Vanmorgen volkomen verkwikt wakker geworden. Het is weliswaar nog vroeg, maar voor echt uitslapen is op een rondreis of je die nu georganiseerd b.v. per bus of op eigen houtje b.v. per motorhome doet geen tijd. Je wilt immers zoveel mogelijk van het te bezoeken gebied zien en beleven. Vannacht heeft het geregend. We ontbijten dan ook in de dinette. Na afwas en koffie trekken we met de kaart op tafel ons definitieve plan. Volgens de inmiddels al redelijk dikke foldertas van Sylvia is Clearwater een aardige overnachtingsplaats. Er is daar een behoorlijke camping aan een meer (tje).

Nu eerst wat over de foldertas van Sylvia. Op allerlei plaatsen, zoals b.v. tankstations, de hal van een hotel, de B&B van Gerry en Alice, gemeentelijke informatiecentra en zelfs winkels, vind je rekken met folders over de aantrekkelijkheden in de nabije en verder gelegen gebieden. Eventuele meer commerciële attracties zijn ook ruim vertegenwoordigd. Sylvia heeft de taak op zich genomen de in haar (onze) ogen relevante folders te verzamelen. Een heel belangrijke gids is de “Accommodation Guide for British Columbia” die als overheidsuitgave het meest complete beeld geeft per plaats van de overnachting accommodatie van een plaats. Een bezwaar van onze werkwijze is dat de tas van Sylvia per dag aan omvang en gewicht toeneemt. We zien wel hoe dat afloopt.

Aan de hand van een van thuis meegebrachte kaart van West-Canada de route voor vandaag uitgestippeld. Die zal gaan via weg 5a naar Aspen Cove, waar je eventueel zou kunnen afslaan naar Kelowna, verder naar Merrit. Hier kan je dan kiezen voor de Coquilhalla Highway die je rechtstreeks naar Kamloops voert. Wij besluiten op voorhand al dat niet te doen maar onze trip voort te zetten over de 5a naar Kamloops. In Kamloops willen we dan wat aanvullende boodschappen doen en daarna doorrijden via Highway 5 naar Clearwater.

Nadat we onze grijze en zwarte tank hebben geleegd bij de centrale sani-dump, voorzichtig de camping verlaten. Het smalle bruggetje lijkt nog smaller dan gisteren, maar omdat het toen ook goed gelukt is en gesterkt door de nog wat grotere voertuigen en combinaties daarvan die vannacht de camping hebben opgezocht en die dus allemaal dat bruggetje hebben moeten passeren, besluit iedereen ter morele steun van de chauffeur gewoon aan boord te blijven. Bij het oprijden van de openbare weg kiezen we met een groot gevoel voor richting ( of is het gewoon geluk) gelijk de goede richting. we rijden door een landschap met z.g. Duitse bergen. Wat zijn Duitse bergen? In ons gezin duiden wij bergen van het model zoals je die tegenkomt in het Sauerland en het Zwarte Woud aan als Duitse Bergen. Het zijn dus wat afgeronde bergen meestal met bos bedekt. Wij doen dit ter onderscheid van echte bergen zoals b.v. de Alpen. Duitse bergen dus. Links en rechts af en toe een boerderij, alles groen en tamelijk ruim van opzet. Her en der loopt een beekje of riviertje langs de weg. De weg is eigenlijk alleen van ons. Er is nauwelijks enig ander verkeer. Als er al iemand de zelfde kant op gaat als jij, dan blijft hij/zij keurig achter je tot de volgende inhaalstrook, ook al rijden wij met maximaal 80 km door het landschap. De enigen die daar niet op kunnen wachten, zijn de vrachtauto's die boomstammen vervoeren. We hebben gemerkt dat of je nu in Canada rijdt of in de USA deze voertuigen je altijd met grote haast inhalen. Dat inhalen doen ze overigens wel op een veilige manier, zodat je daar niet van hoeft te schrikken. Ik heb wel eens gedacht, dat die auto's zo hard rijden omdat ze zich schamen voor hun lading. Het is mogelijk gewenst om zo kort mogelijk onderweg te zijn zodat niet te veel mensen zien dat weer ergens gekapt wordt. Eigenlijk besef ik ook wel dat dit typisch Nederlands gedacht is. Hier is bosbouw een gewaardeerde economische activiteit. Voor elke gekapte boom wordt een nieuwe geplant.

Als de Duitse bergen wat hoger worden en het dal wat nauwer, worden we na de eerste bocht de beste geconfronteerd met de beste reden om niet te jakkeren. We komen de hoek om en de rijbaan ligt bezaaid met flinke brokken rots. Kennelijk zijn die als gevolg van de regen van vannacht van de berghelling afgerold. Schrikken remmen. Poe zeggen, foto's maken en er voorzichtig omheen rijden. De stenen zijn te zwaar om met mankracht van de weg te verwijderen. Een eindje verder ligt er weer een partij. Hier is inmiddels de British Columbia Rijkswaterstaat gearriveerd. Na nog een paar bochten staan we oog in oog met een roedel reeën. Wel twaalf stuks staan op hun gemakje midden op de weg naar het sappige gras in de berm te kijken. Wij zijn helemaal enthousiast. Wat een leuke ervaring! Na enige tijd besluiten de reeën toch maar in de berm verder te gaan staan overleggen. Wij rijden langzaam door.

Ik heb nog eens op de kaart gekeken. Wij zien nu al een hele tijd langs de weg allemaal toch wel flinke meren. Op de kaart waren die mij vanmorgen niet opgevallen. Ook bij nadere bestudering staat niets op deze kaart. Waarschijnlijk zijn de meren te klein om op een kaart met deze schaal opgenomen te worden. Wel staan een aantal provinciale parken vermeld. Dat belooft nog wel wat, want het gaat hier toch om naar Nederlandse begrippen behoorlijk grote wateroppervlakken. Het doet mij verzuchtten: “Ik wist niet dat er in BC zoveel water was”.

Merrit hebben we links laten liggen. We moeten ergens onderweg ook gestopt zijn voor koffie, ik kan mij dat niet meer precies herinneren. Vergeef het mij. Na Monck Provincial Park wordt het landschap weer ruimer en rijd je als vanzelf op Kamloops aan. Kamloops is een grote plaats. Het is geen vergelijk met b.v. Vancouver of Calgary, maar voor centraal British Columbia is het een flinke stad, waar mensen van heinde en verre naar toe komen om inkopen te doen. Gemiddeld komt elk gezin een keer per week. Er zijn in Kamloops dan ook veel winkels en bedrijven gevestigd. Gelukkig is een en ander efficiënt opgezet, zodat alles overzichtelijk bij elkaar gegroepeerd is. Wij zochten een SAFEWAY, maar vonden een OVERWAITEA. Ons maakte dat natuurlijk niet uit. Zelfde beeld als in de SAFEWAY in Vancouver. Deze keer wel vlees ingekocht en de liquor-store bezocht. We hebben in een diner de lunch gebruikt en zijn na getankt te hebben op weg gegaan naar Clearwater. Gelukkig wisten we dat we Highway 5 moesten hebben, anders was het nog een flink gezoek geworden. Maar ja voorbereiding is nu eenmaal het halve werk. Bij het verlaten van de parkeerplaats geef ik wel wat heftig gas terwijl ik gelijktijdig naar links stuur. Laat nou net de deur van de koelkast niet goed gesloten zijn! U begrijpt er vliegt van alles door de motorhome en daar ik op een weg rijd waar stoppen even niet mogelijk is, haalt Gonda halsbrekende toeren uit om het een en ander zo goed als mogelijk te redden. Even later kunnen we stoppen en alles opruimen en goed stouwen. De koelkast heeft een soort grendel die je er tijdens het rijden wel op moet doen. Waren wij schippers geweest, dan was ons dit vast niet gebeurd.

Nog iets waar toekomstige reizigers per motorhome aan moeten denken. Het in de motorhome aanwezige gasstel is voorzien van een rooster waarop je tijdens het koken de pannen zet. Alles net als bij u thuis. Het hoeft niet is ons later gebleken, maar in ons motor home overheerst deze eerste dagen het gepiep en gejutter van dit rooster alle verdere geluiden aan boord. Pannensponsjes brengen uiteindelijk uitkomst. Bereidt u op dit soort kleine ergernissen voor.

Goed nu alles weer in orde is kunnen we verder. Op een goed moment als we al even langs de Thompson river rijden, is er langs de weg een uitwijkhaven waar geparkeerd mag worden volgens het blauwe bord met de P. Wij parkeren daar even. Maken wat foto's van de rivier en omliggende bergen, strekken onze benen en snuiven lekkere frisse lucht op. We stellen vast dat we vanmorgen te weinig gestopt hebben en beloven ons zelf beterschap. Na weer heel wat kilometers langs de Thompson wijst een bord (als je gewoon goed om je heen kijkt blijken er in de wereld overal borden met nuttige informatie te staan) naar een picknick area aan de linkerkant van de weg. Hoewel we allang geluncht hebben besluiten we daar toch maar even te stoppen en te kijken. Het besluit valt redelijk snel, maar eigenlijk maar net op tijd. We waren er al bijna aan voorbij gereden. Het blijkt dat als er in Canada een bord staat, dat je dan ook gelijk moet reageren. Weer wat geleerd. We rijden een buitengewoon ruime parkeergelegenheid op. Er zijn voldoende en ruime plaatsten voor het stallen van wat voor vehikels dan ook. Bovendien is er een met bomen beplant grasveld met picknickbanken en zijn er toiletgelegenheden. Vanaf deze picknickplaats kan je een wandeling de bergen in maken. Wij hebben dat samen gedaan. Na ongeveer een kwartier werd het ons toch echt te steil. We moeten echt meer trainen. Terug bij het motorhome kopje thee gezet. Met thee en een koekje daarbij op ons gemak van de omgeving genoten.

Eerst even iets over de openbare toiletten bij parkeerplaatsen etc. Deze door de lokale overheid aangelegde voorzieningen zijn in het algemeen niet voorzien van waterclosets. Alhoewel de meeste keurig schoon en perfect onderhouden zijn. Uitvoering meestal in roestvrij staal, doe je de behoefte dan toch boven op die van enz.....

U bent gewaarschuwd. Alleen gebruiken als het niet anders kan.

Wij weer verder. Ik probeer de cruise control uit. Werkt allemaal heel simpel. Erger is dat ik het heel comfortabel vind en het dus veel ga gebruiken. Na nog een keer in de buurt van Little Fort gestopt te zijn, bereiken we toch nog snel Clearwater. Nog even dit, bij Little Fort komt weg 24 uit op Highway 5. Weg 24 komt van grote hoogte, want bij de aansluiting eindigt de helling van 10%. Het heeft dan 10 kilometer geduurd. Dus als u weg 24 gebruikt houdt dan rekening met redelijk steile lange hellingen. De hellingen zijn voorzien van z.g. runaway-lanes, voor als de remmen..... u begrijpt.

Bij de nadering van Clearwater blijkt dat Sylvia de camping aan “Dutch Lake” heeft uitverkoren. Nu maar hopen dat “Dutch” deze keer niet staat voor nep.

Het valt erg mee. Midden in het centrum, een dwarsstraat op de Highway 5, zes huizen, tankstation, restaurant en een paar winkeltjes, staat een bord dat naar de camping verwijst. Het blijkt gelijk op de hoek te zijn. Er is hier een motel waarachter de camping aan het meer gelegen is. Formaliteiten voldoen bij de receptie. We mogen een plaats opzoeken die voor mij als chauffeur het makkelijkst te bereiken is. Wat blijkt nl. om op de camping te komen moet naast het motel een hele steile weg met twee bochten genomen worden om bij het eerste veld met opstelplaatsen te komen. Mocht je nog verder naar beneden willen, dan kan dat ook. Vooruit met de geit. Na enig gedebatteer wat de mooiste plek is de boel gestald en op water en elektra aangesloten. Naar het meer gewandeld (2 minuten). Brandhout gezocht en praatjes gemaakt met andere gasten. We worden gewaarschuwd voor beren en hebben zoiets van als je als camping in dit gebied niet zegt dat er regelmatig beren zijn, dan tel je niet mee, Weten wij veel.

Na enig overleg besloten om in het restaurant aan de overzijde van de kruising te gaan eten.

Prima biefstuk en salade bar. Hele vriendelijke bediening. Al met al een hele gezellige avond geworden. Bij het afrekenen ontstaat enige hilariteit omdat wij staan te klunzen met de afreken bonnetjes van de credit card.

Als we dan eindelijk het is al donker naar de camping terug gaan, worden we toch wat stil. Beren? We maken geluid genoeg dat is zeker en gelukkig blijkt het steile weggetje op de camping verlicht te zijn. Maar het veld waarop de motorhomes staan is aarde donker. Opgelucht bereiken we het motorhome. We hebben nog een kort gesprek in het Nederlands met onze Canadese buurvrouw. Naar bed dan maar. Jammer nou toch dat we over het toilet een huishoudelijke afspraak hebben gemaakt die er op neer komt dat er alleen kleine boodschappen gedaan mogen worden. We moeten alle vier meer en willen misschien wel douchen. Ja dan moet je dat donkere veld over naar de verlichtte toiletten. Hebben we toch nog de zaklantaarn gevonden. Ondanks alle stoerheid van vanmiddag ga je dan toch niet echt relaxed met je zaklantaarn naar zo'n toiletgebouw en douchen dat doe ik dan morgen wel.

Ondanks de latente angst voor het onbekende van een mogelijke ontmoeting met een of meerdere beren, toch nog even naar de hemel staan kijken. Wat een sterren! Hele melkwegstelsels zijn met het blote oog waarneembaar. Geweldig!

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde