De weg naar Golden voert langs een klein aantal plaatsjes en door een overweldigend landschap. Links en rechts hoge bergen. De weg zelf stijgt ook steeds. Als we Golden bereiken en overgaan op Hwy 1, wordt het niet alleen veel drukker, maar begint het ook te regenen. Het valt zodanig met bakken uit de hemel, dat er van fotograferen van treinen niets terecht komt. Ook ons plan om even van de route af te wijken en naar de “Spiral Tunnels” in “Yoho National Park” te rijden laten we varen. De Spiral tunnels zijn het kunstwerk waarmee de CP railroad de Rocky Mountains heeft bedwongen. Het gaat hier om twee immense spiraalvormige tunnels in de bergen. In deze tunnels draait een trein als het ware om zijn as en wint tevens flink hoogte. Omgekeerd kan natuurlijk ook. Ligt aan de rijrichting uiteraard. Door deze tunnels kon het steilste stuk vervallen en daarmee ook het oponthoud dat het bijstellen van locomotieven met zich bracht. Maar om als toerist er wat aan te hebben is het wel prettig als het minimaal droog is zodat je de passerende treinen kunt fotograferen.

Het zit ons dus wat dat betreft niet mee. We tanken benzine en rijden door richting Revelstoke. Ergens zie ik een bordje staan dat naar een restaurantje verwijst. Ik heb door die regen ineens geweldig honger. Of komt dat nou door dat bordje. In ieder geval ga ik gelijk rechtsaf. Aangezien ik de enige ben die weet wat er aan de hand is, stop ik even om het uit te leggen. Ik mag doorgaan is het oordeel. Een zeiknatte zandweg is ons deel. Even later zien we rechts op de helling een prachtig huis in blokhut stijl. Links ligt een soort camping en inderdaad op die camping staat een houten gebouw waarvan de schoorsteen rookt. Parkeerplaats opgereden en met enige moeite een plekje weten te vinden waar we uit kunnen stappen zonder gelijk tot over onze enkels in het water te staan. Wat een nattigheid! En het blijft maar regenen! Snel naar het houten gebouwtje gelopen. Het blijkt hier te gaan om een combinatie van winkeltje voor de camping en een eethuisje. We worden hartelijk verwelkomt door zowat de hele familie van de eigenaar. Die mensen zijn blij eens wat vreemden te ontmoetten. Het is er erg gezellig en bovendien ook lekker warm. Wij bestellen na het uitwisselen van de nodige beleefdheden een hamburger de man. Kees heeft dat probleem in de mond en wijzigt zijn bestelling in soep. Nu blijkt het dat als je de hamburger bestelt je er ook soep bij krijgt. Het gaat hier om bonensoep. Ik hou van hamburgers en van bonensoep. Ik heb dat ook vaak en op veel verschillende plaatsen gegeten. Nergens in de wereld heb ik een hamburger gegeten die zo lekker was. Formidabel gewoon. Een dik stuk sappig vlees met dito uien. Tomaten en salade zijn ook niet vergeten. De saus is familiegeheim en dus niet te koop. Bij de lunch hoort ook een kop bonensoep van het formaat privé zwembad. Daarnaast wordt bij dit alles nog frites en sla geserveerd. Bij het afrekenen geloven we onze oren niet, die kwaliteit en kwantiteit en zo weinig geld. Fooi maar wat aangedikt.

Na deze copieuze maaltijd wordt het tijd ons te storten op de rest van de route. Op naar “Glacier National Park” en Rogers Pass” 1330 meter. De regen valt uit zware grijze laag hangende wolken. De weg is druk en vraagt aandacht van de chauffeur. Van de beloofde gletsjers zien we eigenlijk niets. Af en toe als we weer eens uit een lawinetunnel komen zien we wat sneeuw aan de kant van de weg. Op enig moment als wij wat dalen en het lijkt of de wolken wat hoger zitten, zien we de aanduiding van de “Giant Cedar National Trail”. In ieder geval is het even droog en besluiten we dit eens te gaan bekijken. Men heeft een houten wandelpad aangelegd dat met diverse bochten trapjes en plateaus door een dicht stuk bos voert. Er staan hier reusachtige bomen. Dat blijken dus Hemlocks te zijn, wij hebben ze Cedars genoemd. Er raast een stroompje de berg af. Door twee omgevallen bomen wordt een waterval gevormd. We zien prachtig witte paddestoelen en struiken met rode bessen. Kortom hier wordt je op gepaste wijze een blik gegund op een oerbos. Knap gedaan door de mensen van de Nationale Park Organisatie.

Door het wel heel slechte weer er verder niet aan toegekomen nog eventueel fotostop of zo in te lassen. We zijn dus tamelijk vlot bij Revelstoke. Ook deze plaats dankt haar bestaan aan de spoorwegen en aan de samenkomst van diverse rivieren. Het is een tamelijk uitgebreide plaats met veel spoorweg in het uitzicht. We rijden het plaatsje binnen terwijl we de borden naar het Revelstoke Railway Museum volgen. Het is vandaag ideaal weer voor musea. De weg waarover we rijden biedt ons rechts zicht op de spoorweg en links op het plaatsje. Het duurt wel even voor je bij het museum bent, het ligt aan de westkant van de stad terwijl wij aan de oostkant begonnen zijn. Maar we komen er.

Het museum is gehuisvest in een soort oude locloods. Het hele gebouw is grondig onderhanden genomen en ziet er modern en verzorgd uit. Tot de collectie behoort een gereviseerde stoomlocomotief van de CP rail. Het betreft nr 5468 een 2-8-2 loc of Europees aangeduid als een 1-D-1 loc. Aan een zijkant gezien tel je een voorloop as en vier aangedreven assen, gevolgd door een naloop as. Amerikanen tellen de wielen en komen dus op het dubbele aantal uit. Tevens staat er een prachtig gereviseerd rijtuig. Een wagon dient voor vrachtvervoer. Mensen zitten in rijtuigen. Ik vertel u dit zodat u niet denkt laatst had je het over wagons en nu weer over rijtuigen vanwaar het verschil? Naast de beschreven pronkstukken bevat het museum; modellen, foto's en een kleine collectie wagons. Die laatste staan buiten. Er is ook een model van de bestuurderscabine van een moderne diesel. In het winkeltje kan je boeken, treinmodellen, stickers, etc kopen.

Als we nadat we uitgekeken zijn, weer in de auto zitten moeten we voor de spoorwegovergang wachten totdat twee goederentreinen zijn gepasseerd. Ik zet de motor maar uit. De treinen worden getrokken door twee locomotieven van het modernste type en na een hele tijd zit midden in de trein nog een dergelijke locomotief, waarna nog talloze wagons volgen. Al met al is die trein anderhalve kilometer lang denk ik. Als de ene trein nog aan ons voorbij trekt passeert van de andere zijde een dergelijke configuratie. Treinliefhebbers als wij inmiddels allemaal geworden zijn, vinden het niet erg om even te wachten. Helaas bleek bij thuiskomst het fototoestel na jarenlange trouwe dienst uitgerekend op dit moment de geest gegeven te hebben. Gelukkig fotografeert Sylvia ook en wel heel verdienstelijk.

We zijn op weg naar Sicamous. Dit plaatsje is gelegen aan het Mara Lake in de Shushwap. Het grote merengebied om Salmon Arms gelegen. Sicamous is vertrekplaats voor mensen die met z.g. houseboats één tot meer weken op de meren rondtrekken. Op weg naar het plaatsje passeren we nog de National Historic Site alwaar indertijd de laatste en z.g. gouden nagel is geslagen, waardoor de spoorweg verbinding van Oost naar West Canada werd gecomplementeerd.

Sicamous heeft kennelijk haar deel van de regen wel gehad vandaag. In het centrum waar we een telefooncel zoeken om Carla van onze aankomst te verwittigen, staat het water in diepe plassen. Kees belt en komt terug met aanwijzingen hoe we moeten rijden. Als we de juiste straat in rijden staat het ontvangst comité al op ons te wachten. De woning waar wij moeten zijn, is van het meer riante type, gelegen op een heuvel, respectievelijk aan de voet van de berg, met uitzicht op het meer. Er zijn drie verdiepingen. Een om de auto's te stallen, een waar wordt gewoond en een slaapverdieping. De woonverdieping is omgeven door een waranda. Nadat de penvriendinnen elkaar in persoon hebben ontmoet, wordt de rest van het gezelschap aan elkaar voorgesteld. Bernie de levenspartner van Carla vraagt hoelang wij denken te blijven. Oei daar hadden we nog niet echt over nagedacht. Carla zegt dat we in de logeerkamers moeten slapen. Wij vinden dat niet nodig omdat we het motorhome bij ons hebben. Het is niet nodig dat zij bedden moet verschonen enz voor die ene nacht. Carla showt vol terechte trots haar huis. Vooral de buitengewoon ruime woonkamer maakt indruk op mij. Vrij uitzicht over het meer en een inrichting in wat wij zouden noemen Hollywood stijl. Vooral ook de ruime opzet van het geheel maakt indruk. Op de waranda lijkt het mij ook fijn toeven. Wij hebben bij Carla en Bernie in de keuken gegeten. Bernie deed het vlees. Hij vraagt aan Carla hoeveel hamburgers op het rooster moeten. Zij inventariseert dat bij ons. Als ik niet direct een antwoord weet op de vraag of ik er een of twee wil, zegt Bernie terwijl hij mij schattend aankijkt, dat ik er als een twee burgerman uitzie. Of ik daar nou trots op moet zijn weet ik niet. Na het eten onder het genot van een alcoholvrij biertje nog wat met Bernie gepraat over zijn werk als forensisch psychiater. Je kunt merken dat Carla en Bernie wel vaker visite uit Holland ontvangen. Zij doen het met een door ervaring gevormde vanzelfsprekendheid, die ons enigszins afschrikt. We slapen in het motorhome, dat geparkeerd staat op de straat voor de tuin van Carla en Bernie. Het spoelt van de regen. Sylvia wil graag een grote steen voor het achterwiel. Dat was nog even zoeken, maar ik vond nog wat. Van al die regen gewoon slecht geslapen.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde