Weer een zonnige dag! Het kan niet op lijkt het wel. Je zou het bijna gewoon gaan vinden. Zoals gisteren besloten maken we er vandaag een rustig dagje van. In de ochtend zon thee met ontbijt, lekker buiten.

Onze eerste bestemming is Tofino. Deze plaats ligt aan het einde van de weg. Wie vanaf hier naar het noorden wil zal een ander vervoermiddel dan een auto moeten kiezen. Als we bij het dorpje aan komen blijkt het klein en tamelijk idyllisch te zijn. Leuke rode houten huizen gedrapeerd langs de oevers van Clayocuot Sound. Het dorpje was en is vissersplaats. De scheepjes liggen in de haven. Maar tegenwoordig wordt er ook een dikke boterham aan het toerisme verdient. De watervliegtuigen van Tofino Air vliegen af en aan. Je kunt deze vliegtuigjes huren voor transport naar de meer geïsoleerd liggende plaatsen op de eilandjes en aan de kust. Je kunt ook op walvisjacht met zo'n vliegtuigje. Voor ons is het gezicht van het starten en landen van een vliegtuigje met drijvers een bijzonder gezicht. Canadezen uit dit gebied denken er niet meer over na voor hen is het dagelijkse kost. Ook per boot kan je “Whale watching” excursies van enkele uren maken. Het blijft uiteraard zonder garantie. De walvissen hebben met u namelijk helemaal niets te maken. De verkoper van de excursie zegt, dat je in ieder geval wel dolfijnen zult zien. Wij willen niet echt vier uur op excursie, we willen ook nog wat anders doen, bovendien is in ons budget deze post niet opgenomen. We gaan naar een expositie van Indiaanse kunst. De expositie houdt ons langer dan gedacht binnen. Heel bijzondere schilderijen en beelden. Alles te koop uiteraard. Afgezien van een paar kalenders kopen we niets. We zien een winkel van de CO-OP. Een bordje vermeldt dat je vanaf 1 mei jl geen lid meer hoeft te zijn om te mogen kopen. Ook hier slaat de verloedering dus toe. Na nog een souvenirshop te hebben bezocht, waar we wat beeldjes van jade hebben gekocht, rijden we richting Long Beach.

Deze keer hebben we keurig bij de automaat met de credit kaart betaald. Long Beach op. Geparkeerd tussen de surfers, die omdat ze toch van ver moeten komen, met allerlei voertuigen hier zijn. Busjes, oude schoolbussen, pick-ups met huif en een enkele gewone personenauto. Alles is afgeladen met wetsuits en surfplanken alsmede drank en spijs.

Wij klimmen over de hier heel gebruikelijke op het strand liggende boomstammen en voegen ons tussen de badgasten en surfers op het immens lange en brede strand. Voor een zo afgelegen deel van de wereld zijn hier toch wel veel mensen. We raken in gesprek met mensen die bij Port Alberni een farm hebben. Zij vertellen ons dat dit fraaie weer, ook hier voor de tijd van het jaar heel bijzonder is. Waarschijnlijk is dat de reden voor de drukte. Veel mensen pikken deze laatste mooie dagen nog even mee. Men komt nog vanaf Victoria.

Een eind verder ligt precies op de waterlijn een grote rots. Op die rots zitten flink wat mensen van de golven te genieten. Wij lopen naar die plek en klimmen ook op de rots. Vanaf hier kan je ver de zee op kijken. De rots is glibberig, je moet hier goed opletten anders val je eraf. Aan de water zijde spatten flinke golven uiteen tegen dit stuk graniet dat hier schijnbaar niet op zijn plaats is. Het strand is zo ver het oog reikt volkomen glad en zonder stenen. Dan ligt hier plotseling dit stuk rots. Het blijft bijzonder. We denken aan de whale watchers uit Tofino en onwillekeurig speuren we toch de einder af op zoek naar enig teken van leven. Afgezien van de nodige surfers en zelfs een enkele zwemmer die we druk in de weer zien, hebben we geen succes. Als we van de rots afgeklommen zijn en nog een eind langs het strand lopen, komen we diverse mensen tegen waarmee we korte of langere praatjes maken. Het lijkt wel of iedereen hier een bekende is. Niemand loopt ook zomaar door, een groet is wel het minste dat je krijgt aangeboden. Onze intonatie van het engels is voor de kenners voldoende om te weten waar we vandaan komen. Heel vaak schept dat vanmorgen een band. Na enkele uren zoeken we met rode konen van zon en wind en goedgemutst ons voertuig weer op. Eerst maar wat drinken en een kleinigheidje eten. Daarna nemen we met tegenzin afscheid van deze plek. Het was hier mooi maar vooral ook gezellig, een ouderwets dagje aan zee!

Net als de beschreven rots aan het strand ligt enige kilometers verder weer geheel solitair een hoge heuvel. De duinen erom heen lijken klein. Signal Hill zegt een bordje. We moeten een lange lommerrijke laan in. “You need 3.70 meter clearance” flitst door mijn hoofd. Ik moet goed in het midden van de weg blijven om niet tegen de takken te rijden. Aan het einde van de laan gaat het spiraalsgewijs omhoog tot vlak onder de top een parkeerplaats het einde van de route markeert. Hier is ook een door bomen beschut uitzichtspunt, vanwaar je een goed zicht op Long Beach hebt. Wij hebben wel even staan kijken natuurlijk. Er is een trail naar de top van de heuvel. Wandelend langs een aantal informatie borden, waarvan we leren, dat de heuvel een belangrijke rol heeft gespeeld tijdens de eerste jaren van de koude oorlog, komen we op de top. Hier heeft ooit een groot radar station gestaan. De funderingen zijn nog aanwezig. Veel beter is dat je vanaf hier echt een panoramisch uitzicht hebt. Je kunt tot aan Tofino kijken. Het is perfect om te filmen hier.

De volgende stop is bij het rainforest. Er is aan deze kust die er verder niet echt tropisch uitziet een stuk regenwoud bewaard gebleven. Een flink stuk oerbos is al dan niet door de zorg van de park beheerders in stand gebleven. Om te beleven hoe dit deel van het eiland vroeger moet zijn geweest, heeft men door het overgebleven stuk een tweetal wandeltochten over z.g. boardwalks uit gezet. Deze houten paden laten de bodem onberoerd en brengen relatief weinig schade toe aan het bos. Het is verboden om je buiten deze houten weg te bevinden. Ook wij kunnen de verleiding niet weerstaan en gaan het pad op. De atmosfeer hier is broeierig, zo niet benauwd. Het zonlicht wordt zwaar getemperd door het gebladerte. Het druipt van het vocht. Het is moeilijk te zien waar een stam begroeid met mos en lianen eindigt, zo dik is het bladerdak. Ook diverse paddestoelen en lage planten weten hier een bestaan op te bouwen. Zelf kreeg ik het al snel benauwd, door het vocht en de drukkende hete atmosfeer. Ik heb de groep verlaten en ben snel teruggegaan om bij het motorhome nog een hele tijd te staan hijgen. De anderen hebben deze ervaring niet gehad, het zal mijn gezondheid wel zijn.

Het wordt tijd om naar Ucluelet te rijden en te kijken of daar een camping is die ons bevalt. Mocht dat niet zo zijn, dan gaan we terug naar waar we vannacht hebben gestaan. Direct bij de toegang tot het plaatsje is een grote camping. Inspectie onzerzijds levert op dat wij hier niet willen staan. Nog eens op de kaart gekeken. Er moet een tweede camping zijn. Verder het plaatsje in dus. Een kennis van Kees en Sylvia heeft in dit gat gewoond. Het is echt een desolate plaats. Deze plaats heeft bestaansrecht als vissersplaats. Er is een grote haven en een visafslag. De vis, daarvoor woont men hier. Nadat ik de auto in het centrum bij de bank heb geparkeerd, zien we een bordje dat naar een camping verwijst in de richting van de haven. We gaan op onderzoek uit en jawel hoor! Bij de haven een gebouw met winkel, douches en toiletten. Op de eerste verdieping kan je een kamer huren. Naast dit gebouw ligt geheel verlaten een camping. We kunnen gaan staan waar we willen. We parkeren met de achterkant naar de haven. De wielen tegen een daartoe gemonteerde boomstam. Hook-up voor water en elektra aanwezig. Daar staan we dan midden in een vissersdorp aan de haven. Het is hier doodstil. Kijk wat zwemt daar nou? Je gelooft het bijna niet, maar het is echt zo! Er zwemmen zeehonden op hun gemakje in deze haven. Ze duiken onder en komen dan een eind verder weer boven. Dit gaat maar door. Nu we goed kijken zien we ook zeehonden aan de wal. Heel bijzonder vinden we het. We genieten er van, dat kan je wel raden.

Aan de overkant van deze natuurlijke haven hebben we zicht op een kleine scheepswerf en aan onze oever bevindt zich van ons uit gezien naar rechts de visafslag van Ucluelet.

Na van de zeehonden genoten te hebben besluiten we nog tot een wandeling door het dorp. Het dorp stelt echt niets voor, desondanks heeft men gepoogd nog wat voor verdwaalde bezoekers te doen. Er is een soort park. In dat park vind je een plattegrond van het dorp. Ik zie daarop dat je kunt wandelen naar een punt grofweg aan de andere kant van het schiereilandje gelegen, van waar je het piratenschip kunt bewonderen. Daar gaan we de heuvel op door verlaten straten richting het strand. We vinden zelfs het bordje dat aangeeft dat het piratenschip vijfhonderd meter verder moet zijn. Dat schip is zeker door de zee verzwolgen, want op het uitzichtpunt gekomen kunnen we het niet zien. We gaan nog even het strand op. Vond ik dat bij Long Beach al veel boomstammen op het strand lagen, hier moet je echt over een hele wal klimmen. Voor de kust liggen hier veel met scherpe punten uitgedoste rotsen. Zal indertijd dat piratenschip ook wel opgelopen zijn.

Op de terugweg naar onze camping lopen we in de hoofdstraat nog langs een huis, dat de naam “Wreckage” draagt. Naast het huis ligt een oude boot, terwijl de voorgevel van het huis bestaat uit oude houten planken, waarvan ik wel wil geloven dat die op het strand zijn gevonden. Wat zwaar doorwaterde stukken boom versieren de deuren. Voor de raampjes staan olielampen en andere aan de scheepvaart gerelateerde zaken. Namaak of echt wie zal het zeggen.

Als de zon is ondergegaan is het aardedonker boven de haven van Ucluelet. Het is zo donker dat ons weer een heerlijk uitzicht op de sterrenhemel wordt gegund. Ik schreef het al eerder, ik heb in Nederland nog nooit zoveel sterren gezien. Ook hier weer zijn hele melkwegstelsel met het blote oog waarneembaar. Gonda en ik hebben dat een keer eerder zo gezien in de Rhön in Duitsland. Hoe dan ook het is een waardig besluit van deze dag. Nog een borreltje en dan gaan slapen is het devies.

Als we een uurtje liggen wordt onze rust wreed verstoord. Tientallen vissersboten varen uit of wat dan ook . Diesel na diesel wordt gestart of komt in ieder geval voorbij. Scheepstoeters alom. Geratel van kettingen en geluid van stemmen maken het geheel compleet. Het is gedaan met de rust! Hier wordt in het licht van diverse booglantaarns hard gewerkt.

Pas na een aantal uren wordt het weer stil.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde