We rijden eerst de berg op naar Lake Louise zelf. De weg gaat stevig omhoog. Als we op de parkeerplaats aankomen blijkt dat wij zeker niet de eersten zijn vandaag. Het is nog wel vroeg. In de verte horen we een alpenhoorn. We volgen anderen en komen na een korte wandeling bij het meer. Turquoise water, hoge bergen en aan het einde een berg met als je goed tussen de wolken door kijkt twee gletsjers. Nogmaals schijnt de zon dan is dit waarschijnlijk een gouden plaatje. Nu is het mooi maar ook niet meer dan dat. Af en toe zou je zelf de zon moeten kunnen aanzetten. Sfeer is er wel! Vrolijke Amerikaanse sfeer. Hoewel ook hier weer erg veel Japanse medemensen door de omgeving wandelen. De alpenhoorn wordt bespeeld door een Yank gekleed in Lederhose, geruite bloes en een hoedje. De tonen van zijn instrument galmen over het meer en worden door de bergwanden geretourneerd. Het is niks maar klinkt evengoed prachtig. Veel mensen willen met onze muzikant op de foto. Er zijn er die dat doen met het meer op de achtergrond, terwijl anderen liever het Château Lake Louise als achtergrond hebben. Dit château is een Canadian Pacific railroad hotel. Het hotel is indertijd door de spoorweg aangelegd om reizigers te trekken. Het is prachtig van architectuur en ook buitengewoon fraai gelegen. Ook vandaag de dag straalt het hotel luxe en voornaamheid uit. Een overnachting, met uitzicht op de Victoria gletsjer aan het einde van het meer, is niet voor iedereen weggelegd. Gelijkvloers en op de kelder verdieping zijn diverse luxe winkels gehuisvest. Je kunt daar arm worden. Wij laten het bij snuffelen. Vanuit de theelounge heb je via boogramen uitzicht op het meer. Zonder meer de moeite waard voor een foto of enige momenten genieten. In de hal speelt een Zwitser of Oostenrijker of wat daar voor door moet gaan, muziek uit de alpen op zijn citer. Kees en ik zijn zo gek en kopen mogelijk uit balorigheid, of waren we gepakt door de sfeer, een bandje met de muziek die gespeeld wordt. Achteraf begrijp ik wel waarom Kees zo'n bandje koopt hij is tenslotte liefhebber van dit soort muziek. Mijzelf kan ik even niet helemaal volgen. We hebben die bandjes aan boord van het motorhome vaak afgespeeld. Ik kan het niet meer horen.

Wij lopen weer naar buiten en gaan een stukje over het langs de oever van het meer aangelegde wandelpad. We laten de betovering van de plek op ons inwerken. Als de foto's gemaakt zijn en het bovendien weer eens begint te motregenen, lopen we naar de auto en gaan verder.

De route gaat over Hwy 1a de “Bow Valley parkway” naar Banff. Je kunt ook over Hwy 1 de “Trans Canada Highway”, maar dat is ter plaatse een brede vierbaans autoweg en als er alternatieven zijn kan je die in dit geval beter maar volgen. Weg 1a loopt door een bebost dal. Het duurt maar even of er staat al een bord met daarop de waarschuwing voor beren. Daarna zie ik een bord waarop staat dat het absoluut verboden is dieren te voeren. Vervolgens staat er een bord dat aangeeft, dat de maximaal toegestane snelheid 30 km/h is. De toon is gezet, je mag hier rijden maar je bent te gast en wordt slechts schoorvoetend getolereerd. Langs de weg is de parkeerplaats gelegen van waaruit je naar “Johnston Canyon” kunt wandelen. We wisten het maar hebben het niet gedaan. Zaten we zeker nog vol met indrukken van Lake Louise. Ik weet het niet, maar hoewel ook de twee volgende reizen langs dit punt zullen voeren hebben we het nog steeds niet gedaan. Nou moet er wat te wensen overblijven voor die reis die je in de toekomst toch nog een keer hoopt te maken. Op dit lijstje staat dan ook de in de nabijheid van Banff gelegen “Minnewanka Loop”. Je blijft zoeken naar voldoende reden om terug te gaan. Als zo vaak met die zaken, of het doet je niks meer als je er eenmaal geweest bent of het blijft trekken. We passeren een plek waar we rechts van de weg tussen de bomen door een flink aantal geladen treinwagons op een opstelspoor zien staan. Geen locomotief te zien en bovendien is stoppen daar lastig. Links van de weg staan twee elk's ons uit te lachen. Even verder heeft de parkranger een parkeerplaats met picknick tafels en toiletgebouw Canadese stijl, laten aanleggen. Wij stoppen hier en gaan naar buiten. Blijkt dat we aan de voet van “Castle Mountain” staan. Nou is die naam volgens mij niet exclusief voor deze plek en hebben meer bergen deze naam gekregen, maar goed dit complex van pieken en wanden lijkt inderdaad wel een middeleeuws kasteel. Het is trouwens dik koffietijd beslis ik nadat ik heb gezien dat langs de andere kant van de parkeerplaats de spoorlijn loopt. Deze spoorlijn is aan het oog onttrokken omdat hij de oevers van de Bow river volgend een stuk lager ligt dan de parkeerplaats. Er is een breed dal met aan gene zijde bergen, dan naar ons toe bossen en dan de rivier met eilandje en spoorweg. Aan deze zijde wordt het geheel afgerond door de Castle Mountain. Als ik dit op een modelspoorbaan zou na bouwen, dan zou iedereen zeggen dat het te mooi zou zijn om waar te zijn. Zoals op zo veel plekken in de Canadian Rockies is deze plek ook weer betoverend mooi.

Tijdens het tweede kopje koffie hoor ik een diep gegrom. Ik wordt wat nerveus en zoek mijn camera. Gonda ziet dat en grijpt de videorecorder. Wij naar buiten. We worden direct gevolgd door Kees en Sylvia die door onze opwinding aangestoken worden. En ja hoor daar klinkt het geluidssignaal van de locomotieven. We zien ze al een eind van te voren aankomen. Vier machtige rode diesels van CP rail trekken met schijnbaar gemak een trein van naar later zou blijken 100 dubbeldeks geladen container wagons. Onze activiteiten zijn niet onopgemerkt gebleven! Er stoppen een aantal auto's. De inzittenden daarvan rennen ook naar het punt van waar je de trein het best kunt zien. Van mij hadden ze door mogen rijden. De machinist van de trein laat nog maar eens zijn claxon klinken. Na afloop van het evenement zegt Sylvia tegen mij:” verdorie Stef dat is nou jou schuld! Sta ik enthousiast te doen voor een trein!” Tja het kan verkeren.

Na al die emotie breekt ook de zon weer eens door. We gaan naar Banff. Over dit plaatsje veel gelezen en gehoord. Het moet mondain, druk en een beetje verpest zijn. We rijden de hoofdstraat in en bevinden ons in een stadje met wat meer allure, dan je in het gemiddelde Canadese plaatsje aantreft. Fraai onderhouden gebouwen langs de straat. Lantarenpalen van een bijzonder model met daaraan z.g. hanging baskets. Keurig verzorgd hoor. We slaan rechts af en kunnen langs de Bow river parkeren. Ons valt Banff niet tegen. Er zijn volop luxe winkels en winkelgalerijen. Hier kan je de Diners Club Card gebruiken. Dat houdt dan overigens wel in dat de winkels duurder zijn dan elders. Onze ervaring is dat in winkels met normale prijzen die card niet wordt geaccepteerd. Banff heeft naast zijn winkels en restaurants nog volop te bieden. Op deze reis zijn wij daar niet aan toe gekomen. We wilden ook nog een flink stuk verder vandaag. In Banff kan je makkelijk twee tot drie dagen verblijven om alle attracties te bezoeken en te beleven. Hier is b.v., ook een CP rail hotel. Er zijn Hot Springs en kabelbanen.

Wij besluiten voor de lunch in een hamburgerrestaurant een hamburger te gaan eten. Domme pech! De hamburgers zijn weliswaar van goede kwaliteit, maar Kees molt er zijn gebit op. Het is bijna doormidden. Hij wil het zelf provisorisch maken en zien of hij het tot we weer thuis zijn in Nederland kan redden. Hij veroordeelt zichzelf daarmee tot het eten van kleine hapjes zacht voedsel voor de rest van de reis. Hij accepteert dat. Deze gebeurtenis legt toch even een dompertje op ons goede humeur.

Terwijl we langzaam in de richting van het motorhome lopen, een boekwinkel gevonden die ruim voorzien is van boeken over treinen. Goed kunnen inkopen. Mijn dag ook weer goed.

Via Hwy 1a verlaten we Banff weer. We volgen deze weg terug tot de kruising bij Castle Mountain camping en motel. Je kunt daar kiezen voor Hwy 1 naar Lake Louise, Hwy 93 naar Radium hot Springs of recht-uit de 1a af naar Lake Louise. Wij kiezen voor de Hwy 93, we hebben reeds eerder besloten naar Radium Hot Springs te gaan. Mogelijk is het daar wat warmer dan in de Rockies. De weg voert ons met een stalen vakwerkbrug over de Hwy 1 en naar “Vermillion Pass” 1640 meter. We stoppen daar en genieten van het uitzicht over een stuk wildernis. De pas is tevens de continentale waterscheiding. Goed is nog te zien dat hier in 1968 grote bosbranden geweest zijn. Vanaf dit punt kijk je tegen de andere kant van de bergen die rondom Banff gelegen zijn. Wij twijfelen of we mogelijk toch nog terug moeten. We beseffen dat het onze laatste kans is om langer in de Rocky Mountains te blijven. Het eerdere plan wordt uitgevoerd en dus gaan we verder de “Kootenay Valley” in. Deze vallei is tevens een Nationaal park. Daar we bij Jasper al betaald hebben zijn de parken van Banff en Kootenay voor ons vrij tot onze toegangspas afloopt. Alle nationale parken zijn met het zelfde entree bewijs te bereizen. Kootenay heeft ook weer veel bijzonderheden die te bezoeken zijn. Wij zijn behoorlijk onder de indruk van de bergwereld om ons. Diverse berglandschappen ontrollen zich. Genieten geblazen. Het weer is een beetje afwisselend. We laten “Marble Canyon” en de “Paint Pots” voor wat ze zijn. We verwachten er niet zo veel van. Je raakt overvoert door de landschappelijke schoonheid. Mij zou later blijken dat het toch wel verstandig was geweest om de beide genoemde attracties te bezoeken. Tijdens deze reis hebben we ze echter niet gemist. Wel stoppen we bij het “Kootenay Valley Viewpoint” om gehoor te geven aan de folder die zegt :”Stop here for a dramatis overview of the Kootenay River Valley and the peaks of the Mitchell and Vermillion ranges.” We blijven hier lang om een en ander goed op ons te laten inwerken. Het valt b.v. op hoe stil het op de weg is. Dat zal ‘s zomers wel anders zijn. Van het dal en de omliggende gebergten gaat een enorme rust uit. Op de parkeerplaats wonen een heleboel grondeekhoorns. Deze diertjes zijn enorm brutaal. Waarschijnlijk worden ze door de passanten regelmatig op een makkelijke wijze van voer voorzien. Deze dieren lusten ook werkelijk alles. Bij de Grand Canyon in Arizona heb ik er eens een met smaak aan een brok chocolade zien knagen. Ik denk dat het enige wilde aan deze dieren is dat ze niet in een hokje slapen maar in de vrije natuur. Overal staan waarschuwingsborden met een tekst die het voeren afraden en zelfs verbieden. Maar ja het gebeurt toch. De vraag is of tamme grondeekhoorntjes de winter wel doorkomen. Apropos winter. In de Kootenay Valley valt elke winter heel veel sneeuw. Op diverse plaatsen langs de weg zijn platformpjes aangelegd van waaraf in de winter met kanonnen op de sneeuw wordt geschoten om zodoende gecontroleerde lawines te veroorzaken. Zou men dit niet doen, dan kon de weg ‘s winters niet open blijven. Als we verder gaan passeren we de Hot Springs, die druk in gebruik zijn bij baders van alle leeftijden. Overigens waren deze hete bronnen ooit de heilige plaatsen van de originele bevolking van dit deel van Canada. Ik weet niet of ik dit wetende van mijzelf nog wel in deze hete baden zou mogen. Mocht zich de kans ooit voordoen, dan moet ik me nog eens goed oriënteren. Meestal liggen de originele bronnen op een andere plek dan de later aangelegde baden. Van de weg af kan je in de baden kijken. Het is hier ook gelijk warmer. We verlaten Kootenay Nationaal Park via Sinclair Canyon. De weg loopt hier door een smalle kloof tussen twee gigantische rotswanden. Je voelt je even heel nietig. De door ons geselecteerde camping ligt aan de rand van Radium vlak bij de kruising van weg 93 en 95. Met inmiddels het raampje open de toegangsweg naar de camping afgereden. Het lijkt bijna standaard dat je om een camping te bereiken nogal steil naar boven of naar beneden moet. De camping hier in Radium is van het fraai aangelegde type, waar door een groot aantal vaste klanten op seizoen plaatsen een eigen gemeenschap wordt gevormd. Voor trekkers zoals wij is er de camping die in het park gelegen is. Daar wij toch voor de deur staan krijgen we een van de laatste voor trekkers bestemde plaatsen. Laten we daar nou toch helemaal niet ongelukkig mee zijn. Het is een fraai aan de rand van de camping gelegen plaats van alle gemakken voorzien en beschut door wat boompjes. We plegen de hook-up. Plegen? ik weet niet of dat nou de goeie uitdrukking is maar vooruit we sluiten dus alles aan. Sylvia heeft het plastic kleedje al over de picknicktafel. Het is heerlijk warm. Als we drankjes hebben ingeschonken, komen een aantal wespen van de zoetigheden meegenieten. Dat ze daarmee ons plezier behoorlijk vergallen kan hen niets schelen. De drankjes hebben we maar binnen opgedronken. Daarna een wandeling over de camping gemaakt om het geheel eens goed te bekijken. Blijkt er een wasserette te zijn zeg! Al heel snel is de situatie als volgt: Kees doet een tukje, ik probeer een boekje te lezen en onze vrouwen hebben de wasserette gekaapt. Door het lekker warme weer konden we gezellig buiten eten. Ook hier wordt weer voor beren gewaarschuwd. Er zou een mama beer met twee jongen rondlopen. Nu zijn wij inmiddels al een poosje in Canada, maar een beer hebben we nog niet gezien! Zijn wij nu slechte waarnemers of zitten we in het verkeerde jaargetijde. Nog een mogelijkheid is dat we teveel op de doorgaande wegen rijden. Wij weten overigens door al dat gewaarschuw niet of we nu blij moeten zijn dat we geen beren zien of dat we toch naar een ontmoeting, bij voorkeur op enige afstand, moeten uitkijken. De tijd zal het wel leren.

Tijdens het kaarten die avond wordt besloten dat we morgen via Golden, Glacier National Park en Revelstoke naar Sicamous zullen reizen. We hopen dan de al eerder genoemde penvriendin van Sylvia te ontmoeten. De vriendin heet Carla en leeft met Bernie. De weersverwachting voor morgen is wat dubbel. Het gebied rondom Radium houdt warm weer maar voor onze bestemming staat niet veel goeds op het programma. We overwegen nog even of we een dag langer zullen blijven en dan morgen de Hot Springs te bezoeken. Gezien de rest van ons programma en de tijd die we nog hebben toch maar besloten die koninginnenrit van morgen te gaan maken. Dat wordt dan de tweede koninginnenrit in deze toer, moet kunnen denk ik. Als je de kaart bestudeert moet het de hele rit de moeite waard zijn om naar buiten te kijken.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde