Vandaag volgen we de weg waarover ik gisteren schreef dat hij Old Duffy Lake road heet. Op het moment dat ik dit schrijf ben ik daar niet meer zo zeker van, omdat ik op de kaart in het gebied van de Lillooet Ranges geen Old Duffy lake kan vinden. Wel staat daar het Anderson Lake vermeld. Old Duffy of niet, het is heel leuk om over een zeer bochtige van de nodige stijgingen en dalingen voorziene weg door het gebergte te rijden. Met enige regelmaat zijn er houten bruggen in de weg. Deze bruggen liggen over een rivier of over ravijnen. De bruggen zijn iets breder dan het motorhome. Voor elke brug is gelukkig wel een uitwijkhaven. Vanaf die uitwijkhavens heb je vaak verrassende uitzichten. Totale indruk van het gebied waardoor wij nu rijden is bergen, bochten, bruggen, bomen en watervalletjes.

Na enige tijd komen we bij het meer waarvan de naam zoals boven beschreven enige verwarring veroorzaakt. Het is een voor Canadese begrippen klein meer. Het is gelegen in een kom tussen de bergtoppen. Het water is helderblauw en werkt als een spiegel. Zo heb ik een foto kunnen maken waarop een besneeuwde berg ( waarschijnlijk “Wedge Mountain” 2891 meter) tweemaal staat. Het echte beeld is moeilijk van het spiegelbeeld te onderscheiden. En ook hier weer geen mens te bekennen. De eerder beschreven enigszins beruchte touringcars, die komen hier niet. Ze zouden het ongetwijfeld wel willen, maar de weg laat dat niet toe. Zelf denk ik, dat het met een voertuig van 30 voet al afgelopen is. Touringcars zijn langer zoals u weet. Bovendien schijnt het op deze weg voor te komen dat de houten bruggen door de kracht van het water worden weggeslagen. Zouden die bussen toch mooi vastzitten. Ik denk dat het ons in voorkomend geval nog wel zou lukken om te keren en terug te gaan. Maar de ruimte is nu eenmaal beperkt.

Het landschap is hier in tegenstelling tot gisteren erg groen. De overgang van woestijnachtig ruig en kaal land naar beboste berghelling vindt direct plaats nadat je even voorbij Lillooet de Fraser canyon verlaat en je het berglandschap inrijdt. De Lillooet range ligt tegen de Coast Mountains aan. Je komt hier heel duidelijk het zeeklimaat binnen. In de buurt ligt in de Coast Mountains het “Pemberton Icefield” met als hoogste top 2514 meter. De hoogste berg in de Lillooet range is Mount Skihist met 2944 meter. De hoogste berg in deze omgeving die in de Coast Mountains is gelegen zal de eerder genoemde Wedge Mountain zijn.

Wij rijden weer zachtjes verder. Als er op een zeker moment ook nergens meer een elektriciteitsleiding te zien is, dan weten we zeker dat hier niemand meer woont. Een dorpje of zo kom je niet tegen. De hele weg niet. Af en toe staat ergens toch een brievenbus op een paal. Soms is daar dan ook een zijpad maar vaak is zelfs dat niet zomaar te vinden.

Het terrein om ons is beslist nog geologisch jong, maar wel fraai gevormd met vooral veel diepe dalen. Groen van allerhande naaldbomen overheerst hier echt. En dan eindigt de weg als volgt: Verkeersbord driehoek met rode rand waarop een helling staat aangegeven. Een onderbord maant ons de remmen te controleren en een tweede onderbord zegt dat er sterke dalingen volgen. Geen percentage. Tot 18% helling staat meestal nog aangegeven. Moeten we concluderen dat het hier steiler is? Het gaat met haarspelden flink naar beneden, dat is zeker.

Een laatste bocht en we rijden door een volkomen vlak gebied; het “Pemberton Indian preservation”. Hier spelen zelfs kinderen op de weg. Wat een verschil met tien minuten geleden zeg!

De vlakte duurt slechts kort en verder gaat het over een schitterend aangelegde brede weg naar Whistler.

Whistler is een mondain, modern en jong ski dorp. Bij het dorp zijn twee belangrijke skigebieden gelegen. Vanuit het dorp is het skigebied middels een aantal liften goed te bereiken. Het dorp is fraai van architectuur en voorzien van een ruim winkel en horeca aanbod. Nadat wij geparkeerd hebben op een van de vele ruime parkeerplaatsen, lopen we over een brede laan, waarlangs bomen met inmiddels diep rood verkleurde bladeren, naar een cabinelift die ons naar de skipiste zal brengen. Wij denken dat het boven wel koud zal zijn en nemen een warme jas mee. Bij het grondstation van de kabelbaan is het een drukte van je welste. Veel sportieve, vooral jonge, mensen gaan met de kabelbaan naar boven en nemen hun mountainbike daarbij mee. Die speciale fiets gebruiken ze om de berg af te razen.

De tocht omhoog schenkt ons fraaie uitzichten over Whistler en omgeving. Alle palen waarover de kabel loopt zijn genummerd. Bij het grondstation stond aangegeven, dat bij paal 8 een beer was gezien. We hebben goed gekeken, maar geen beer kunnen ontdekken. Eenmaal boven blijkt het schitterend weer. Staan we toch een beetje onthand met die warme jassen. Van een autochtoon vernemen we dat er van oktober tot en met juni geskied wordt. Daartussen is het seizoen van de wandelaars en mountainbikers.

Boven is ondermeer een fraai restaurant. Het is ingericht om in korte tijd hele horden hongerigen te voeden. Vandaag heeft men vanwege het fraaie weer een buiten-barbecue aangericht. Als we van een echte hamburger zitten te genieten, zien we dat het mogelijk is om vanaf hier met een helikopter rondvluchten te doen. Na ampele overweging hebben we voornamelijk om financiële redenen besloten geen vlucht te maken. Het was wel aantrekkelijk. We hebben ons nu beperkt tot wat rondwandelen. Daarbij hebben we erg genoten van de zeker niet te versmaden vergezichten. Ook op de terugweg met de kabelbaan hebben we naar beren gespeurd. Wij hebben er geen gezien. Dat is teleurstellend, omdat elke kenner van de berg ons kon verzekeren dat het er vol zit met beren.

Terug beneden hebben we het plaatsje eens goed bekeken. Het blijkt dat de Burgemeester van Nederlandse afkomst is. Deze man heeft deze plek groot gemaakt. Was het vroeger alleen een verzameling bergen, waar geen mens van kon eten nu ligt op anderhalf uur van Vancouver een skigebied van wereldformaat. Of de natuur en de natuurbeschermers daar nu zo blij mee zijn kan je, je afvragen. Blijft het feit dat alles wel met smaak en zorg voor de natuur is aangelegd. Alleen dat van die beren op die helling waar de kabelbaan over gaat en bovendien tientallen mountainbikers met een noodvaart naar beneden gaan, dat geloof ik mooi niet. Puh.

We zijn naar Squamish gereden over weg 99. Dit is overigens de enige weg voor auto's. De weg is speciaal aangelegd om Whistler als skigebied te kunnen ontwikkelen. De weg is on Canadees druk en bovendien met gebruikmaking van de geringe beschikbare ruimte aangelegd. Af en toe heeft men bergwanden op moeten blazen om ruimte voor een weg te maken. Het is hier niet echt relaxed rijden. Vooral de haast die sommigen hebben om inderdaad in die anderhalf uur Vancouver te bereiken! Dat ben je niet meer gewend. Squamish is gelegen aan de kust van Howe Sound. Dit is een uitloper van Horse Shoe Bay, die weer deel uit maakt van de straat van Georgia. Als zodanig maakt dat allemaal deel uit van de Pacific Ocean. Wij kiezen de camping gelegen tegenover de “Shannon Falls”. Deze watervallen vallen over een flinke hoogte en zijn de moeite van een bezoek best waard. Maar goed, dan die camping. Het terrein wordt bevolkt door honderden wilde konijnen, die het predikaat wild niet meer verdienen. Zodra iemand buiten zit wordt hij of zij omringt door konijnen die terwijl ze zich achter hun oren laten kriebelen, zitten te loeren op iets eetbaars.

Kennelijk hebben konijnen een ander idee bij eetbaar dan wij. Ze lusten namelijk alles.

Hoewel dit alles grappig is, heeft het ook iets heel vreemds.

Nadat we ons verfrist hebben, zijn we wat aan het rondkuieren geweest, waarbij de twee vrouwen ineens verdwenen zijn. Later komen ze vertellen dat ze die rotweg overgestoken zijn en aan de voet van de waterval wat hebben gefotografeerd.

We besluiten in het restaurant dat aan de rand van de camping recht tegenover de Shannon Falls is gelegen te gaan eten. De camping bevalt ons niet erg, maar dit restaurant beslist wel. Ruime kaart, schappelijke prijzen en voortreffelijke vriendelijke bediening.

Tijdens ons bezoek aan het restaurant lezen we een waarschuwing. Deze houdt in dat de volgende morgen i.v.m. werkzaamheden het deel van de weg, dat wij af moeten om bij de ferry naar Vancouver Island te komen, wordt afgesloten vanaf 09.00 uur. Even rekening mee houden dus.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde