Door alle in het vorig hoofdstuk beschreven narigheid is het al behoorlijk laat als we echt vertrekken. De eerste gang is naar een supermarkt. Deze supermarkt is eigenlijk een megastore met food en non-food producten. Het gebouw is gelegen vlak naast de mall, waar we gisteren te voet zijn geweest. We laden onze kar boordevol en koersen op de kassa af. Als de juffrouw alles heeft aangeslagen en de meneer alles in plastic zakken heeft verpakt, presenteer ik mijn creditkaart. De kassière zegt, wij accepteren credit-cards alleen voor non-food. Ik vertel haar dat er dan één probleem is omdat ik niet anders bij mij heb dan een credit-kaart. Vriendelijk glimlachend zegt zij: “no problem I'll call the manager for approval”. De manager komt kijkt naar de volle kar en zet onmiddellijk zijn paraaf, waarna afgerekend kan worden. Hij bedankt ons nog voor het feit dat we in zijn winkel kopen. Het blijkt dat het hier om een store van de een of andere inkooporganisatie gaat en dat je eigenlijk lid moet zijn.

Al met al weer een aparte ervaring, het kan niet op vandaag.

We zoeken de Hwy 1, u weet het al de Trans Canada Highway. Na enige heen en weer gerij zitten we goed, nl. Hwy 1 west. Deze weg zal ons dwars door Calgary naar Banff voeren. Het is hier minstens zo druk als op de A2 van Utrecht naar Amsterdam. we sukkelen van verkeerslicht naar verkeerslicht. Ik neem zoveel mogelijk de rechter baan. Af en toe ligt de weg wat scheef en hellen wij vervaarlijk over naar die of gene zijde. Zodra de laatste wijken van Calgary achter ons liggen en we ook het Olympisch wintersport stadion zijn gepasseerd wordt het rustiger op de weg. Het weer is er niet beter op geworden. Vanmorgen scheen de zon uitbundig en zag je hooguit aan de einder een wolkje, maar nu is een originele Nederlandse herfststorm uitgebroken. Het regent en de wind rukt zodanig aan het motorhome, dat van relaxt rijden geen sprake is.

In het routeboek heeft Gonda vermeld, dat het de bedoeling is om bij Banff een camping te zoeken aan Lake Minnewanka. Een collega van haar heeft daar gekampeerd en was er erg over te spreken. Wij hebben nog geen voorkeur en rijden bij aankomst te Banff de Minnewanka loop op. Deze loop is een rondweg door het gebied waar Lake Minnewanka ligt. De weg stijgt en daalt dat het een lieve lust is. De eerste aangegeven camping blijkt nog gesloten. Maca, die naast me in de bestuurdersstoel zit, kijkt benauwd naar de zijkant van de weg en zegt tegen mij: “kan je niet wat meer naar links, want rechts van de weg ligt een ravijn”. Ze kijkt er echt benauwd bij. De Chevrolet blijkt uitstekend met klimmen en dalen overweg te kunnen. Hij stuurt en schakelt echt prettig. De motor maakt af en toe duidelijk geluid maar is steeds met voldoende power paraat.

Als we bij Lake Minnewanka zelf aankomen, blijkt dat alle voorzieningen nog gesloten zijn. Volgens de ranger die we daar spreken is het meer pas een week ijsvrij en gaan alle faciliteiten mogelijk volgende week van start. Op onze vraag naar een camping verwijst hij ons naar Tunnel Mountain Camping aan de rand van Banff zelf.

Tunnel Mountain Camping bestaat uit twee terreinen, een zonder en een met faciliteiten. Wij kiezen voor de faciliteiten en rijden het enorme terrein op. De camping is in een aantal parallel lopende wegen verdeelt. Links en rechts langs die wegen zijn genummerde parkeerhavens met faciliteiten. Per plaats een RV. Op regelmatige afstanden staan toiletgebouwtjes. Wij hebben plaats tweehonderd zoveel. In totaal kunnen hier 600 RV's tegelijk worden geplaatst. Desondanks, hoe doen ze dat toch, lijkt het of je midden in verlaten natuur zit. Overal staan de bomen in nieuw fris groen blad. Donkere dennen wisselen het frisse groen af. Tot onze niet geringe verbazing lopen ook op deze grote vlak bij een stadje gelegen camping diverse Elk rustig te grazen. Mijn dochter weet helemaal niet wat ze ziet en is met fototoestel onmiddellijk verdwenen. Wij, Gonda en ik , richten ons motorhome verder in. We maken de bedden op en pakken de laatste zaken uit onze tassen en leggen die op zinvolle plekken in een van de vele kastjes. Wij hebben deze keer de koffers thuisgelaten en ons van East bag een hele grote “weekend”-tas met wieltjes en een handgreep aangeschaft. deze tassen bergen meer dan de meeste koffers en hebben het voordeel dat je ze, als ze leeg zijn, plat kunt opvouwen. Vooral in een motorhome is dat praktisch. Het blijkt dat de draaistoel in dit motorhome voorzien is van een veiligheidsgordel en dat je die stoel in een voorwaartsgerichte positie kunt vastzetten. Dit betekent dat ook de derde persoon aan boord tijdens het rijden door de voorruit naar voren kan kijken. Hier zijn wij blij mee.

Mijn dochter komt opgewonden de motorhome weer in. Ze is heel enthousiast over de Elk. Als ik voorstel om een wandeling over en langs de camping te gaan maken, reageert een ieder positief. Naar buiten dus. Het is inmiddels droog, maar de wolken hangen laag. We kunnen al wel vermoeden, dat als die wolken optrekken, je hier prachtige bergtoppen zou kunnen zien. Langs de grazende Elk af lopen we naar de weg waar op een bepaald punt een uitzichtspunt met verrekijkers is ingericht. Het schijnt dat je vanaf hier z.g. Hoodoo's kunt zien. Wij zien door de lage bewolking niet veel, maar lezen op een plaquette dat Hoodoo's zandsteenformaties zijn waarvan het merendeel door erosie is verdwenen. Slechts daar waar bovenop een stuk rots of een flinke kei lag, is een grillig gevormde pilaar van zandsteen overgebleven. Met enig voorstellingsvermogen kan je er een figuur in herkennen. Indianen gingen er vanuit dat deze formaties verschijningsvormen van de geesten waren. Daarom hebben zij ze Hoodoo's genoemd. Een volgende plaquette geeft uitleg over de naam Tunnel Mountain. Het heeft te maken met een tamelijk kleine berg die ligt tussen de berg waarop wij nu staan en het centrum van Banff. Bij aanleg van de spoorlijn was het de bedoeling om het traject aan de voet van onze berg te leggen en dan rechtdoor te trekken naar Banff. De kleine berg lag dan zo vervelend in de weg dat daarin nog een flinke tunnel had moeten worden geboord. Vandaar de naam tunnel Mountain. De ingenieurs hebben zich bedacht en de spoorlijn met een bocht achter onze berg om, zonder verdere hindernissen naar Banff gevoerd. Op de camping terug gekomen, valt ons de hier heersende enorme rust op. Er staan toch heel wat voertuigen op dit terrein!

Het is te fris om buiten te zitten en als we op ons horloge zien hoe laat het is begrijpen we ook dat het geknor dat we horen van onze magen is en niet van het een of andere beest. Doordat het lang licht blijft en door wat er ondanks de grijze wolken toch nog te zien is hebben we niet op de tijd gelet. We eten pas om negen uur ‘s avonds.

Moe, voldaan en terugdenkend aan al dat mis en goed ging vandaag, kruipen we in ons bed en besluiten daarmee deze lange dag.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde