Als we ontwaken, zien we dat rond onze motorhome diverse Elk's hebben geslapen en dingen gedaan hebben die als gevolg van het natuurlijk proces hun sporen nalaten. Kijk uit waar je de voeten zet als je zo naar buiten gaat is het devies. Leuke variant op honden....

Iedereen aan boord heeft weer voortreffelijk geslapen. Sylvia zet thee, Gonda en Sylvia dekken tafel. Ons ontbreekt het aan niets. Na het verdere gebruikelijke ochtend ritueel vertrekken we van de plaats op de camping om eerst maar eens te gaan sani-dumpen. Het wordt een echt werkwoord! Zeg hebben wij al sani-gedumpt, of moet het zijn ge sani-dumpt?

Na het verlaten van de camping rijden we langs Jasper af richting Maligne canyon en lake. De naamgeving van deze canyon heeft de wereld te danken aan een Belgische priester. Het verhaal achter deze naam vindt u onder andere in de Lannoo gids die al eerder genoemd is. We volgen de Yellowhead tot de vakwerkbrug die volgens het bord o.a. toegang geeft tot Maligne canyon. Wij besluiten eerst naar Maligne lake te gaan voor de vaartocht naar Spirit Island en om op de terugweg de resterende tijd aan de canyon te besteden. We passeren een bord waarop staat dat als je hier voorbij gaat, je verplicht bent sneeuwkettingen bij je te hebben. Wij denken of is het meer hopen, dat dit alleen in de wintertijd geldt. De vraag is dan wel wanneer dat hier begint. Staat niet op het bord. De weg is bochtig en gaat omhoog en omlaag. De toegestane snelheid is 60 km/h. In dat tempo rijdend kan je als chauffeur ook volop van de omgeving genieten. Links en rechts rijzen forse bergpieken boven het bos uit. Mijn zwager Kees die in onze familie bekend staat als liefhebber van bergen, zit zichtbaar te genieten. De dames zitten gespannen naar wild te loeren. Volgens ons is het nl. zo dat als je al ergens op ontmoeting met een Beer of een Moose (Eland) mag hopen, het toch wel hier moet zijn.

We komen een bocht om en voor ons geheel onverwacht ligt daar Medicine Lake. Na eerst dit overweldigende beeld van een ruim meer geheel omgeven door steile, ongenaakbare uit rotsgesteente gevormde, bergen kort op ons te hebben laten inwerken, geweldig dit zie je niet elke week, besloten naar de volgende pull-out door te rijden. De uitkijkplaats waar we inmiddels al bijna aan voorbij zijn gereden, staat bovendien vol met twee Touring-cars met uiteraard Japanse toeristen.

Om heel duidelijk te zijn het volgende, als je als toerist door een land reist, dan kom je uiteraard naast hetgeen waarvoor je gekomen bent, ook andere toeristen tegen. Alle toeristen bezoeken de mooie plekken van een land. Sommige alleen die plaatsen waar je makkelijk kunt komen, anderen doen meer moeite en maken b.v. dagen durende voettochten naar plaatsen die niet op een ander manier te bereiken zijn.

Vanuit Japan gezien is het westen van Canada een van de meest dichtbij gelegen vakantie bestemmingen. Bovendien wonen er ook veel mensen van Japanse afkomst in dit gebied. Het aandeel Japanners onder de toeristen is dan ook groot. Een Japanse toerist onderscheidt zich op een tweetal manieren van de anderen. Elke Japanse toerist wil niet alleen een foto van de bezienswaardigheid, nee hij wil op de foto met de bezienswaardigheid. Elk lid van een groep wil zo mogelijk alleen, maar in ieder geval met zijn geliefden op de foto met de bezienswaardigheid op de achtergrond. Nu zijn Japanners, althans diegenen die ik tot nu toe ontmoet heb hardwerkende, vriendelijke en vooral beleefde mensen. Zij lopen niet voor uw lens als u foto's neemt, zij verwachten van u hetzelfde. Het grote aantal Japanners dat per georganiseerde groepsreis onderweg is, heeft tot gevolg dat bij de belangrijkste attracties en uitzichtpunten het volgende beeld ontstaat. Er komt een touringcar aan. Die touringcars doen allemaal ongeveer de zelfde route en hebben een overeenkomstig strak tijdschema. Dus als er een touringcar aankomt dan komen er meer. Er stapt een reisleider met onverbiddelijke autoriteit uit de bus. Als de bus op het attractiepunt staat, dan mogen de groepsleden zich min of meer vrij bewegen, moet men iets verder zijn, dan wordt er verzameld en gaat men achter de reisleider aan naar de bestemming. Vervolgens stapt de volgende bus uit enz. Het publiek is zeer gevarieerd van dames op hoge hakken en witte handschoenen tot mensen in spijkerbroek en op gympies. Een ieder moet dus fotograferen en gefotografeerd worden. Als u al stond te fotograferen, wacht men keurig tot u klaar bent. Dat wil zeggen tot het te lang gaat duren, want dan grijpt de reisleider in. Als de reisleider besluit tot een groepsfoto, zorg dan dat u weg bent! U heeft twee kansen. Of men vraagt u de foto te nemen en dan zal u blijken dat als iedereen inclusief de chauffeur en reisleider braaf staan te poseren, dat er net zoveel fototoestellen voor u klaar liggen als er leden in de groep zijn. Of men gaat omdat u niet meewerkt of er onbetrouwbaar uitziet over tot het één voor één maken van de foto waarbij steeds een persoon van rol wisselt één keer fotograaf en 34 keer gefotografeerde. Individueel reizende Japanners vallen beduidend minder op. Volgens mij heeft elk land zo zijn folklore. Houdt vorenstaande wel in gedachte, neem even tijd en daar al die bussen dezelfde route rijden en dezelfde haast hebben bent u snel weer alleen en kunt u echt rustig genieten. Nog even voor alle duidelijkheid. Hoewel er in het gebied dus veel toeristen onderweg zijn moet u daaruit niet uit opmaken dat het gebied overspoeld is met lieden die u liever zou moeten mijden. Het is een groot gebied, je ziet elkaar eigenlijk alleen bij hotels, op campings en bij de attracties. Als u bij aankomst bij een attractie het “ongeluk “ hebt, dat net de eerste bus arriveert, zet in uw motorhome een kopje koffie en wacht dat half uurtje. Het zou zonde zijn als u zich door mijn verhaal over de touringcars zou laten afschrikken.

Wij mijden die parkeerplaats dus eigenlijk meer omdat we hem al bijna voorbij zijn gereden dan om die collega toeristen. De weg voert langs het meer. Medicine lake is een bijzonder meer het water loopt via allerlei ondergrondse krochten weg naar de veel verderop aan de oppervlakte komende Medicine river. In het voorjaar vult het meer zich in het najaar zakt het waterpeil drastisch. Nu is ongeveer de helft van het meer gevuld. De naam heeft een Indiaanse herkomst. Voor de verklaring van de naam verwijs ik, jawel u weet wel.. De auto voor ons stopt. Zou die pech hebben? Wat blijkt, een kudde bergschapen zoekt voedsel en vermaak op de weg en de daarnaast gelegen steile rotshelling! De weg is van hen. Als je er door wilt, dan alleen als zij het goed vinden. Prachtige dieren met grote gedraaide horens op de kop. Een schaap heeft jeuk en schuurt zich even aan de auto voor ons. Zo dicht met de neus op dieren van enig formaat in het wild. Ik moet er even aan wennen. De schapen hebben kennelijk geaccepteerd dat er per dag een niet te groot aantal dingen op wielen door hun achtertuin komen. Na enige tijd springt ook de laatste tegen de bergwand op. De stoet die zich inmiddels gevormd heeft kan weer verder. Wij moeten hier wel even van bijkomen en stoppen op de volgende parkeerplaats. Stappen uit en snuiven frisse berglucht in, maar ruik ik ook niet iets van gebakken eieren? Jawel hoor achter dat gammele VW-busje zit een bebaarde man een ei te bakken. Hij heeft vannacht hier geslapen en is met een verlaat ontbijt bezig. Hij vindt ons maar indringers, die zijn rust verstoren. Wij laten ons niet ontmoedigen en lopen naar de oever van het meer. Op de plaats waar wij zijn, is al geen water meer.

Na gelaafd te zijn en de diverse sanitaire handelingen verricht te hebben gaan we verder naar Maligne lake. De weg is helemaal leeg. De bussen zijn natuurlijk allang gepasseerd. Wij zien nog een eland tussen de bomen. Je zou hier echt lang willen blijven.

Veel te snel al rijden we de parkeerplaats bij het Maligne lake op. Hier is een kantoortje van Maligne lake tours, een toiletgebouw, een oud botenhuis en een restaurant met bijbehorende winkel. In het kantoortje kan je naast truien, petten en jassen, een kano huren en kaarten kopen voor een boottocht over het meer naar Spirit eiland. Voor dat laatste waren wij gekomen. Hoewel prijzig is dit een must. Snel de kaarten gekocht zodat we met de boot die over 5 minuten vertrekt mee kunnen. Het weer is ons vandaag gunstig gezind. Het is weliswaar bewolkt, maar er zijn grote opklaringen. Wij kunnen het enorme geweld van de bergwereld om ons heen goed waarnemen en op ons in laten werken. Je bent hier echt in het hooggebergte zeggen we tegen elkaar. Een bergbeklimmer in de Himalaya zal er om glimlachen, maar wij voelen het toch zo. De bergen om ons heen, zijn overigens zo karakteristiek, dat zij op elke willekeurige foto zonder onderschrift toch te herkennen zijn. We gaan aan boord en worden daarbij ontvangen en geholpen door twee jonge mooie blonde dames, die ons gelijk vertellen dat zij de gecertificeerde reisleiders op onze tocht zullen zijn. Het scheepje is een dikke kruising tussen een Amsterdamse rondvaart boot en een snel jacht.

Het zijn de enige schepen met motoraandrijving die op het meer zijn toegelaten en dat dan alleen nog maar omdat het hier om een overerfbare vergunning gaat die lang geleden is afgegeven. Met Amerikaanse zwier worden de touwen losgemaakt en varen we het meer op de ene vrouw aan het roer de andere aan de microfoon. Die laatste vertelt ons gelijk wat de veiligheidsmaatregelen zijn en dat we als we die pech zouden hebben te water te geraken als de sode...... op het reddingsvlot moeten zien te komen. De water temperatuur is nu in september hoog ongeveer 5 graden Celsius. Tevens legt ze uit dat om de trip binnen een redelijke tijd te kunnen maken er snel gevaren wordt. Zijn er echter mensen met een kano op het meer dan valt men terug tot stapvoets om te voorkomen, dat de hekgolf de kano laat omslaan. Je bent dan nl. altijd te laat om te redden. Ook bij “animal sightings” zal langzamer gevaren worden. Je mag ook op het achterdek, maar er wordt niet gestopt om je baseball-cap uit het water te vissen.

De tocht naar Spirit eiland duurt 40 minuten en laat een onuitwisbare indruk op mij achter. Ik vind het wel heel bijzonder om je, omringt door eindeloos water en de hoogste en vooral indrukwekkendste bergen die ik ooit gezien heb, op speedboot snelheid voort te bewegen.

Ik heb een tijd op de achterplecht gestaan. Als ik binnen zit om op te warmen zorgt onze tourguide voor interessante info over het meer de bergen en de ruimere omgeving. Ook het volgende grapje spreekt mij aan: “Hoe weet je het verschil tussen een Black Bear en een Grizzly? Dat merk je vanzelf als je een boom invlucht, dan klimt de Black Bear achter je aan, terwijl de Grizzly gewoon de boom even uit de grond rukt”.

Aangelegd bij Spirit eiland. Er is een korte wandelroute uitgezet. Je wordt gevraagd niet buiten die route te gaan i.v.m. het wel heel kwetsbare milieu hier. Twee maanden per jaar kan er iets groeien, de rest van het jaar is het te koud of is de bodem nog bevroren. Vanuit een punt heb je het uitzicht dat deze plek beroemd heeft gemaakt. Een klein eiland met daarop een groepje dennen en rondom de ene ongenaakbare berg na de andere. Die bergen liggen voor het oog in een cirkel. Een wel zeer gevarieerde muur van basalt en graniet. Aan het eind van het meer is nog juist de gletsjer te zien.

Veel te kort mochten we er blijven, dat is zeker. Ik wil niet weg maar moet toch. De terugweg brengt ons de bekoring van het plaatje dat twee badende elanden bieden. Grote kolossen met onhandige geweien, die zich elegant te water begeven. Ze dartelen wat af in de korte poos dat wij naar ze mogen kijken. Ik ben blij dat Gonda alles op de video heeft. In de betovering van het ogenblik blijk ik later gewoon vergeten te zijn er een foto van te maken. Stom, zo zie je maar weer.

Na afloop van de boottocht in het restaurant erwtensoep met spek en koffie genomen. Lekker!

En dan nu terug naar Maligne canyon. De canyon is ontstaan door de Maligne river die in de loop der tijden een enorm diepe en smalle geul in de rotsbodem heeft uitgeslepen. Om er te komen moet je eerst weer langs Medicine lake met de schaapjes. Dieren laten je nooit in de steek. Ze hebben op ons gewacht en nog wat familie meegebracht. We zijn wel even met elkaar bezig, voordat we van Jan Schaap c.s. verder mogen. Wij vinden het niet erg en de anderen die achter ons in de rij staan ook niet. Dus....

Nadat we verder kunnen de gemiste kans van de heenreis goed gemaakt en op dat eerste uitkijkpunt bij Medicine lake, een foto gemaakt en een tijd over dit wonderlijke meer op de voorlichtingsborden staan lezen.

Maligne canyon. Er loopt een pad langs de canyon en in totaal zijn er zes bruggen die in het pad gelegen over de canyon voeren. Wij besluiten een stukje in de richting van brug drie of vier te gaan lopen. We zijn dan bij de tweede brug. Het pad is keurig voorzien van een hek aan de kant waar je vanaf zou kunnen vallen. Volgens mij zou je zo'n avontuur nooit meer navertellen. Het pad is echter niet aangelegd voor hen die minder goed kunnen lopen. Het gaat toch nog wel steil naar beneden. Jan Schaap c.s. zouden er om lachen, maar wij zijn strammer. Kees is getraind en in zijn element. De rest van het gezelschap laat zich niet kennen en zo bereiken we hijgend en puffend brug drie. We ondernemen nog een poging om bij brug vier te komen maar geven dat toch snel op. We moeten ook terug. Genoeg over ons lijden. Wat zie je nou in een dergelijke canyon. Wel ten eerste kolkend water en de gevolgen daarvan. Men noemt het “Puthole” in het graniet glad uitgeslepen grote gaten, waar de rivier al weer onderdoor stroomt of van die zelfde gaten waar het constante proces van slijpen en schuren nog schuimend door gaat. Daarnaast vielen mij zwaluwnesten in de steile wanden op. Ook allerlei mossen leven op de steile wanden. Al met al heel spectaculair. Het razende water de vogels en de tere kleuren van mossen en grassen en kleine bomen die alweer een poging aan het wagen zijn. Kleuren van staalgrijs, geelgroen, zwart, heldergroen en wit.

Na de canyon eens op het horloge gekeken en besloten om na een tank en winkelstop te Jasper, naar de zelfde camping als waarvan we vanmorgen zijn vertrokken te gaan. Zo gezegd zo gedaan.

Voor de camping lang in de rij gestaan. Een andere plek gekregen. Ook deze keer weer geen faciliteiten. Kan ons niets schelen ook trouwens. Weer een wereld plek. Weer erg genoten.

Bij het kampvuur nog lang gesproken over al het fraais dat we vandaag hebben mogen zien.

Sylvia meldt, dat zij al die tijd dat wij onderweg zijn al buitengewoon goed heeft geslapen. Wij adviseren haar dan maar hier te blijven. Heeft zij helemaal geen moeite mee.

Morgen gaan we via Hwy 93, de Icefields parkway naar Lake Louise. Dat wordt de koninginnenrit als ik al die folders mag geloven.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde