waarbij de Bolletje eier-beschuit en de donuts naast elkaar op tafel stonden, heeft Gerry op ons verzoek de verhuurmaatschappij gebeld. De bedoeling van zo'n telefoontje is, dat ze weten dat je gearriveerd bent en om af te spreken waar en wanneer je afgehaald moet worden. Gemiddeld gaat het zo dat in de ochtend de voertuigen worden ingeleverd en dat ‘s middags de motorhomes weer worden uitgegeven. Je wordt dus meestal pas om een of twee uur ‘s middags opgehaald. Aangezien de procedure van het afhalen toch ongeveer anderhalfuur in beslag neemt, papieren checken, verzekeringen afsluiten, voertuig uitleg, voertuig inspectie en overladen van de bagage, loop je de kans pas laat te kunnen gaan rijden en omdat je natuurlijk ook nog eens boodschappen moet doen is de kans dat je op de dag van het afhalen van een motorhome nog ergens komt tamelijk gering. Wij hadden dan ook voorzichtig gepland de eerste dag naar Hope te kunnen rijden. Hope ligt ongeveer 150 km van Vancouver. Gerry is echter instaat mensen te overtuigen van zijn kijk op de dingen. Hij heeft de verhuurmaatschappij dan ook weten te overtuigen van het feit dat ze ons met een uurtje moeten komen halen, zodat wij vandaag ook nog wat met dat motorhome kunnen doen. Wat een verkoper die Gerry!

En inderdaad we hebben onze koffers nog maar net gepakt of daar stopt een Chevy Van voor de deur. Ons transport is gearriveerd. Een vriendelijke jonge vent laadt onze bagage in en rijdt ons naar het verhuurstation. Hij zegt het wel bijzonder te vinden mensen zo dichtbij op te moeten halen. De meesten logeren toch in een airport hotel of downtown. Hij woont nota bene twee straten verderop en wist niet van het bestaan van de B&B van Alice en Gerry.

Na een korte rit over de brug de Fraser over, rechtsaf en dan nog wat verder, rijden we het terrein van de verhuurmaatschappij op. We worden daar door een vriendelijke mevrouw ontvangen die met ons de eerder beschreven procedure doorneemt. Ik vraag haar naar de verzekeringskwestie. Zij reageert met: “ u heeft toch een rijbewijs?”. Haar in mijn beste engels het verhaal van rijbewijs categorie etc uitgelegd, waarop zij antwoordde met de toch wel geruststellende opmerkingen: “ik zou mooi fraude plegen als ik u een verzekering verkocht die geen dekking geeft” en “we hebben nog nooit problemen gehad met de verzekering bij een Road-accident”. Volgens haar ontstaat de meeste schade tijdens het achteruitrijden op campings en parkeerterreinen. Het is dan zaak dat er iemand buiten het voertuig aanwijzingen aan de chauffeur geeft. Over schade ontstaan terwijl een voertuig zich niet op de openbare weg bevindt en bij ongevallen tijdens achteruit rijden kunnen de maatschappijen wel moeilijk doen. Bovendien wijst zij mij er nog eens op dat schade aan het dak en aan de bodem van het voertuig altijd voor mijn rekening komt. Luchtig tussen door zegt ze: “you need 3.70 meters clearance”. Vooral gedurende de eerste dagen blijft dat zinnetje hangen en wordt er bij elk viaduct goed gekeken naar de maximale doorrij hoogte.

De voor ons bestemde camper, sorry, het voor ons bestemde motorhome staat al te wachten. Keurig gewassen en voldoend aan hetgeen we besteld hebben. Het motorhome is vier jaar oud en voorzien van de techniek van 4 jaar terug. Zo dient het waakvlammetje voor de warm water voorziening met een lucifer o.i.d. te worden ontstoken. Al met al toch een keurig ding zo lijkt het. Mevrouw toont ons alle in en outs van het voertuig. Als we bij de LPG-tank komen, waar zal worden uitgelegd hoe je die sluit in die gevallen dat je bijvoorbeeld met een ferry reist, vind ik dat het bewuste kraantje wel wat scheef op de tank zit. Aangezien ik een enorme zeur ben als het gaat om gas en waterleidingen, verwacht ik commentaar in de zin van dat het allemaal niet erg is en dat ik er gerust op kan zijn dat het goed werkt etc. Niets is minder waar! Er wordt gelijk een monteur geroepen. Als die met een engelse sleutel de kraan in het gareel probeert te krijgen, gaat de tank op dat punt zachtjes lekken! Overleg tussen de monteur en de het verhuur regelende mevrouw, geeft een aantal opties. Tank laten repareren of een ander voertuig. Als gekozen wordt voor reparatie van de tank, dan gaat dat minstens twee uur duren. Wij zouden dat wel jammer vinden, maar ja we denken niet er bezwaar tegen te kunnen maken omdat we natuurlijk toch al te vroeg zijn met het ophalen. Twee uur wachten zou ons weer op een normaal afhaalschema brengen. De mevrouw komt ons goedlachs vertellen dat ze besloten hebben ons een ander motorhome mee te geven. We moeten wel even wachten omdat het motorhome nog gewassen moet worden, maar toch. U krijgt een van de nieuwste mee zegt zij, hoeft u ook niet meer te klungelen met een aansteker of met lucifers. Bovendien is het er een van het nieuwste ontwerp en voorzien van een bijzonder krachtige motor. Daar zult u schik van hebben. Dit noemen ze nou upgraden, voor het zelfde geld een premium motorhome! Na een poosje wordt het nieuwe motorhome naast het oorspronkelijk aan ons toegewezen exemplaar geparkeerd, zodat wij de reeds geladen bagage makkelijk kunnen overladen. Daarna de verplichte uitleg van de werking van de diverse zaken en een rondgang om het voertuig om eventuele aanwezige schades te noteren en weg kunnen we.

Het motorhome is van het merk “Globetrotter” en is gebouwd op een cabine/chassis van “Ford” voorzien van V10 “triton” motor. Het voertuig heeft automatische transmissie cruise control twee “captain seats” en airconditioning. Het woongedeelte telt vier zitplaatsen in een zo genaamde dinette plus een “ luie draaistoel”, een keuken met vier gaspitten een gasoven een wasemkap en een magnetron. Daarnaast is aan boord een koelkast type groot met een flink diepvriesvak achter een aparte deur. Ook het woongedeelte heeft naast een per thermostaat te regelen cv een elektrische airconditioner. Twee tweepersoonsbedden, een douche, een wc, een wastafel/toilettafelcombinatie en diverse kastjes completeren het geheel.

Rijden maar. Op mijn vraag of er nog speciale aandachtspunten bij het rijden met zo'n auto zijn, krijg ik het antwoord: “ you will be quite comfortable”. En nog de aanwijzing, als u hier het hek uit rijdt moet u naar rechts, als u dat gedaan heeft en het hek staat er nog dan rijdt u verder en moet u bij de verkeerslichten naar links, als dat ook is gelukt, dan zijn er verder geen problemen te verwachten.

Zo gezegd, zo gedaan.

Eerste etappe naar Princeton BC

We zijn op weg, voelen ons nog wat vreemd in dit nieuwe “pakhuis”. Met een klein beetje zenuwachtig gevoel rijden we naar onze eerste bestemming: de supermarkt. Bij het verhuurstation hebben we een kaartje gekregen hoe naar het dichtstbijzijnde winkelcentrum te rijden. We kunnen het snel vinden en rijden een immense parkeerplaats op, waar we ons rijdende huis in een daartoe bestemd ruim parkeervak stallen.

SAFEWAY, heet de supermarkt. Voor mij is het de eerste keer dat ik een dergelijke winkel binnen stap. Ik geloof mijn ogen niet. Wat een enorme winkel, wat een uitgebreid assortiment! Het was me wel opgevallen dat de winkelwagentjes iets groter waren dan diegene die ik van de AH ken. Tjonge! We hebben een hele lijst af te werken en doen dat in een wat lacherige sfeer van mensen die uit zijn en pret hebben. Als ik wat luid aan mijn vrouw vraag waar hier de komkommers zullen liggen, krijg ik van drie kanten in zeer behoorlijk Nederlands antwoord! Het blijkt dat in de Vancouver area veel uit Nederland afkomstige mensen wonen. Zij dringen zich niet aan u op, maar verstaan u uiteraard wel en zijn ook niet te beroerd om desgevraagd antwoord te geven op al uw vragen. Raak je in gesprek dan kan dat nog behoorlijk lang duren en loop je het “risico” thuis gevraagd te worden voor thee enz. Het moet volgens mij niet moeilijk zijn om op die manier een flinke kennissenkring op te bouwen. Doen als je het leuk vindt. Wij hebben echter andere plannen en houden de boot een beetje af, vooral ook omdat zwager en schoonzus al diverse kennissen in dit gebied hebben. Er is afgesproken bij een penvriendin van Sylvia een avond langs te gaan. Daarover later meer.

Wat opvalt in zo'n enorme supermarkt is dat er geen bier of wijn aanwezig is. Wel rekken vol frisdranken en sapjes. Ook alcoholvrij bier en dito wijn is volop voorradig. Bij de kassa een nieuw fenomeen: de inpakker. Naast een kassier is er een man of vrouw die al je boodschappen in zakjes doet. Zelf moet je aangeven of je plastic of papieren zakjes wil. Helpen stelt de inpakker niet op prijs. Het is immers zijn job! De kassier vraagt natuurlijk waar we vandaan komen. Zo ze al niet aan ons Engels gehoord had dat we niet autochtoon waren, dan toch wel aan het door ons onderling gesproken Nederlands. Ook onze vraag of we met credit card kunnen betalen doet een glimlach ontstaan. “Wat gaan jullie doen in Canada?” en kijkend naar het afgeladen boodschappenwagentje “reizen jullie per RV?”. Als wij het haar vertellen zucht ze “ja de Rockies, daar wil ik ook nog steeds eens naar toe”. Wij beseffen dat we boffers zijn. Op onze vraag naar bier en wijn, krijgen wij het antwoord, dat die zaken alcohol bevatten en alleen in een zogenaamde liquor store te koop zijn en wel uitsluitend tegen cash of per pinpas. Als wij dan vertellen, dat wij uiteraard ook slijterijen kennen voor sterke drank, maar dat je bij ons bier en wijn gewoon in een kruidenierswinkel kan kopen antwoord zij met de volgende zin: “Mind you you'r in Canada now and in somethinges we are slow you know”. Waarvan akte. Boodschappen in het motorhome geladen. Besloten om niet naar de dranken winkel te gaan en nadat we nog wat postzegels hebben gekocht gaan we de trip hervatten.

Ons eerste doel is nu om Hwy 1 te vinden en dan om in oostelijke richting rijdend Hope te bereiken. Daar we nu qua tijd voorliggen op het oorspronkelijke ruwe tijdschema kijken we onderweg nog of we wellicht via weg 3 doorgaan naar “Manning Provincial Park”. In laatst genoemd park liggen volgens Gerry twee hele mooie campings. De Hwy 1 vlot gevonden en tevens tegen onze eerste teleurstelling gelopen. Wij staan in Canada, het land van de oneindige wegen met weinig of geen verkeer, in een file. Er moeten zoveel mensen Surry uit naar het oosten, dat de toegangsweg naar Hwy 1 helemaal vast zit. Ook als we eenmaal op de weg zitten blijft het druk. We kunnen desondanks goed door rijden. Het valt ons op dat we af en toe worden ingehaald door mensen die naar ons toeteren. Plots ziet Sylvia dat een van onze luiken open gewaaid is. Wij stoppen op de vluchtstrook. Kees repareert met Duct-tape het luik en we gaan verder. Bij Hope aangekomen laten we de plaats links liggen. Ook de Coquilhalla Highway (De enige weg in BC, waarvoor tol betaald moet worden) mijden we. Wij kiezen weg 3 in de richting van Princeton en Penticton

Bijna onmiddellijk neemt het aantal verkeersdeelnemers drastisch af en rijden we vrijwel als enige over deze weg. De weg voert door een landschap dat wordt gevormd door matig hoge afgeronde en met dennen begroeide bergen. Een enkele rotspunt laat zich zien. Wij passeren een enorme landverschuiving. Gonda weet te vertellen dat dit de “Hope land-slide” is en dat de weg hier over de resten van de landverschuiving is aangelegd. Er is indertijd een hele berg ingestort. Een en ander veroorzaakt door een aardbeving. Het bezoekers centrum laten we links liggen. We zijn nog teveel bezig met de nieuwe situatie. Vreemd land, alles mooi en ook met een motor home op weg zijn. De sfeer is goed, het weer ook nog steeds. Bij de west ingang van Manning Provincial park is een benzinestation met store. Wij tanken het motorhome dat we met een half gevulde tank hebben meegekregen (het moet ook weer in die toestand worden ingeleverd) vol met regular unleaded van 87 octaan. Als we binnen vragen of ze ook bier en zo verkopen krijgen we te horen, dat er een liquor-store is bij de Oost ingang.

Wat opvalt is de vriendelijkheid waarmee we worden geholpen en waarmee men ons te woord staat.

Na een korte pauze rijden we door. Enige tijd later, de weg gaat wat op en neer, komen we bij het rangerstation van Manning park. We stoppen daar om te informeren naar de ons door Gerry aanbevolen camping. Nu kennen ze in Canada, maar ook in Noord Amerika, diverse typen campings. Globaal heb je particuliere campings, die van allerlei gemakken voorzien zijn en die er ook op ingericht zijn een motorhome van een full of partial hook-up te voorzien, verder heb je vergelijkbare campings van de nationale parken, provinciebesturen of gemeenten.

Full hook-up houdt in dat er per plaats een aansluiting is voor elektriciteit, water en riolering. Partial hook-up kent doorgaans geen riolering per plaats, maar beschikt dan over een centraal aangelegde z.g. sani-dump. Alleen hook-up voor water of alleen voor elektriciteit komt ook voor. Prijzen variëren met de geboden faciliteiten. Daarnaast kent men m.n. in nationale en provinciale parken eenvoudige campings die vaak niet meer bieden dan een plaats voor de auto, tent of caravan en hele elementaire sanitaire voorzieningen. Bij dit laatste camping type wordt het verschuldigde bedrag van slechts een paar dollars in een busje bij de uitgang gestort. Dit type camping ligt vaak het mooist, maar biedt dus geen comfort en wordt ook nog al eens door beren bezocht. De campings in Manning park blijken van het laatste type.

Gezien het feit dat dit onze eerste overnachting in een motorhome wordt, vinden wij een verblijf op dit type camping op dit moment nog iets te veel van het goede. Ook de waarschuwing dat er beren met jongen in het gebied zijn gesignaleerd, doet onze animo niet toenemen. Wij zijn nog niet zo avontuurlijk. Ampel overleg leert dat er in Princeton, niet al te ver weg van onze huidige positie, een leuke camping moet zijn. Daar gaan we naar toe. De Princeton Castle camping. Hebben we gelijk nog een ruïne van een kasteel in de achtertuin ook.

De weg voert ons over slingerende wegen verder door het park, richting de oost-ingang. Overigens is dit een ruime tweebaansweg, waarop zich ook nog wel een enkele doorgaande reiziger bevindt. Wij dalen met mooie vergezichten af in de richting van Princeton. Als we daar aangekomen zijn blijkt de camping makkelijk te vinden. We moeten wel even slikken als we het kasteel zien. Het blijkt te gaan om een nabouw van een Europees middeleeuws kasteel, dat gelegen is op de plek waar in het begin van deze eeuw een grote cementfabriek heeft gestaan. Ook een bekende treinrover schijnt in een huis naast het kasteel te hebben gewoond. Waarom dat kasteel is aangelegd blijft ook in het foldertje duister. Van de nood een deugd makend is het nu een soort pretpark. de camping ligt erachter en op een hoger niveau tegen de heuvel. Als we het terrein oprijden, blijkt dat we een brugje over een beek over moeten. Het brugje lijkt smaller dan de motorhome. Passagiers uitstappen en aanwijzingen geven. Al met al kan ik er makkelijk over. Het is even wennen. Iedereen weer aan boord en wij verder de heuvel op naar de eigenlijke camping. Dat valt niet tegen. Een ruime vrijwel lege camping met tussen de bomen gelegen plaatsen. Deze plaatsen zijn z.g. back-ins. Je moet er dus achteruit inrijden. Dit in tegenstelling tot z.g. pull-throughs, waar je aan de ene kant in en aan de andere kant weer uit kunt rijden. We worden hartelijk ontvangen door een man die er niet alleen als een cowboy uit ziet, maar die bij latere kennismaking ook cowboy blijkt te zijn.

We voldoen de formaliteiten en mogen een plek naar keuze uit zoeken. Na ons komen nog een paar Zwitsers en pas als wij al slapen komen er nog een aantal klanten.

Heerlijk, warm weer , berglucht, dennengeur en rust,....rust,......rust.

De dames verdwijnen en komen even later terug met cowboy, brandhout en een bijl. De cowboy kijkt mij en mijn zwager eens aan en besluit dan de aanmaakhoutjes maar voor ons te hakken. Hij wil niet dat wij in het plaatselijk hospitaal belanden.

Kees stookt het kampvuur op, tenslotte heeft hij thuis een open haard en mocht dat nog geen aanbeveling genoeg zijn de drie kinderen zijn allen bij de scouting (geweest). De tafel wordt gedekt en dan blijkt dat in die enorme volle boodschappen kar geen vlees is gelegd. Gelukkig heb ik een pot met worstjes in het karretje gelegd, zodat we brood met worstjes en zo konden eten. De dames raken in gesprek met de Zwitsers. Zij, de Zwitsers, komen uit de Rockies en adviseren nu eerst naar de Rockies te reizen, omdat te verwachten valt dat als je eerst de warme streken doet er tegen de tijd dat je dan in de Rockies aankomt er al een flink pak sneeuw ligt en je geconfronteerd gaat worden met sneeuwstormen en ander ongerief. Ook de cowboy zegt dat ze hebben gelijk en hij kan het weten want hij is jaren cowboy geweest in de lake Louise area.

Wij willen verstandig zijn en passen onze plannen aan. We zullen eerst naar het noorden gaan, richting Jasper en van daaruit door de Rockies afzakken in zuidelijke richting. Waarom eerst naar Jasper en dan door de Rockies terug naar het zuiden en waarom niet andersom zoals meer gebruikelijk is? Wel dit hebben wij onderbouwd, met de filosofie dat koude op dit continent uit het noorden komt. Denk maar aan de noord zuid verlopende bergruggen. Koude lucht ondervindt geen hindernis van betekenis. Jasper ligt het meest noordelijk op onze route, dus als er slecht weer op komst is dan kan je dat het eerst in die regionen verwachten.

Naar bed in de camper, sorry, motorhome. Kees en Sylvia beiden kleiner van postuur dan wij mogen slapen in de ruimte boven de stuurcabine. Wij betrekken het 2 persoons bed achterin. Lekker kortjes bij dichtjes.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde